Vraag van de dag 5/12/22: Hoe kwam jij er vroeger achter dat Sinterklaas niet bestond?
Kun jij je het moment nog herinneren dat tot je doordrong dat Sinterklaas niet echt kon zijn?
Caramelzeezoutchocola schreef op 05-12-2022 om 15:15:
[..]
Ergens moet ik hier om lachen over die 2 dronkelappen, maar ook weer niet;
Voor hetzelfde geld zit er gewoon een Gore pedo in z’n met een kind op schoot. Gadverdamme.
Ach dat was ergens halverwege de jaren '60. Toen bestonden er nog geen tere kinderzieltjes.
😉
Sinterklaas had de trainingsbroek en sportschoenen van de gymleraar onder zijn jurk aan 😇
SuzyQFive schreef op 05-12-2022 om 16:22:
Sinterklaas had de trainingsbroek en sportschoenen van de gymleraar onder zijn jurk aan 😇
Dat was een weggevertje 😁
Ik geloof nog steeds net zoveel in Sinterklaas als vroeger. Omdat ik het zo graag wil. Mijn hart maakt een sprongetje als ik hem zie 
en ik schiet elk jaar op school of bij de intocht weer vol van alle blije kinderkopjes.
Maar ècht in
Sinterklaas geloven, heb ik nooit gedaan.
Thuis vierden we Sinterklaas nogal gereformeerd. Mijn ouders zeiden dat het een heel oud feest was met een katholieke achtergrond. Ze wilden niet liegen, vertelden ze. Dus we wisten waar de cadeautjes vandaan kwamen en bedankten mijn moeder voor al dat leuks.
Ik zou het echt niet meer weten hoe ik er achter kwam.
In de middenbouw maakten de ouders surprises voor een ander kind, en ik weet nog dat ik mijn ouders in groep 5 daarbij hielp omdat ik het wist. Maar geloofde toen nog wel dat de cadeautjes die ik in de onerbouw had gekregen echt van Sint kwamen haha.
Ik weet niet hoe oud ik was en of ik zelf vragen was gaan stellen, of dat mijn moeder het tijd vond om de waarheid te vertellen. Wat ik nog wel weet, is dat ik het zielig voor mijn ouders vond dat zij zelf al die cadeautjes moesten kopen.
Ik vind het wel bijzonder dat sommigen zoooo verontwaardigd waren dat er tegen ze 'gelogen' was. Ik heb dat echt totaal niet zo ervaren. Ik denk dat ik een jaar of 7,8 was dat iemand (geen idee meer wie) het vertelde. Oud genoeg iig om dat ook direct aan te nemen. Maar verontwaardigd? Nee. Hooguit een beetje jammer dat het niet echt was.
Ik weet wel, dat als ik met 7 jaar nog geloofd zou hebben, ik niet meer in de school-Sinterklaas zou hebben geloofd, vanwege het cadeautje dat ik van de schoolsint kreeg, een leesboekje met streep-jes tus-sen de let-ter-gre-pen. Wat wat ik be-le-digd zeg! Ik las alles wat los en vast zat, en dat wist de juf ook, wat moest ik met zo'n cadeau. Ik kan me herinneren dat ik het boekje wel snel gelezen heb, mijn ergernis onderdrukkend, omdat ik toch nieuwsgierig was naar het verhaal... 
In groep 5 heeft mn moeder het verteld. Ze had al onze brieven en tekeningen voor sint bewaard en liet ze zien. Vanaf toen mocht ik helpen met de schoen vullen maar niks vertellen tegen m'n broertje. In mijn herinnering voelde ik me heel groot daardoor
Echt géén idee, hoe en wanneer.
Ik weet nog wel dat de Zwarte Griet onze buurvrouw was.
Ik was een jaar of 6 toen het mij opviel dat Sint er steeds anders uitzag. Ik had het er over met mijn twee oudere broers die zeiden tegen mij niet tegen mama zeggen want als jij niet meer gelooft mogen we niet meer zo vaak ons schoen zetten. Ik heb toen nog een paar jaar gedaan alsof ik nog geloofde want al dat snoepgoed wilde ik niet missen.
Wij mochten vroeger best vaak onze schoen zetten en ik begreep nooit waarom mijn buurmeisje maar 2 keer per week haar schoen mocht zetten. Vond het zo raar dat de Pieten het huis van de buren over sloegen.
Ik kan me helemaal niet herinneren dat we dat vergeleken. Ook niet hoeveel we kregen oid. Ik was helemaal blij dat Sint was geweest. Wat een ander had gekregen was fijn voor hun, maar voor mij niet van belang. Alleen met mijn broertje vergeleek ik, hij mocht niet meer pakjes krijgen.
Een dag te laat...
Wij hebben vroeger nooit geloofd dat het echt was. Mijn moeder had daar een soort principiële weerzin tegen, ze wilde niet meedoen aan het 'liegen tegen kinderen' dus heeft ons altijd de waarheid verteld en ook de uitleg erbij gegeven waarom Sinterklaas wordt gevierd.
Wij vierden het wel gewoon en vonden Sinterklaas er niets minder leuk en ook niet minder spannend om, dus heb er niets aan overgehouden 
Inmiddels is moeder oma en doet ze met het grootste plezier mee met alle Sinterklaas leugentjes, heel grappig vind ik dat. Niets meer te merken van haar vroegere principes.
Ik moest er diep over nadenken maar er komt een herinnering boven: er kwamen Pieten langs bij ons thuis. Een jolige Piet sprong op de bank. Mijn moeder zei: ‘Niet op de bank met je schoenen!’ Toen zag ik pas dat de Piet mijn zus was
Ik denk dat ik ze was ofzo. Tegen die tijd kreeg ik ook door dat iedereen dus surprises maakte voor elkaar en kadootjes kocht. Ik hoefde dat nog niet te doen. Toen heb ik van aluminiumfolie een taart voor mijn zus gemaakt met een paar oorbellen erin die ik van haar kamer gepakt had