Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Diyer schreef op 17-09-2023 om 15:21:
[..]
Ik weet niet of je teveel verwacht, want ik kén jou niet en jouw partner niet. Maar ik lees wel erg veel dat de oorzaak buiten jou ligt en áán anderen ligt. Het komt dóór je partner en dóór je kinderen dat je je slecht voelt. Terwijl jij gekozen hebt voor je partner en je kinderen. Ben je dan onderweg vergeten dat aan keuzes ook de realiteit vastzit? Dat als je kiest voor partner A, dat de partner in zijn geheel is, dus ook mét het stille rustige karakter. Als je daar zo slecht tegenkan, waarom bouw je dan een heel leven met hem op incl. 2 kindjes, wetende dat hij zo is? Ten minste, je schreef dat hij altijd al zo was. Heb je dat niet willen weten? Heb je dat genegeerd? Als het laatste dat het geval is, zegt dat heel veel over jou en hoe jij tegen de werkelijkheid aankijkt. Net alsof je dat niet wilt weten, pas als je er niet meer onderuit kan.
Dat karakter van jou neem je ook mee in je volgende keuzes. Kies je dan weer voor een man C met 2 kindjes om na een paar jaar te bedenken dat dat leven toch niet zo leuk is?
Nu jouw keuze voor je 2 jongste kinderen. Ook dat heb je gedaan met je volle bewustzijn, wetende dat jonge kinderen intensieve zorg en aandacht nodig hebben. Waarom heb je dat genegeerd? Waarom kijk jij niet realistisch naar het leven? Dan zul je nl. altijd bedrogen uitkomen, wie je ook maar weg wilt doen in je leven. Dat ligt nl. niet aan andere mensen, maar aan jouw onrealistische verwachtingen van (of juist niet willen nadenken over) het leven dat je maakt.
En sorry, maar verder vind ik je gewoon 500% verantwoordelijk voor je kinderen en ontzettend egoistisch als je hun welbevinden niet op de 1e plek zet. Dat hoeft niet te gaan ten koste van jouzelf, maar het is wél jouw verantwoordelijkheid om te zorgen dat je een betrokken moeder bent die geestelijk aanwezig kan zijn en hoe je dat doet, moet je zelf weten. Daarvan profiteren jij én je kinderen, want die willen niks liever dan een moeder die er geestelijk voor ze is (in plaats van ze liever wegdenken).
Ik kan anders heel duidelijk aangeven waar ik in deze relatie tegenaan loop en waarom ik vind dat dit niet (meer) bij me past. Mijn partner werkt maar verdient erg weinig. Hij heeft nooit geld en al helemaal niet aan het einde van de maand. Vakanties betaal ik, alles voor de kinderen betaal ik, alles in huis betaal ik. Hij moet statiegeld blikjes en flesjes wegbrengen om boodschappen te kunnen halen. Ik heb weleens gezegd als we uit elkaar zouden zijn hoe hij dan voor de kinderen kan zorgen. Ja dat weet hij niet. Ik merk dat ik hier niet goed meer mee kan leven. Ik wil een man die het financieel beter voor elkaar heeft er hier meer voor doet. Ik doe dit zelf namelijk ook zoveel ik kan.
Zijn instelling; altijd moe, altijd aan het gapen, nooit ergens energie voor. Alles in en rond huis versloft. We hebben 2 jaar onder een zeil geleefd omdat we geen dak hadden. De badkamer/wc ligt nu al een jaar opgebroken en komt nog lange niet af. Ik mis de aanpakkersmentaleit.
Verder is hij meestal nors en chagerijnig. Hij heeft weinig plezier in het leven. Ik, als depressief persoon, lijk hier zelfs vrolijk bij want ik vaak ook ben omdat ik het leuk wil hebben voor de kinderen. Zelfs mijn oudste meiden zeggen jullie passen helemaal niet bijelkaar jij bent vrolijk met zo'n chagerijn. Zij zouden er ook niet rouwig om zijn als we uitelkaar gaan.
Dat ik jaren terug gekozen heb voor deze partner en ik toen verliefd was wil niet zeggen dat je dat altijd zo blijft zien en hiermee tevreden bent. Van de geldkwestie was in het begin niet. Het klussen was hij eerder actiever mee. Nors en chagerijnig is ook alsmaar toegenomen. Dus ja het is makkelijk te zeggen dit wist je allemaal maar ook hij is versterkt in zijn eigenschappen. En ik merk dat ik meer wil in het leven. Een gelijkwaardige partner, mss wel meer dan ik zelf.
Kinderen wil ik sowieso niet meer. Ik heb 4 kinderen en mijn gezin is compleet. Ik ben 40 jaar en ik wil geen kinderen meer. Het is goed zo.
Mevrouw75 schreef op 17-09-2023 om 15:02:
[..]
Je mag best zelf veranderingen aanbrengen, maar waar ik me aan stoor in die post is dat je geen rekening hoeft te houden met je gezin. Ikzelf vind dat je daar wel rekening mee moet houden en binnen die grenzen gaat zoeken wat jou gelukkig maakt. Of tevreden, of hoe je het ook wil noemen, want geluk is tegenwoordig het overgewaardeerde toverwoord.
Daarnaast helpt het gewoon om te beseffen dat zo ongeveer niemand met kleine kinderen een bruisend en sprankelend sprookjesleven heeft.He kunt dat sprankelende sprookjesleven wel zoeken hoor, en daarmee je kinderen laten stikken, maar dat vind ik persoonlijk bijzonder onaardig naar ze toe.
Ik hou wel degelijk heel veel rekening met mijn gezin want ik ben hier nog steeds na jaren. Als ik er geen rekening mee hield dan had ik al wel weg kunnen gaan. Ik denk er juist heel veel mss wel teveel over na hoe het straks voor de kinderen zal zijn etc.
Zonnebloem7 schreef op 15-09-2023 om 08:54:
[..]
Ik denk ergens ook wel dat dat mij aantrekt om een relatie te verbreken. Om de sleur te verbreken en een nieuw/ander leven te kunnen starten. Een nieuwe woonomgeving en nieuwe relatie geven dan weer een heel ander gevoel. Voor sommigen klinkt dat mss raar want je hebt mensen die het liefst vasthouden aan wat ze hebben en zich daar goed bij voelen. Maar ik merk dat ik me slechter voel als mijn leven zo'n gewoonte is geworden dat het als een sleur voelt.
Ja jeetje, ik denk dat je een hoop werk hebt te verzetten als je uiteindelijk ook wat meer levensplezier wenst. Want je klinkt alsof andere mensen jouw leven de kleur moeten geven en zodra die mensen weer gewend (en dus saai) zijn, ze weer ingewisseld moeten worden voor nieuwe mensen. Maar uiteindelijk is hechting vaak wat kleur en verdieping geeft aan een leven en daarbij ben je net zo belangrijk voor de ander, als de ander voor jou.
Ik probeer het even via een andere insteek, maar ben jij in staat om je te hechten? En zo ja, hoe zou jij het ervaren dat je in een relatie zit met iemand en weet dat deze persoon na 5 jaar op je uitgekeken is en je weer wilt inwisselen voor iets nieuws en spannends? Mensen zijn geen wegwerpartikelen en zo vind ik je wel een beetje over andere mensen praten. Alsof je relatie met ze heel transactioneel is, gericht op jouw vermaak en prikkels en daarna door naar de volgende. Gebruiksgoederen ipv houden van en hechting.
RosaMontana schreef op 17-09-2023 om 14:39:
[..]
Een patroon kan bijvoorbeeld zijn dat je vindt dat je partner jou op sleeptouw moet nemen om jou uit de sleur te halen. Terwijl je daar natuurlijk zelf voor verantwoordelijk bent. Wat zou een ondernemende partner doen en waarom doe je dat zelf niet? Waarom heb je geen sociale contacten en wat zou je kunnen ondernemen om die wel te krijgen? Waarom heb je je dag zo ingericht dat je alleen je kinderen aan het rijden bent en boodschappen doet? Waarom besteed je niet meer tijd aan je werk (als je daar wel gelukkig van wordt?) of zoek je geen andere zinvolle dagbesteding? Dit zijn allemaal dingen waar je zelf mee aan de gang kunt, daar heb je geen partner voor nodig. En andersom word je voor je partner ook aantrekkelijker als je een leuk en zinvol leven leidt. Dat heeft ook invloed op jullie relatie.
Ja dat is waar. Maar het kan wel zo zijn dat een ondernemende type beter bij je past of je meer aanspreekt en dat voel ik nu wel. Daar komen de dingen bij die ik in mijn vorige bericht over hem omschreef die me dwars zitten.
Waarom ik mijn dag zo heb ingedeeld? Omdat dat er jaren geleden ingeslopen is en ik door mijn werk thuis ben en er voor de kinderen kan zijn. Nu de jongste kinderen iets ouder worden ben ik er dus iets bij aan het doen want ik binnenkort ga opstarten. Dan zullen mijn dagen er ook anders uit gaan zien, als het een beetje gaat lopen. Dat is dus zeker iets waar ik mee aan de slag ben gegaan.
Diyer schreef op 17-09-2023 om 15:01:
[..]
Sorry hoor, maar hier voel ik me toch een beetje boos om. Ik kan me levensgoed voorstellen dat het ouderschap af en toe pittig is en dat je er even doorheen zit. Ik heb zelf kinderen, weet hoe het is en dat het niet altijd over rozen gaat. Maar kom op zeg: je was er zelf bij om 4 (!) kinderen op de wereld te zetten. Je jongste kinderen zijn geboren toen je al ruim ervaring had in het hebben van 2 kinderen.
Jij bent geen slachtoffer van je situatie. Niemand heeft een geweer tegen je hoofd gezet om je kinderen op deze wereld te zetten. Daar was je zelf bij. Net zo goed als je er zelf bij was bij het uitkiezen van je partner en daarmee een levenslange verbinding aan te gaan met kinderen. Wordt eigenaar van je keuzes. Je kunt je nu heel erg slachtofferig gaan opstellen dat je liever geen kinderen zou hebben gehad, maar dat is een beetje veel te laat bedacht na vier kinderen.
Als de opvoeding je zwaar valt (en zo klinkt het), moet je gaan investeren. Niet omdat je dan per se veel meer eigen tijd overhoudt, maar misschien wel doordat je op die manier meer plezier haalt uit de relatie met je kinderen. Die investering kan zijn door te gaan onderzoeken wat precies maakt dat je er geen lol aan beleeft. En dan kijken wat zou maken waardoor je wél meer plezier in je kinderen kunt beleven. Het klinkt nl. ook (deels) alsof je kinderen zo schreeuwen om jouw aandacht, omdat je misschien wel lijfelijk aanwezig bent, maar geestelijk helemaal bent uitgechecked. Jij bent de moeder, dus het is jouw verantwoordelijkheid om te zoeken hoe je weer in kunt checken. Misschien moet je gaan uitzoeken waar je somberheid vandaan komt. Hormonen, depressie, andere indeling van je leven, maar je kinderen tover je niet weg.
Je hoeft er niet boos om te worden. Iedereen ervaart dingen anders. En ja ik heb er zelf voor gekozen om 4 (!) (snap die uitroepteken niet maar goed) kinderen op de wereld te zetten. Ik ben enig kind en mijn ouders hadden nooit oog voor mij. Ik voelde me eenzaam en wilde dit nooit als ik kinderen zou krijgen. Ik heb een relatie gehad en daaruit de 2 oudste kinderen. Ik voelde altijd dat mijn gezin niet compleet was en ik ooit meer kinderen wou. Maar niet destijds met de vader van mijn oudste kinderen. Toen ik een nieuwe partner kreeg besloten we wel kinderen te willen. Hij had zelf nog geen kinderen. Ik heb daar geen spijt van maar neemt niet weg dat het erg pittig is. Met name de jongste heeft nu de bekende peuterbuien en ja dat vinden wij beiden niet altijd makkelijk.
De kinderen schreeuwen niet om aandacht want ik ben er altijd voor ze zowel lichamelijk als geestelijk. Ik doe alles voor en met ze. Ik wil mijn/onze kinderen ook helemaal niet wegtoveren maar ik verlang wel naar tijden dat het makkelijker en leuker wordt.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 15:36:
[..]
Ik wil een man die het financieel beter voor elkaar heeft er hier meer voor doet. Ik doe dit zelf namelijk ook zoveel ik kan.
Zijn instelling; altijd moe, altijd aan het gapen, nooit ergens energie voor. Alles in en rond huis versloft. We hebben 2 jaar onder een zeil geleefd omdat we geen dak hadden. De badkamer/wc ligt nu al een jaar opgebroken en komt nog lange niet af. Ik mis de aanpakkersmentaleit.
Verder is hij meestal nors en chagerijnig. Hij heeft weinig plezier in het leven. Ik, als depressief persoon, lijk hier zelfs vrolijk bij want ik vaak ook ben omdat ik het leuk wil hebben voor de kinderen. Zelfs mijn oudste meiden zeggen jullie passen helemaal niet bijelkaar jij bent vrolijk met zo'n chagerijn. Zij zouden er ook niet rouwig om zijn als we uitelkaar gaan.
Ik kan me voorstellen dat je niet gelukkig wordt van zo'n relatie. Ik zou er zelf ook niet aan moeten denken. En als je zelf al de neiging hebt tot depressiviteit, dan haalt een dergelijke wederhelft je nog verder naar beneden. Je zou kunnen stellen dat je niet het beste in elkaar naar boven haalt.
Maar los daarvan denk ik wel dat je ook naar jezelf moet kijken. Je hebt bij het verlaten van deze man iig twee mislukte relaties achter de rug waaruit kinderen zijn voortgekomen en je hebt ook weinig op met andere vrouwen om vriendschappen mee te sluiten. Je noemt jezelf een moeilijk persoon en verwacht dat anderen jou de prikkels moeten geven om het leuk te vinden. Dat zijn allemaal ingredienten om een volgende relatie weer opnieuw te doen falen.
Ik zou je willen adviseren om je ernstig op jezelf en je kinderen te focussen en te zorgen voor een stabiel leven voor jullie zelf. Een nieuwe relatie binnen hengelen gaat jou noch je kinderen stabiliteit geven en het klinkt wel alsof dat dringend nodig is. Vanuit daar kun je rustig aan je eigen gemoedstoestand gaan werken. Wat dat betreft zijn de dikgedrukte zwarte teksten ook wel dingen die ik bij jouzelf terug denk te lezen. Jouw aanpakkersmentaliteit lees ik ook niet terug, hooguit jouw wisselmentaliteit. Maar maak af wat je je kinderen hoort na te komen: rust, veiligheid (ook een knus thuis), stabiliteit en een moeder die probeert met ze in verbinding te staan. Dan heb je echt al meer dan genoeg op de bordje voorlopig.
En qua werk snap ik het niet: je werkt zelf niet/weinig, maar hebt desondanks wel een inkomen waarbij je alles betaalt? Wat doe jij zoveel als je kan qua financiën, terwijl je meestal geen werk hebt?
Oke, ik zal even opsommen hoe ik het voor me zie met een partner, iemand die:
- vrolijk, opgewekt en enthousiast is. Ook naar mijn oudste dochters toe.
- meer een prater is.
- het financieel goed voor elkaar heeft.
- een normaal, mooi huis heeft.
- een normale auto kan rijden.
- mij aantrekkelijk vind en verlangen voelt en dat laat merken.
Dat zijn dingen waar ik nu concreet tegenaan loop en mis.
Diyer schreef op 17-09-2023 om 15:49:
[..]
Ik kan me voorstellen dat je niet gelukkig wordt van zo'n relatie. Ik zou er zelf ook niet aan moeten denken. En als je zelf al de neiging hebt tot depressiviteit, dan haalt een dergelijke wederhelft je nog verder naar beneden. Je zou kunnen stellen dat je niet het beste in elkaar naar boven haalt.
Maar los daarvan denk ik wel dat je ook naar jezelf moet kijken. Je hebt bij het verlaten van deze man iig twee mislukte relaties achter de rug waaruit kinderen zijn voortgekomen en je hebt ook weinig op met andere vrouwen om vriendschappen mee te sluiten. Je noemt jezelf een moeilijk persoon en verwacht dat anderen jou de prikkels moeten geven om het leuk te vinden. Dat zijn allemaal ingredienten om een volgende relatie weer opnieuw te doen falen.
Ik zou je willen adviseren om je ernstig op jezelf en je kinderen te focussen en te zorgen voor een stabiel leven voor jullie zelf. Een nieuwe relatie binnen hengelen gaat jou noch je kinderen stabiliteit geven en het klinkt wel alsof dat dringend nodig is. Vanuit daar kun je rustig aan je eigen gemoedstoestand gaan werken. Wat dat betreft zijn de dikgedrukte zwarte teksten ook wel dingen die ik bij jouzelf terug denk te lezen. Jouw aanpakkersmentaliteit lees ik ook niet terug, hooguit jouw wisselmentaliteit. Maar maak af wat je je kinderen hoort na te komen: rust, veiligheid (ook een knus thuis), stabiliteit en een moeder die probeert met ze in verbinding te staan. Dan heb je echt al meer dan genoeg op de bordje voorlopig.
En qua werk snap ik het niet: je werkt zelf niet/weinig, maar hebt desondanks wel een inkomen waarbij je alles betaalt? Wat doe jij zoveel als je kan qua financiën, terwijl je meestal geen werk hebt?
Ik heb eens in de zoveel maanden veel inkomen en dan weer een tijd niets. Ik heb dus een tijd veel geld maar dat raakt ook weer langzaam op. Ik ben ermee bezig om uit te breiden zodat in de tussenliggende periodes er ook inkomen is daarvan. Daarnaast ben ik met iets bezig wat ik straks dagelijks ga doen, zoals een 'normale' baan maar wel eigen baas.
heel bijzonder. Ik denk dat iedereen hier wel wil weten wat jij voor werk doet waarbij je eens in de paar maanden niet veel werkt maar zoveel verdient dat je er maanden van kunt leven (incl vakantie?) Met een gezin van 6.
Dat klinkt als de droom van bijna iedere werkende mensen, met bijna niks doen veel geld binnenharken. En dat in deze tijden.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 15:44:
[..]
Ik ben enig kind EN MIJN OUDERS HADDEN NOOIT OOG VOOR MIJ. Ik voelde me eenzaam en wilde dit nooit als ik kinderen zou krijgen.
(....)
De kinderen schreeuwen niet om aandacht want ik ben er altijd voor ze zowel lichamelijk als geestelijk. Ik doe alles voor en met ze. Ik wil mijn/onze kinderen ook helemaal niet wegtoveren maar ik verlang wel naar tijden dat het makkelijker en leuker wordt.
Ik kan dit toch echt niet helemaal uit je reacties teruglezen. Niet hoe je over je kinderen schrijft. Door hoe je over kinderen schrijft en over je depressies, vraag ik me oprecht af of jij wel een goed beeld hebt van het geestelijk aanwezig zijn. Ik denk niet dat je écht geestelijk aanwezig kunt zijn als je zo denkt en voelt en dat je kinderen meer van die gedachten meekrijgen dan je zelf denkt. Sterker nog, het dikgedrukte dat jij schrijft over jouw ouders zou best wel eens van toepassing kunnen zijn op jouw eigen kinderen. Want je hebt heel veel oog voor jezelf en zelfmedelijden, maar ik denk een stuk minder inzicht in de gevolgen voor je kinderen.
Hieronder wat quotes van jou die op de eerste 2 pagina's staan. Verder ben ik niet gaan zoeken.
De jongsten zijn erg veeleisend. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Ik bedoel als ik geen schreeuwende, huilende kinderen ieder weekend had was ik ook blijer.
Ik vraag mezelf regelmatig af waarom begint iedereen aan kinderen.
Waarschijnlijk omdat niemand vantevoren weet hoe het is.
Ik hou van mijn kinderen maar denk vaak ook wat zou het leven rustiger en relaxter zijn zonder.
Ik heb van mezelf altijd al depressieve fases gedurende mijn hele leven
gehad. Het is dus niet van ik voel me even uitgeblust door de kinderen.
Ik voel me ongelukkig, zinloos en leeg. Ik twijfel aan mijn relatie en aan mijn leven zo en hoe ik verder moet.
Want als iedereen vantevoren weet hoe het is om kinderen te hebben dan waren er waarschijnlijk een stuk minder mensen.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 15:51:
Oke, ik zal even opsommen hoe ik het voor me zie met een partner, iemand die:
- vrolijk, opgewekt en enthousiast is. Ook naar mijn oudste dochters toe.
- meer een prater is.
- het financieel goed voor elkaar heeft.
- een normaal, mooi huis heeft.
- een normale auto kan rijden.
- mij aantrekkelijk vind en verlangen voelt en dat laat merken.
Dat zijn dingen waar ik nu concreet tegenaan loop en mis.
Klinkt als een gezellige, normale vent (normaal vind ik overigens een beetje vaag, maar goed). Klinkt als een vent die geen uitgebluste moeder van 4 met 2 exen gaat daten. En dan kies jij iets uit het beschikbare aanbod van mannen op basis van je jeugdtrauma, dat je niet verder wilt verwerken, en dan blijf je in dit kringetje omdat je er over een paar jaar weer achterkomt dat je nog steeds van binnen met die onvrede zit.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 11:45:
[..]
Ik wil ook heel graag bij/met mezelf beginnen. Maar ik denk ergens dat mijn gevoelens nu een resultaat zijn van het leven en de relatie waar ik in zit. Ik begin ergens echt te denken dat dit niet meer de relatie voor mij is en dat ik daardoor verder wegzak.
Ik denk ook dat je huidige relatie je niks brengt. Jouw partner klinkt ook niet als een man waar je een toekomst mee opbouwt. Mogelijk zelf depressief, omdat hij nergens toe komt.
Maar, probeer het werken aan jezelf niet te zien als asap een andere man te vinden. Dan laat je het weer van een ander afhangen en heel eerlijk, wat een poster hiervoor al schreef: een normale gezonde stabiel functionerende man met zijn leven op orde heeft toch weinig aansluiting bij een grotendeels werkeloze depressieve moeder met 4 kinderen verspreid bij 2 exen zonder vrienden of hobby's? Je beeld is niet realistisch.
Wil je een stabiele gezellige partner, zorg dan dat je eerst zelf stabiel en blij wordt. Zorg dat je eigen leven met je kinderen op orde komt. En als je dan nog energie over hebt om te geven aan de liefde, ga dan eens rustig rondkijken. Dan zijn je kinderen ook wat ouder, verlies je geen energie meer aan een man die nu een dood paard lijkt te zijn en voor wie je liefde voorbij is. Maar stel je prio's goed.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 15:51:
Oke, ik zal even opsommen hoe ik het voor me zie met een partner, iemand die:
- vrolijk, opgewekt en enthousiast is. Ook naar mijn oudste dochters toe.
- meer een prater is.
- het financieel goed voor elkaar heeft.
- een normaal, mooi huis heeft.
- een normale auto kan rijden.
- mij aantrekkelijk vind en verlangen voelt en dat laat merken.
Dat zijn dingen waar ik nu concreet tegenaan loop en mis.
Jij moet niet in ‘wat zoek ik in een partner..’ denken. Hoe zorg jíj ervoor dat je kinderen een aardige jeugd hebben? Dat staat los van een partner met geld, een huis en auto.
Zonnebloem7 schreef op 17-09-2023 om 15:51:
Oke, ik zal even opsommen hoe ik het voor me zie met een partner, iemand die:
- vrolijk, opgewekt en enthousiast is. Ook naar mijn oudste dochters toe.
- meer een prater is.
- het financieel goed voor elkaar heeft.
- een normaal, mooi huis heeft.
- een normale auto kan rijden.
- mij aantrekkelijk vind en verlangen voelt en dat laat merken.
Dat zijn dingen waar ik nu concreet tegenaan loop en mis.
Ze zeggen wel eens soort zoekt soort. Natuurlijk kun je wel iets verschillen en elkaar aanvullen, maar in de basis moet je ook wel veel gemeen hebben met elkaar.
Kortom als dit het lijstje is dat je zoekt, zorg dan dat je daar zelf ook aan voldoet. Dat begint met meer sociale contacten, want een depressieve moeder van vier kinderen is niet aantrekkelijk voor iemand die zijn leven op de rit heeft.
En wie weet als je binnen je huidige relatie zelf deze stappen weet te zetten dat je huidige man misschien ook weer meer wordt zoals hij was toen je hem leerde kennen. Want toen vond je hem wel aantrekkelijk genoeg om twee kinderen te krijgen. Jij verwacht van een man dat hij je uit je depressies houd, maar misschien sleuren jullie elkaar juist wel in elkaars depressie mee.
Zoals je deze man beschrijft is niets goed aan hem. Wat is er dan zo veranderd in de tijd dat jullie bij elkaar waren, gezien hij aanvankelijk zelfs goed genoeg materiaal was om twee kinderen mee te krijgen?
En op tinder gaan kijken omdat je niet tevreden bent met je leven terwijl je nog in een relatie zit is natuurlijk stompzinnig.
Zorg er eerst maar voor dat je jezelf en je kinderen gelukkig maakt voordat je weer zo'n avontuur aangaat.