Dementerende moeder?
Dag,
Ik vraag me af of er hier meer mensen zijn met ouders die behoorlijk op leeftijd komen (75+) Met name mijn moeder begint zo vergeetachtig te worden dat ik soms niet meer weet hoe op haar te reageren. Een recent voorbeeld is dat ik haar vroeg wanneer we elkaar voor het laatst hadden gesproken (Ik bel om de dag, soms dagelijks) en ze antwoordde dat het al wel een forse tijd geleden was, terwijl we gisteren nog hadden gebeld.
ik probeer al langer het gesprek met haar aan te gaan dat ik me echt zorgen maak over de achteruitgang van haar geheugen. Maar ze wordt enorm defensief als ik er voorzichtig over begin. Vandaag kwam het dus weer ter sprake en ik merkte bij mezelf dat ik mijn geduld ook begin te verliezen. Ze is enorm tegenstrijdig in haar verhalen ook. Korte termijn geheugen is echt dramatisch slecht (Ik test haar soms een beetje) Ook ratelt ze sinds drie kwart jaar. Ik bedoel daarmee dat ze aan een stuk door kletst over vanalles zonder tot een punt te komen en er ook geen speld tussen te krijgen is… Hak op de tak. Ze vraagt ook nooit meer hoe het met mij gaat bijvoorbeeld. Terwijl ze dat voorheen echt veel deed en geïnteresseerd was. Nu vertel ik haar wel dingen uit mezelf, maar ze onthoudt er dus bijna niets van. Of haalt dingen helemaal door elkaar.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, of wat mijn rol is hierin. Ik bedoel ik wil haar ook niet het idee geven dat ze totaal seniel is, want dat is ze niet. Maar ze maakt echt enorm drama van mijn opmerking dat ik me zorgen maak over haar geheugen. Mijn vader is er gelukkig ook nog wel bij en die is heel helder, maar ik merk aan hem ook dat hij het gesprek (althans niet met mij erbij) niet aangaat. Als ik morgen weer bel, is ze waarschijnlijk al weer vergeten dat we vandaag dus een aanvaring hadden over haar geheugen en dat dat dus zo sterk achteruit gaat.
Ze zegt ook telkens dat ze naar de dokter gaat, maar dat doet ze dus niet. Ze zegt ook telkens dat ze Alzheimer testjes doet op internet die haar dan vertellen dat er niks aan de hand is. Al met al is het dus niet bespreekbaar… Maar de gesprekken die ik met haar heb zijn vermoeiend en vaak al onderwerpen die ze al 5 keer heeft verteld. Op zich is dat niet zo erg, maar ik maak me echt zorgen.
Moet ik harder worden en haar echt onder druk gaan zetten dat er hulp moet komen, of zit ik er gewoon enorm naast en is het ‘gewoon de bejaarden leeftijd’?
Nog even over mijn vader. Rustige man, praat weinig, maar als het de diepte in gaat dan is er ook wel echt iets aan de hand. Mijn beide ouders zijn wel enorm dominant. Vinden overal wel iets van maar zijn ook intellectueel en ontwikkeld. Maar ze hebben hun hele leven altijd veel strijd en discussie gehad met elkaar. Ik heb dus ook vaak het gevoel dat mijn vader dus maar niets zegt, omdat het anders weer ‘gedoe en drama’ oplevert.
Ideeen hierover/sparren heel welkom.
mijn moeder was op gegeven moment ook dement, maar herkende zich hier, natuurlijk, ook niet in. Wij hebben toen de ha gebeld, met de vraag of hij eens langs kon komen. Die heeft een aantal testjes gedaan en hij vond dat wij gelijk hadden. Toen is het balletje gaan rollen en zag mijn vader het ook in.
Alvast even een eerste reactie, uit de losse pols.
Mijn moeder gaat ook erg achteruit, dus mijn kennis is van wat ik inmiddels via internet heb geleerd.
Om te beginnen: tegenspreken, testen > allemaal niet zo handig. Aan de reacties en opmerkingen van je moeder te horen, weet ze het zelf eigenlijk ook wel. Ze kan er niets aan doen (besef dat) en voor haar moet het heel lastig zijn te merken.
Geduld is een schone zaak, het zal je niet altijd lukken geduldig te blijven, vergeef jezelf.
Allereerst: ga je verdiepen in Alzheimer en vooral ook hoe je daarmee omgaat. En kijk dan ook vooral waar jouw grenzen liggen, wat jij aan kan. En vat niets persoonlijk op, want dat is het niet.
Belangrijkste is eigenlijk: is alles nog veilig, kunnen jouw ouders zich nog redden, redt jouw vader het met je moeder? Voor hem moet dit loodzwaar zijn.
Ga een keer voorzichtig het gesprek aan met hém, zonder je moeder erbij. Het hoeft niet bespreekbaar gemaakt te worden met je moeder, dat is geen must.
Vraag hoe dit voor hem is.
Heb je nog siblings met wie je hierover kan praten?
Mag ik vragen wat er daarna gebeurd is, Friezin? Ik dedoel, hoe ging het verder na de testjes? Kan er iets om het proces te vertragen of te vergemakkelijken? En eigenlijk ook, wanneer laat je die testen doen, en wat is het nut, behalve vaststellen?
Als antwoord op het topic: Dit zou weleens mijn toekomst kunnen zijn. Er zijn al jaren signalen die langzaamaan erger worden. En eigenlijk geen idee of we er iets mee kunnen of moeten en wanneer dan. Qua veiligheid is het nog voldoende schat ik in.
RavIvaR schreef op 03-11-2024 om 22:44:
Mag ik vragen wat er daarna gebeurd is, Friezin? Ik dedoel, hoe ging het verder na de testjes? Kan er iets om het proces te vertragen of te vergemakkelijken?
ja, ze is toen in het zkh onderzocht en kan het iets vertraagd worden. Maar met een officiële bevestiging kan je ook zorg krijgen, en evt kijken naar dagbesteding buiten de deur. Voor mijn vader vooral fijn, omdat hij continu met haar bezig was en geen tijd voor hem zelf meer had. Ondertussen is mijn moeder overleden
Dank je wel voor je reactie Frezinnetje.
En gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Een pittig proces, lijkt me.
Ik herken je verhaal. Het lijkt veel op mijn verhaal met mijn moeder. Steeds groter geheugenverlies, maar ook steeds minder wederkerigheid. Een paar jaar geleden is er ( wat wij al wel wisten) Alzheimer vastgesteld.
Mijn moeder wilde in het begin ook absoluut niet naar de huisarts, maar omdat ze wondroos kreeg lukte het om haar naar de huisarts te krijgen. Deze huisarts heb ik gebeld ( mijn moeder dacht voor een zalfje voor haar wondroos) en ingelicht over onze vermoedens. De huisarts was vervolgens heel duidelijk tegen mijn moeder en regelde een verwijzing naar de geriater. Mijn moeder is van de generatie van opkijken naar de arts, dus dat ging toen vlot.
ja ik zou zeker haar huisarts bellen en overleggen. Die heeft heel veel vaker met het bijltje gehakt
Het is wel belangrijk om een diagnose te hebben. Er zijn tegenwoordig medicijnen op de markt die het enigszins vertragen, maar ook belangrijk om bijv een levenstestament te regelen, wie heeft zeggenschap over medische zaken als ze dat zelf niet meer kan?
Courage schreef op 03-11-2024 om 22:38:
Alvast even een eerste reactie, uit de losse pols.
Mijn moeder gaat ook erg achteruit, dus mijn kennis is van wat ik inmiddels via internet heb geleerd.
Om te beginnen: tegenspreken, testen > allemaal niet zo handig. Aan de reacties en opmerkingen van je moeder te horen, weet ze het zelf eigenlijk ook wel. Ze kan er niets aan doen (besef dat) en voor haar moet het heel lastig zijn te merken.
Geduld is een schone zaak, het zal je niet altijd lukken geduldig te blijven, vergeef jezelf.
Allereerst: ga je verdiepen in Alzheimer en vooral ook hoe je daarmee omgaat. En kijk dan ook vooral waar jouw grenzen liggen, wat jij aan kan. En vat niets persoonlijk op, want dat is het niet.
Belangrijkste is eigenlijk: is alles nog veilig, kunnen jouw ouders zich nog redden, redt jouw vader het met je moeder? Voor hem moet dit loodzwaar zijn.
Ga een keer voorzichtig het gesprek aan met hém, zonder je moeder erbij. Het hoeft niet bespreekbaar gemaakt te worden met je moeder, dat is geen must.
Vraag hoe dit voor hem is.
Heb je nog siblings met wie je hierover kan praten?
Super fijne reactie ❤️ dank je wel. En ik ga zeker meer lezen over alzheimer. Ik weet niet of ik mijn vader alleen te spreken kan krijgen. De laatste jaren zijn mijn momenten met hem alleen sowieso zeldzaam. Ze is er gewoon altijd bij. We hebben best een complex familiesysteem ontwikkeld ook, de laatste jaren.
absor schreef op 03-11-2024 om 23:47:
ja ik zou zeker haar huisarts bellen en overleggen. Die heeft heel veel vaker met het bijltje gehakt
Het is wel belangrijk om een diagnose te hebben. Er zijn tegenwoordig medicijnen op de markt die het enigszins vertragen, maar ook belangrijk om bijv een levenstestament te regelen, wie heeft zeggenschap over medische zaken als ze dat zelf niet meer kan?
Dank je wel ❤️ Ik vind het heel moeilijk om haar huisarts te bellen om aan te geven dat ik me zorgen maak. Stel dat ik er echt naast zit? Dan geef ik haar wel direct een stempel die misschien helemaal niet terecht is. Maar ik ga hier wel meer over nadenken.
VeraM schreef op 04-11-2024 om 00:02:
[..]
Dank je wel ❤️ Ik vind het heel moeilijk om haar huisarts te bellen om aan te geven dat ik me zorgen maak. Stel dat ik er echt naast zit? Dan geef ik haar wel direct een stempel die misschien helemaal niet terecht is. Maar ik ga hier wel meer over nadenken.
Luister naar je instinct
VeraM schreef op 04-11-2024 om 00:02:
[..]
Dank je wel ❤️ Ik vind het heel moeilijk om haar huisarts te bellen om aan te geven dat ik me zorgen maak. Stel dat ik er echt naast zit? Dan geef ik haar wel direct een stempel die misschien helemaal niet terecht is. Maar ik ga hier wel meer over nadenken.
Stel dat je ernaast zit?
Dan haal je opgelucht adem!
Je spreekt enkel je zorgen uit en deelt jouw bevindingen als dochter.
Een stempel plakken doet een arts.
mijn opa en om deden ook eerst alles om de Alzheimer bij mijn oma te verbergen, te ontkennen. Op de duur was ze steeds vaker "een beetje misselijk" en werden afspraken afgezegd. Terwijl wanneer je er op tijd bij bent, het proces vertraagd kan worden.
Je vader alleen spreken gaat moeilijk worden, want die moet continu op je moeder passen.
Haal inderdaad bij de huisarts een verwijzing voor de geriator.
Stop continu te confronteren, en praat met haar over dingen die ze nog wel weet, haar kindertijd.
Let op, met het aantasten van haar hersenen wordt ook haar karakter aangepast.
hebben ze al een levenstestament. Zo niet, ga dat gesprek aan met je ouders. Als die dingen niet goed geregeld zijn voordat het nodig is, wordt het heel moeilijk als het nodig is.
Mijn advies is ook je in te lezen over dementie. De huisarts kan het met een simpele vragenlijst vaststellen. Je moeder zover krijgen dat ze hiervoor naar de huisarts gaat is een ander verhaal natuurlijk. Je kunt wel de huisarts bellen en je zorgen uiten en samen een plan maken. De huisarts van mijn ouders stond daar zeker voor open. En wat als je er naast zit? Je gaat alleen aangeven wat je ziet bij je moeder en zeggen dat je je zorgen maakt. Mogelijk kan de arts je geruststellen. Of ziet hij of zij reden om contact te hebben met je moeder. Je kunt daar niets fout in doen volgens mij.
De adviezen die je leest zijn in elk geval; niet zelf je moeders geheugen testen, dat kan zeer confronterend voor haar zijn. Iemand met dementie tegenspreken of corrigeren wordt ook sterk afgeraden. Allemaal té confronterend, verdrietig en zinloos. Het is geen onwil, maar onkunde en het wordt nooit meer beter. Als het inderdaad dementie is. Harder worden en haar onder druk zetten is tegengesteld aan de adviezen die je zult lezen over demementie.
De huisarts kan, uit mijn ervaring, ook aangeven aan welke vorm van dementie hij of zij denkt.
Achteruitgang van alles wat het leven betreft is eigenlijk zó normaal dat het eerder regel dan uitzondering is. Dit geldt voor ons allemaal.
Ik begrijp dat het pijn doet want naderend verlies gaat ook jouw leven veranderen.
Vaak is er geen scherpe scheidslijn te trekken tussen gezond en niet meer gezond want die persoon vertelde niet alles aan jou (net zoals jij ook niet iedereen van alles deelgenoot maakt), maar voor de omgeving is het wél plotseling. Sterkte!