Jij hebt geen kind, dus…
Ik zie het best vaak op dit forum en deze week was een topper. Niet alleen mocht je soms niet meepraten van een enkeling als je geen kinderen hebt. Soms “mocht” je ook niet meepraten als je geen kinderen in de juiste leeftijdsgroep hebt.
Ik vind het echt bizar om mensen zo te diskwalificeren. Er wordt hier over veel gesproken waar mensen geen eerste hands ervaring mee hebben, maar als het over kinderen gaat, gelden er kennelijk soms andere regels.
tegelijkertijd vraag ik me af of mensen wel beseffen welke impact zo’n diskwalificatie kan hebben. Wat nou als je echt heel graag kinderen had willen hebben, maar het gewoon fysiek niet is gelukt. Wat dan? Er steeds maar op gewezen worden dat jouw inzicht niet telt is pijnlijk.
En ook… juist als dingen moeilijk worden, kunnen buitenstaanders niet soms een fris perspectief bieden? Ze schrijven je de wet niet voor, ze bieden iets, waar je mee kan doen en laten wat je wil.
Ik vind het vreemd dat het “je hebt niet eens kinderen” zo’n valide argument lijkt. En ergens vind ik het ook kwetsend om mensen zo aan de kant te zetten. We mogen over alles een mening hebben, ook al zijn we niet betrokken, maar niet over kinderen. Terwijl ik genoeg medeouders ten strijde zie trekken over “hoe het heurt”.
/einde essay, moest me van het hart.
Vanaf de zijlijn maak ik nu mee wat het inhoudt om een baby in huis te hebben (als vriendin van een oppasopa). Ik kon me nog wel herinneren dat het veel werk was, maar in mijn beleving was het niet zwaar of vermoeiend. Nu valt dat ook wel mee, maar je hele dag gaat er aan op. Je leeft van flesje naar flesje en tussendoor moet je hem bezig houden, dat kan hij zelf ongeveer een kwartier, en hopen dat zijn slaapje langer duurt dan een half uur.
Ik heb er ervaring mee dus hoop soms nog een goed advies te kunnen geven, maar iemand die het nooit heeft meegemaakt moet daar in ieder geval niet al te stellig in zijn.
SuzyQFive schreef op 28-05-2023 om 10:30:
Je hoeft geen viool te kunnen spelen om te horen dat het vals is
🎻
Nee maar het is wel heel raar als je dan als leek de violist allerlei tips gaat geven hoe het beter kan op dwingende toon en overtuigd van je eigen gelijk.
Vorig jaar schreef ik in dit topic https://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/leerlingenvervoer-moet-beter
Daar kwam iemand vertellen hoe wij het als ouders van kinderen met leerlingenvervoer beter konden doen en het liever helemaal zelf konden doen. Ze had geeneens kinderen, laat staan zorg intensieve kinderen. Dan kan je makkelijk zeggen die dit of dat een als je dan hoort waarom dat niet kan dan kan je je mening bijstellen, sorry zeggen voor je harde uitspraken maar niets van dat al. Ze bleef volharden in haar eigen gelijk. Die heb ik toen gevraagd zich er niet meer mee te bemoeien.
Moxxie schreef op 28-05-2023 om 09:41:
In real life heb ik het afgeleerd om over opvoeden te praten, alleen hier op het forum zeg ik weleens wat. Ik ben te vaak bij de eerste beste suggestie afgekapt omdat ik geen moeder ben.
Waar ik me ook vreselijk aan kan ergeren is dat sommige mensen meteen aannemen dat je niet zo dol bent op kinderen als je ze zelf niet hebt. Of, als je de reacties onder een artikel met verdrietig nieuws over een kind leest, moeders die denken dat dat nieuws voor hun nog harder binnenkomt 'omdat ze zelf moeder zijn van een tweejarige dreumes'. Van die how-can-I-make-this-about-me reacties, hou ik niet van.
Dit kan een uitspraak zijn uit persoonlijke ervaring, niet om graag een how-can-I-make-it-about-me in een post neer te zetten. Ik heb na de geboorte van mijn kinderen emoties gekregen waarvan ik voorheen het bestaan niet wist en zelfs als moeder van jong-volwassenen begrijp ik pas nu bepaalde reacties van mijn ouders.
Dus niet "mijn reactie is belangrijker dan de jouwe, want ik heb wèl kinderen", maar aan te geven dat bepaalde dingen heftiger binnenkomen dan voordat je kinderen had.
ik ben docent en heb in bijna 25 jaar een paar duizend jongeren meegemaakt. Niet allemaal even intensief natuurlijk, maar ik zie bv wel bepaalde ontwikkelingen.
En ik ben naar anderen toe vrij genuanceerd, ik zal niet zo snel zeggen “zus en zo moet het”. Meer van “ik zie wel eens dit en dat, dus het zou ook nog kunnen gebeuren dat Pietje over een paar jaar…”.
Niettemin krijg ik toch wel eens de reactie dat ik mijn mond moet houden omdat ik geen kinderen van mezelf heb, en eerst zelf maar eens moeder moet worden. Dat vind ik dan best vervelend.
Of de collega die elk verhaal over zijn kinderen begon met “Ja jij kunt je dat niet voorstellen, maar….”. Tja ik heb niet zelf de ervaring van hoe het is, maar sommige dingen weet ik wel, kan ik me voorstellen, of heb ik bij dierbaren van nabij gezien. Dus het is nou ook weer niet zo dat ik een soort wereldvreemd monster ben of zo.
Klap op de vuurpijl vond ik de opmerking in een discussie over kindermisbruik, dat ik mijn mond moest houden als kinderloze. Ik ben als kind seksueel misbruikt en dat wist diegene. Dat is dan wel een slag in je gezicht hoor, om zo gediskwalificeerd te worden.
Auwereel schreef op 28-05-2023 om 08:56:
[..]
Mijn moeder leefde niet meer toen ik kinderen kreeg, maar ik heb zo'n idee dat ik hetzelfde zou hebben kunnen gehad met mijn moeder. Of nòg vervelender, dat mijn moeder dit zou uitproberen op een dag dat de hersenen van mijn kind er nèt aan toe zijn om dat deel van de opvoeding op te pikken, en mijn moeder het zou claimen als haar opvoedingskwaliteit.
Wat een gemis als je moeder niet meer leeft als je zelf kinderen hebt. 
Ik had het niet zonder haar willen doen. Doorgaans is ze heel begripvol en andersom kon ik ineens háár perspectief zien over hoe ze mij heeft opgevoed. Dan is het fijn dat ze er nog is zodat je het kunt delen. Dat zijn de momenten dat je een ouder mist, vermoed ik 
Ginevra schreef op 28-05-2023 om 11:45:
ik ben docent en heb in bijna 25 jaar een paar duizend jongeren meegemaakt. Niet allemaal even intensief natuurlijk, maar ik zie bv wel bepaalde ontwikkelingen.
En ik ben naar anderen toe vrij genuanceerd, ik zal niet zo snel zeggen “zus en zo moet het”. Meer van “ik zie wel eens dit en dat, dus het zou ook nog kunnen gebeuren dat Pietje over een paar jaar…”.
Niettemin krijg ik toch wel eens de reactie dat ik mijn mond moet houden omdat ik geen kinderen van mezelf heb, en eerst zelf maar eens moeder moet worden. Dat vind ik dan best vervelend.
Of de collega die elk verhaal over zijn kinderen begon met “Ja jij kunt je dat niet voorstellen, maar….”. Tja ik heb niet zelf de ervaring van hoe het is, maar sommige dingen weet ik wel, kan ik me voorstellen, of heb ik bij dierbaren van nabij gezien. Dus het is nou ook weer niet zo dat ik een soort wereldvreemd monster ben of zo.
Klap op de vuurpijl vond ik de opmerking in een discussie over kindermisbruik, dat ik mijn mond moest houden als kinderloze. Ik ben als kind seksueel misbruikt en dat wist diegene. Dat is dan wel een slag in je gezicht hoor, om zo gediskwalificeerd te worden.
Wow dat laatste is ook heel grof, om te 
ja ik had een vriendin die ooit eens als jeugdwerker in een buurthuis had gewerkt en vandaaruit precies dacht te weten hoe je kinderen moest opvoeden. Zelf had ze ervoor gekozen geen kinderen te willen wat natuurlijk prima is. Was eens op vakantie met haar (en haar vriend die onverwacht en onaangekondigd mee kwam, dat dan weer wel). Ik was daar met mijn zoon en een vriendje van hem. Kinderen tien jaar. Ze mochten met een motorbootje het de vaarweg op waar we aan lagen. Het mocht omdat het zondag was, dan zouden er geen grote schepen zijn. Ik vond het best spannend. Toen ze een paar honderd meter van ons weg waren viel de motor uit. Ik had telefonisch contact met ze dat ze moesten gaan peddelen. Ik stond wel te kijken waar ze nu waren en ja ik was wat gespannen want ik voelde me verantwoordelijk: ik had ook de verantwoording voor het andere jongetje. En ja ik zei een keer: Oh kijk ze zijn nu daar' en ik was opgelucht toen ze er waren maar zei de kinderen dat ze het prima gedaan hadden. Vriendin met haar vriend zaten er de hele tijd bij wijn drinkend te zeggen dat ik het los moest laten en zie je wel het kwam wel goed. Nog later kreeg het verwijt dat ik volkomen overspannen moeder was want 'zie je wel je stond gewoon aan de kant te kijken waar ze waren'
Ja tuurlijk joh. Ik vond het wat makkelijk komend van mensen die nog nooit een luier hebben verschoond en een burn out hebben als ze drie dagen een nichtje van vijf op bezoek hebben gehad.
Kijk en dan was het verder harstikke fijn geweest als ze hadden gezegd "joh Lexus ga zitten, het komt wel goed, wij helpen je door een boot te regelen " of wat dan ook. Maar lekker met zijn tweeën commentaar leveren op iemands opvoedkwaliteiten is wel ff lekker makkelijk.
En ik ben dan zo'n sucker ik trek het me ook aan ook. Ik ga me echt afvragen "ben ik te hands-on?" tot ik andere moeders sprak die zeiden "ja ik was ook gewoon bezorgd geweest, mag je?"
Ik heb pas laat kinderen gekregen en ik was zelf ook best iemand met ideeën over de opvoeding van anderen (die ik niet ventileerde). Maar pas toen ik zelf moeder werd, ging ik er heel anders instaan. Ik had tot die tijd niet de complexiteit van het ouderschap gevoeld: hoe moe je kan zijn, hoe diep de band is, hoe oude patronen van jezelf meespelen, hoe ieder kind zijn eigen persoonlijkheid meeneemt waar je op in moet spelen, hoe trauma's uit je jeugd getriggerd kunnen worden. Ja je kan vanaf de zijlijn commentaar leveren. Het kan zelfs zo zijn dat je gelijk hebt op dat ene punt. Maar ik zelf heb ondervonden dat één punt abstraheren zonder moeite te doen het geheel van de opvoeder en het kind te zien, geen helpende feedback is maar vaak makkelijke kritiek.
Help en steun en gewoon dingen vragen waarom je het zo doet zonder een oordeel te hebben is een heel ander verhaal.
Ik heb wel eens een orthopedagoog gesproken die zulke bijzondere ideeën had over opvoeden en mijn methodes eigenlijk maar niets vond. Omdat ik steeds meer het idee kreeg dat ze haar papieren bij de Martin Gaus school had behaald, vroeg ik of ze zelf kinderen had. Tot mijn verbazing wel, maar ook drie honden. Arme kinderen.
Ik vond opvoeden soms best heel lastig en dan helpt het niet als een zogenaamde deskundige duidelijk laat blijken dat ze vindt dat je het verkeerd doet. Uiteindelijk bleek mijn eigen manier toch de beste, maar ik heb er gedurende de jaren wel in bijgestuurd. Door de manier waarop ik zelf ben opgevoed, met ouders die niet echt interesse hadden in mijn bezigheden, is het laveren tussen betrokkenheid maar niet teveel controleren en toch ook zelfstandigheid stimuleren, zonder dat die kinderen dan weer het idee krijgen dat het je niet boeit.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 28-05-2023 om 10:41:
[..]
Nee maar het is wel heel raar als je dan als leek de violist allerlei tips gaat geven hoe het beter kan op dwingende toon en overtuigd van je eigen gelijk.
Vorig jaar schreef ik in dit topic https://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/leerlingenvervoer-moet-beter
Daar kwam iemand vertellen hoe wij het als ouders van kinderen met leerlingenvervoer beter konden doen en het liever helemaal zelf konden doen. Ze had geeneens kinderen, laat staan zorg intensieve kinderen. Dan kan je makkelijk zeggen die dit of dat een als je dan hoort waarom dat niet kan dan kan je je mening bijstellen, sorry zeggen voor je harde uitspraken maar niets van dat al. Ze bleef volharden in haar eigen gelijk. Die heb ik toen gevraagd zich er niet meer mee te bemoeien.
Ja horen dat het vals is en zelf de vioolleraar uit gaan hangen zijn twee verschillende dingen. Maar het is natuurlijk ook niet de plaats van een medeviolist
Ik denk dat mensen die beroepshalve veel met kinderen te maken hebben gehad maar zelf geen kinderen hebben wel degelijk mooie feedback kunnen geven waar je als ouder voor open moet staan.
En van de andere kant mag er ook beseft worden dat ouderschap een complex gebeuren is waarbij heel veel bordjes in de lucht worden gehouden.
Ik ben bijvoorbeeld mantelzorger voor een terminaal patient geweest 24-7. Sorry als je niet in die situatie hebt gezeten, weet je echt niet hoe het is. Maar... een verpleegster mag mij dan best tips geven over hoe ik verbanden aan kan leggen en mijn ondersteunen bij een decubitus behandeling. Commentaar als "je moet ook meteen gaan slapen als hij gaat slapen en niet eerst tv kijken (wat je dan bijvoorbeeld gewoon nodig hebt om te ontspannen): nou nee doe maar niet.
De complexiteit van een situatie heeft veel invloed op keuzes die mensen maken. Als je feedback geeft als kinderloze met dat in je achter hoofd is het prima.
MMcGonagall schreef op 28-05-2023 om 10:38:
Vanaf de zijlijn maak ik nu mee wat het inhoudt om een baby in huis te hebben (als vriendin van een oppasopa). Ik kon me nog wel herinneren dat het veel werk was, maar in mijn beleving was het niet zwaar of vermoeiend. Nu valt dat ook wel mee, maar je hele dag gaat er aan op. Je leeft van flesje naar flesje en tussendoor moet je hem bezig houden, dat kan hij zelf ongeveer een kwartier, en hopen dat zijn slaapje langer duurt dan een half uur.
Ik heb er ervaring mee dus hoop soms nog een goed advies te kunnen geven, maar iemand die het nooit heeft meegemaakt moet daar in ieder geval niet al te stellig in zijn.
Dat is ook wel zo. Ik weet nog dat ik vroeger altijd moest lachen om mensen die kinderen kregen en vervolgens klaagden over weinig slaap. Ik dacht dan dat weet je toch van tevoren want iedereen klaagt daar over. Maar dat een baby zo je ritme bepaalt en je soms nachtenlang amper slaapt dat wist ik niet.
Madamecannibale schreef op 28-05-2023 om 12:16:
[..]
Dat is ook wel zo. Ik weet nog dat ik vroeger altijd moest lachen om mensen die kinderen kregen en vervolgens klaagden over weinig slaap. Ik dacht dan dat weet je toch van tevoren want iedereen klaagt daar over. Maar dat een baby zo je ritme bepaalt en je soms nachtenlang amper slaapt dat wist ik niet.
ja haha toen ik kinderloos was ik dacht altijd "nou wat is dat nou voor moeite een baby?"
"Je verschoont eens een luiertje, doet een wasje, gaat gezellig samen slapen, geeft een flesje" Hoe kan je daar nou moe van zijn? "
Wist ik veel dat je na een bevalling van drie dagen met rugweeën en dan toch een keizersnee waar je van bij moet komen, maandenlang nauwelijks slaap krijgt en toch de hele dag bezig bent. Echt hoor ik was in die tijd trainer in het bedrijfsleven en leidde in mijn eentje sessie met groepen van 30 man, drie dagen op de hei, de hele dag én de avond. Was nog geen kwart zo vermoeiend als die eerste maanden van het moederschap.
Mensen zonder kinderen kunnen prima adviezen geven en meepraten, maar zodra ze met gestrekt been erin vliegen, alles beter denken te weten en overduidelijk geen benul hebben waar ze het over hebben, hou dan maar liever je mond.
ToetieToover schreef op 28-05-2023 om 11:54:
[..]
Wat een gemis als je moeder niet meer leeft als je zelf kinderen hebt.
Best mogelijk dat mijn moeder als oma ontspannender was geweest, maar ze had wel een duidelijke mening over opvoeden. Ze was vrij streng. De "Geef die maar eens aan mij!"-houding inderdaad.
Dat heb ik bij mijn kinderen anders geprobeerd te doen, toen de jongste 18 werd heb ik uitgelegd dat je als ouder ook soms maar wat probeert en de plank kan misslaan en heb daarvoor mijn verontschuldiging aangeboden. Desalniettemin hebben ook mijn kinderen ideeën van, dat zou ìk anders gedaan hebben. Maar ook , "o mam, ik ben blij dat je ..." Vul in wat ze bij anderen zagen, en dachten, dat is bij ons thuis beter geregeld.
Auwereel schreef op 28-05-2023 om 11:37:
[..]
Dit kan een uitspraak zijn uit persoonlijke ervaring, niet om graag een how-can-I-make-it-about-me in een post neer te zetten. Ik heb na de geboorte van mijn kinderen emoties gekregen waarvan ik voorheen het bestaan niet wist en zelfs als moeder van jong-volwassenen begrijp ik pas nu bepaalde reacties van mijn ouders.
Dus niet "mijn reactie is belangrijker dan de jouwe, want ik heb wèl kinderen", maar aan te geven dat bepaalde dingen heftiger binnenkomen dan voordat je kinderen had.
Precies, dat kan jouw persoonlijke ervaring zijn, maar ik vind het ongepast om dat in veralgemeniseerde vorm onder een nieuwsbericht te plaatsen. "Als moeder van een dreumes van twee begrijp je pas echt...".
Misschien valt het jou niet zo op omdat je zelf moeder bent maar je ziet het vaak en ik vind het naar. Het is ook een vorm van diskwalificeren.
Lexus schreef op 28-05-2023 om 12:23:
[..]
ja haha toen ik kinderloos was ik dacht altijd "nou wat is dat nou voor moeite een baby?"
"Je verschoont eens een luiertje, doet een wasje, gaat gezellig samen slapen, geeft een flesje" Hoe kan je daar nou moe van zijn? "
Wist ik veel dat je na een bevalling van drie dagen met rugweeën en dan toch een keizersnee waar je van bij moet komen, maandenlang nauwelijks slaap krijgt en toch de hele dag bezig bent. Echt hoor ik was in die tijd trainer in het bedrijfsleven en leidde in mijn eentje sessie met groepen van 30 man, drie dagen op de hei, de hele dag én de avond. Was nog geen kwart zo vermoeiend als die eerste maanden van het moederschap.
Hahaha ik heb een keer verzucht op mijn werk: “zooooo lekker bijkomen” waarop mijn collega grapte dat ze mij dan misschien wel wat harder zou moeten laten werken? Waarop ik antwoordde dat dat niet mogelijk was, omdat we normen hadden voor werktijden, pauzes, geluidsoverlast, zithouding enzovoorts en dat alles met een maximum per dag/week en minimaal voorgeschreven rust tussen werkuren. 