Vraag van de dag 5/12/22: Hoe kwam jij er vroeger achter dat Sinterklaas niet bestond?
Kun jij je het moment nog herinneren dat tot je doordrong dat Sinterklaas niet echt kon zijn?
Ik heb eigenlijk geen idee ....
Ik had jong al veel vragen. Mijn ouders hadden me toen een uitleg gegeven waar ik zo in paniek van raakte dat ze het me maar verteld hebben.
ik hoorde het op school, de oudere kinderen hadden het er iets te hard over. Ik was toen vijf geloof ik. Daarna vond ik sinterklaas een heel eng feest trouwens, een man die zich verkleedde en deed alsof hij sinterklaas was, dat vond ik niet te vertrouwen. Dat heeft een aantal jaar geduurd.
een klasgenootje op school vertelde dat zijn vader Sinterklaas speelde, en dat de cadeautjes gewoon van onze ouders afkomstig waren.
Vond het toen niet meer dan logisch.
Geen idee of ik ooit echt geloofde in de Sint, ben vrijzinnig opgevoed, dus ook nooit geloofd in een god of iets dergelijks.
Weet wel nog dat ik als kind het fantastisch vond wanneer de Sint de school bezocht of wanneer zijn intrede werd uitgezonden op tv, maar dat was meer omdat het toneel zo leuk was.
Het werd mij verteld door mijn veel oudere (13+) broer toen ik 4 jaar was. Hij vond het onverteerbaar om te moeten liegen. Ik had er geen moeite mee dat Sint niet echt was, maar ik wist mij geen houding te geven tegenover de andere kleuters. Ik schaamde me rot voor hun gedrag, en dacht de hele tijd, stel je niet aan, dat zijn mensen die verkleed zijn. Maar het was mij ook op het hart gedrukt om niets tegen andere kleuters te zeggen.
Later heb ik ook vrij vroeg aan mijn kinderen verteld dat het een verkleedfeest was, maar dat als je naar een toneelstuk kijkt, ook niet hard gaat roepen, dat is niet echt! Je gaat met het spel mee.
Desondanks zei mijn zoon met een jaar of 6, op het schoolplein, dat het allemaal niet echt was en dat werd mij HEEL KWALIJK genomen door de juffen. Mijn zoon heeft van jongsafaan een behoorlijk rechtvaardigheidsgevoel en kon ook niet liegen. Gek genoeg had ik tegelijkertijd het gevoel uit zijn gedrag dat hij nog helemaal geloofde. Dat kunnen sommige kinderen op die leeftijd kennelijk tegelijkertijd. Maar ik niet dus!
Mijn moeder heeft het verteld toen ik 9 was, tijdens een boswandeling. Ik was zó boos! In eerste instantie dat ze het vertelde en daarmee de pret bedierf, later omdat ze zo lang tegen me gelogen hadden.
Sassenach schreef op 05-12-2022 om 08:55:
[..]
Ik ben nu heel benieuwd naar hoe jouw gezicht stond toen je dat zag.
Mijn vriendin en ik gingen overleggen hoe dit kon en haar moeder nog proberen te redden dat dit de hulpsinterklazen waren maar tegen de tijd dat we bij mijn huis waren waren we het er over eens dat het dus niet waar was. Maar ik had nog een jonger zusje dus wij moesten onze mond houden en vonden dat toch ook wel weer speciaal dat wij het al wisten. Het was dus geen schok of zo.
Ik zou het echt niet meer weten, maar ik weet wel dat ik het mijn broertje heb verteld. Die geloofde niks van wat ik zei en mijn moeder was niet zo blij geloof ik.
Mijn vriendin had het bij haar thuis ontdekt en was totaal in shock en zeer verdrietig. Zo kwam ze naar mij toe rennen en heeft het mij verteld. Zelf was ik niet onder de indruk dat de sint niet bestond maar wel van haar reactie.
Onze dochter is nu 5 en heeft al erg veel door. Ze twijfelt niet eens of de sint echt is die in onze stad aankwam (ook al zag hij er erg netjes uit), die was anders dan die op de tv dus dat was sowieso een hulp sint. Ze gaat er vanuit dat haar vriendjes het ook zien en heeft het er verder niet zo over. Ze gelooft nog wel helemaal in de pieten en de sint die op de tv te zien is volgens mij.
Wieder schreef op 05-12-2022 om 08:18:
Ik was een heel verlegen kind en zó bang van Sint en zijn pieten dat mijn ouders bedachten dat het een leuker feest was als ik wist dat Sinterklaas eigenlijk mijn opa in een jurk was. Dat was een goed idee van ze. Dus vanaf mijn zesde wist ik hoe het zat, ook dat andere kinderen het niet wisten en ik dus mijn mond moest houden. Vanaf toen was het mijn lievelingsfeest zonder een hoop stress vooraf 🙂
Ongeveer op dezelfde manier, alleen was ik jonger 4 denk ik. Ik was echt door anderen bang gemaakt voor Piet en toch had ik toen al door dat er iets mis was. Ik had namelijk gezien dat er bij zijn kraag zwarte vlekken zaten en witte huid ( zou eigenlijk alleen maar logisch zijn als een witte door schoorstenen kruipt). En ook verbod om het andere kinderen te vertellen, wel een keer geprobeerd maar die wilde mij niet geloven.
Maanden na Sinterklaas (ik werd bijna 8 jaar) was ik ziek en had voor de derde keer in bed gespuugd. Bij het zoeken naar beddengoed dat op mijn bed paste vond mijn moeder in de kast eindelijk de Sinterklaascadeautjes die ze kwijt was vlak voor het Sinterklaasfeest. Zij was zo'n type dat gerust in de zomer al cadeautjes kocht en in een verloren moment ook alvast inpakte in een overgebleven rol Sinterklaaspapier. Klappertandend van de kou lag ik in haar bed toen die 3 pakjes (voor ieder kind 1) uit de kast rolden. Ik geloofde nog heilig in de Sint, was heel verbaasd hoe het kon dat er pakjes in de linnenkast lagen.
Tja toen had moeder heel wat uit te leggen. In de avond Taartvorm (mijn tweelingzus) ook maar in vertrouwen genomen en samen moesten we het geheim bewaren voor ons jongere zusje.
Mijn eigen kinderen gingen al vragen stellen op zeer jonge leeftijd, 4 en 7 jaar oud hebben we ze tegelijkertijd van hun geloof laten vallen. Ik was het smoesjes verzinnen helemaal beu en mijn vader zou in het Sintpak kruipen op de basisschool van mijn kinderen dus enige informatie voor de kinderen was wel nodig.
Mijn moeder vertelde het me en ik voelde me knap belazerd 
Dat mijn ouders en iedereen om me heen tegen me loog, dat vond ik heel erg. Vond dat hele sint gedoe niet leuk meer 
Het was een paar weken voor Sinterklaas en ik keek met verbazing toe hoe mijn jongeren broers en zussen ook werden voorgelogen.
Na een jaartje vol twijfel omdat andere kinderen zeiden dat hij niet bestond heeft mijn moeder het opgebiecht. Kan me niet herinneren dat ik boos of teleurgesteld was, het streelde mijn ego wel dat ik toen bij de grote kinderen hoorde die het Sint geheim mochten weten.
Ik kan het me helemaal niet herinneren.