Introvert? Schrijf mee.

Vrijgezellenfeestjes etc vind ik ook vreselijk. Ik kan mezelf er meestal niet naartoe slepen. Ik stress al dagen op voorhand omdat ik er zo hard tegenop zie. Daarom wijs ik dat soort uitnodigingen voortaan altijd af. 

Hier ook een introvert. Wat fijn om de reacties hier te lezen, ik loop namelijk best tegen een aantal dingen aan maar merk dat ik niet de enige ben en het DUs helemaal niet zo raar is (want ik voel me vaak wel 'raar') 

zelf ben ik enorm snel overprikkeld wat zich lichamelijk uit, ik vind het daarom al niet waard om mezelf soms ergens 'maar' over heen te zetten en bv naar een feestje of wat dan ook te gaan. En naast de overprikkeling geniet ik er ook niet van. 

het grootste punt waar ik tegen aanloop is dat ik eigenlijk nooit echt wil afspreken met mensen.
In principe wel met close friends, maar die zijn ook allemaal introvert en vinden het dus geen probleem wanneer er twee maanden over heen gaan. We hoeven elkaar ook niet dagelijks of wekelijks te appen, maar we zijn er wel voor elkaar en hebben het ook echt heel gezellig met elkaar. Dit zijn dan ook de vrienden waarbij ik me niet mentaal uitgeput voel na een paar uurtjes, heerlijk. 

Maar het contact waar ik dus tegen aanloop zijn dus mensen waar je dan bijvoorbeeld een keer noodgedwongen mee afspreekt, wanneer je er niet onderuit kan komen of niet assertief genoeg bent.  ik ben zo iemand die na 10 keer zeggen 'geen zin om af te spreken' denkt 'als ik ja zeg houden ze misschien weer een tijdje op' en bv te denken 'Joe doei' wanneer iemand me dagelijks appt, vind ik al helemaal moeilijk.. Ik geef wel duidelijk aan geen behoefte te hebben aan afspreken of veel contact, ik geef aan wat mijn grenzen zijn. En toch kon ik dan niet van zulke pushy mensen af (en ja ik vind iemand snel pushy dus dat ligt wel ook deels aan mij). En als iemand dan zegt me als vriend te zien, krijg ik bijna hartkloppingen. Door dit soort situaties kom ik best vaak in super ongemakkelijke situaties terecht, door dat ik dan na een tijdje steeds botter word. Ik word gewoon enorm geïrriteerd van meerdere keren aangeven dat ik niet wil afspreken. En dan het eeuwige 'mag je me niet meer?'  Ugh, en eerlijk aangeven dat ik geen vriendschap wil wordt in de huidige situatie vertaalt naar 'mayosate is depressief dus ik moet haar helpen'. Tips om deze situaties ind e toekomst te voorkomen, graag!!! 

Ik snap eigenlijk nooit dat mensen die snel overprikkeld zijn toch gaan samenwonen of erger nog: kinderen krijgen! Dat is toch overprikkelling in 't kwadraat? Ik zou 24/7 kortsluiting in mijn hersenen hebben ipv nu enkel op de stressmomentjes van de dag. 

redbulletje schreef op 18-07-2021 om 08:42:

Ik snap eigenlijk nooit dat mensen die snel overprikkeld zijn toch gaan samenwonen of erger nog: kinderen krijgen! Dat is toch overprikkelling in 't kwadraat? Ik zou 24/7 kortsluiting in mijn hersenen hebben ipv nu enkel op de stressmomentjes van de dag.

Ik snap dat ook niet, en dan vooral wanneer ze er over gaan klagen

Nera schreef op 18-07-2021 om 08:33:

mayosate, (mijn autocorrect maakt malware van jouw nick )

Ik heb geen tips, die zijn denk ik ook lastig te geven want het ligt maar helemaal aan het soort mensen waar je mee te maken krijgt. Je bent er al duidelijk over dat je geen intensief contact wil, meer kun je denk ik niet doen.
Ik vind het veel zeggen over de ander als die dat perse wil opdringen en ervan maakt dat je depressief bent. Vermoeiend, zo iemand die jou niet respecteert. Het doet mij denken aan een situatie van jaren geleden.
Er was een vrouw waar ik op een of andere manier mee in contact was gekomen. Zij vond het contact blijkbaar heel prettig want ze hing al snel dagelijks aan de telefoon, soms wel 2 x op een dag. Ik ben dan altijd van de subtiele hints, maar die pikte ze al niet op. Uiteindelijk dus toch maar ronduit gezegd dat ik geen behoefte had aan zo'n intensieve vriendschap die zij ervan wilde maken.
Nou daar ging ze wel tegenin. Probeerde me te overtuigen dat iedereen toch vriendschap nodig had en dat het dus helemaal niet kon wat ik zei. Vroeg allerlei uitleg over hoezo dan niet en ging dat dan weer weerleggen. Ik wist niet wat ik meemaakte.
Ik weet niet meer hoe ik uiteindelijk van haar afgekomen ben maar het is gelukt.

Dus ik kan je alleen maar aanraden om gewoon vol te houden, misschien een keer een gesprek aangaan en nog eens heel duidelijk uitleggen hoe jij het ziet.

Deze hangt ook het liefste elke dag aan de telefoon maar ik druk gewoon weg. Ik telefoneer alleen met familie (en die houden ook niet van bellen hahahaa als je dan is gebeld wordt weetje dat het belangrijk is tenminste) 

maar wat jij nu beschrijft over dat die persoon er tegenin gaat, dat is iets waar ik ook altijd een beetje bang voor ben. Want ik wil geen verantwoording af leggen of in discussie moeten gaan over zo'n onderwerp. Hoe lang duurde het voor ze aftaaide? 

Wat herkenbaar allemaal hier! Ik ben graag alleen, mensen lijken dat maar niet te begrijpen, vinden me zielig of willen me koppelen, ik heb een paar mensen waar ik wel mee afspreek, maar twee tegelijk vind ik al lastig. Vroeger op school deed men er al zorgelijk over maar ik vind het prima zo.

redbulletje schreef op 18-07-2021 om 08:42:

Ik snap eigenlijk nooit dat mensen die snel overprikkeld zijn toch gaan samenwonen of erger nog: kinderen krijgen! Dat is toch overprikkelling in 't kwadraat? Ik zou 24/7 kortsluiting in mijn hersenen hebben ipv nu enkel op de stressmomentjes van de dag.

Mijn man is ook een introvert en hij vindt het heerlijk om zijn eigen ding te doen. Wij laten elkaar dus lekker onszelf zijn en dat gaat al bijna 15 jaar prima, inclusief samenwonen. We hebben onze eigen kamers, waar we ruimte hebben voor onze hobby (niet dezelfde). 

Wat betreft kinderen vond ik vooral de babyfase pittig, maar inmiddels hebben we helemaal onze draai gevonden. Onze kinderen vinden het fijn om hun eigen dingen te doen, niet alles hoeft samen, ze lijken dus erg op mijn man en mij. Nu ze ouder worden hebben ze hun eigen leven, dus dat past me veel beter. 

Op de een of andere manier voelen zijn niet als andere mensen. Ik kan dus introvert en alleen zijn, met hen erbij. Beetje lastig uit te leggen, maar ik loop gelukkig niet leeg op hun gezelschap, omdat ze zo eigen zijn. 

Ik ben getrouwd met een intovert, en zelf ben ik het ook. Toch gaat het prima samen. Door een samenloop van omstandigheden komen er geen kinderen, maar we hebben wel een huis dat daarop gericht is. Wat dus inhoudt dat we kamers overhebben. Dat was echter geen probleem, want nu hebben we allebei een eigen plek waar we even kunnen opladen. Dat werkt echt prima 👌. Mijn man wil vandaag voor meubels gaan kijken en ik eigenlijk ook wel. Maar heb ik de energie daarvoor? Ik weet het niet. Maar het zou fijn zijn om een mooie set te hebben waar we allebei gelukkig van worden. Misschien toch maar doen

Ik doe graag mee! Ik ben ook heel graag op mezelf. Met een boek of gewoon met muziek ofzo. Ik ben getrouwd en mijn man is gelukkig ook redelijk introvert. We gaan echt wel eens naar een feest of op bezoek maar we zijn beiden altijd blij dat we weer thuis zijn 

Ik herken het wel. Ik zie op mijn werk  veel mensen en ben daar erg sociaal, wat ik ook erg leuk vind op z'n tijd. Ik ben geen verlegen persoon en ook niet stilletjes in gezelschap. 

Wel heb ik een gigantische behoefte om daarna op te laden en met rust gelaten te worden. Als dit niet kan, dan kan ik erg geïrriteerd raken. Ik heb mijn leven daar inmiddels op ingericht. Soms voel ik me daar ook raar over, want lang niet iedereen snapt die behoefte en hoe sterk dat kan zijn. 

Ik weet nog dat ik eens met een groep ging kamperen en op een ochtend ging ik alleen wandelen en daarna zat ik rustig een kop koffie te drinken op het terras van de camping met een boek. Heerlijk 

Toen kwam een van de meiden naar me toe en ging ze allerlei vragen op me afvuren, of ik misschien boos was, of verdrietig? Ze kon zich niet voorstellen dat ik behoefte had om een paar uur alleen te zijn en dat er verder niks aan de hand was, dat kreeg ik haar echt niet uitgelegd. 

Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat je die behoefte niet voelt. Het lijkt me wel heel handig, maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Ik denk niet dat je deze eigenschap kunt veranderen in jezelf. 

lautje62 schreef op 18-07-2021 om 11:15:

Ik doe graag mee! Ik ben ook heel graag op mezelf. Met een boek of gewoon met muziek ofzo. Ik ben getrouwd en mijn man is gelukkig ook redelijk introvert. We gaan echt wel eens naar een feest of op bezoek maar we zijn beiden altijd blij dat we weer thuis zijn

Ik ben sinds 2 jaar gescheiden, dat ging overigens niet van mij uit, maar het voelt wel als een bevrijding en ik zou nooit meer willen samenwonen, laat staan trouwen. Mijn man was wel extrovert dus dat was wel deel van het probleem.

Ik heb hiervoor ooit samengewoond met een nu ex en dacht toen, nooit weer! Maar nieuwe relatie en na ruim 10 jaar latten was ik het heen en weer reizen toch zat en zijn we gaan samenwonen. Gelukkig is mijn man ook best op zichzelf en zoals vandaag laten we elkaar volkomen met rust zodat we allebei lekker ons eigen ding kunnen doen, dat scheelt echt!