Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:10:
[..]
Ja niet altijd leuk. Ik vraag mezelf regelmatig af waarom begint iedereen aan kinderen. Waarschijnlijk omdat niemand vantevoren weet hoe het is. Mijn oudste dochters zijn net tieners en dat is ook nog niet altijd makkelijk. Ik vind het al met al pittig. Ik hou van mijn kinderen maar denk vaak ook wat zou het leven rustiger en relaxter zijn zonder. Als ze op oudere leeftijd zijn ben ik zelf al oud en afgeschreven. Hoewel dat nu ook al zo goed als het geval is.
Tweede leg snap ik nooit. Daarmee doe je je eerste kinderen tekort. Bovendien waarom in een nieuwe relatie dezelfde risicos opzoeken? Mensen worden immers niet leuker van gebroken nachten, regelstress, geen vrijheid etc
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 21:19:
[..]
Niet concreet maar wel vaker de gedachte van als ik ziek zou worden en zou sterven dat ik daar vrede mee heb. Dan is het zo. Dan ben ik verlost van deze gedachtes en gevoelens.
Twee van mijn ooms (van beide kanten) hebben zelfmoord gepleegd. Ik ben er dus bekend mee in de familie.
Deze gedachtes herken ik zo goed vanuit mijn depressie(s).
Ook de gedachte dat man beter af zou zijn wanneer ik weg was. Ook voor mijn kind dacht ik dat.
Deze gedachte ging daarna verder in verdriet en wanhoop als ik na geslapen te hebben (wat maar weinig uurtjes was) toch weer wakker werd en weer een dag doormoest en later in suïcidale gedachtes.
Of het beter is om met je relatie te stoppen weet ik niet. Daar kan ik niet over oordelen. Dat een depressie niet helpt bij doordachte beslissingen maken weet ik wel.
Ik zou zeker beginnen met mindfullness als je denkt dat daar een oplossing kan liggen. Toch zou ik ook zeker daarnaast met de huisarts/poh ggz of psycholoog gaan praten. Ik denk dat mindfullness en psychologische hulp elkaar kunnen versterken hierin. Misschien krijg je door de mindfulness wel ruimte in je hoofd om de psychologische hulp dit keer wel te laten aanslaan.
Hoe gaat het met slapen en eten? Heb je ooit een signaleringsplan gemaakt waarin staat hoe jij bij jezelf een startende depressie herkend? Of hoe een ander die kan herkennen? Bij mij zijn slapen en eten concrete dingen waaraan je kan zien dat het de verkeerde kant op gaat. Heb jij ook zoiets aanwijsbaars?
Zoek professionele hulp . Specialistische ggz . Daar kan breder gekeken worden naar depressies.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 21:28:
[..]
Nieuwe dingen geven me vaak een impuls en energie. Maar in mijn relatie is dat gevoel weg. En idd wat ik eerst aantrekkelijk vond mis ik nu. Het lijkt me ergens fijn om iemand te hebben die wat kletst en erg van lachen en gezelligheid houdt.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 20:49:
[..]
Die laatste zin klinkt heel negatief. Dat ik overweeg om nu weer op te breken. Ja dat doen mensen in hun leven en relaties weleens he. De ene blijft 50 jaar bij iemand en de ander trouwt 4 keer en gaat 4 keer scheiden. Wil niet zeggen omdat je 1x bij iemand bent weggegaan dat je het dan nooit meer mag.
Ik wil best geloven dat je depressief bent, TO, ook dat je daar 'aanleg' voor hebt, dat het misschien zelfs wat erfelijk bepaald is. En dat is allemaal heel erg, in combinatie met dat je geen fijne jeugd hebt gehad.
Maar .... ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat je ook wel een beetje 'nieuwsgezind' bent. Je schrijft zelf dat je jezelf bij nieuwe dingen goed voelt, in de eerste post hierboven spreek je al uit 'dat je het fijn zou vinden dat ...'. Je sluit dus opnieuw een relatie niet uit. Maar is het niet beter, eerst te zoeken waarom de twee vorige relaties (met kinderen, want misschien heb jij nog meer relaties gehad) niet werkten. Ik geloof nooit dat - als ik lees wat je over je partner schrijft - hij een man is die geen enkele vrouw wil. Hij is bekommerd om de kinderen, geeft je advies, luistert naar jouw problemen, ..., ... dus dat je een doorslechte man hebt dat is niet zo. Maar je bent (weer) op hem uitgekeken. Ik zou echt (laten) onderzoeken waar jouw onrust vandaan komt. Ook met jouw werk - hoe bewonderenswaardig ook - je zoekt altijd nieuwe uitdagingen. Terwijl je op dit ogenblik al uitdagingen zat hebt, je hebt 4 kinderen, een relatie waaraan moet gewerkt worden, je hebt werk om jezelf terug op het goeie spoor te krijgen, en je gaat nog lessen volgen. Ik snap niet dat je zelf niet begrijpt dat dat allemaal teveel is en zelfs zonder je depressie je handen meer dan vol hebt.
Voor mij komt heel je verhaal ook over dat je niet kan kiezen en daarom alles aanpakt en met alles begint, met alle gevolgen van dien. Je zoekt een eeuwigdurende kick en die bestaat niet! Alles wordt gewoon.
Misschien vergis ik me, maar zo voel ik je hele situatie aan.
En als je hierboven schrijft dat sommige mensen 4x trouwen en 4x scheiden, vind jij dat een voorbeeld van standvastigheid? Ik niet.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 21:07:
[..]
Ik herken dit wel als een depressieve fase, deze gevoelens. Ik heb er in deze relatie ook wel vaker eentje gehad maar dat leek iets lichter te zijn. Ik heb het nu wel erger. Ik leefde dan maar door en dan zwakte het wat af maar bepaalde gevoelens en twijfels blijven. In mijn vorige relatie heb ik jaren in de depressieve fase gezeten en kwam eruit toen ik ging verhuizen.
Ik heb vaker GGZ psychologen gehad maar daar ben ik er nooit mee bovenop gekomen. Daarom overweeg ik nu mindfullness.
Misschien moet je het idee van ‘er bovenop komen’ voor nu loslaten. Als jij denkt dat je helemaal van die depressieve gevoelens af moet, leg je de lat erg hoog en snap ik de verleiding om het probleem in je relatie neer te leggen ook beter. Je kunt dan altijd denken: het ligt daaraan, als ik daar vanaf ben, komt het goed! Maar je ziet nu al dat het toch weer terug komt. Is het niet wijzer om jezelf meer te nemen zoals je bent, met depressieve buien en al, en niet te gaan voor er vanaf komen maar voor een goed leven met jezelf, en zorg voor jezelf?
Natuurlijk mag je je relatie kritisch beoordelen. Maar ik zou dat niet zo instrumenteel proberen te maken, dat stoppen je wel gelukkig gaat maken. Accepteer dat je een gecompliceerd karakter hebt en dat het niet zo gemakkelijk is om de balans te bewaren en veerkracht te ontwikkelen. Werk eerst aan jezelf en als je dan vanuit de lessen die je over jezelf leert, ziet dat je relatie niet goed voor je is, kun je altijd nog uit elkaar gaan. Nu verwacht je er gewoon teveel van en besef je te weinig dat je (ook?) iets anders te doen hebt, namelijk met jezelf leren leven, zoals je bent, niet zoals je vindt dat je zou moeten zijn.
Doemijdieglazenbol schreef op 11-09-2023 om 21:34:
het lastige is alleen dat je met nieuwe dingen de oude “rotzooi” niet oplost. Je begraaft het alleen onder een nieuw laagje. En dat laagje is ook onderhevig aan erosie, want op een gegeven moment is het nieuwe niet nieuw meer. En zie je ook de nadelen, dat wat vervelend is aan die nieuwe dingen die ooit vooral leuk waren, en prikkelend. En dan moet je toch aan die steeds groter wordende oude rotzooi beginnen om toekomstbestendig verder te gaan.
Ik weet niet eens wat de 'oude rotzooi' is... ik bedoel mijn hele leven/verleden? Dat draagt iedereen bij zich. Het is meer mijn gevoel en mijn gedachtes die mij dwars zitten.
Ik zie het overigens niet zo zwart wit van oh ik zoek het probleem maar in de relaties. Relatie met mijn ex was heel slecht en daar zouden 9 van de 10 mensen zijn uitgestapt. Dus om alles af te schuiven op, je zoekt iets nieuws dat is niet waar. Je moet soms eerlijk zijn en toegeven dat een persoon/relatie niet bij je past.
absor schreef op 11-09-2023 om 21:34:
[..]
Ik denk toch echt dat je dieper in een depressie zit dan je zelf denkt. Jij denkt nog dat als je je omstandigheden veranderd je je beter zal voelen. Jij denkt dat het aan je man ligt, als hij zou veranderen of verdwijnen dat jij je beter gaat voelen
Ik denk dat je terug naar een arts moet.
Ik weet zelf wel dat ik er diep in zit, dat zeg ik ook. Wat je omschrijft is te zwart wit dat is niet exact wat ik denk maar juist niet weet en me afvraag. Met mijn ex heb ik jaren ongelukkig geleefd en heb ik de juiste stap gezet en werd ik weer gelukkig. Dat bedoel ik te zeggen, dat kan nu ook het geval zijn (of niet).
Doemijdieglazenbol schreef op 11-09-2023 om 21:36:
ik wil overigens niet suggereren dat alles aan jou ligt. Maar misschien wel dat je eerst naar een andere oplossing moet zoeken dan je voorheen hebt gedaan. Iets nieuws doen omdat het oude versleten is, is gewoon niet altijd de oplossing. En ik zou dat in jouw situatie toch eerst goed onderzoeken. 🍀
Het is niet omdat het oude 'versleten' is. Het is omdat een situatie waar ik in zit niet goed voelt (wat dit dan ook is). Bij mijn vorige relatie heb ik jaren ongelukkig geleefd, ook niet helemaal wetende of het nou alleen de relatie was, ikzelf of een combinatie. Toen ik daarmee gestopt ben knapte ik langzaam weer op.
BritgetJones007 schreef op 11-09-2023 om 21:50:
TO, ik lees dat je veel meegemaakt hebt in je leven. En dat je dat zo te lezen als traumatisch hebt ervaren en deze trauma's onverwerkt zijn?
Is dit een grote factor of medeoorzaak van jou depressie?
Wat bedoel je precies met veel meegemaakt in mijn leven? En waar lees je dat ik iets als traumatisch heb ervaren, dat onverwerkt zou zijn?
Uiteraard heb ik, net als iedereen, het e.e.a. meegemaakt in mijn leven maar ik weet niet of dat zo afwijkend van anderen is. Traumatisch weet ik niet of dat het goede woord is of dat ik het zo ervaar.
De belangrijkste kern is dat mijn ouders egoisten en narcisten zijn die eigenlijk geen kind wouden (ik ben dan ook enig kind). Ik heb een jeugd gehad waarin ik me eenzaam voelde en geen gezellig gezinsleven heb gekend. Mijn ouders zijn gescheiden en ik spreek/zie ze al jaren niet meer. Het gemis van lieve ouders, die er altijd voor je zijn, draag ik wel met me mee.
RoodVruchtje schreef op 12-09-2023 om 00:23:
[..]
Echt, maak om te beginnen eens een afspraak met je huisarts, want je klinkt zo ontzettend afgestompt dat het van het beeldscherm spat.
Als je al je hele leven bekend bent met depressies, dan zou je mi ook al veel eerder hulp hebben ingeschakeld lijkt mij, waarom nu dan niet? Nogmaals, je hebt 4 kinderen bij 2 vaders, op naar papa nummer 3 (voor de 1e leg, en nr 2 voor de 2e leg) en daar ook weer een kind mee, want het ‘voelt zo goed’?
Beter had je je depressieverleden wat serieuzer genomen en had je inmiddels al bij de HA gezeten. In plaats daarvan open je hier een topic en reageer je super defensief op elke scherpe/rake reactie die je hier krijgt, dus waarschijnlijk ook op deze reactie (ik ben voorbereid).
Je zit enorm in een slachtofferrol en alles ligt aan een ander, maar vergeet niet die 4 kinderen die je er ook in meesleurt. Ga eerst eens uitzoeken waarom jij je steeds zo voelt ipv je depressieve periodes te wijden aan de zgn ‘slechte’ relaties! Je bent niet meer single en alleen namelijk, dus enkel voor jezelf kiezen is er nooit meer bij.
Oke, apart dat het zo overduidelijk van het beeldscherm spat.
Ik zie relaties niet als 'disposable voorwerpen'. Maar ik ben wel van mening als je niet meer gelukkig bent in een relatie/met een persoon dat je daar geen jaren meer in moet blijven hangen. Dat heb ik eens gedaan omwille kinderen en daardoor ben ik toen in een nog zwaardere depressie beland.
Mijn kinderen staan altijd op de eerste plaats. Ik haat de uitdrukkingen eerste en tweede leg, daar doe ik niet aan mee. Ik ben geen kip. Mijn oudsten kinderen hadden weinig aan een depressieve moeder in een ongelukkige relatie. Zij kregen weer een leuke moeder toen dat voorbij was. De kinderen hebben er meer aan als een ouder gelukkig(er) is dan in een relatie bij hun vader blijft hangen. Kinderen zijn ook niet gek hoor.
Mijn gezin/kinderen zijn compleet, ik heb geen kinderwens en ik ben 40 dus kinderen bij een zogenaamde 3e vader is niet eens aan de orde. Beetje vreemd dat daarover gesuggereerd wordt.
Knap dat jij denkt te oordelen over mijn depressieve leven en wat ik daar allemaal al aan gedaan heb. Heel wat meer dan jij vermoed.
Ik zit niet in een slachtofferrol en alles ligt helemaal niet aan een ander. Ik beschrijf hoe ik me voel en wat ik ervaar. Dat jij dat zo bestempeld moet je zelf weten maar ik in ieder geval niet.
Maar goed uit je post blijkt wel dat je mij totaal niet begrijpt en dat is voor sommige moeilijk vanaf een scherm of zelfs in het echte leven. Maar er zijn hier ook mensen die het wel beter snappen of in ieder geval beter verwoorden.
Mevrouw75 schreef op 12-09-2023 om 06:50:
[..]
Maar het ís pittig, 4 kinderen en kinderen onder de 5 sowieso. Weggaan helpt daar niks bij. Depressie of niet.
Het heeft me de vorige keer wel geholpen.
Mevrouw75 schreef op 12-09-2023 om 06:51:
[..]
Ja dat weet ik, maar hoeft nog steeds niet voor je partner in te vullen dat hij beter af is zonder je. Die gedachten omzetten in daden kan je ook níet doen, ook als je depressieve gevoelens hebt.
Oke dan stel ik het anders. Aou jij graag bij een partner zijn die iedere dag aan jullie relatie en aan jou twijfelt?
Mevrouw75 schreef op 12-09-2023 om 07:08:
[..]
En als je ‘je leert gedragen in een relatie’? Ik bedoel, als je ruimte voor jezelf creeert? En hou gewoon in je achterhoofd dat kleine kinderen nou ook niet bevordelijk zijn voor je eigen welzijn? Slecht slapen, geen tijd voor stilte, voor je eigen gedachten’, geen aandacht voor je eigen eten bv (allemaal mindfulness trouwens), dat allemaal triggert depressieve gevoelens.
In je vorige relatie had je ook kleine kinderen, denk ik zo te lezen?
Ps: ik vind het een beetje storend dat je eerst de situatie beschrijft, pas later met depressie op de proppen komt en dan nadat je er mee op de proppen komt álles onder depressieve gevoelens schuift als iemand niet meegaat daarin.
Het gaat hier om de situatie en ik wil de focus niet leggen op mijn depressie(ve verleden). Omdat dat vaker komt en gaat. Ik schuif juist niet alles onder een depressie. Ik ben juist degene die blijft bij de huidige situatie waarop wordt gezegd het ligt niet aan je relatie maar aan jou depressie.
Mevrouw75 schreef op 12-09-2023 om 07:16:
[..]
Iemand die kletst en veel lacht heeft weer wat anders. Die luistert niet naar je bv. En dan mis je weer iemand die gewoon luistert.
Dat KAN maar dat hoeft dus niet. Er kan ook een persoon zijn waar het wel allemaal goed mee zit/voelt. Hoezo zou dat niet kunnen.
redbulletje schreef op 12-09-2023 om 07:19:
[..]
Tweede leg snap ik nooit. Daarmee doe je je eerste kinderen tekort. Bovendien waarom in een nieuwe relatie dezelfde risicos opzoeken? Mensen worden immers niet leuker van gebroken nachten, regelstress, geen vrijheid etc
Ik had het al gezegd maar die hele leg uitdrukking vind ik belachelijk. Ik ben geen kip.
"Daarmee doe je je eerste kinderen tekort", wat is dat voor onzin? Dus als je 2 kinderen met één man hebt en je neemt er nog 2 met hem dan kan het wel. Maar je mag ze niet in een nieuwe relatie nemen. Nog nooit zoiets vreemds gehoord zeg.