Waar werd je vandaag verdrietig van?
Omdat ik verdrietiger ben dan ik passend vind bij het ergenissen-topic, een nieuw topic. Als iemand met een verdrietje zit dat geen eigen topic verdient, maar te verdrietig is voor het ergenissen-topic, huil hier uit.
Broodjebrie schreef op 17-06-2023 om 08:57:
[..]
Ah nee, kan ne voorstellen dat je daar verdrietig om bent. Waarom hebben ze afgezegd?
Hoe gaat het met je moeder?
1 is gevallen met het paard, andere heeft een ziek kind en andere deed vaag.
Met mijn moeder gaat het redelijk ze blijft stabiel en probeert weer conditie op te bouwen.
Ik heb nu een tijdschrift gekocht en wat lekkers dus ik plof lekker neer op de bank om lekker niks te gaan doen.
lientje69 schreef op 17-06-2023 om 09:58:
[..]
Hier ben ik bij mijn nu dochter ook zo bang voor. Omgekeerde situatie, maar ben zo bang dat ze na de uiteindelijke definitieve operatie ook spijt krijgt. En dan kan je nooit meer terug. Dat maakt me ook verdrietig, zeker nu ik dit lees..
Dat lijkt me een ongelooflijk moeilijke positie als moeder die van haar kind houdt. En ik begrijp je gevoel.
Ik hoor soms van ouders dat ze druk ervaren om er vooral in mee te gaan. Ik weet niet of en in hoeverre jij dat ook voelt, maar heb je iemand waarmee je je angst en twijfels openlijk kan bespreken?
OnherkenbaarAnoniem schreef op 14-06-2023 om 14:02:
Dat passend onderwijs binnen regulier onderwijs zo'n wassen neus is. Als ouder van een kind met nah weet je heel goed wat je kind nodig heeft om succesvol te kunnen zijn binnen het systeem.
Op papier worden aanpassingen toegestaan waar in de praktijk iedere dag gezeur over is door docenten (die het dossier niet hebben gelezen)en medeleerlingen.
Jullie mogen het hebben! Het hele pakket inclusief de controles bij de dokter, de revalidatie en de vrijstelling voor gym.
Het is te gek voor woorden dat "passend" onderwijs resulteert in zonder diploma van school komen, zeker na die jaren mankerend coronaonderwijs. De motivatie om nog een jaar te ploeteren met een te verwachten zelfde eindresultaat zien we niet zitten.We wisten dit al in januari maar het komt vandaag extra hard binnen nu overal de vlaggen uit gaan.
Ach, wat naar voor je kind en jullie. Wij hebben ook gemerkt dat er op school van oudste weinig begrip was voor chronische ziekte die heel veel impact heeft op haar leven en functioneren. Dikke knuffel voor jullie!
rooiekater schreef op 17-06-2023 om 10:37:
[..]
1 is gevallen met het paard, andere heeft een ziek kind en andere deed vaag.
Met mijn moeder gaat het redelijk ze blijft stabiel en probeert weer conditie op te bouwen.
Ik heb nu een tijdschrift gekocht en wat lekkers dus ik plof lekker neer op de bank om lekker niks te gaan doen.
Wat fijn om te lezen van je moeder.
Wel bijzonder dat het van je vriendinnen op 1 dag gebeurde.
Malibu2 schreef op 18-06-2023 om 00:28:
[..]
Dat lijkt me een ongelooflijk moeilijke positie als moeder die van haar kind houdt. En ik begrijp je gevoel.
Ik hoor soms van ouders dat ze druk ervaren om er vooral in mee te gaan. Ik weet niet of en in hoeverre jij dat ook voelt, maar heb je iemand waarmee je je angst en twijfels openlijk kan bespreken?
Nee, niet echt. Man vindt het al lastig te accepteren idd.. En man heeft dit nog veel erger dus met hem ik het er juist niet over. Die maakt zich er zó druk om dat hij er echt geestelijk ook onder lijdt. Ik praat er wel met bijvoorbeeld soms met een iemand over die wat verder van me af staat. Zoals een collega. Maar die reageren van oh wat erg en wat heftig enz. Daar ga ik me niet beter door voelen. Ik vraag wel regelmatig aan kind: wil je dit echt,geen spijt? Die verzekert me dan dat ze het echt wil. Maar dat kan ik ook niet elke week blijven vragen...
lientje69 schreef op 18-06-2023 om 10:06:
[..]
Nee, niet echt. Man vindt het al lastig te accepteren idd.. En man heeft dit nog veel erger dus met hem ik het er juist niet over. Die maakt zich er zó druk om dat hij er echt geestelijk ook onder lijdt. Ik praat er wel met bijvoorbeeld soms met een iemand over die wat verder van me af staat. Zoals een collega. Maar die reageren van oh wat erg en wat heftig enz. Daar ga ik me niet beter door voelen. Ik vraag wel regelmatig aan kind: wil je dit echt,geen spijt? Die verzekert me dan dat ze het echt wil. Maar dat kan ik ook niet elke week blijven vragen...
is er binnen de gemeenschap van de LHBT ook een soort familiecounselor? Waar jij terecht kan? Anders mss eens de POH vragen om een gesprek.
Malibu2 schreef op 18-06-2023 om 00:28:
[..]
Dat lijkt me een ongelooflijk moeilijke positie als moeder die van haar kind houdt. En ik begrijp je gevoel.
Ik hoor soms van ouders dat ze druk ervaren om er vooral in mee te gaan. Ik weet niet of en in hoeverre jij dat ook voelt, maar heb je iemand waarmee je je angst en twijfels openlijk kan bespreken?
Nee, niet echt. Man vindt het al lastig te accepteren idd.. En man heeft dit nog veel erger dus met hem ik het er juist niet over. Die maakt zich er zó druk om dat hij er echt geestelijk ook onder lijdt. Ik praat er wel met bijvoorbeeld soms met een iemand over die wat verder van me af staat. Zoals een collega. Maar die reageren van oh wat erg en wat heftig enz. Daar ga ik me niet beter door voelen. Ik vraag wel regelmatig aan kind: wil je dit echt,geen spijt? Die verzekert me dan dat ze het echt wil. Maar dat kan ik ook niet elke week blijven vragen...
Friezinnetje schreef op 18-06-2023 om 10:30:
[..]
is er binnen de gemeenschap van de LHBT ook een soort familiecounselor? Waar jij terecht kan? Anders mss eens de POH vragen om een gesprek.
Nee dat is er niet. En de POH heb ik hier geen klik mee ( ben ik ooit eerder al geweest voor iets anders)
Het is ook niet zo dat ik er vreselijk onder lijdt hoor. Het is meer dat ik me soms zorgen maak en bang ben of dit de juiste beslissing wel is. Ook het feit er geen controle erover te hebben frustreert soms( ben nogal een controlfreak) . Hoop gewoon maar dat ze gelukkig wordt. En het verhaal als bovenstaand is redelijk zeldzaam, het schijnt dat transgender zelden spijt hebben. Maar ik denk er wel over na, dn soms maakt het me bang. Gewoon niet te veel aan denken is de oplossing. Maar dat is niet altijd even makkelijk.
lientje69 schreef op 18-06-2023 om 13:29:
[..]
Nee, niet echt. Man vindt het al lastig te accepteren idd.. En man heeft dit nog veel erger dus met hem ik het er juist niet over. Die maakt zich er zó druk om dat hij er echt geestelijk ook onder lijdt. Ik praat er wel met bijvoorbeeld soms met een iemand over die wat verder van me af staat. Zoals een collega. Maar die reageren van oh wat erg en wat heftig enz. Daar ga ik me niet beter door voelen. Ik vraag wel regelmatig aan kind: wil je dit echt,geen spijt? Die verzekert me dan dat ze het echt wil. Maar dat kan ik ook niet elke week blijven vragen...
[..]
Nee dat is er niet. En de POH heb ik hier geen klik mee ( ben ik ooit eerder al geweest voor iets anders)
Het is ook niet zo dat ik er vreselijk onder lijdt hoor. Het is meer dat ik me soms zorgen maak en bang ben of dit de juiste beslissing wel is. Ook het feit er geen controle erover te hebben frustreert soms( ben nogal een controlfreak) . Hoop gewoon maar dat ze gelukkig wordt. En het verhaal als bovenstaand is redelijk zeldzaam, het schijnt dat transgender zelden spijt hebben. Maar ik denk er wel over na, dn soms maakt het me bang. Gewoon niet te veel aan denken is de oplossing. Maar dat is niet altijd even makkelijk.
Ik snap je zorgen helemaal en vermoed ook dat ze terecht zijn. Zo'n onderbuikgevoel is er meestal niet voor niets. Ik heb de verhalen van meerdere detransitioners gehoord en spijt komt volgens hen vaker voor dan geclaimd wordt.
Ik denk dat het wel goed is om er met iemand over te kunnen praten, maar dan zou ik juist iemand buiten de LGBTQ gemeenschap zoeken, iemand die hier echt neutraal in staat.
Ik ben geen hulpverlener, maar heb me hier de laatste tijd wel in verdiept. Je mag me altijd een pm sturen.
Afdeling klein verdriet: ik vind het zo zielig dat bij één van mijn cavia's medicatie niet aanslaat. Dierenartsen hebben over het algemeen zo weinig kennis van cavia's.
Morgen ga ik weer met haar naar de dierenarts, en dan moet ik nog een andere meenemen die opeens ook wat mankeert. Maar die heeft een duidelijk probleem die in het oog springt, dat moet mijn dierenarts wel lukken.
Maar toch verdrietig dat ze, ondanks mijn goede zorgen, zo gemakkelijk wat oppikken.
Auwereel schreef op 03-07-2023 om 19:56:
Afdeling klein verdriet: ik vind het zo zielig dat bij één van mijn cavia's medicatie niet aanslaat. Dierenartsen hebben over het algemeen zo weinig kennis van cavia's.
Morgen ga ik weer met haar naar de dierenarts, en dan moet ik nog een andere meenemen die opeens ook wat mankeert. Maar die heeft een duidelijk probleem die in het oog springt, dat moet mijn dierenarts wel lukken.
Maar toch verdrietig dat ze, ondanks mijn goede zorgen, zo gemakkelijk wat oppikken.
sterkte
ik wou vanmiddag naar mijn moeder bellen, maar dat kan niet meer. Het is inmiddels een jaar geleden maar ik mis onze gesprekjes aan de telefoon over van alles en nog wat. En mijn vader is niet zo'n prater
Dat is een gemis, HarleyQuin. Ik mis niet meer het regelmatige telefoongesprek, dat is te lang geleden dat mijn moeder overleed, maar als er iets belangrijks gebeurt, dan zou ik mijn ouders wel even op de hoogte willen stellen.
Moeilijk Harley…
Verdrietig over de mensen die ik niet meer zie uit ‘de groep’. Het ging slecht tot zeer slecht tot suïcidaal met ze en ik heb besloten niet mijn nummer te delen. Maar ook dat vind ik nog wel moeilijk nu.
Auwereel schreef op 03-07-2023 om 19:56:
Afdeling klein verdriet: ik vind het zo zielig dat bij één van mijn cavia's medicatie niet aanslaat. Dierenartsen hebben over het algemeen zo weinig kennis van cavia's.
Morgen ga ik weer met haar naar de dierenarts, en dan moet ik nog een andere meenemen die opeens ook wat mankeert. Maar die heeft een duidelijk probleem die in het oog springt, dat moet mijn dierenarts wel lukken.
Maar toch verdrietig dat ze, ondanks mijn goede zorgen, zo gemakkelijk wat oppikken.
Ik ben echt gek op cavia,s, een aantal gehad.
Vind ze zo lief en knuffelig.
Ik snap heel goed dat je er verdrietig van wordt.
Heel veel sterkte.
Ben verdrietig omdat dochter niet goed in haar vel lijkt te zitten. Alles is drama drama drama. Slapen is drama. En dan te bedenken dat er over 3 maanden een kleintje bij komt. 