Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Roos55 schreef op 12-09-2023 om 07:43:
Zoek professionele hulp . Specialistische ggz . Daar kan breder gekeken worden naar depressies.
Heb ik al lange tijd gehad, heeft niets gedaan. Niet tevreden over en daarom op zoek naar ander soort hulp.
letterkoekje schreef op 12-09-2023 om 12:36:
[..]
[..]
Ik wil best geloven dat je depressief bent, TO, ook dat je daar 'aanleg' voor hebt, dat het misschien zelfs wat erfelijk bepaald is. En dat is allemaal heel erg, in combinatie met dat je geen fijne jeugd hebt gehad.
Maar .... ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat je ook wel een beetje 'nieuwsgezind' bent. Je schrijft zelf dat je jezelf bij nieuwe dingen goed voelt, in de eerste post hierboven spreek je al uit 'dat je het fijn zou vinden dat ...'. Je sluit dus opnieuw een relatie niet uit. Maar is het niet beter, eerst te zoeken waarom de twee vorige relaties (met kinderen, want misschien heb jij nog meer relaties gehad) niet werkten. Ik geloof nooit dat - als ik lees wat je over je partner schrijft - hij een man is die geen enkele vrouw wil. Hij is bekommerd om de kinderen, geeft je advies, luistert naar jouw problemen, ..., ... dus dat je een doorslechte man hebt dat is niet zo. Maar je bent (weer) op hem uitgekeken. Ik zou echt (laten) onderzoeken waar jouw onrust vandaan komt. Ook met jouw werk - hoe bewonderenswaardig ook - je zoekt altijd nieuwe uitdagingen. Terwijl je op dit ogenblik al uitdagingen zat hebt, je hebt 4 kinderen, een relatie waaraan moet gewerkt worden, je hebt werk om jezelf terug op het goeie spoor te krijgen, en je gaat nog lessen volgen. Ik snap niet dat je zelf niet begrijpt dat dat allemaal teveel is en zelfs zonder je depressie je handen meer dan vol hebt.
Voor mij komt heel je verhaal ook over dat je niet kan kiezen en daarom alles aanpakt en met alles begint, met alle gevolgen van dien. Je zoekt een eeuwigdurende kick en die bestaat niet! Alles wordt gewoon.
Misschien vergis ik me, maar zo voel ik je hele situatie aan.
En als je hierboven schrijft dat sommige mensen 4x trouwen en 4x scheiden, vind jij dat een voorbeeld van standvastigheid? Ik niet.
Om bij je laatste zin te beginnen ik noemde geen voorbeelden van standvastigheid. Ik noemde verschillen tussen mensen. Zo zei ik er zijn mensen die 50 jaar samenblijven en mensen die 4x trouwen en 4x scheiden. Niet iedereen is hetzelfde met relaties.
"Ik sluit een nieuwe relatie niet uit?" Dat is nogal op de zaken vooruit lopen, ik zit in een relatie dus dat is niet aan de orde. Ik heb geen doorslechte man en dat heb ik ook nergens gezegd. Mijn ex is vast ook geen doorslechte man maar ik wil er zeker niet mee leven. De buurman waarschijnlijk ook niet maar zelfde verhaal. Omdat iemand niet doorslecht is wil dat nog niet betekenen dat je dan met die persoon kan en wil leven voor altijd.
Van mijn werk snap je totaal niet hoe het zit. Dat kan ook niet want ik treed verder niet in details daarover. Maar in ieder geval ben ik altijd thuis bij de kinderen. Af en toe heb ik periodes werk en dan weer een tijd niet en dat is gewoon thuis in combinatie met gezin. Dat is dus totaal niet te zien als een fulltime/parttimebaan buitenshuis. Daarom ben ik er iets bij gaan doen waar ik wel straks meer uren mee ga maken, zelf in te delen overigens. Omdat ik dat prettig vind, ik wil er financieel een betere toekomst en ik wil wat te doen hebben.
Mija schreef op 12-09-2023 om 20:11:
[..]
Misschien moet je het idee van ‘er bovenop komen’ voor nu loslaten. Als jij denkt dat je helemaal van die depressieve gevoelens af moet, leg je de lat erg hoog en snap ik de verleiding om het probleem in je relatie neer te leggen ook beter. Je kunt dan altijd denken: het ligt daaraan, als ik daar vanaf ben, komt het goed! Maar je ziet nu al dat het toch weer terug komt. Is het niet wijzer om jezelf meer te nemen zoals je bent, met depressieve buien en al, en niet te gaan voor er vanaf komen maar voor een goed leven met jezelf, en zorg voor jezelf?
Natuurlijk mag je je relatie kritisch beoordelen. Maar ik zou dat niet zo instrumenteel proberen te maken, dat stoppen je wel gelukkig gaat maken. Accepteer dat je een gecompliceerd karakter hebt en dat het niet zo gemakkelijk is om de balans te bewaren en veerkracht te ontwikkelen. Werk eerst aan jezelf en als je dan vanuit de lessen die je over jezelf leert, ziet dat je relatie niet goed voor je is, kun je altijd nog uit elkaar gaan. Nu verwacht je er gewoon teveel van en besef je te weinig dat je (ook?) iets anders te doen hebt, namelijk met jezelf leren leven, zoals je bent, niet zoals je vindt dat je zou moeten zijn.
Dank je voor je goede feedback zonder oordelen.
Het liefst zou ik wel helemaal van de depressieve gevoelens afkomen. Hoe en wanneer dat gaat lukken weet ik nog niet. Het komt ook omdat toen ik in mijn vorige relatie, in een jarenlange depressie zat, ik me beter ging voelen toen we uitelkaar waren. Daarom denk ik nu ook dat dat het geval zal zijn. Er knaagt iets aan me van ik voel me onrustig en ik voel me niet happy in dit leven zo. En dan denk ik wanneer weet je dan wel of het aan je relatie ligt of niet? Dat ik er zo mee bezig ben en dit denk zegt toch ook al genoeg?
Dat ik geen vrolijke Frans ben die fluitend door het leven gaat dat weet ik. En idd dat het voor mij niet zo gemakkelijk is balas te bewaren en veerkracht te ontwikkelen. Die vind ik mooi gezegd. Bedoel je met werk eerst aan jezelf zoiets als mindfulness training, etc? En dat ik dan helderder zou kunnen kijken t.o.v. mijn relatie?
Ik verwacht misschien ook vanalles teveel, dat het allemaal mooier en leuker zou moeten zijn dan het in werkelijkheid is. Dat weet ik dus niet. Mezelf accepteren zoals ik ben vind ik altijd al een lastige.
Hoe ben je na de breuk met de vader van je oudste kinderen aan deze nieuwe man gekomen?
Ik lees dat je werk maar weinig uren zijn en ook hele periodes niet. Ook schrijf je dat je geen vriendschappen hebt. Heb je wel hobby's?
Zou het misschien zo kunnen zijn dat je leven een beetje een sleur is geworden. In periodes dat je niet werkt klinkt het alsof je de kinderen, man en het huishouden hebt en verder niets. Dan gaan alle dagen al snel op elkaar lijken.
Als dat in je vorige relatie ook zo was dan kan ik mij voorstellen dat je daarna gelukkiger was. De sleur was even doorbroken. Je moest opnieuw een ritme vinden, bent misschien ook gaan daten etc. Allemaal nieuwe prikkels.
Ik zou in dat geval niet direct je relatie verbreken maar eerst kijken hoe je meer prikkels aan jullie leven kan toevoegen. Sluit je aan bij een leesclub, ga op een sport of ga vrijwilligers werk doen of buiten de deur werken zodat je collega's hebt. Ga iets buiten jullie comfort zone doen met je man. Bijvoorbeeld een dans cursus, middagje schaatsen, obstacle run of houd een watergevecht.
Zonnebloem7 schreef op 14-09-2023 om 11:02:
[..]
Dank je voor je goede feedback zonder oordelen.Het liefst zou ik wel helemaal van de depressieve gevoelens afkomen. Hoe en wanneer dat gaat lukken weet ik nog niet. Het komt ook omdat toen ik in mijn vorige relatie, in een jarenlange depressie zat, ik me beter ging voelen toen we uitelkaar waren. Daarom denk ik nu ook dat dat het geval zal zijn. Er knaagt iets aan me van ik voel me onrustig en ik voel me niet happy in dit leven zo. En dan denk ik wanneer weet je dan wel of het aan je relatie ligt of niet? Dat ik er zo mee bezig ben en dit denk zegt toch ook al genoeg?
Dat ik geen vrolijke Frans ben die fluitend door het leven gaat dat weet ik. En idd dat het voor mij niet zo gemakkelijk is balas te bewaren en veerkracht te ontwikkelen. Die vind ik mooi gezegd. Bedoel je met werk eerst aan jezelf zoiets als mindfulness training, etc? En dat ik dan helderder zou kunnen kijken t.o.v. mijn relatie?
Ik verwacht misschien ook vanalles teveel, dat het allemaal mooier en leuker zou moeten zijn dan het in werkelijkheid is. Dat weet ik dus niet. Mezelf accepteren zoals ik ben vind ik altijd al een lastige.
Dat het genoeg zegt dat je er de hele tijd aan denkt, is waarschijnlijk een cirkelredenering. Is dat denken vrijwillig? Kun je er ook mee stoppen? Of gaat het met je op de loop, is het min of meer dwangmatig? Ik zie bij mezelf dat denken niet een geheel vrijwillig, puur rationeel (!) proces is maar iets wat zich min of meer autonoom voltrekt, een gewoonte, iets waar ik 'goed' in ben maar wat niet altijd bijzonder geschikt is voor het doel wat ik probeer te bereiken. Ik ben best een heldere denker hoor en als ik eenmaal denk, denk ik geen onzin. Maar het is zeer de vraag of die gedachten het gewicht verdienen wat ze krijgen als ze zoveel ruimte innemen! Als ze minder ruimte innemen, denk ik nog steeds wel hetzelfde, maar krijgt het een heel andere lading, haal ik mijn schouders op over dingen waar ik op een ander moment zwaar onder kan lijden. Snap je wat ik bedoel? Ik vraag het maar even na, want anders denk jij vast: wat zit die nou te raaskallen! En dan gaat wat ik zeg ook niet op voor jou.
Als je het wel herkent: lees het boek 'leef meer denk minder' van Pia Callesen eens. Dat gaat over metacognitieve therapie en voor mij was het heel verhelderend omdat ik ook nooit iets kon (en kan) met CGT want zo irrationeel denk ik helemaal niet! Maar de hamvraag van metacognitieve therapie is niet: Klopt het wát ik denk? En daar dan over gaan nádenken (!). Maar: Is het zinvol dát ik (hierover) denk? Draagt dat bij aan een oplossing? En vaak moet ik dan tot de conclusie komen: integendeel, het maakt het probleem erger!
Dus ja, mindfulness zou ik in jouw situatie zeker zien als 'werken aan jezelf' terwijl ik tegelijkertijd, en heel paradoxaal, wil zeggen: stop, stop, stop met werken aan jezelf, met beter worden, met je leven verbeteren! Stop met de dénken dat het beter moet worden en daar manieren voor te proberen te verzinnen. Van jezelf eisen dat je je jezelf accepteert, dat wordt al helemaal een mindfuck! Stop! Misschien gewoon eens beginnen met een keer flink te huilen, omdat je moe bent, je al zo lang aan het volhouden bent, omdat je je best doet en het toch niet wil zoals je denkt dat het moet. Je voelt je gewoon helemaal niet fijn en je weet niet hoe je je beter moet gaan voelen. Dat is nu de situatie. Dat gaat niet altijd zo blijven. Maar nu voel je je gewoon niet goed. Haal de druk er vanaf en doe iets zachts, iets liefs voor jezelf! Gééf jezelf iets in plaats van iets van jezelf (en daarmee ook van anderen) te eisen. 
Jillz schreef op 14-09-2023 om 11:46:
Hoe ben je na de breuk met de vader van je oudste kinderen aan deze nieuwe man gekomen?
Ik lees dat je werk maar weinig uren zijn en ook hele periodes niet. Ook schrijf je dat je geen vriendschappen hebt. Heb je wel hobby's?
Zou het misschien zo kunnen zijn dat je leven een beetje een sleur is geworden. In periodes dat je niet werkt klinkt het alsof je de kinderen, man en het huishouden hebt en verder niets. Dan gaan alle dagen al snel op elkaar lijken.
Als dat in je vorige relatie ook zo was dan kan ik mij voorstellen dat je daarna gelukkiger was. De sleur was even doorbroken. Je moest opnieuw een ritme vinden, bent misschien ook gaan daten etc. Allemaal nieuwe prikkels.
Ik zou in dat geval niet direct je relatie verbreken maar eerst kijken hoe je meer prikkels aan jullie leven kan toevoegen. Sluit je aan bij een leesclub, ga op een sport of ga vrijwilligers werk doen of buiten de deur werken zodat je collega's hebt. Ga iets buiten jullie comfort zone doen met je man. Bijvoorbeeld een dans cursus, middagje schaatsen, obstacle run of houd een watergevecht.
Via Tinder. Meerdere dates gehad tot ik deze man ontmoette en ik verliefd op hem werd. Ik dacht met deze man wil ik mijn gezin compleet maken en oud worden. Dat waren uiteraard ook de verliefde gevoelens die de overhand hadden.
Eigenlijk heb ik weinig/geen tijd voor hobby's momenteel. Ik ben vooral druk met de kinderen naar school halen en brengen, we wonen ver weg dus ik zit een paar uur per dag in de auto. En met het huishouden en de huisdieren. Die moet ik s avonds, zodra de kinderen in bed liggen, uitlaten dus dan ben ik altijd nog een tijd op pad. Dan moet ik ook nog leren en dan kan ik naar bed. De volgende dag is eigenlijk een herhaling van de vorige. Ik heb wel een sup gekocht maar die heb ik nog niet gebruikt. Dat leek me wel leuk om te gaan doen maar nog geen tijd voor gehad.
Ik ben nooit een persoon geweest met (veel) hobby's. Er was nooit iets dat me heeft kunnen interesseren om mijn tijd in te steken. Met vriendschappen hetzelfde verhaal. Ik ken hier geen mensen van vroeger want ik ben hier ooit heen verhuisd. Ik heb wel in het begin geprobeerd om hier vriendschap te krijgen maar dat is nooit gelukt. Als ik mensen of moeders op school zie voel ik daar geen drang mee om vriendinnen te worden en wederzijds.
Ja mijn leven is dus wel redelijk een sleur denk ik. Maar ja dan denk ik bij wie niet...? Iedereen doet toch zijn dagelijkse ding wat weinig spannends is.
Ik denk ergens ook wel dat dat mij aantrekt om een relatie te verbreken. Om de sleur te verbreken en een nieuw/ander leven te kunnen starten. Een nieuwe woonomgeving en nieuwe relatie geven dan weer een heel ander gevoel. Voor sommigen klinkt dat mss raar want je hebt mensen die het liefst vasthouden aan wat ze hebben en zich daar goed bij voelen. Maar ik merk dat ik me slechter voel als mijn leven zo'n gewoonte is geworden dat het als een sleur voelt.
Zonnebloem7 schreef op 15-09-2023 om 08:54:
[..]
Via Tinder. Meerdere dates gehad tot ik deze man ontmoette en ik verliefd op hem werd. Ik dacht met deze man wil ik mijn gezin compleet maken en oud worden. Dat waren uiteraard ook de verliefde gevoelens die de overhand hadden.
Eigenlijk heb ik weinig/geen tijd voor hobby's momenteel. Ik ben vooral druk met de kinderen naar school halen en brengen, we wonen ver weg dus ik zit een paar uur per dag in de auto. En met het huishouden en de huisdieren. Die moet ik s avonds, zodra de kinderen in bed liggen, uitlaten dus dan ben ik altijd nog een tijd op pad. Dan moet ik ook nog leren en dan kan ik naar bed. De volgende dag is eigenlijk een herhaling van de vorige. Ik heb wel een sup gekocht maar die heb ik nog niet gebruikt. Dat leek me wel leuk om te gaan doen maar nog geen tijd voor gehad.
Ik ben nooit een persoon geweest met (veel) hobby's. Er was nooit iets dat me heeft kunnen interesseren om mijn tijd in te steken. Met vriendschappen hetzelfde verhaal. Ik ken hier geen mensen van vroeger want ik ben hier ooit heen verhuisd. Ik heb wel in het begin geprobeerd om hier vriendschap te krijgen maar dat is nooit gelukt. Als ik mensen of moeders op school zie voel ik daar geen drang mee om vriendinnen te worden en wederzijds.
Ja mijn leven is dus wel redelijk een sleur denk ik. Maar ja dan denk ik bij wie niet...? Iedereen doet toch zijn dagelijkse ding wat weinig spannends is.
Ik denk ergens ook wel dat dat mij aantrekt om een relatie te verbreken. Om de sleur te verbreken en een nieuw/ander leven te kunnen starten. Een nieuwe woonomgeving en nieuwe relatie geven dan weer een heel ander gevoel. Voor sommigen klinkt dat mss raar want je hebt mensen die het liefst vasthouden aan wat ze hebben en zich daar goed bij voelen. Maar ik merk dat ik me slechter voel als mijn leven zo'n gewoonte is geworden dat het als een sleur voelt.
het klinkt niet raar maar het is geen permanente oplossing. Je doet de mensen om je heen (man en kinderen) heel veel verdriet om jouw sleur op te lossen. Je kan ook eerst je man en huisarts vertellen hoe ongelukkig je bent door de sleur waar je in zit (en depressie) en dan daar een plan voor maken zonder alle schepen achter je te verbranden
Maar ik begrijp je heus wel. Toen mijn kinderen klein waren droomde ik soms ook dat iedereen omkwam in een groot ongeluk en ik bij artsen zonder grenzen in diep afrika ging werken. En echt.. ik wenste oprecht niemand dood hoor.
Zijn al die taken die je doet alleen door jou te doen? Kan je man wat oppakken?
Je hebt nogal wat op je bordje..
Even tussendoor, ik weet ook dat ik me al langere tijd niet gelukkig voel in deze relatie. Ik irriteer me aan meerdere dingen van hem. We wonen in een oud huis en hij begon iedere keer aan iets maar nooit komt iets af. Alles ligt er onafgewerkt en niet mooi bij. Hij heeft altijd een smoes van daar kom ik hier niet aan toe. Dan denk ik begin er dan maar niet eens aan. We hebben zelfs 2 jaar (als het niet langer is) onder een zeil geleefd, zonder dak. Om maar even aan te geven dat het niet om een kapotte kraan ofzo gaat.
Hij kan nooit echt leuk tegen mijn oudste dochters doen. Als hij tegen ze praat is het altijd van 'doe die schermen weg', of 'ruim dit op'. Hij is altijd negatief over ze maar dat is hij in het algemeen.
Ik merk dat zijn norse, chagrijnig houding me meer naar de afgrond trekt dan dat het een leuke aanvulling is. Ik heb dit de afgelopen jaren zo vaak aangekaart maar er verandert niets.
Eerlijk, ik heb al eens op Tinder gekeken om te kijken of er gezelligere mannen zijn. Soms denk ik dat me dat een zetje kan geven om eindelijk de stap te zetten.
Zonnebloem7 schreef op 15-09-2023 om 11:14:
Even tussendoor, ik weet ook dat ik me al langere tijd niet gelukkig voel in deze relatie. Ik irriteer me aan meerdere dingen van hem. We wonen in een oud huis en hij begon iedere keer aan iets maar nooit komt iets af. Alles ligt er onafgewerkt en niet mooi bij. Hij heeft altijd een smoes van daar kom ik hier niet aan toe. Dan denk ik begin er dan maar niet eens aan. We hebben zelfs 2 jaar (als het niet langer is) onder een zeil geleefd, zonder dak. Om maar even aan te geven dat het niet om een kapotte kraan ofzo gaat.
Hij kan nooit echt leuk tegen mijn oudste dochters doen. Als hij tegen ze praat is het altijd van 'doe die schermen weg', of 'ruim dit op'. Hij is altijd negatief over ze maar dat is hij in het algemeen.
Ik merk dat zijn norse, chagrijnig houding me meer naar de afgrond trekt dan dat het een leuke aanvulling is. Ik heb dit de afgelopen jaren zo vaak aangekaart maar er verandert niets.
Eerlijk, ik heb al eens op Tinder gekeken om te kijken of er gezelligere mannen zijn. Soms denk ik dat me dat een zetje kan geven om eindelijk de stap te zetten.
Ik begin me nu af te vragen of je serieus bent. Met name die laatste alinea is een rode vlag. Gewoon geen woorden voor
Even tussendoor, ik weet ook dat ik me al langere tijd niet gelukkig voel in deze relatie. Ik irriteer me aan meerdere dingen van hem. We wonen in een oud huis en hij begon iedere keer aan iets maar nooit komt iets af. Alles ligt er onafgewerkt en niet mooi bij. Hij heeft altijd een smoes van daar kom ik hier niet aan toe. Dan denk ik begin er dan maar niet eens aan. We hebben zelfs 2 jaar (als het niet langer is) onder een zeil geleefd, zonder dak. Om maar even aan te geven dat het niet om een kapotte kraan ofzo gaat.
Hij kan nooit echt leuk tegen mijn oudste dochters doen. Als hij tegen ze praat is het altijd van 'doe die schermen weg', of 'ruim dit op'. Hij is altijd negatief over ze maar dat is hij in het algemeen.
Ik merk dat zijn norse, chagrijnig houding me meer naar de afgrond trekt dan dat het een leuke aanvulling is. Ik heb dit de afgelopen jaren zo vaak aangekaart maar er verandert niets.
Eerlijk, ik heb al eens op Tinder gekeken om te kijken of er gezelligere mannen zijn. Soms denk ik dat me dat een zetje kan geven om eindelijk de stap te zetten.
absor schreef op 15-09-2023 om 11:28:
[..]
Ik begin me nu af te vragen of je serieus bent. Met name die laatste alinea is een rode vlag. Gewoon geen woorden voor
Ja ik ben serieus. En hoezo is dat zo shocking? Nou sorry hoor, dan heb ik er niets over gezegd. Ik ben gewoon eerlijk maar als dat meteen zo wordt afgedaan, laat maar.
ja kruip maar verder in je slachtoffer rol. Jij bent de zielige want je bent op tinder al aan het hengelen naar een nieuwe man.
Jammer dat je alleen dat eruit pikt en niets zegt over de rest want dat is het belangrijkste.
Hoe oud zijn je kinderen?
absor schreef op 15-09-2023 om 11:28:
[..]
Ik begin me nu af te vragen of je serieus bent. Met name die laatste alinea is een rode vlag. Gewoon geen woorden voor
Precies, en steeds komt er weer nieuwe informatie bij, uiteraard enkel negatief over deze man en op een nogal provocerende manier. Als TO thuis net zo reageert als hier op het forum, dan is daar inderdaad maar weinig gezelligheid. Arme kinderen……