Ik zit vast en vind er niks meer aan
De titel zegt het al, ik zit voel me vast zitten in mijn leven en vind er niks meer aan. Ik ben hier om te kijken of er lotgenoten zijn waar ik mee kan praten. Ik zal de situatie schetsen.
Ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie en co ouderschap. Met andere partner daarna nog 2 kinderen gekregen, jongere leeftijden. Ik zit met mezelf in de knoop. Ik voel me al een tijd ongelukkig, onrustig en leeg. Partner en ik hebben nooit ruzie maar verder is er weinig aan liefde of gezelligheid. Eigenlijk draait alles, zo ook onze relatie, om de kinderen. De jongsten zijn erg veeleisend, een normaal gesprek met z'n 2en kunnen we nooit voeren want ze komen er constant tussen. Huilen, klieren, aandacht opeisen, etc. Ik ben op het punt dat ik niet langer zo door wil gaan.
Partner is een erg introvert persoon, praat weinig en zacht. Ik versta hem vaak niet en heb al vaker gezegd kun je iets harder praten, ik hoor je niet. Ook is hij totaal geen uitbundig of enthousiast persoon. Het is altijd heel timide en als ik en de meiden dansen of zingen dan is het voor hem al snel to much. Eigenlijk is alles snel to much voor hem. Hij is vaak aan het gapen en altijd moe. Ook financieel heeft hij het niet breed. Ik merk dat ik mijn gevoel van liefde erg naar de achtergrond of zo goed als verdwenen is. Positieve kanten zijn er uiteraard wel, ik kan altijd met hem praten over dingen en hij laat ook altijd (tijdens werk) van zich horen. Bovendien is hij voor de jongsten een zorgzame vader, die er altijd voor ze is en erg gek op ze is. Maar ik mis ergens iets merk ik...
Ik weet gewoon niet wat ik met de situatie aan moet. De kinderen zijn nog jong en hangen ook aan hun vader. Ik weet wat een scheiding met kinderen doet en dat is niet niks. Maar zo doorgaan trekt me ook niet heel erg. Ik weet ook niet of er gevoelens van liefde terug kunnen komen. Bij mij is het vaak wel zo als het weg is dan is het weg. Daar ben ik dus bang voor. Ik wil iets van mindfulness gaan volgen.
Ik hoop dat er vrouwen/mannen zijn die zich herkennen in mijn verhaal of iemand die goede raad kan geven.
Marty1984 schreef op 11-09-2023 om 16:29:
Ik doelde meer op: Hij zal toch wel meer dan 1 gesprek willen voeren hierover?
En niet dat jij op zondag zegt "schat, trap het morgen maar af en ik loop morgen even langs de rechtbank voor een ouderschapsplan".
Hij kan je niet vastbinden, maar hij kan wel proberen of er nog oplossingen zijn naast maar effe out of the blue uit elkaar gaan.
Maar tja, blijkbaar ben jij sowieso al half uitgecheckt uit de relatie.
Wat was er dan pakweg 3 jaar geleden dat je toen - terwijl je al ervaring had met 2 andere kinderen - wél nog 2 kinderen met hem wou? Toen moet er toch iets van liefde geweest zijn?
Mijn eerste stap voor ik ga scheiden zou dus sowieso de huisarts zijn. Bloedtrekken kan nooit kwaad en eventuele tekorten qua vitamines aanvullen is nog altijd simpeler dan een scheiding regelen en daar 2 x 2 kinderen in meeslepen.
We hebben al jaren gesprekken over dit soort dingen en hij weet ook heel goed hoe ik mij voel. Het is dus niet out of the blue. Ik ben naar hem toe ook heel open en eerlijk.
Ik weet niet of ik half uitgecheckt ben uit de relatie. Dat probeer ik te achterhalen. Ik heb hier ergens al gezegd dat ik super verliefd op hem was en het voelde helemaal goed, daarom ging ik/we ervoor. Daar was toen geen twijfel.
Maar ik zag laatst een filmpje over dat mensen veranderen en dat je niet per se de dingen van 1 jaar geleden nu nog leuk hoeft te vinden. En dat dat bij het leven en mens zijn hoort. Dat het juist goed is want dan ontwikkel je. En dat geldt dus ook met relaties. Maar dat mensen daar vaak bang voor zijn en maar blijven vasthouden terwijl ze voelen van iets anders. Dat vond ik wel heel mooi gezegd en absoluut waar.
Ik heb een verleden met fases van depressies en slik al jaren antidepressiva. Ik heb de afgelopen jaren al 2x bloed laten afnemen en controleren omdat ik dacht dat er iets mis was (schildklier, vitaminegebrek, etc). Alles is iedere keer helemaal oke. Het zit in mijn hoofd.
letterkoekje schreef op 11-09-2023 om 16:39:
En als je effectief overweegt om van je partner weg te gaan TO, wees dan maar overtuigd dat de inspanningen, last, vermoeidheid, er niet minder op zullen worden. En die beginnende ondernemingen, daarvan hoop ik dat ze echt rendabel zullen zijn, maar ook daar moet ik zeggen: loon naar werken. Je zal dus bovenmenselijke inspanningen moeten leveren om 4 kinderen 50% op te voeden en ze ook nog een identieke levensstandaard te geven zoals ze nu gewoon zijn. Ik lees trouwens dat jouw partner het niet al te breed heeft, zijn jullie financiën gescheiden. Misschien ga je hem nog alimentatie moeten betalen.
Echt TO, denk na voor je ondoordachte beslissingen neemt.
Je bedoelingen zullen misschien goed zijn maar het is nogal kort door de bocht. Uiteraard ben ik een volwassen vrouw die over dit soort dingen zelf nadenkt. Je bent niet bekend met wat ik doe dus ik vind dat je daar niet over kan oordelen. Je kent mijn ondernemingen niet.
Ik heb al jaren een onderneming en dat loopt goed en daar kan ik prima van leven terwijl ik nog aan het uitbreiden ben. Daarnaast ben ik dus iets nieuws aan het opstarten. Financieel zit het wel goed ook al pieker ik over alles en dat uiteraard ook.
Wij zijn niet getrouwd. Mijn andere partner betaal ik geen alimentatie en hij mij niet. We hebben co ouderschap, zo hebben we dat verdeeld, ieder voor zich. Met mijn andere partner zou het dan net zo zijn. Hij is geen persoon die mij uit wil kleden, wat ook niet kan en ik hem ook niet.
De vraag is ook: Hoe vrij ben je écht als je tegelijk een eigen zaak moet doen bollen én dat moet zien te combineren met de opvoeding van 4 kinderen als alleenstaande?
Waarvan nog 2 vrij jonge kinderen.
Dan heb je misschien wel geen man meer in huis, maar die kinderen hebben toch écht aandacht, eten en een dak boven hun hoofd nodig.
Het zal dus druk zat blijven en je zal nog altijd nagenoeg geen tijd alleen en rust hebben. Laat staan tijd om een nieuwe man te vinden 
.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:51:
[..]
We hebben al jaren gesprekken over dit soort dingen en hij weet ook heel goed hoe ik mij voel. Het is dus niet out of the blue. Ik ben naar hem toe ook heel open en eerlijk.
Ik weet niet of ik half uitgecheckt ben uit de relatie. Dat probeer ik te achterhalen. Ik heb hier ergens al gezegd dat ik super verliefd op hem was en het voelde helemaal goed, daarom ging ik/we ervoor. Daar was toen geen twijfel.
Maar ik zag laatst een filmpje over dat mensen veranderen en dat je niet per se de dingen van 1 jaar geleden nu nog leuk hoeft te vinden. En dat dat bij het leven en mens zijn hoort. Dat het juist goed is want dan ontwikkel je. En dat geldt dus ook met relaties. Maar dat mensen daar vaak bang voor zijn en maar blijven vasthouden terwijl ze voelen van iets anders. Dat vond ik wel heel mooi gezegd en absoluut waar.
Ik heb een verleden met fases van depressies en slik al jaren antidepressiva. Ik heb de afgelopen jaren al 2x bloed laten afnemen en controleren omdat ik dacht dat er iets mis was (schildklier, vitaminegebrek, etc). Alles is iedere keer helemaal oke. Het zit in mijn hoofd.
Maar juist daarom moet je (nu) niet aan je relatie gaan rommelen. Wat ik lees: je voelt je heel slecht en ‘zoekt’ daar een uitweg voor en verklaring bij: ik blijf gewoon te lang hangen in iets. Al die zelfhulpzwets maakt je helemaal gek als je niet uitkijkt! Ik zeg niet dat je huwelijk zonder problemen is en ik zeg zelfs niet dat je beslist nooit moet gaan scheiden. Maar op dit moment voel je je volgens mij te slecht om heldere beslissingen te kunnen nemen. Ik zou echt beginnen met het meest in het oog springende gegeven: Ik sukkel mentaal achteruit, ik vind niks meer leuk, ik kan het niet meer aan en ik wil het zelfs niet meer aankunnen. Omdat ik me zo slecht voel, wil ik het liefst alles uit mijn handen laten vallen en vluchten. En dat bij je huisarts gaan vertellen. En dan naar bevinden handelen.
Uit elkaar gaan kan ook nog als je je weer wat beter voelt en als je je minder gedwongen voelt omdat het niet meer gaat. Nu weet je alleen wat je niet wil maar jouw stemming en jouw situatie zijn één grote brij: eerst maar eens ontwarren.
Je zegt dat je heel open bent tegen je partner. Hoe kijkt die er tegenaan?
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:46:
[..]
Dat ik weer vrij en alleen ben en niet gebonden aan een persoon. Dat alle opties openstaan en ik niet vast zit. Ik denk niet per se dat hij dat een betere oplossing vind maar ik vind het zelf dan wel zo eerlijk naar hem toe. Dan dat ik constant met het gevoel loop van wil ik wel met hem en zo verder. Dat gevoel ben ik dan van verlost.
Welke opties openstaan? En waarom heb je de nu voor jezelf niet open?
En je vind het wel zo eerlijk naar hem toe, maar hoe weet je dat? Heb je hem weleens gevraagd wat hij eerlijk vindt?
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 16:51:
[..]
We hebben al jaren gesprekken over dit soort dingen en hij weet ook heel goed hoe ik mij voel. Het is dus niet out of the blue. Ik ben naar hem toe ook heel open en eerlijk.
Ik weet niet of ik half uitgecheckt ben uit de relatie. Dat probeer ik te achterhalen. Ik heb hier ergens al gezegd dat ik super verliefd op hem was en het voelde helemaal goed, daarom ging ik/we ervoor. Daar was toen geen twijfel.
Maar ik zag laatst een filmpje over dat mensen veranderen en dat je niet per se de dingen van 1 jaar geleden nu nog leuk hoeft te vinden. En dat dat bij het leven en mens zijn hoort. Dat het juist goed is want dan ontwikkel je. En dat geldt dus ook met relaties. Maar dat mensen daar vaak bang voor zijn en maar blijven vasthouden terwijl ze voelen van iets anders. Dat vond ik wel heel mooi gezegd en absoluut waar.
Ik heb een verleden met fases van depressies en slik al jaren antidepressiva. Ik heb de afgelopen jaren al 2x bloed laten afnemen en controleren omdat ik dacht dat er iets mis was (schildklier, vitaminegebrek, etc). Alles is iedere keer helemaal oke. Het zit in mijn hoofd.
In feite is weggaan voor jou ook blijven vasthouden aan een patroon dat je al kent, nl weggaan.
Je klinkt erg somber, meer dan er even goed doorheen zitten vanwege de kinderen.
Het lijkt erop als je depressie spreekt en dat is geen goed moment om grote beslissingen te nemen.
Ga terug naar de huisarts en kijk vanaf daar verder.
Heb je ook suïcidale gedachten?
je bent bekend met depressies en begint graag aan nieuwe dingen. Ondernemingen, kinderen, opleidingen.
Ik geloof dat je relatie je niet meer geeft wat je nodig heeft. Het introverte voelde waarschijnlijk eerst als rust en nu als molensteen. Bekende valkuil; wat je eerst aantrok, kan je later afstoten.
maar wat het ook is, voor jezelf en voor je kinderen. Ga naar je huisarts of psycholoog en leg dit voor. Misschien moet de medicatie anders, misschien een nieuwe diagnose. Want zo op en af is moeilijk voor jou én voor je kinderen.
Ik heb zo’n vermoeden dat ook co-ouderschap het probleem niet op gaat lossen.
Ik wens je sterkte. Toegeven dat je ongelukkig bent is niet makkelijk.
letterkoekje schreef op 11-09-2023 om 16:45:
[..]
Het gaat niet over andere mensen, het gaat over jou! Hoe het bij andere mensen zit, is niet relevant voor jouw probleem.
En medelijden met jezelf: je kan ook kracht halen uit wat je overkomen is. Ik weet natuurlijk niet wat dat is, maar nadat je bent gescheiden van de vader van je oudsten, ben je dan blijkbaar al vrij snel opnieuw aan een gezin begonnen. En daarvan overweeg je nu weer om het 'op te breken'.
Dat zei ik omdat je tegen mij zei dat ik dit allemaal van tevoren had moeten weten en waarom ik een 3e en 4e kind nam. Dat is dus omdat ik/wij dat zo voelden en wouden. En daar heb ik geen spijt van, ik hou van mijn kinderen. Maar dat neemt niet weg dat ik het leven met als pittig ervaar overigens vriend net zo.
Medelijden met mezelf is een groot woord, ik weet dat dat graag geroepen wordt. Maar ik vind het idd niet leuk nee dat ik last heb van depressieve episodes en hoe ik mij nu voel in mijn leven.
Die laatste zin klinkt heel negatief. Dat ik overweeg om nu weer op te breken. Ja dat doen mensen in hun leven en relaties weleens he. De ene blijft 50 jaar bij iemand en de ander trouwt 4 keer en gaat 4 keer scheiden. Wil niet zeggen omdat je 1x bij iemand bent weggegaan dat je het dan nooit meer mag.
Mevrouw75 schreef op 11-09-2023 om 16:30:
[..]
Je bent gewoon moe en hebt hoofdruimte nodig, maar dat komt toch wel weer?
Of kan je partner iets betekenen in het jou meer ruimte geven?
Het is helaas wel iets meer/dieper dan dat. Ik heb dus een verleden met depressieve episodes en zo voelt het nu ook. Mijn partner kan hier heel weinig aan doen. Hij luistert naar me en probeert adviezen te geven. Maar als je je zo voelt is het heel moeilijk om dat uit te schakelen of om te zetten.
Mija schreef op 11-09-2023 om 16:31:
[..]
Helemaal eens! Zeker hoeft niet alles voldoening en plezier te geven. Dat kan niet eens. Maar als het evenwicht helemaal zoek is en je op het punt staat je huwelijk eraan te geven, je niet goed tegen de aanwezigheid van je kinderen kan en geen uitweg ziet omdat je nergens meer zin in hebt en je ook geen energie meer kan mobiliseren om weer een beetje op te krabbelen, dan vind ik toch dat er wel reden is om even pas op de plaats te maken en te kijken of er een depressie onder ligt.
Ik ben niet getrouwd en nooit geweest. Ik geloof idd ook niet dat alles voldoening en plezier kan geven maar deze gevoelens die ik nu dagelijks voel zijn ook niet oke. Het is niet dat ik/we niet tegen de aanwezigheid van de kinderen kunnen maar ze zijn heel intens. Het is constant huilen, jammeren, klieren, etc. Ik wil ook gaan kijken of ik weer depressief ben. Er is toen bij mij soort van geopperd dat ik een dysthyme stoornis zou hebben oftewel chronisch depressief. En ja, wat kun je daaraan doen... behalve al jaren antidepressiva slikken. Ik zit serieus te denken om mindfullness te gaan doen want de reguliere GGZ psycholoog praatjes die deden het niet voor mij helaas.
Mevrouw75 schreef op 11-09-2023 om 16:37:
[..]
Een scheiding lost in deze toch niks op dan?
Ja ergens wel... Ik krijg, voor zover ik kan achterhalen, niet altijd zomaar depressieve fases. Dit gebeurd op een zeker moment als ik te lang in iets rondloop waar ik me al lang niet lekker bij voel. Of door bepaalde tegenslagen achter elkaar. Als ik er te lang in blijf lopen krijg ik te maken met zo'n depressieve fase.
Dit kreeg ik in mijn vorige relatie ook en dit duurde jaren. Totdat ik wegging en ik voelde me zoveel beter. Dat ik ook dacht dit had ik eerder moeten doen. Had ik ook al eens gedaan maar moest toen door omstandigheden weer terug. En als er dan een nieuwe partner komt krijg je weer de energie van verliefdheid en een leuk leven. Dan voel ik me altijd heel goed.
Mss ben ik niet geschikt voor een relatie of mss heb ik gewoon nog niet echt de persoon gevonden waar ik het echt leuk mee heb.
Moradora schreef op 11-09-2023 om 16:46:
TO je zwelgt in het zelfmedelijden .
Zoek aub hulp voor je ondoordachte beslissingen neemt waarvan jouw kinderen (2 alweer) en je man de dupe worden.
Dat mag jouw kijk erop zijn, je kent me ook niet. Ik weet dat ik niet zwelg in medelijden.
Ik neem nooit ondoordachte beslissingen. Mijn probleem is juist dat ik heel veel, vaak teveel, nadenk. En dat heeft me in de vorige relatie jaren weerhouden om te stoppen. Waardoor ik jaren doodongelukkig ben geweest.
Het is niet mijn man, ik ben niet getrouwd. En ik kies er ook niet voor de lol voor als dat uiteindelijk de situatie zou worden.
Zonnebloem7 schreef op 11-09-2023 om 20:54:
[..]
Ik ben niet getrouwd en nooit geweest. Ik geloof idd ook niet dat alles voldoening en plezier kan geven maar deze gevoelens die ik nu dagelijks voel zijn ook niet oke. Het is niet dat ik/we niet tegen de aanwezigheid van de kinderen kunnen maar ze zijn heel intens. Het is constant huilen, jammeren, klieren, etc. Ik wil ook gaan kijken of ik weer depressief ben. Er is toen bij mij soort van geopperd dat ik een dysthyme stoornis zou hebben oftewel chronisch depressief. En ja, wat kun je daaraan doen... behalve al jaren antidepressiva slikken. Ik zit serieus te denken om mindfullness te gaan doen want de reguliere GGZ psycholoog praatjes die deden het niet voor mij helaas.
Mindfulness lijkt me een heel goed idee. Of runningtherapie? Ik ben zelf ook niet zo’n vrolijk Fransje en ik ben net met 3x pw sporten begonnen. Het is zeker geen wondermiddel maar het doet zeker wel wat. Het heeft snel een gevoel van regie en ik zie ook best snel resultaat. Het geeft energie en ik ben trots op mezelf dat ik het toch maar doe. Bij veel atletiekverenigingen starten nu cursussen start to run. Of Yoga, yin yoga is heel fijn om te doen.