Een ietwat serieuze zondagmiddag vraag

yette schreef op 04-03-2024 om 12:41:

Ik pluk de dag. Gisteren genoten van de zon. Als die er is, zit ik erin.

Ik heb lang kunnen struisvogelen. Dat hielp ook. Helaas lukt dat niet meer zo goed door een revalidatietraject waarbij de beerput is opengetrokken. Sindsdien ben ik vaak verdrietig en somber. In mijn ogen zijn dat emoties waar ik niks aan heb. Want even 'lekker janken' verandert niks aan mijn hersenletsel. Mijn beperking blijft de rest van mijn leven verdrietig. Ik kan niet meer wat ik kon..

Verdrietig om te lezen Yette 😢

Ik heb dan geen hersenletsel, maar ben ik door mijn ziekte erg fysiek beperkt geraakt helaas, waardoor struisvogelen zelfs niet eens mogelijk is. Daarnaast ben ik sowieso meer van de confrontatie aangaan (juist met mezelf), omdat dit voor mij het beste werkt. 

En natuurlijk helpt ff janken ook niet in de zin van ‘beter worden’, maar geeft het mij wel meer lucht om het te (kunnen) dragen. Zo ervaar ik het tenminste, misschien had ik het niet heel duidelijk omschreven.

Ook ik kan nu zo enorm van de zon genieten zoals vandaag 🥰

hier ook een struisvogel😜

Niet met alles, want ik kan nog maar heel weinig dus dat weg stoppen is geheel onmogelijk, maar de dingen die ik het hardst mis en die met meest verdriet toen die heb ik wel diep begraven. Verder probeer ik er niet teveel mee bezig te zijn met alles wat ik niet kan, al is dat lastig want dat bepaalt mijn hele dag

wat een gezonde copingsstrategieen. Er zijn zat mensen die zich dan bijvoorbeeld een ongeluk zuipen, aan de drugs gaan of een affaire of slipper nemen om te ontkomen aan gevoelens en zo overleven. En niet te vergeten al die mensen die te dik zijn geworden door emotieeten.

Ja, dat komt voor. Wat is jouw strategie?

Picunia schreef op 05-03-2024 om 13:54:

Ja, dat komt voor. Wat is jouw strategie?

Voornamelijk heel veel drinken en roken voor ik de verantwoordelijkheid als (aanstaande) moeder had. Nu gaat het goed, ik ben meestal heel dankbaar en tevreden met mijn leven. Als ik toch veel stress heb even klagen tegen familie aan of op de telefoon of even fysiek naar buiten en een boek luisteren. Ik kan me geen ongezond lichaam meer veroorloven dus dan valt er al een hoop af. 

Misschien niet zo'n heftige periode maar vooral mentaal zwaar: de afgelopen ruim dertig jaar van mijn leven. Enkele ups maar veel downs, impulsief en destructief gedrag, wanen en hallucinaties, chaos in het hoofd. Heb de moed erin gehouden omdat ik na een laatste zelfmoordpoging (bijna twintig jaar geleden) mezelf had beloofd dit niet meer te proberen, ik zou en moest de lijdensweg uitzitten; daarnaast alcohol, veel alcohol en een nieuwsgierigheid naar hoezeer we deze planeet nog zouden verkloten. 

Nu nieuwe medicatie die goed aanslaat (val in herhaling voor sommigen, weet het), nog geen heftige periode meegemaakt sindsdien, maar ik denk dat ik me dan zal kunnen optrekken aan dat lastige verleden.

Duufje schreef op 05-03-2024 om 15:19:

Accepteren is mijn strategie.
Accepteren wat je niet kunt veranderen en niet tegen de klippen op 'vechten'. Uiteindelijk kost dat alleen maar energie en levert het niets op.

Accepteren zal ik mijn ziekte waarschijnlijk nooit kunnen. Daarvoor heeft het me teveel afgenomen, maar vechten Dat doe ik ook niet inderdaad. Dat kost energie die ik veel beter kan gebruiken. Ik probeer er dus vooral niet teveel mee bezig te zijn, al bepaalt het vrijwel elke minuut van mijn leven, maar dat wordt op den duur toch ook een soort van gewoon waardoor ik er niet meer steeds bij stilsta of mee bezig ben.

En ik zou best willen zuipen of snaaien als copingstrategie, maar daar wordt mijn gezondheid nog veel slechter van dus dat is wel een goede stok achter de deur. Al heb ik ook wel dagen dat ik mijn hand niet uit die zak met spekjes kan houden, vaak als ik nog veel minder energie heb, maar meestal kan ik het beperken

Duufje schreef op 05-03-2024 om 15:19:

Accepteren is mijn strategie.
Accepteren wat je niet kunt veranderen en niet tegen de klippen op 'vechten'. Uiteindelijk kost dat alleen maar energie en levert het niets op.

Ik vind dat ontzettend knap. Ik probeer dat ook. Binnenkort weer een controle🤞maar als de ziekte blijkt te zijn teruggekeerd ben ik nog niet op jouw niveau beland denk ik.

Duufje schreef op 05-03-2024 om 15:39:

Ik ben een kind verloren en daarna ook mijn volledige toekomstbeeld omdat er geen andere kinderen meer konden komen.
Dat heeft me nogal wat afgenomen, maar ik heb het wel geaccepteerd.
Ik geloof dat ik een leuk en gelukkig leven leef, omdat ik alles wat ik niet heb accepteer en ook het verdriet daarom (want dat verdwijnt niet uiteraard), maar daarnaast vooral geniet van alles wat ik wel heb.

Maar dat heeft wel tijd nodig gehad.

Wat vreselijk en nogmaals: wat knap dat je er zo in staat 

Het verdriet om een aandoening of handicap van jezelf of naasten, noemen ze 'levend verlies'. Het gaat om een situatie waar geen eind aan komt. Het is een soort rouw, waarbij het bereiken van èchte acceptatie eigenlijk niet kan, omdat je continue tegen de gevolgen aan blijft lopen. Acceptatie houdt ook een soort afronding van een proces in. Maar dingen als fysieke pijn, je eigen kwetsbaarheid, het onvermogen om zelfstandig te functioneren, het niet volledig mee kunnen doen in je sociale netwerk en de maatschappij en ook je angst voor de toekomst, kan je niet afronden. 

Toen ik bij de groepstherapie van mijn revalidatie noemde dat ik me onbegrepen voelde door de therapeut toen ze het over acceptatie had, bleek dat de andere revalidanten ook moeite hadden met die term. Je voelt je machteloos en gefrustreerd als anderen denken dat acceptatie mogelijk is. Dat je er op een gegeven moment klaar mee moet kunnen zijn. Samen kwamen we tot de conclusie dat het woord 'berusten' voor ons de lading veel beter dekt. Het blijft namelijk moeilijk. We kunnen alleen proberen om er zo goed mogelijk mee te dealen en er het beste van te maken. 

@Yette Mooi gezegd Daar kan ik me helemaal in vinden. Ik zou niet weten hoe ik dit ooit zou moeten accepteren, zelfs als het ooit nog wat beter wordt dan dit, wat Ik hoop. Maar berusten misschien ooit, al is dat voor mij ook nog heel ver weg. Daarvoor ben ik teveel verloren en is de pijn nog te groot.

Mijn droom voor deze zomer is dat ik weer mijn huis uit kan en misschien een stukje door mijn straat lopen. En weer af en toe visite kan ontvangen, want dat kost momenteel Teveel energie dus zie ik al maanden vrijwel geen mensen.

Toen ik een jaar geleden die dingen nog kon vond ik het veel te weinig, nu zou het niets liever willen dan daarna terug. 

Maar om weer een topic te gaan, wat mij ook erg helpt is zoveel mogelijk bij de dag leven. Niet te veel bezig zijn met de toekomst, al doe ik dat nu toch een beetje nu ik me heb aangemeld bij een nieuw behandelcentrum. Maar ik probeer het ook zoveel mogelijk los te laten. Ik probeer van vandaag het beste te maken dat vandaag kan zijn, hoe weinig dat ook is en morgen dat zie ik morgen wel weer. Die instelling helpt mij ook heel erg

Bedankt allemaal voor de fijne reacties.