Irritante dooddoeners
Nou de titel zegt het al: ik ben benieuwd aan welke dooddoeners jullie je irriteren. Zo vind ik het irritant als een medisch behandelaar zegt "Ja dat kan", als je zegt dat je ergens pijn hebt. Ja ik weet dat het kan, want ik voel het. "het is wat het is" vind ik soms ook lastig. Vooral als er nog een keuze is om iets anders te doen maar iemand heeft daar geen zin in en zegt dit dan. Of als iemand na een diep psychologisch proces en veel emoties doorleven tot een conclusie komt en de ander, die een boekje heeft gelezen, zegt "Ja dat klopt'. Zucht... ze bedoelen het vast goed maar het voelt wat wegwuifend net als 'het is overal wat'. Ja waar, maar weinig empathisch imho.
Maar goed, ik heb zelf natuurlijk ook dooddoeners die anderen irritant zullen vinden zoals "we zien wel" .
Ben benieuwd aan welke dooddoeners jullie een broertje dood hebben.
Het risico dat ik weer voor zuur, naar, ondankbaar en zeurderig uitgemaakt ga worden nemende, wil ik toch de dooddoeners noemen als je jarig bent. En dan bedoel ik na de felicitatie.
Ja weer een jaartje ouder, doe je niks aan, je kan het ook nog omdraaien, leeftijd is maar een getal. Und so weiter. Goed bedoeld maar zoooooooo vervelend.
Thora schreef op 06-03-2024 om 10:37:
Het risico dat ik weer voor zuur, naar, ondankbaar en zeurderig uitgemaakt ga worden nemende, wil ik toch de dooddoeners noemen als je jarig bent. En dan bedoel ik na de felicitatie.
Ja weer een jaartje ouder, doe je niks aan, je kan het ook nog omdraaien, leeftijd is maar een getal. Und so weiter. Goed bedoeld maar zoooooooo vervelend.
Bekijk het positief. Voor de champignons komt het aftelmoment nu wel stukken dichterbij.
Gefeliciteerd 💐
Thora schreef op 06-03-2024 om 10:37:
Het risico dat ik weer voor zuur, naar, ondankbaar en zeurderig uitgemaakt ga worden nemende, wil ik toch de dooddoeners noemen als je jarig bent. En dan bedoel ik na de felicitatie.
Ja weer een jaartje ouder, doe je niks aan, je kan het ook nog omdraaien, leeftijd is maar een getal. Und so weiter. Goed bedoeld maar zoooooooo vervelend.
Het roept bij mij wel serieuze vragen op. Je ergert je aan fijne dag, je ergert je aan oké, je ergert je aan de loze clichés bij een verjaardag. Wat maakt dat dat je allemaal zo stoort?
En wat zeg je zelf dan tegen mensen als je afscheid van ze neemt, of wat vind je dat ze zouden moeten zeggen? Een caíssiere ziet honderden mensen op een dag. Wat stel je voor dat ze zegt als ze die mensen begroet, als kreten als fijne dag, goedemorgen etc afvallen? Alleen maar "dag"?
En bij een verjaardag, na de felicitaties, wat zeg jij dan? Dan ga je meteen over op een ander onderwerp, of je hebt een eloquente en originele volzin paraat, of je zwijgt?
Ik ben gewoon echt nieuwsgierig. Hoe begroet jij mensen, hoe neem je afscheid, en wat stoort je er zo aan als mensen even wat minder origineel zijn?
Voor mij persoonlijk (maar daar kan een ander anders over denken) gaat dit topic overigens meer over de echte dooddoeners, die loze kreten waarmee je iemands verdriet of ellende afkapt. Niet over afgesleten clichézinnetjes in het dagelijkse sociale verkeer.
De 'als je maar een gezond kindje krijgt' en de 'het hoort er gewoon bij' relativering bij alles in de zwangerschap vind ik wel steeds lastiger. Ik ben al erg veel aangekomen in de eerste helft van de zwangerschap, en zit al ruim op wat er staat voor een voldragen kind. Ik ben daarom stevig aan het bijsturen. Niet alleen uit ijdelheid maar omdat het me qua gezondheid nogal naar lijkt om straks 30 kilo te moeten afvallen en ik fit wil zijn/blijven. Nu een beetje rustig aan lijkt me makkelijker dan straks. In mijn omgeving doen mensen alsof het belachelijk is om je daar druk over te maken, want het hoort er gewoon bij, als het kindje maar gezond is, blablabla. Vaak door mensen die zelf flink overgewicht hebben. Hou op met me shamen omdat ik invloed probeer uit te oefenen op mijn gezondheid, ik vraag niet om advies
Gelebloem schreef op 06-03-2024 om 11:44:
De 'als je maar een gezond kindje krijgt' en de 'het hoort er gewoon bij' relativering bij alles in de zwangerschap vind ik wel steeds lastiger. Ik ben al erg veel aangekomen in de eerste helft van de zwangerschap, en zit al ruim op wat er staat voor een voldragen kind. Ik ben daarom stevig aan het bijsturen. Niet alleen uit ijdelheid maar omdat het me qua gezondheid nogal naar lijkt om straks 30 kilo te moeten afvallen en ik fit wil zijn/blijven. Nu een beetje rustig aan lijkt me makkelijker dan straks. In mijn omgeving doen mensen alsof het belachelijk is om je daar druk over te maken, want het hoort er gewoon bij, als het kindje maar gezond is, blablabla. Vaak door mensen die zelf flink overgewicht hebben. Hou op met me shamen omdat ik invloed probeer uit te oefenen op mijn gezondheid, ik vraag niet om advies
Maar dat herken ik überhaupt als je op je gewicht wil letten. En dan idd vooral door mensen met (veel) overgewicht. "Jij kunt het hebben" vind ik in dat kader wel een dooddoener. Nee hoor, ik kan dat ook niet hebben, daarom neem ik het niet.
Tijdens de zwangerschap juist voortdurend (van moeder) gehoord; je hoeft niet voor twee te eten he. Let je wel een beetje op. Ieder pondje komt door het mondje. (voor de beeldvorming, ik kwam in totaal 15kg bij en was 2 maanden na de bevalling meer dan dat kwijt)
Meesje schreef op 06-03-2024 om 12:08:
[..]
Maar dat herken ik überhaupt als je op je gewicht wil letten. En dan idd vooral door mensen met (veel) overgewicht. "Jij kunt het hebben" vind ik in dat kader wel een dooddoener. Nee hoor, ik kan dat ook niet hebben, daarom neem ik het niet.
Tijdens de zwangerschap juist voortdurend (van moeder) gehoord; je hoeft niet voor twee te eten he. Let je wel een beetje op. Ieder pondje komt door het mondje. (voor de beeldvorming, ik kwam in totaal 15kg bij en was 2 maanden na de bevalling meer dan dat kwijt)
Inderdaad als je op je gewicht wil letten is het not-done om dat met anderen te delen als je maar 2 kilo boven je streefgewicht zit. Mijn doel is al een aantal jaar om onder de 63 kilo te blijven bij een lengte van 1.67 meter. Sinds januari zat ik daar 2 kilo boven en ik let dus even op om het niet erger te maken. Jij kan het hebben! Het leven is veel tekort om er niet van te genieten dus neem dat taartje! NEE IK WIL EVEN GEEN TAART!
Soms heeft een dooddoener een onverwacht effect.
Ik was bijna heel mijn jeugd (ernstig) te dik, als er werd geroepen "Hé, dikzak!", wist ik dat ze mij bedoelden. Zelfs nadat ik behoorlijk was afgevallen, en volgens de BMI geen overgewicht meer had, werd ik nog uitgescholden door jongeren (die ik nog niet eerder had ontmoet, dus niet als bijnaam) dus ik dacht dat het bij mij hoorde ondanks mijn redelijk normale omvang. De eerste keer dat iemand tegen me zei: "Ach, maar jij kan het hebben", moest ik mijn kaak van de grond rapen en keek ik daarma anders in de spiegel. O ja, ik heb geen overgewicht meer!
@Meesje Ja dat herken ik heel erg, de jij kunt het hebben, en ik heb dat best als vijandig ervaren. Een tijd gewerkt bij een werkgever met bijna alleen maar vrouwen. Ik was slank, en bijna iedereen was te dik. Prima, hoor je mij niet over, maar ik begreep wel hoe het kwam. Er was een droppot, er was een koekjestrommel. Iedereen ging na vier uur aan de suiker om het vol te houden. En maar zeuren tegen mij als ik de zoveelste hand Engelse drop afsloeg. Ook heel naar dat de aandacht dan voortdurend zo op je lichaam wordt gevestigd. Ik vind dat uiteindelijk helemaal niet het belangrijkste in het leven.
Het andere uiterste zoals je over je moeder schrijft lijkt me ook nier perse prettig inderdaad. In een een gesprek daarover dat een keer benoemen is tot daar aan toe, maar na een keer weer je het wel.
@Jaaaa herkenbaar dat stukje! Ik weeg ook al twintig jaar ongeveer hetzelfde en daar voelde ik me goed bij. Dat wil niet zeggen dat je niet kan genieten van dingen. Vrijheid is de keuzes maken die aansluiten bij hoe je je op de lange termijn wil voelen. Wie weet waar jij allemaal veel meer van geniet dan de Multivlaai van Anneke van HR. Krabbemandgedrag!
Auwereel schreef op 06-03-2024 om 12:35:
Soms heeft een dooddoener een onverwacht effect.
Ik was bijna heel mijn jeugd (ernstig) te dik, als er werd geroepen "Hé, dikzak!", wist ik dat ze mij bedoelden. Zelfs nadat ik behoorlijk was afgevallen, en volgens de BMI geen overgewicht meer had, werd ik nog uitgescholden door jongeren (die ik nog niet eerder had ontmoet, dus niet als bijnaam) dus ik dacht dat het bij mij hoorde ondanks mijn redelijk normale omvang. De eerste keer dat iemand tegen me zei: "Ach, maar jij kan het hebben", moest ik mijn kaak van de grond rapen en keek ik daarma anders in de spiegel. O ja, ik heb geen overgewicht meer!
Dat lijkt me inderdaad een hele gekke ervaring. Het moeten bijstellen van je interne identiteit. Knap dat je zoveel bent afgevallen, dat lijkt me een hele opgave, zeker als al jong te zwaar bent!
Gelebloem schreef op 06-03-2024 om 11:44:
De 'als je maar een gezond kindje krijgt' en de 'het hoort er gewoon bij' relativering bij alles in de zwangerschap vind ik wel steeds lastiger. Ik ben al erg veel aangekomen in de eerste helft van de zwangerschap, en zit al ruim op wat er staat voor een voldragen kind. Ik ben daarom stevig aan het bijsturen. Niet alleen uit ijdelheid maar omdat het me qua gezondheid nogal naar lijkt om straks 30 kilo te moeten afvallen en ik fit wil zijn/blijven. Nu een beetje rustig aan lijkt me makkelijker dan straks. In mijn omgeving doen mensen alsof het belachelijk is om je daar druk over te maken, want het hoort er gewoon bij, als het kindje maar gezond is, blablabla. Vaak door mensen die zelf flink overgewicht hebben. Hou op met me shamen omdat ik invloed probeer uit te oefenen op mijn gezondheid, ik vraag niet om advies
Ik vrees dat ik zelf regelmatig dooddoeners geef over zwangerschappen. Het valt niet mee, het is voor een goed doel en de eerste helft krijg je cadeau, daarna wordt het echt afzien.
Bij mijn tweede was ik na 16 weken al 10 kilo aangekomen. Daar deed ik niets geks voor, mijn lichaam sloeg gewoon ieder calorietje op. Aan het eind van de rit was ik 21 kilo aangekomen (van 47 naar 68). Aan het eind van mijn verlof droeg ik nog positiebroeken en zat er nog steeds 5-10 kilo bij. Na een jaar was ik dat kwijt.
Gezond eten en geen absurde hoeveelheden is alles wat je kunt doen. Je lichaam doet gekke dingen in deze periode. Het is hard werken, zo’n kindje bouwen.
MMcGonagall schreef op 06-03-2024 om 12:50:
[..]
Gezond eten en geen absurde hoeveelheden is alles wat je kunt doen. Je lichaam doet gekke dingen in deze periode. Het is hard werken, zo’n kindje bouwen.
Ik vind dit juist heel fijne relativeringen van je hoor! En in een gesprek erover vind ik dat juist prettig om te horen, omdat het best een oefening in de controle loslaten is, en een ervaring zoals die van jou het een en ander fijn in perspectief plaatst. De opmerkingen waar ik aan refereer komen vaak ongevraagd, van mensen waar ik eigenlik niet eens zo intiem mee ben, bijvoorbeeld omdat ik een goed gevulde maaltijdsalade zit te eten, of een rondje wil.lopen in de pauze.
nlies schreef op 27-02-2024 om 15:07:
[..]
Mijn moeder begreep de felicitaties bij een zwangerschap niet. Ze zei: Als ik zwanger was werd er gezegd, och arm meid, alweer? Moeder zou nu ruim over de 100 zijn, als dat met jouw oma ook het geval is, kan ik me haar reactie ergens wel voorstellen, maar jouw reactie ook, want het klinkt behoorlijk grof(Ik zeg dat ik het me kan voorstellen he, niet dat ik het er mee eens ben)
Mijn vader kwam zijn vader, mijn opa, vertellen dat mijn moeder zwanger was. Opa reageerde nogal nuchter: Een kindje maken kan iedere idioot, breng het eerst maar fatsoenlijk groot. Opa was niet zo sentimenteel.
Gelebloem schreef op 06-03-2024 om 12:46:
[..]
Dat lijkt me inderdaad een hele gekke ervaring. Het moeten bijstellen van je interne identiteit. Knap dat je zoveel bent afgevallen, dat lijkt me een hele opgave, zeker als al jong te zwaar bent!
Het voelt niet als "knap", meer geluk gehad de juiste diëtiste op het juiste moment te treffen. Maar het is meer dan "gewoon minder eten", de irritante dooddoener van een huisarts die ik als kind had. Nieuwe huisarts gaf wel verwijzing naar een diëtiste, en niet minder, maar anders bleek de oplossing.
oudmaarnognietkoud schreef op 06-03-2024 om 16:22:
[..]
Mijn vader kwam zijn vader, mijn opa, vertellen dat mijn moeder zwanger was. Opa reageerde nogal nuchter: Een kindje maken kan iedere idioot, breng het eerst maar fatsoenlijk groot. Opa was niet zo sentimenteel.
oudmaarnognietkoud schreef op 06-03-2024 om 16:22:
[..]
Mijn vader kwam zijn vader, mijn opa, vertellen dat mijn moeder zwanger was. Opa reageerde nogal nuchter: Een kindje maken kan iedere idioot, breng het eerst maar fatsoenlijk groot. Opa was niet zo sentimenteel.
Ergens vind ik dit een hilarische reactie, kan zo in een roman. Wel tamelijk matige als je een blije reactie verwacht.