Depressie, wie ook?
het blijkt best lastig en confronterend te zijn om dit topic te openen.
Ik heb het een heel tijdje ontkent. Maar ik kan er niet meer omheen. Het vreet me van binnen op.
Ik ben wattenbolleke en ik heb een depressie.
Ohja: eerst had ik een burn out. En nu dit. Of beide? Zeg het maar..
Het liefst zou ik de hele dag huilen. Onder een dekentje. Soms lukt huilen. Soms zit ik zo op slot, dan lukt het helemaal niet. Afschuwelijk is dat. Ik voel me vaak verscheurd. Aan de ene kant heel leeg en vlak en aan de andere kant (negatieve) emoties.
Het lukt me op geen manier om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Ik kan geen fatsoenlijk gesprek voeren, alsof ik het gewoon verleerd ben. Heel ongemakkelijk. In mijn hoofd weet ik denk ik nog wel hoe het moet maar het komt er gewoon niet uit.
Ik weet niet meer hoe ‘het leven’ moet. Hoe het ooit weer leuk zal zijn. Ik weet vaak niet meer hoe ik ‘het leven’ moet willen. Ik wil geen dingen doen, geen mensen om me heen. De dagen duren te lang.
Acceptatie is echt moeilijk voor me. Ik slik nu 8 weken antidepressiva en vorige week voelde ik voor het eerst een soort acceptatie. Als een psychiater het zegt hè… Met een duivels stemmetje erna die alles graag ontkent. Want waarom lukken bepaalde dingen wel? Hoe kan dat, als je je blijkbaar zo slecht voelt? ‘
Wie tobt er ook met een depressie? Hoe kom je de dagen door?
Regendrup. schreef op 21-09-2021 om 15:40:
[..]
Lastig hoor. Zeker ook omdat je er zelf zo weinig aan kunt doen. Mooi dat je daar rekening mee (probeert) te houden.
Ik vind het vooral lastig dat het (nog) niet tot hem doordringt dat het zo is. Want vooral acceptatie zal ook al een hoop doen. Voor mij i.i.g.
Ai, acceptatie maar ook hulp (durven) vragen is toch wel enorm belangrijk. De acceptatie ook voor hemzelf. Ik heb er jaren tegen geprobeerd te vechten (chronisch depressief maar ik ben verdomme toch niet gek?) maar dat heeft me niet bepaald verder geholpen.
Hopelijk lukt het je man ook. Het is geen falen, je bent immers ziek.
RavIvaR schreef op 20-09-2021 om 23:22:
[..]
Je hoeft het ook niet helemaal alleen te doen
Maak een afspraak bij de huisarts/praktijkondersteuner of algemen maatschappelijk werk en vertel daar hoe je je voelt. Zij willen vast met je meekijken of je ergens hulp bij kunt krijgen of als je dat wilt alleen oprecht luisteren zodat je eens je verhaal kan doen.
Ik heb dit al vaak gedaan, heb zelfs vorig jaar nog therapie gehad. Helaas heeft dit nog nooit tot blijvende resultaten geleid. Het voelt ook heel stom om nu weer terug te gaan met weer precies hetzelfde. Ik ben gaan denken dat hulp van huisarts of wie dan ook gewoon niet helpt of geen zin heeft.
ach Abigail, wat een naar gevoel. Mijn ervaring is dat het niet met één therapiesessie is opgelost, maar dat het tijd nodig heeft. En therapeuten staan er niet van te kijken, ze weten dat het een proces is dat tijd kost. 
Het is ook vaak dat het type therapie en de therapeut moet matchen/klikken.
Ken verhalen dat de eerste 5 pogingen nauwelijks hielpen maar bij nummer 6 ineens de match daar was en mega stappen gezet werden.
NinjeTurtle schreef op 22-09-2021 om 07:16:
Het is ook vaak dat het type therapie en de therapeut moet matchen/klikken.
Ken verhalen dat de eerste 5 pogingen nauwelijks hielpen maar bij nummer 6 ineens de match daar was en mega stappen gezet werden.
Exact dit.
Abigail schreef op 22-09-2021 om 01:01:
[..]
Ik heb dit al vaak gedaan, heb zelfs vorig jaar nog therapie gehad. Helaas heeft dit nog nooit tot blijvende resultaten geleid. Het voelt ook heel stom om nu weer terug te gaan met weer precies hetzelfde. Ik ben gaan denken dat hulp van huisarts of wie dan ook gewoon niet helpt of geen zin heeft.
Soms is het ook accepteren dat een depressie van tijd tot tijd de kop opsteekt i.p.v. voorgoed helemaal over is.
Maar juist op die momenten kan het wel helpen om met iemand te praten om zo'n periode zo goed mogelijk door te komen.
Ik heb een burn-out en volgens mijn psychologe ook PTSS en een depressie. Wanneer ik jullie lees twijfel ik daar wel aan moet ik zeggen. Ik heb A zoveel achter me gelaten en voel me nu alleen nog somber als ik een tegenslag heb bij het herstellen van mijn burn-out. Toegegeven, dan wil het ook wel eens erg donker worden, maar geef me 5 dagen en ik heb het weer achter me gelaten. Mijn ‘truc’: ik stel me voor dat ik op het station zit en dat mijn negatieve gedachtes een trein zijn waar ik niet instap. Langzaam aan komen er dan steeds minder treinen en klaart de mist in mijn hoofd op.
Mijn psychologe vond dat een goede aanpak. Wel waarschuwde ze me ervoor niet “te dissociëren van mijn somberheid, want “die mag er ook zijn”. Persoonlijk vind ik dat wel paradoxaal.
Mok schreef op 22-09-2021 om 07:07:
ach Abigail, wat een naar gevoel. Mijn ervaring is dat het niet met één therapiesessie is opgelost, maar dat het tijd nodig heeft. En therapeuten staan er niet van te kijken, ze weten dat het een proces is dat tijd kost.
Ik was vorig jaar heel blij met mijn psychologe, was misschien wel de eerste in mijn leven die ik goed vond. Alleen zij ging met zwangerschapsverlof en ik zag het niet zitten om met een nieuw iemand verder te gaan. Er is dan wel een overdracht geweest maar je hebt weer een heel nieuw persoon voor je. Dat voelde direct al minder goed.
Zou best naar die ene terugwillen, als ze daar nog werkt, maar dan moet ik weer naar huisarts/praktijkondersteuner met hetzelfde verhaal voor een verwijzing, voelt als een drempel. En dan natuurlijk weer maanden wachtlijst + eigen risico kwijt. Ik weet dat dit allemaal excuses zijn, maar snap ook dat ik dit hele riedeltje al zo'n 5x in mijn leven heb gehad en dat het zinloos gaat voelen.
RavIvaR schreef op 22-09-2021 om 07:48:
[..]
Soms is het ook accepteren dat een depressie van tijd tot tijd de kop opsteekt i.p.v. voorgoed helemaal over is.
Maar juist op die momenten kan het wel helpen om met iemand te praten om zo'n periode zo goed mogelijk door te komen.
Het is bij mij meer omstandigheden dan een depressie "om niks" om het even zo te zeggen. Ik voel me gevangen en kan geen kant op. Dat voelt vreselijk, ik kan de laatste tijd alleen nog maar denken aan dat er niet meer zijn de oplossing is omdat ik het echt niet zie.
Voelt het als een drempel omdat je bang bent om reacties te krijgen als 'jeetje, ben je daar nu alweer?' Zorgprofessionals zijn precies dat: professionals. Die kijken nergens van op, en zullen als prioriteit hebben om jou te helpen.
Als je echt zulke somberen gedachten hebt, dan lijkt het me juist heel belangrijk dat je met iemand gaat praten.
Mok schreef op 22-09-2021 om 11:45:
Voelt het als een drempel omdat je bang bent om reacties te krijgen als 'jeetje, ben je daar nu alweer?' Zorgprofessionals zijn precies dat: professionals. Die kijken nergens van op, en zullen als prioriteit hebben om jou te helpen.
Als je echt zulke somberen gedachten hebt, dan lijkt het me juist heel belangrijk dat je met iemand gaat praten.
Die reacties niet zozeer, maar het voelt heel erg als 'nou daar zit ik weer'. Niet tegenover een therapeut per se, wel een beetje tegenover de huisarts/praktijkondersteuner. Ik wil een gewone volwassen vrouw zijn in hun ogen, niet een mislukt kind zoals ik me nu voel/ben. Ja besef hoe stom dit klinkt.
Abigail schreef op 22-09-2021 om 11:47:
[..]
Die reacties niet zozeer, maar het voelt heel erg als 'nou daar zit ik weer'. Niet tegenover een therapeut per se, wel een beetje tegenover de huisarts/praktijkondersteuner. Ik wil een gewone volwassen vrouw zijn in hun ogen, niet een mislukt kind zoals ik me nu voel/ben. Ja besef hoe stom dit klinkt.
Ik herken het gevoel heel goed. Ook je gevoel van hopeloosheid. Wat is de oplossing? Komt dit ooit goed? En hoe dan? Gevangen, in je eigen leven.
Ik vind het heel ‘fijn’ om gewoon maar te ventileren. Gedachten ordenen. Huilen.
herkennen jullie dit?
De dag duurt zo lang. En je weet dat je iets moet gaan doen. Maar je wilt niks doen. Niks leuk vinden. Gewoon niks. Dat de dag voorbij gaat. Maar ondertussen verveel je je ook helemaal het schompes want de dag duurt wél lang.
Vroeger was ik een enorme lezer. En ik ben in een boek begonnen. Ik lees de pagina’s half en het interesseert me gewoon niet. Het ‘pakt’ me niet meer. Niks pakt me meer. Ik kan het niet meer voelen ofzo. Idem met een serie. Podcast, muziek. Het is teveel. Ik wil het niet. Maar wat dan wel?
Ik heb m’n breiwerk gepakt. Iig iets in handen.
Ik heb jonge kinderen en ik kan ze nu gewoon niet geven wat ze nodig hebben. En ik weet gewoon niet hoe ik dat moet ombuigen en weer kan repareren..
Volgens mij heb ik geen depressie, maar dat depressieve gevoel ken ik maar al te goed. Al zolang, geen zin ergens in hebben. Zomaar de dag voorbij laten gaan. Wanneer de kinderen er zijn is er nog enige structuur en functioneert ik bijna nog beter, al wordt ik er dan wel weer doodmoe van.
De omstandigheden zitten niet mee en de komende jaren zie ik dat nog niet veranderen.
Ik heb van mijn vorige psycholoog het advies gekregen om een dag (week)schema te maken en me er dus ook aan te houden. Het heeft mij wel geholpen. Alles staat erop, ook een kopje thee drinken. Boodschappen verdeel ik over de week. Werken doe ik wel, maar als zzp-r deel ik mijn eigen tijd in en dat staat er dus ook op.
Maar ik heb belachelijk veel zelfdiscipline, dus ik besef dat het niet voor iedereen werkt. Die zelfdiscipline heeft me ook bijna kapot gemaakt, want ik ga gewoon door, ook als ik het eigenlijk niet meer aankan.
Nu is mijn dag niet zo lang omdat ik door chronische vermoeidheid heel veel slaap. Dus overdag ben ik zo twee uur kwijt aan slapen en ik mag al om 21 uur weer naar bed.