Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Mija schreef op 11-09-2023 om 16:48:
[..]
Herken je dit dan als een ‘depressieve fase’? Of is dit heel anders? En wat heeft je in het verleden geholpen om weer uit die depressieve fases te komen?
Ik zou toch maar een keer gaan, zeker als je er al bekend bent met depressie. Het kan al helpend zijn om het open te gooien en iemand mee te laten denken: van alleen in sombere gedachten rondtollen is nog nooit iemand uit een put gekropen volgens mij. Ik denk dat de vraag vooral moet zijn: hoe zorg ik nu zo goed mogelijk voor mezelf? Niet: hoe word ik zo snel mogelijk weer ‘beter’?
Ik herken dit wel als een depressieve fase, deze gevoelens. Ik heb er in deze relatie ook wel vaker eentje gehad maar dat leek iets lichter te zijn. Ik heb het nu wel erger. Ik leefde dan maar door en dan zwakte het wat af maar bepaalde gevoelens en twijfels blijven. In mijn vorige relatie heb ik jaren in de depressieve fase gezeten en kwam eruit toen ik ging verhuizen.
Ik heb vaker GGZ psychologen gehad maar daar ben ik er nooit mee bovenop gekomen. Daarom overweeg ik nu mindfullness.
Marty1984 schreef op 11-09-2023 om 16:56:
De vraag is ook: Hoe vrij ben je écht als je tegelijk een eigen zaak moet doen bollen én dat moet zien te combineren met de opvoeding van 4 kinderen als alleenstaande?
Waarvan nog 2 vrij jonge kinderen.
Dan heb je misschien wel geen man meer in huis, maar die kinderen hebben toch écht aandacht, eten en een dak boven hun hoofd nodig.
Het zal dus druk zat blijven en je zal nog altijd nagenoeg geen tijd alleen en rust hebben. Laat staan tijd om een nieuwe man te vinden.
Dat is het probleem niet. Ik heb dus heel flexibel werk, soms maanden niets en dan weer een tijd. Daar ga ik wel verandering in brengen door iets nieuws op te starten maar dan nog ben ik eigen baas en kan ik precies indelen wanneer ik werk. De oudsten heb ik al co ouderschap van en dat gaat verder prima. Als dat met de jongsten ook zo zou zijn dan heb ik dus de helft van de tijd de kinderen en de andere helft niet.
Ik heb er geen moeite mee dat ik dingen te doen heb of voor de kinderen zorg. Het is bij mij meer het psychische deel van een relatie waar ik niet 100% achtersta en wel in zit. Ik denk dat dat aan me vreet en waar ik moeite mee heb.
Mija schreef op 11-09-2023 om 17:01:
[..]
Maar juist daarom moet je (nu) niet aan je relatie gaan rommelen. Wat ik lees: je voelt je heel slecht en ‘zoekt’ daar een uitweg voor en verklaring bij: ik blijf gewoon te lang hangen in iets. Al die zelfhulpzwets maakt je helemaal gek als je niet uitkijkt! Ik zeg niet dat je huwelijk zonder problemen is en ik zeg zelfs niet dat je beslist nooit moet gaan scheiden. Maar op dit moment voel je je volgens mij te slecht om heldere beslissingen te kunnen nemen. Ik zou echt beginnen met het meest in het oog springende gegeven: Ik sukkel mentaal achteruit, ik vind niks meer leuk, ik kan het niet meer aan en ik wil het zelfs niet meer aankunnen. Omdat ik me zo slecht voel, wil ik het liefst alles uit mijn handen laten vallen en vluchten. En dat bij je huisarts gaan vertellen. En dan naar bevinden handelen.
Uit elkaar gaan kan ook nog als je je weer wat beter voelt en als je je minder gedwongen voelt omdat het niet meer gaat. Nu weet je alleen wat je niet wil maar jouw stemming en jouw situatie zijn één grote brij: eerst maar eens ontwarren.
Je zegt dat je heel open bent tegen je partner. Hoe kijkt die er tegenaan?
Ergens denk ik er ook zo over. En dan denk ik weer ja maar ik zit al zo lang met deze twijfels en gedachtes. Daarom ben ik op dit punt. Wordt het nu niet eens tijd voor actie en om me eindelijk beter te voelen. Het is heel dubbel. Ik denk dat als ik zo doorga dat deze gevoelens iedere keer komen opdrijven, dat is nu ook al een hele tijd zo. Hoe lang nog wachten en op wat...
Mevrouw75 schreef op 11-09-2023 om 17:04:
[..]
Welke opties openstaan? En waarom heb je de nu voor jezelf niet open?
En je vind het wel zo eerlijk naar hem toe, maar hoe weet je dat? Heb je hem weleens gevraagd wat hij eerlijk vindt?
Ik bedoel de opties van vrij zijn, in mijn hoofd. Vrij zonder partner, dat ik zelf kan leven zonder iedere dag te twijfelen of dit wel bij me past en of ik hier wel goed aan doe. Of ik niet gelukkig ben met een ander leven. Die heb ik nu niet voor mezelf open omdat ik dus in een relatie zit.
Het lijkt me wel zo eerlijk omdat niemand het toch leuk vind om met een partner te leven die twijfels heeft over de relatie.
absor schreef op 11-09-2023 om 18:44:
Heb je ook suïcidale gedachten?
Niet concreet maar wel vaker de gedachte van als ik ziek zou worden en zou sterven dat ik daar vrede mee heb. Dan is het zo. Dan ben ik verlost van deze gedachtes en gevoelens.
Twee van mijn ooms (van beide kanten) hebben zelfmoord gepleegd. Ik ben er dus bekend mee in de familie.
Doemijdieglazenbol schreef op 11-09-2023 om 19:39:
je bent bekend met depressies en begint graag aan nieuwe dingen. Ondernemingen, kinderen, opleidingen.
Ik geloof dat je relatie je niet meer geeft wat je nodig heeft. Het introverte voelde waarschijnlijk eerst als rust en nu als molensteen. Bekende valkuil; wat je eerst aantrok, kan je later afstoten.
maar wat het ook is, voor jezelf en voor je kinderen. Ga naar je huisarts of psycholoog en leg dit voor. Misschien moet de medicatie anders, misschien een nieuwe diagnose. Want zo op en af is moeilijk voor jou én voor je kinderen.
Ik heb zo’n vermoeden dat ook co-ouderschap het probleem niet op gaat lossen.
Ik wens je sterkte. Toegeven dat je ongelukkig bent is niet makkelijk.
Ja dat omschrijf je wel goed. Nieuwe dingen geven me vaak een impuls en energie. Maar in mijn relatie is dat gevoel weg. En idd wat ik eerst aantrekkelijk vond mis ik nu. Het lijkt me ergens fijn om iemand te hebben die wat kletst en erg van lachen en gezelligheid houdt.
Dank je. Ik heb er gelukkig nooit moeite mee om toe te geven als ik me ongelukkig voel.
het lastige is alleen dat je met nieuwe dingen de oude “rotzooi” niet oplost. Je begraaft het alleen onder een nieuw laagje. En dat laagje is ook onderhevig aan erosie, want op een gegeven moment is het nieuwe niet nieuw meer. En zie je ook de nadelen, dat wat vervelend is aan die nieuwe dingen die ooit vooral leuk waren, en prikkelend. En dan moet je toch aan die steeds groter wordende oude rotzooi beginnen om toekomstbestendig verder te gaan.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 21:19:
[..]
Niet concreet maar wel vaker de gedachte van als ik ziek zou worden en zou sterven dat ik daar vrede mee heb. Dan is het zo. Dan ben ik verlost van deze gedachtes en gevoelens.
Twee van mijn ooms (van beide kanten) hebben zelfmoord gepleegd. Ik ben er dus bekend mee in de familie.
Ik denk toch echt dat je dieper in een depressie zit dan je zelf denkt. Jij denkt nog dat als je je omstandigheden veranderd je je beter zal voelen. Jij denkt dat het aan je man ligt, als hij zou veranderen of verdwijnen dat jij je beter gaat voelen
Ik denk dat je terug naar een arts moet.
ik wil overigens niet suggereren dat alles aan jou ligt. Maar misschien wel dat je eerst naar een andere oplossing moet zoeken dan je voorheen hebt gedaan. Iets nieuws doen omdat het oude versleten is, is gewoon niet altijd de oplossing. En ik zou dat in jouw situatie toch eerst goed onderzoeken. 🍀
TO, ik lees dat je veel meegemaakt hebt in je leven. En dat je dat zo te lezen als traumatisch hebt ervaren en deze trauma's onverwerkt zijn?
Is dit een grote factor of medeoorzaak van jou depressie?
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 21:01:
[..]
Ja ergens wel... Ik krijg, voor zover ik kan achterhalen, niet altijd zomaar depressieve fases. Dit gebeurd op een zeker moment als ik te lang in iets rondloop waar ik me al lang niet lekker bij voel. Of door bepaalde tegenslagen achter elkaar. Als ik er te lang in blijf lopen krijg ik te maken met zo'n depressieve fase.
Dit kreeg ik in mijn vorige relatie ook en dit duurde jaren. Totdat ik wegging en ik voelde me zoveel beter. Dat ik ook dacht dit had ik eerder moeten doen. Had ik ook al eens gedaan maar moest toen door omstandigheden weer terug. En als er dan een nieuwe partner komt krijg je weer de energie van verliefdheid en een leuk leven. Dan voel ik me altijd heel goed.
Mss ben ik niet geschikt voor een relatie of mss heb ik gewoon nog niet echt de persoon gevonden waar ik het echt leuk mee heb.
Echt, maak om te beginnen eens een afspraak met je huisarts, want je klinkt zo ontzettend afgestompt dat het van het beeldscherm spat.
Je praat over relaties alsof het disposable voorwerpen zijn, maar vergeet gemakshalve even niet dat het niet enkel meer om jouw geluk gaat! Je hebt bewust gekozen om 4 kinderen op deze wereld te zetten en zij zijn niet zo disposable als mannen/partners. Het draait niet enkel meer om jouw geluk, getrouwd of niet, dat maakt voor de kinderen geen enkel verschil, het zijn hun vader(s)!
Als je al je hele leven bekend bent met depressies, dan zou je mi ook al veel eerder hulp hebben ingeschakeld lijkt mij, waarom nu dan niet? Nogmaals, je hebt 4 kinderen bij 2 vaders, op naar papa nummer 3 (voor de 1e leg, en nr 2 voor de 2e leg) en daar ook weer een kind mee, want het ‘voelt zo goed’?
Beter had je je depressieverleden wat serieuzer genomen en had je inmiddels al bij de HA gezeten. In plaats daarvan open je hier een topic en reageer je super defensief op elke scherpe/rake reactie die je hier krijgt, dus waarschijnlijk ook op deze reactie (ik ben voorbereid).
Je zit enorm in een slachtofferrol en alles ligt aan een ander, maar vergeet niet die 4 kinderen die je er ook in meesleurt. Ga eerst eens uitzoeken waarom jij je steeds zo voelt ipv je depressieve periodes te wijden aan de zgn ‘slechte’ relaties! Je bent niet meer single en alleen namelijk, dus enkel voor jezelf kiezen is er nooit meer bij.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 20:49:
[..]
Dat zei ik omdat je tegen mij zei dat ik dit allemaal van tevoren had moeten weten en waarom ik een 3e en 4e kind nam. Dat is dus omdat ik/wij dat zo voelden en wouden. En daar heb ik geen spijt van, ik hou van mijn kinderen. Maar dat neemt niet weg dat ik het leven met als pittig ervaar overigens vriend net zo.
Medelijden met mezelf is een groot woord, ik weet dat dat graag geroepen wordt. Maar ik vind het idd niet leuk nee dat ik last heb van depressieve episodes en hoe ik mij nu voel in mijn leven.
Die laatste zin klinkt heel negatief. Dat ik overweeg om nu weer op te breken. Ja dat doen mensen in hun leven en relaties weleens he. De ene blijft 50 jaar bij iemand en de ander trouwt 4 keer en gaat 4 keer scheiden. Wil niet zeggen omdat je 1x bij iemand bent weggegaan dat je het dan nooit meer mag.
Maar het ís pittig, 4 kinderen en kinderen onder de 5 sowieso. Weggaan helpt daar niks bij. Depressie of niet.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 20:51:
[..]
Het is helaas wel iets meer/dieper dan dat. Ik heb dus een verleden met depressieve episodes en zo voelt het nu ook. Mijn partner kan hier heel weinig aan doen. Hij luistert naar me en probeert adviezen te geven. Maar als je je zo voelt is het heel moeilijk om dat uit te schakelen of om te zetten.
Ja dat weet ik, maar hoeft nog steeds niet voor je partner in te vullen dat hij beter af is zonder je. Die gedachten omzetten in daden kan je ook níet doen, ook als je depressieve gevoelens hebt.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 21:01:
[..]
Ja ergens wel... Ik krijg, voor zover ik kan achterhalen, niet altijd zomaar depressieve fases. Dit gebeurd op een zeker moment als ik te lang in iets rondloop waar ik me al lang niet lekker bij voel. Of door bepaalde tegenslagen achter elkaar. Als ik er te lang in blijf lopen krijg ik te maken met zo'n depressieve fase.
Dit kreeg ik in mijn vorige relatie ook en dit duurde jaren. Totdat ik wegging en ik voelde me zoveel beter. Dat ik ook dacht dit had ik eerder moeten doen. Had ik ook al eens gedaan maar moest toen door omstandigheden weer terug. En als er dan een nieuwe partner komt krijg je weer de energie van verliefdheid en een leuk leven. Dan voel ik me altijd heel goed.
Mss ben ik niet geschikt voor een relatie of mss heb ik gewoon nog niet echt de persoon gevonden waar ik het echt leuk mee heb.
En als je ‘je leert gedragen in een relatie’? Ik bedoel, als je ruimte voor jezelf creeert? En hou gewoon in je achterhoofd dat kleine kinderen nou ook niet bevordelijk zijn voor je eigen welzijn? Slecht slapen, geen tijd voor stilte, voor je eigen gedachten’, geen aandacht voor je eigen eten bv (allemaal mindfulness trouwens), dat allemaal triggert depressieve gevoelens.
In je vorige relatie had je ook kleine kinderen, denk ik zo te lezen?
Ps: ik vind het een beetje storend dat je eerst de situatie beschrijft, pas later met depressie op de proppen komt en dan nadat je er mee op de proppen komt álles onder depressieve gevoelens schuift als iemand niet meegaat daarin.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 21:28:
[..]
Ja dat omschrijf je wel goed. Nieuwe dingen geven me vaak een impuls en energie. Maar in mijn relatie is dat gevoel weg. En idd wat ik eerst aantrekkelijk vond mis ik nu. Het lijkt me ergens fijn om iemand te hebben die wat kletst en erg van lachen en gezelligheid houdt.
Dank je. Ik heb er gelukkig nooit moeite mee om toe te geven als ik me ongelukkig voel.
Iemand die kletst en veel lacht heeft weer wat anders. Die luistert niet naar je bv. En dan mis je weer iemand die gewoon luistert.