Introvert? Schrijf mee.

redbulletje schreef op 19-07-2021 om 12:28:

Met 3 in totaal vind ik ook comfortabel, je kunt praten maar ook luisteren, bij 4 in totaal kunnen er 2 gesprekken naast/door elkaar gaan lopen, dat vind ik storend.

Ook al is je partner introvert, je moet wel dealen met de personen die hij over de vloer wil laten komen. Dus niet alleen jouw ouders en jouw vriendin, maar ook die van hem. Om over kinderen nog maar te zwijgen. Hiernaast hoste de buuf het kinderfeestje van één van haar kleinkrijsjes, je kunt dan nog beter naast 'n biggenslachterij wonen qua geluidsoverlast.

Als mijn man een vriend uitnodigt, dan zeg ik gedag en daarna ga ik naar boven. Of soms ben ik al boven. Wij hebben gelukkig een groot huis en op mijn kamer kan ik altijd doen waar ik zin in heb. 

Of het moet heel gezellig zijn en iemand die ik erg graag mag, dan blijf ik wat langer hangen, maar daar kies ik zelf voor. 

Je hoeft er niet altijd bij te zitten. 

Kinderfeestjes kun je zelf sturen hoe je dat aanpakt. Soms is het druk, maar dat is 2x per jaar een paar uurtjes. Wij doen altijd met een vaste begin en eindtijd. 

Ik merk dat ik met de jaren steeds introverter word. Ik ben nooit van de grote groepen geweest, maar zelfs kleine groepjes of 1 op 1 contact kost me nu veel energie. Ik heb steeds vaker dat ik met vrienden afspreek en er na een paar uur al helemaal klaar mee ben en gewoon weer m'n eigen ding wil doen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat veel van mijn vrienden vrijwel niets toevoegen aan mijn leven en dat we alleen bevriend zijn gebleven uit pure inertie i.p.v. een oprechte band of connectie. Dan spendeer ik veel liever tijd alleen of met mijn partner (die een nog veel grotere introvert is, tot op het absurde af). 

Gek he, hoe het inderdaad sterker lijkt te worden naarmate je ouder wordt. Ik heb dat ook, als 20er en begin 30er vond ik het nog wel gezellig om onder de mensen te zijn. Inmiddels blijf ik gewoon hele weekenden thuis. Ik zie een keer of 4 per jaar een vriendin (ik heb er maar 1) en om de 2 maanden ongeveer mijn dochter, die in een andere stad woont. En dat is het wel voor wat betreft mijn afspraken.
Verdere contacten komen vanuit mijn man: zijn familie en een paar vrienden. Ik ga meestal wel met hem mee, maar dat doe ik voor hem en niet omdat ik het zelf nou zo graag wil. 

Als er iemand hier komt wil ik dat heel graag minstens een dag van tevoren weten. Maar dat lukt niet altijd. Dan moet ik dus omschakelen vanuit mijn comfortabele 'ik ben hier in mijn eigen tijd en ruimte' gevoel. En bedenken wat ik allemaal moet doen voordat diegene komt. Echt een hekel aan, word er ook chagrijnig van. Maar ja, er zijn een aantal mensen aan de kant van mijn man, die bellen gewoon 's ochtends op of ze over een uurtje kunnen komen. 

LydiaDietz schreef op 18-07-2021 om 17:55:

ik had ook een schoonzusje die vond het altijd zielig dat ik alleen de stad in ging als ik kleding wilde kopen. "Als je dat nou zegt wanneer je gaat dan ga ik toch mee, hoef je toch niet alleen te doen?"
Als er iemand mee gaat dan gaat m'n energie daarheen en kan ik niet focussen op de kleding die ik hebben wil.

Zo herkenbaar!

Hallo allemaal, wordt bijna beetje emotioneel, zoveel herkenbaarheid in wat ik lees hier. Veel mensen begrijpen het niet dat ik altijd paar uur moet bijkomen of langer nog, van bijvoorbeeld een afspraak met een voortdurend pratend familielid , een verjaardag, teambijeenkomst.. Zeker de familieafspraken vind ik meestal niet fijn. Voel me dan zo unheimlich en moe. Anderen begrijpen dat meestal niet, maar dat is voordeel van 40 plus zijn, maakt me niet veel meer uit voor de anderen, ik ga veel meer nu mijn eigen weg hierin. 
Gelukkig in mijn relatie veel begrip. En ik ga voor hem en de kinderen zeker nog zeker wel mee naar afspraken/verjaardagen met veel mensen,  zij vinden dan weer ok als daarna helemaal niets hoeft.. oudste heeft hetzelfde, ik vind het fijn dat ik haar begrijp.
Zelf doe ik huis regelmatig lekker mijn oortjes in, muziek of podcast luisteren voor wat rust. Hoef dan niet deel te nemen aan een gesprek, lekker luisteren.. en plan niet te veel. 
Heb trouwens wel een beroep met veel contact en praten met mensen, maar dan kan ik het wel, dat voelt anders.

Heb het al mijn hele leven, zo veel herkenning in wat jullie schrijven

Ik vind het fijn om nu wat ouder te zijn, er hoeft minder, voordeel van de scheiding was dat ik veel schoonfamilie kon wegstrepen die meestal onaangekondigd op de stoep stonden en niet weg te branden waren. 

Ik merk zelf dat ik totaal geen behoefte heb om mijn leven met een man te delen. Ook omdat dit meestal met zich meebrengt dat je sociale dingen moet gaan doen met zijn familie en vrienden. Echt zo geen zin in op dit moment. Misschien verandert dit nog wel eens. Maar met volle werkweken en mantelzorg, herstellend van zelf ziek zijn, is het voor mij echt meer dan voldoende zo. 

Van een volle agenda, of plannnen houd ik niet. Ik plan mijn afspraken het liefst spontaan in, zo van 1-2 dagen van tevoren, of in ochtend/middag even bellen / sms-en / mailen en dan 's avonds een afspraak. Ik krijg het Spaans benauwd als bv elk weekend vol zit al weken van tevoren. Dat heb ik al lang geleden laten gaan.

Ik heb ook geen app, om nodeloos geOH te voorkomen, en sms / bel / mail bijna alleen op een efficiente manier, gericht op maken afspraak. Meestal kies ik voor mail, om even snel kort te sluiten.

Herkenbaar! Ik wist al wel langer dat ik introvert ben, maar de laatste jaren begin ik pas te begrijpen wat dat betekent. Heb altijd wel leidinggevende functies gehad en dacht dat het conflictvermijdende en soms gesprekken (vooral koetjes en kalfjes) uit de weg willen gaan onzekerheid was, terwijl ik me verder eigenlijk helemaal niet onzeker voelde. Nu leer ik dat onzekerheid en introversie echt niet hetzelfde zijn. 

Woon samen met een mede-introvert en dat kost juist helemaal niet veel energie. Als ik eenmaal op een sociale gelegenheid ben vermaak ik me over het algemeen prima,maar ik zie er altijd tegenop, en ik moet er weer van bijkomen. Het allergelukkigst ben ik als ik in m'n eentje in mijn tuin loop te scharrelen of wandel. Of op de bank met een boek inderdaad. 
verder heb ik met extraverte vrienden wel een beetje een haat-liefde-verhouding, het is gezellig, maar het gaat altijd over hen (niet zo gek, aangezien ik niet zo snel iets over mezelf vertel zonder aanleiding) en al dat gepraat is vermoeiend. Met mijn introverte vrienden voelt het meer in balans. 

CharliesA schreef op 19-07-2021 om 18:06:

Ik merk zelf dat ik totaal geen behoefte heb om mijn leven met een man te delen. Ook omdat dit meestal met zich meebrengt dat je sociale dingen moet gaan doen met zijn familie en vrienden. Echt zo geen zin in op dit moment. Misschien verandert dit nog wel eens. Maar met volle werkweken en mantelzorg, herstellend van zelf ziek zijn, is het voor mij echt meer dan voldoende zo.

Dit klopt. Ik heb zelf een man, en daar ben ik blij mee, hij is introverter dan ik ben, en dat gaat prima samen, maar ik denk regelmatig: als ik ooit alleen zou komen te staan, wil ik geen man meer. Er valt dan meer dan de helft weg aan verjaardagen etc. Wat een heerlijkheid. Altijd weer die verjaardagen. Bah. 

Hebben jullie ook dat je liever geen visite in huis krijgt? Ik ga liever naar iemand toe, dan kan ik tenminste zelf beslissen hoe laat ik ga. Bovendien trek ik de 'vreemde energie' van bezoek niet. Afhankelijk van wie er komt kan ik me na zo'n bezoek soms uren tot dagen nog onrustig voelen in m'n eigen huis. Mijn huis voelt dan niet meer 'van mijzelf'. Herkenbaar?

Ja dat herken ik heel erg. Zelf kunnen beslissen inderdaad hoe laat naar huis, dat is veel fijner.
En ook wat je schrijft dat je huis niet meer voelt als eigen, als er bezoek is vind ik heel herkenbaar. Duurt bij mij alleen niet lang, zodra ze weer weg zijn is het weer ok, duurt bij mij geen uren dagen gelukkig.

Ik ken ook wel een collega die zegt.. ik ga naar geen enkele verjaardag. Ik kan me wel voorstellen maar dat doe ik niet. Ook niet vanwege de kinderen. 
Wij blijven alleen meestal niet zo heel lang😉