Dom voordoen
Soms doe ik alsof ik dingen niet weet of kan. Ik heb dit al van kinds af aan. Dan vroeg de juf bijvoorbeeld iets, en ik vond het beschamend om toe te geven dat ik veel over een onderwerp wist, dus dan zei ik gewoon “weet ik niet”. Ik maakte ook expres toetsen verkeerd. Als mensen me iets gaan uitleggen over een onderwerp, waar ik eigenlijk al heel veel van weet, doe ik alsof ik alles voor het eerst hoor. Het voelt alsof ik buiten m’n schoenen loop als ik meer weet dan degene die me iets probeert uit te leggen. En ik vind het ongemakkelijk om diegene te onderbreken of de betweter uit te hangen.
Ik probeer nu wel vaker te laten merken dat ik ergens verstand van heb, maar ik merk dat mensen me schaapachtig aankijken of stug doorgaan met hun uitleg, terwijl ik dus net gezegd heb dat ik het gewoon snap. Ik was bijvoorbeeld aan m’n auto aan het sleutelen, en toen kwam de buurman die het me uit handen wilde nemen. Ik zei dat ik wel wist hoe het moest. Maar vervolgens gaat hij alsnog door met uitleggen, terwijl ik gewoon zelf aan de slag wilde. Bij mij gaat het het ene oor in en andere oor weer uit, ik heb geen zin in uitleg waar ik niet om vraag. Ik kan me daar ook niks bij voorstellen, waarom sommige mensen constant willen adviseren en dingen uitleggen. Ik ben dus echt het tegenovergestelde. Ik vind het beschamend als ik veel weet over dingen. Zijn er meer mensen die dit hebben? Ik vraag me af waarom ik me vaak van de domme houd en waarom kennis blijkbaar schaamte bij me oproept. En waarom andere mensen zoals mijn buurman juist helemaal opleven als ze wat te vertellen hebben.
Ik kan me vergissen maar kan het zijn dat jij in je gezin als meisje niet (als gelijke) werd gezien en het daarom ongemakkelijk vindt om in de spotlights te staan, je hebt immers geleerd dat je er niet/minder toe doet? En dat je toevallig vanwege je kennis en intelligentie in de spotlights kwam te staan, waardoor jouw kennisschaamte alleen maar toeval is (als je vanwege iets anders aandacht had gekregen had je je daarvoor geschaamd)? En dat je zo’n afkeer hebt van uitleg en advies omdat dit je telkens raakt in het “niet gelijk/minder zijn”? Dat verklaart misschien ook waarom jij op het oog zo enorm zelfredzaam bent: je bent aan het bewijzen dat je wél je broers gelijke bent. En misschien wil je wel gezien worden (door je ouders en anderen) maar ben je gewoon bang om afgewezen/niet gezien te worden.
Wat ontzettend jammer! Duidelijk iets wat je jeugd je heeft geleerd. Ook dat anderen aannames doen over wat je weet of (niet) kan. Soms (vaak) zit het in non verbale communicatie, denken dat iemand iets niet kan of weet.
Idee: leren voor de spiegel hoe kom ik over? Durf je iemand recht aan te kijken als je antwoord geeft of in gesprek bent? Sta je stevig? Schouders naar achteren, rechtop. Praat je zelfverzekerd?. Niks mis met zeggen, hé daar weet ik veel vanaf want heb boek/financieel dagblad gelezen of cursus over gehad. Of wist je dat ik automonteur ben in mijn vrije tijd, grapje van maken 😉. Verandering begint bij je zelf. Je weet het, je wil het anders neem eens een stapje en doe eens heel anders. Niet betweterig maar je kan ook zeggen. Weet je wat grappig is, mensen denken dat ik daar niet veel over weet, terwijl... of wat attent dat je mijn auto wil fixen maar wist je dat ik dit graag zelf doe en best goed kan? Zo iets?
Je kan de buur toch zeggen: Dank je wel voor je input, ik wil dit graag rustig zelf oplossen en wanneer ik het niet snap dan kom ik het je wel vragen. Assertiever worden.
Aan de andere kant denk ik: weet je zeker dat je het wel allemaal snapt?
Niet willen opvallen, geen verwachtingen willen wekken waar je dan weer aan moet voldoen, juist wel aan verwachtingen willen voldoen (lief en bescheiden), denken: zij begrijpen mij toch niet?
Ik heb het niet zo sterk als jij maar ik ‘hou me ook wel eens in’. Bij mij zit het hem niet zo in feitenkennis of vaardigheden maar meer in analyse van situaties. Ik zie dingen op een bepaalde manier maar dat vindt geen weerklank. Het heeft dan natuurlijk ook geen zin om er maar over door- en door te blijven gaan.
Als ik jou zo lees, is het voor jou belangrijk om te kiezen hoe je je wil neerzetten. Als je ervoor kiest je te verstoppen, geeft dat verkeerde signalen af. Hoewel jouw voorbeeld met de buurman waarschijnlijk voorlopig niet zal verdwijnen. ‘Iedereen weet’ immers dat ‘mannen technischer zijn dan vrouwen’. Statistisch zal dat waarschijnlijk (nu) ook zo zijn. Vrouwen daarentegen zijn weer ‘beter in communicatie’. Daarom komt die buurman er ook niet achter dat hij de verkeerde buuv staat voor te lichten 😂.
er.is.maar.1.Pino schreef op 22-08-2021 om 06:15:
Ik kan me vergissen maar kan het zijn dat jij in je gezin als meisje niet (als gelijke) werd gezien en het daarom ongemakkelijk vindt om in de spotlights te staan, je hebt immers geleerd dat je er niet/minder toe doet? En dat je toevallig vanwege je kennis en intelligentie in de spotlights kwam te staan, waardoor jouw kennisschaamte alleen maar toeval is (als je vanwege iets anders aandacht had gekregen had je je daarvoor geschaamd)? En dat je zo’n afkeer hebt van uitleg en advies omdat dit je telkens raakt in het “niet gelijk/minder zijn”? Dat verklaart misschien ook waarom jij op het oog zo enorm zelfredzaam bent: je bent aan het bewijzen dat je wél je broers gelijke bent. En misschien wil je wel gezien worden (door je ouders en anderen) maar ben je gewoon bang om afgewezen/niet gezien te worden.
Ja, misschien is het inderdaad toeval. Gewoon een paar keer me ongemakkelijk gevoeld als kind en staat dat gevoel nu eeuwig in mijn brein gegraveerd haha. Ik heb het inderdaad het meeste in situaties waarvan ik me bewust ben dat mijn gesprekspartner “beter” zou moeten zijn. Bijvoorbeeld dat ik als leerling iets beter snap dan de leraar. Of dat ik als vrouw een technisch ding beter snap dan een man. Ik wil denk ik de ander ook geen ongemakkelijk gevoel geven, door dingen beter te weten. Dit klinkt enorm arrogant trouwens, maar dat ben ik niet. Soms heb je gewoon van die situaties 
Anna Cara schreef op 22-08-2021 om 08:50:
Wat ontzettend jammer! Duidelijk iets wat je jeugd je heeft geleerd. Ook dat anderen aannames doen over wat je weet of (niet) kan. Soms (vaak) zit het in non verbale communicatie, denken dat iemand iets niet kan of weet.
Idee: leren voor de spiegel hoe kom ik over? Durf je iemand recht aan te kijken als je antwoord geeft of in gesprek bent? Sta je stevig? Schouders naar achteren, rechtop. Praat je zelfverzekerd?. Niks mis met zeggen, hé daar weet ik veel vanaf want heb boek/financieel dagblad gelezen of cursus over gehad. Of wist je dat ik automonteur ben in mijn vrije tijd, grapje van maken 😉. Verandering begint bij je zelf. Je weet het, je wil het anders neem eens een stapje en doe eens heel anders. Niet betweterig maar je kan ook zeggen. Weet je wat grappig is, mensen denken dat ik daar niet veel over weet, terwijl... of wat attent dat je mijn auto wil fixen maar wist je dat ik dit graag zelf doe en best goed kan? Zo iets?
Ik weet wel hoe ik assertief kan overkomen, ik doe het gewoon expres niet in deze situaties. Ik geef mezelf opzettelijk een houding alsof ik dingen voor het eerst hoor. Door de schaamte dat ik soms veel weet over bepaalde onderwerpen. Ik heb soms ook gewoon intense interesses, dan weet ik veel details over bepaalde onderwerpen. Als ik dat vervolgens laat blijken, dan denk ik, nu weet diegene dat ik als een nerd elke avond hele boeken en websites zit door te spitten. Wat ik ook heb is dat ik veel details onthoud over personen. Ik onthoud verjaardagen en hele familieverbanden van vage kennissen, en ook andere kleine dingen die ze me vertellen. Als ze jarig zijn doe ik net alsof ik dat niet wist. Want ik wil niet dat ik zo’n intens stalkerig persoon lijk die alles van ze weet hahaha.
Wollstonecraft schreef op 22-08-2021 om 05:55:
[..]
Dat herken ik wel. Van toen ik studeerde of tijdens cursussen etc, als een docent doorvroeg en niemand antwoordde en ik wel, dat mensen dan zo'n beetje met hun ogen gingen rollen. Heb je haar ook weer.
Ik heb vaker dan me lief is mijn mond maar gehouden. Niet omdat ik me schaam, maar omdat je in Nederland vooral je hoofd niet boven het maaiveld moet steken. Daar word je al snel op afgerekend. Zeker als vrouw. Heb dat in mijn vak ook wel, dat (bijna altijd mannelijke) collega's mij gaan vertellen hoe het zit. Zeker als het gaat om de wat technischere kanten. En als ik dat dan niet gelijk van ze aanneem gaan ze belerend doen, alsof ik een domme kleuter ben. Laaiend word ik daarvan.
En ik ben zeker niet uitzonderlijk slim, maar wel enthousiast. Maar daar is te vaak weinig ruimte voor. Ik heb het idee dat mensen zich ook snel een beetje geintimideerd voelen als je iets meer weet of iets meer kan. Helemaal als je vrouw bent.
Ja, je lokt inderdaad reacties uit van mensen die met de overtreffende trap het dan weer beter willen weten dan jou. En dat is gewoon irritant. Behandeld worden als domme kleuter inderdaad heel herkenbaar en vervelend. Iets dat ik graag vermijd. Ik wil gewoon geen discussie. In ieder geval niet op de me manier waarop de meeste mensen een discussie aangaan. Een normaal gesprek vind ik veel fijner, waarop je ideeën uitwisselt ipv een soort intelligentie wedstrijd aangaat. Ik heb dat maar met een handjevol mensen. Daar merk ik dat ik het juist leuk vind om te vertellen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat.
Nee schreef op 22-08-2021 om 12:03:
[..]
dat ik veel details onthoud over personen. Ik onthoud verjaardagen en hele familieverbanden van vage kennissen, en ook andere kleine dingen die ze me vertellen. Als ze jarig zijn doe ik net alsof ik dat niet wist. Want ik wil niet dat ik zo’n intens stalkerig persoon lijk die alles van ze weet hahaha.
Dat had ik vroeger ook, ben er op de harde manier achtergekomen dat mensen idd kunnen uitfreaken van zoiets 😆
Tegenwoordig is mij geheugen gatenkaas (zal de overgang wel zijn) en doet dat probleem zich niet meer voor 🙄
Ginevra schreef op 22-08-2021 om 12:09:
[..]
Dat had ik vroeger ook, ben er op de harde manier achtergekomen dat mensen idd kunnen uitfreaken van zoiets 😆
Tegenwoordig is mij geheugen gatenkaas (zal de overgang wel zijn) en doet dat probleem zich niet meer voor 🙄
Ohhh misschien doen de meeste mensen dit stiekem wel 
. Eigenlijk weet iedereen alles van elkaar, maar het is maatschappelijk geaccepteerder om niet te veel interesse in iemand te tonen. Wat een lieve wereld zou het zijn als we allemaal eerlijk waren. Ja, Sandra, hoofdcassière van de AH, ik weet je verjaardag wel hoor want een paar jaar geleden hingen er op deze dag slingers langs je kassa. Hier heb je een verjaardagsmuffin haha. Niemand die zich meer onbelangrijk voelt.
Nee schreef op 22-08-2021 om 12:17:
[..]
Ohhh misschien doen de meeste mensen dit stiekem wel
Herkenbaar, dat soort onnozele dingen 😅
Tegenwoordig is er meer bekendheid over en is ook bekend dat vooral meisjes met een hoger IQ dan gemiddeld, heel vaak gaan onderpresteren om maar niet op te vallen. Er hoeft niets gebeurd te zijn, maar dat is een automatisme.
Bij de groep willen horen zit stevig in onze genen.
Evaluna schreef op 22-08-2021 om 12:22:
[..]
Herkenbaar, dat soort onnozele dingen 😅
Tegenwoordig is er meer bekendheid over en is ook bekend dat vooral meisjes met een hoger IQ dan gemiddeld, heel vaak gaan onderpresteren om maar niet op te vallen. Er hoeft niets gebeurd te zijn, maar dat is een automatisme.
Bij de groep willen horen zit stevig in onze genen.
Ik weet van de dochter van een vriendin dat zij dit had. Zij kon bepaalde dingen al heel vroeg, maar ze ging ook onder presteren omdat ze het vervelend vond dat de juf er zoveel ophef over maakte en ze wilde gewoon net zijn als de andere kinderen. Echt sneu.
Aangeleerde onnozelheid, noemden mijn ouders dat. En ze hadden er een gruwelijke hekel aan. Het werd dan ook niet geaccepteerd. Mijn moeder vindt het vallen onder "fratsen". Mijn vader heeft een hekel aan vrouwen die doen alsof ze dom zijn.
Je maakt het jezelf ook wel heel erg moeilijk, met zulk gedrag. Omdat je niet arrogant wil zijn? Maar ondertussen vind je wel degelijk iets. Wat is er in godsnaam mis met vriendelijk tegen die buurman zeggen dat je prima zelf je auto kan repareren?
"Nee hoor, buurman, lief aangeboden, maar ik kan dat prima zelf en ik vind het ook nog leuk. Dus als je het niet erg vindt ga ik nog even verder. "
HexOpBezemsteel schreef op 24-08-2021 om 08:57:
Aangeleerde onnozelheid, noemden mijn ouders dat. En ze hadden er een gruwelijke hekel aan. Het werd dan ook niet geaccepteerd. Mijn moeder vindt het vallen onder "fratsen". Mijn vader heeft een hekel aan vrouwen die doen alsof ze dom zijn.
Je maakt het jezelf ook wel heel erg moeilijk, met zulk gedrag. Omdat je niet arrogant wil zijn? Maar ondertussen vind je wel degelijk iets. Wat is er in godsnaam mis met vriendelijk tegen die buurman zeggen dat je prima zelf je auto kan repareren?
"Nee hoor, buurman, lief aangeboden, maar ik kan dat prima zelf en ik vind het ook nog leuk. Dus als je het niet erg vindt ga ik nog even verder. "
Denk dat je verkeerd begrepen heb waar ik op doel. Heb trouwens geen moeite met assertiviteit, en “niet arrogant overkomen” is bij mij ook geen punt.
Veel herkenbare dingen lees ik hier. Ik doe me vaak dommer voor, of laat niet weten dat ik iets (beter) snap of een verhaal al drie keer gehoord heb. Ik heb een chronisch imposter-syndroom, vooral als het gaat over mijn werk buiten mijn werk om.
Ik denk dat het deels komt door mijn uiterlijk. Ik was altijd dat blonde, kleine meisje (ja ook in mijn twintiger-jaren), dat er minstens 5 jaar jonger uitzag, dus er ook geen verstand van kon hebben. Als iedereen je zo behandelt en je steeds tegen de vooroordelen op moet boksen, doet dat iets met je. Onderbewust ga je geloven, dat je inderdaad niet zo 'goed' (lees: deskundig) bent.
Verder werd er vanuit huis ook wel onderbewust meegegeven, dat mijn 'betweterigheid' niet zo gewenst was. Ik had andere, mild-ironische humor die niet begrepen werd, maar serieus genomen werd. En daardoor fout uitgelegd. Ook 'moeilijke woorden' gebruikte ik alleen maar 'om interessant te doen'. Nog steeds versimpel ik mijn taalgebruik vaak hierdoor.
Tijdens mijn studie ben ik er regelmatig tegenaan gelopen, dat ik meer wist dan de docent, of zeker wist, dat de informatie die gegeven werd niet klopte. Nooit iets van durven zeggen. Eén situatie weet ik nog goed. Ik had een paper geschreven, en de docent vroeg (letterlijk!) aan mij; "Begrijp je zelf wel wat hier staat?". Ehh... ja dus. Maar zij niet. En toen moest ik het in jip-en-janneke-taal op gaan schrijven. En tijdens mijn afstudeeronderzoek merkte ik, dat mijn begeleider duidelijk niet zo van het onderwerp op de hoogte was, zoals ik dat was. Maar wel telkens met zijn 'deskundigheid' mij tegen aan het werken was. En later met mijn onderzoek liep te showen op conferenties, alsof het zijn eigen werk was. Vreselijk.
Gelukkig is mijn man ook erg intelligent, en met hem kan ik wel 'op niveau' praten. Klinkt heel arrogant, maar zo bedoel ik het niet.
HexOpBezemsteel schreef op 24-08-2021 om 08:57:
Aangeleerde onnozelheid, noemden mijn ouders dat. En ze hadden er een gruwelijke hekel aan. Het werd dan ook niet geaccepteerd. [..]
Je maakt het jezelf ook wel heel erg moeilijk, met zulk gedrag. Omdat je niet arrogant wil zijn? Maar ondertussen vind je wel degelijk iets.
Ik denk dat in zo'n geval het onderbewust van jongs af aan al 'bestraft' wordt om iets goed/beter te weten, en 'onnozel' gedrag verwacht/beloond wordt. Vooral intelligente kinderen voelen dit volgens mij haarfijn aan.
Wat betreft de mansplainende buurman.. Ik heb ooit een mooie uitdrukking in een boek gelezen voor dit soort types, namelijk 'DD. Dom-dominant'. Mensen die hoogstens gemiddeld intelligent zijn, maar dit zelf niet doorhebben, en het gesprek volledig domineren met hun 'kennis'/'unieke visie'. Sindsdien popt deze uitdrukking iedere keer dat ik in zo'n situatie kom in mijn hoofd.