Dementerende moeder?
Dag,
Ik vraag me af of er hier meer mensen zijn met ouders die behoorlijk op leeftijd komen (75+) Met name mijn moeder begint zo vergeetachtig te worden dat ik soms niet meer weet hoe op haar te reageren. Een recent voorbeeld is dat ik haar vroeg wanneer we elkaar voor het laatst hadden gesproken (Ik bel om de dag, soms dagelijks) en ze antwoordde dat het al wel een forse tijd geleden was, terwijl we gisteren nog hadden gebeld.
ik probeer al langer het gesprek met haar aan te gaan dat ik me echt zorgen maak over de achteruitgang van haar geheugen. Maar ze wordt enorm defensief als ik er voorzichtig over begin. Vandaag kwam het dus weer ter sprake en ik merkte bij mezelf dat ik mijn geduld ook begin te verliezen. Ze is enorm tegenstrijdig in haar verhalen ook. Korte termijn geheugen is echt dramatisch slecht (Ik test haar soms een beetje) Ook ratelt ze sinds drie kwart jaar. Ik bedoel daarmee dat ze aan een stuk door kletst over vanalles zonder tot een punt te komen en er ook geen speld tussen te krijgen is… Hak op de tak. Ze vraagt ook nooit meer hoe het met mij gaat bijvoorbeeld. Terwijl ze dat voorheen echt veel deed en geïnteresseerd was. Nu vertel ik haar wel dingen uit mezelf, maar ze onthoudt er dus bijna niets van. Of haalt dingen helemaal door elkaar.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, of wat mijn rol is hierin. Ik bedoel ik wil haar ook niet het idee geven dat ze totaal seniel is, want dat is ze niet. Maar ze maakt echt enorm drama van mijn opmerking dat ik me zorgen maak over haar geheugen. Mijn vader is er gelukkig ook nog wel bij en die is heel helder, maar ik merk aan hem ook dat hij het gesprek (althans niet met mij erbij) niet aangaat. Als ik morgen weer bel, is ze waarschijnlijk al weer vergeten dat we vandaag dus een aanvaring hadden over haar geheugen en dat dat dus zo sterk achteruit gaat.
Ze zegt ook telkens dat ze naar de dokter gaat, maar dat doet ze dus niet. Ze zegt ook telkens dat ze Alzheimer testjes doet op internet die haar dan vertellen dat er niks aan de hand is. Al met al is het dus niet bespreekbaar… Maar de gesprekken die ik met haar heb zijn vermoeiend en vaak al onderwerpen die ze al 5 keer heeft verteld. Op zich is dat niet zo erg, maar ik maak me echt zorgen.
Moet ik harder worden en haar echt onder druk gaan zetten dat er hulp moet komen, of zit ik er gewoon enorm naast en is het ‘gewoon de bejaarden leeftijd’?
Nog even over mijn vader. Rustige man, praat weinig, maar als het de diepte in gaat dan is er ook wel echt iets aan de hand. Mijn beide ouders zijn wel enorm dominant. Vinden overal wel iets van maar zijn ook intellectueel en ontwikkeld. Maar ze hebben hun hele leven altijd veel strijd en discussie gehad met elkaar. Ik heb dus ook vaak het gevoel dat mijn vader dus maar niets zegt, omdat het anders weer ‘gedoe en drama’ oplevert.
Ideeen hierover/sparren heel welkom.
VeraM schreef op 04-11-2024 om 00:02:
[..]
Dank je wel ❤️ Ik vind het heel moeilijk om haar huisarts te bellen om aan te geven dat ik me zorgen maak. Stel dat ik er echt naast zit? Dan geef ik haar wel direct een stempel die misschien helemaal niet terecht is. Maar ik ga hier wel meer over nadenken.
Dat is heel lief van je en dat siert je. Het verlies van belangstelling en geheugen (die twee hangen met elkaar samen want je onthoudt alleen dingen die je zelf de moeite waard vindt te onthouden) hoeft niet te betekenen dat iemand een zware dementie te wachten staat maar als de aandacht daar eenmaal op gevestigd is geweest, gaan de mensen haar wel bedenkelijk aankijken en ze wordt dan al snel niet serieus meer genomen. Mogelijk wordt het als wapen gebruikt bij elk meningsverschil. Bovendien gaat iedereen, echt iedereen tenslotte achteruit.
rionyriony schreef op 04-11-2024 om 07:17:
[..]
Dat is heel lief van je en dat siert je. Het verlies van belangstelling en geheugen (die twee hangen met elkaar samen want je onthoudt alleen dingen die je zelf de moeite waard vindt te onthouden) hoeft niet te betekenen dat iemand een zware dementie te wachten staat maar als de aandacht daar eenmaal op gevestigd is geweest, gaan de mensen haar wel bedenkelijk aankijken en ze wordt dan al snel niet serieus meer genomen. Mogelijk wordt het als wapen gebruikt bij elk meningsverschil. Bovendien gaat iedereen, echt iedereen tenslotte achteruit.
Er bestaat ouderdomsvergeetachtigheid en er bestaat dementie. Dat zijn twee verschillende dingen. Een arts kan echt wel verschil maken hierin.
Als er onderzoek gaat komen naar dementie en het blijkt geen dementie te zijn dan wordt ze daar niet op aangekeken. Het is dan wel goed om te kijken waar de vergeetachtigheid en andere zaken die to ophalen vandaan komen. Wellicht is er iets aan te doen. Bij mijn oom bleek er een lichamelijk iets te spelen waardoor zijn hersenen hem in de steek lieten. Ze dachten aan dementie maar met de goede medicatie krabbelde hij op, werd mentaal weer veel sterker en heeft nog jaren gelukkig en met een goed geheugen geleefd. De verdenking op dementie heeft hem echt niet achtervolgd.
Blijkt het ouderdomsvergeetachtigheid te zijn dan kun je daar ook handvatten bij krijgen.
En dementie gebruiken als wapen bij een meningsverschil???? Dat zegt echt meer over degene die dat doet dan over degene met dementie. Een voordeel van de diagnose is dat naasten ook handvatten kunnen krijgen om ermee om te gaan.
ik heb niet alles gelezen, te confronterend.
Mijn moeder is inmiddels al 10 jaar geleden overleden maar was het laatste jaar ook aan het dementeren. Ik was 'in between jobs' en woonde dichtbij dus heb veel mantelzorg gedaan. Ik vond het vreselijk! Zeg altijd 'heb het met liefde gedaan maar niet met plezier'.
Uiteindelijk is ze verhuisd naar een verpleeghuis waar ze maar een paar weken heeft gewoond (gevallen, heup gebroken, geopereerd en niet meer goed uit de narcose gekomen).
Tegenspreken is niet handig, zoals al gezegd.
Ga op zoek naar informatie, die is er nu gelukkig veel en verder wil ik je heel veel sterkte wensen 
Om te beginnen een het is afschuwelijk om een ouder zo achteruit te zijn gaan.
Mijn vader heeft Alzheimer. Bij Alzheimer is het belangrijk om bijtijds officieel een diagnose vast te leggen en zaken te gaan regelen. Het kan namelijk snel gaan. Dus er zit helaas niks anders op, dan je vader vragen om je moeder mee te nemen naar de HA of om dat zelf te initiëren. Mochten je zorgen onterecht blijken, dan is dat alleen maar fijn (en lief bedoeld). Dat moeten je ouders dan maar begrijpen.
Na de diagnose, was het bij mijn vader mogelijk om hulp te krijgen waardoor mijn moeder nu wat wordt ontlast. Er is nu huishoudelijke hulp en er komt een paar uur per week iemand die gezellig iets met mijn vader gaat doen (stuk fietsen, praatje, etc). Maar we waren aan de late kant, waardoor het lastig was om ook de juridische zaken goed te regelen. Mijn moeder wilde twee van de kinderen machtigen om zodra dat nodig is oa de financiën van haar over te kunnen nemen. Want mocht er iets met haar gebeuren, dan wordt dat een serieus probleem. Mijn ouders moesten daar beiden toestemming voor geven, maar zo'n handtekening is alleen rechtsgeldig als iemand nog zelfstandig kan beslissen. Tijdens de eerste afspraak weigerde mijn vader te tekenen. Hij werd argwanend omdat hij het niet meer allemaal begreep èn omdat hij geen inzicht heeft in hoe slecht het eigenlijk met hem gaat. Gelukkig kon het hem een tweede keer wat simpeler uitgelegd worden.
Sterkte!
Ik las vanmorgen een artikel van de Lancet dacht ik, dat een van de eerste kenmerken van dementie is dat mensen hun financiën niet meer op orde hebben.
SuzyQFive schreef op 04-11-2024 om 23:20:
Ik las vanmorgen een artikel van de Lancet dacht ik, dat een van de eerste kenmerken van dementie is dat mensen hun financiën niet meer op orde hebben.
Bij mijn moeder was het geheugenverlies. Ineens viel het ons op dat ze wel 3 keer vroeg wat ik ook weer wilde drinken. Zelf heeft ze lang volgehouden dat ze slecht in luisteren was.
Koko67 schreef op 05-11-2024 om 00:53:
[..]
Bij mijn moeder was het geheugenverlies. Ineens viel het ons op dat ze wel 3 keer vroeg wat ik ook weer wilde drinken. Zelf heeft ze lang volgehouden dat ze slecht in luisteren was.
Het ging er in het artikel om dat het niet op orde hebben van de financiën (en dat kan lang duren) een heel subtiel klein, meestal onzichtbaar kenmerk is. Het geheugenverlies is juist een duidelijk kenmerk.
SuzyQFive schreef op 05-11-2024 om 07:27:
[..]
Het ging er in het artikel om dat het niet op orde hebben van de financiën (en dat kan lang duren) een heel subtiel klein, meestal onzichtbaar kenmerk is. Het geheugenverlies is juist een duidelijk kenmerk.
Oh oké, dan heb ik dat verkeerd begrepen. Ik heb niet opgemerkt dat mijn moeder de financiën niet meer aankon in de begintijd van haar dementie. Maar dat kenmerk was subtiel, dus waarschijnlijk is mij dat gewoon niet opgevallen. En ik denk dat mijn vader veel verborg voor ons.
SuzyQFive schreef op 05-11-2024 om 07:27:
[..]
Het ging er in het artikel om dat het niet op orde hebben van de financiën (en dat kan lang duren) een heel subtiel klein, meestal onzichtbaar kenmerk is. Het geheugenverlies is juist een duidelijk kenmerk.
Dat kan je natuurlijk alleen opmerken als je dicht op de administratie van je ouder(s) zit. Als er nog een goed functionerende vader of moeder naast staat, zal je dit als kind waarschijnlijk nooit 'zien'.
Maar dat bedoelde je misschien ook te zeggen.