Een ietwat serieuze zondagmiddag vraag

rionyriony schreef op 03-03-2024 om 17:58:

Ik weet zeker dat een hond heel veel helpt. Of een kat. Hij kwispelt naar je (de hond tenminste; de kat gaat naast je zitten) en is blij je te zien, dus dat geeft meteen troost.

Verder, wat er ook gebeurt, er zijn altijd momenten van rust, er is een nacht en er is een volgende morgen. De volgende dag blijk je gewoon weer een nieuwe dag te kunnen beginnen. En na een aantal nieuwe dagen worden het weken, daarna maanden en daarna jaren, en af en toe merk je dat je je ergens op verheugt. Je hebt Tikka Masala gescoord en verheugd loop je ermee naar huis.

Dit klopt zeer zeker. Katten zijn bovendien ook supergevoelige dieren (nu zijn alle dieren wel gevoelig voor emoties van mensen maar katten en paarden nog meer) en die troosten je ook doordat ze als het ware een beetje van je emoties overnemen. 

Mooi verder wat je zegt, zo denk ik ook vaak op moeilijke momenten, het gaat een keer over.

Boterbloemetjes schreef op 03-03-2024 om 16:46:

[..]

Ik kom hier nog maar pas dus ik ken je verhaal niet. Maar klinkt heftig en heel verdrietig. Ben je ziek? In ieder geval heel veel sterkte en wat goed dat je uit allerlei dingen nog moed weet te putten en het kan volhouden.

Ja, ik heb long covid. Nu bijna drie jaar.

Sinds vorige zomer zelfs totaal aan huis gebonden en ligt grotendeels op bed omdat ik te weinig energie heb en niet meer prikkels kan hebben. Dus dat is behoorlijk zwaar. Ik zie maar heel weinig mensen omdat ik ook zelden energie heb voor visite, dus mijn leven speelt zich grotendeels digitaal af. Al is dat ook minder dan vroeger omdat ik minder tegen schermen kan.

Ik hoop wel op verbetering maar ik verwacht niet dat ik weer beter zal worden. In de zin van genezen.

Humor en vooral zwarte humor en af en toe gewoon even lachen om mijn ellende zeker met lotgenoten, helpt ook heel erg. Want mijn leven is best wel absurd geworden door mijn ziekte en om die absurditeit moet je soms maar gewoon lachen

Meerdere moeilijke periodes gehad met ziekte van kind en mantelzorg voor ouders. 
Wat mij goed deed was dat ik een goed netwerk had waar ik op kon bouwen.  Als ik het zelf even niet trok kon ik voor de praktische klussen terugvallen op mensen in mijn netwerk. Had ik zelf tijd voor mijn kind en was als ik thuis kwam de badkamer gedaan en de was gedraaid. 
Af en toe even goed lachen gaf lucht.  Zelfs de opmerking van de verpleegkundige, die haar collega's eigenlijk te ver vonden gaan, deed mij lachen. 
Nee zeggen tegen mensen die verwachtten dat je "gewoon" op hun verjaardag kwam was soms nodig om echt even tijd voor mezelf te hebben. Al was het dan maar om op de bank voor de zoveelste keer een feel good movie te kijken.  Altijd aan staan voor kind en dan op een vrije avond naar een feestje was niet mijn manier van ontspannen. 

Een vraag aan diegenen die lekker een potje gaan zitten janken: hoe doe je dat? Kies je een moment? En hoe wek je die tranen op? 

Ik zou namelijk zo graag even alles van me af huilen, maar het verdriet komt vaak opzetten op een moment dat ik me er niet aan kan overgeven (bijv voor de klas). Op momenten dat het wel kan, komen de tranen niet en ga ik praktische dingen zitten bedenken. 

En een knuffel voor iedereen die hem nodig heeft

afrodite05 schreef op 03-03-2024 om 20:32:

Een vraag aan diegenen die lekker een potje gaan zitten janken: hoe doe je dat? Kies je een moment? En hoe wek je die tranen op?

Ik zou namelijk zo graag even alles van me af huilen, maar het verdriet komt vaak opzetten op een moment dat ik me er niet aan kan overgeven (bijv voor de klas). Op momenten dat het wel kan, komen de tranen niet en ga ik praktische dingen zitten bedenken.

Gisteren had ik zo'n moment, dan luister ik een rustig nummer, en toen kwamen de tranen.

afrodite05 schreef op 03-03-2024 om 20:32:

Een vraag aan diegenen die lekker een potje gaan zitten janken: hoe doe je dat? Kies je een moment? En hoe wek je die tranen op?

.

Dat is bij mij niet zo moeilijk

Meestal voel ik goed dat mn tranen best hoog zitten en dan zet ik bewust muziek op waarvan ik weet dat mn traansluizen opengaan. 

Kersje schreef op 04-03-2024 om 11:27:

[..]

Dat is bij mij niet zo moeilijk

Meestal voel ik goed dat mn tranen best hoog zitten en dan zet ik bewust muziek op waarvan ik weet dat mn traansluizen opengaan.

Ik zet Hazes op 10 met 'zo heb ik het nooit bedoeld'. Wat ik ook wel eens doe is in mijn gedachten herhalen dat 'het toch best wel erg is wat je hebt meegemaakt'. Zo'n vraag die sommige frenemies wel eens stellen om je over de rand te duwen zodat ze zich daarna kunnen verkneukelen om jouw kwetsbaarheid (en zich goed kunnen voelen over de eigen stabiliteit)

afrodite05 schreef op 04-03-2024 om 11:42:

[..]

Nou, dat doet mijn leidinggevende altijd, superirritant. "Het is niet erg hoor, als je huilt." Nee gast, maar ik vind het zelf ongemakkelijk, dus lok het niet zo uit!

Maar thnx. Ik ga binnenkort eens jullie tips toepassen. Eerst roept de plicht.

Dat stukje mag er ook zijn! 

afrodite05 schreef op 04-03-2024 om 11:42:

[..]

Nou, dat doet mijn leidinggevende altijd, superirritant. "Het is niet erg hoor, als je huilt." Nee gast, maar ik vind het zelf ongemakkelijk, dus lok het niet zo uit!

Maar thnx. Ik ga binnenkort eens jullie tips toepassen. Eerst roept de plicht.

Wat mij vroeger goed hielp, nu zou dat te vermoeiend zijn, is heel hard in een kussen slaan en als het kan er zelfs bij schreeuwen.

Ik pluk de dag. Gisteren genoten van de zon. Als die er is, zit ik erin. Ik zag de eerste vlinders en bijen. Daar word ik blij van. Ik kan niet wachten op de eerste zwaluw - dan kan mijn dag niet meer stuk Verder probeer ik zelf leuke en warme momenten te creëren. Samen met de kinderen onder een dekentje op de bank met een serie en iets lekkers. Mensen uitnodigen of bellen. Van elk avondmaal maak ik als het even kan een feestmaal. 

Ik heb lang kunnen struisvogelen. Dat hielp ook. Helaas lukt dat niet meer zo goed door een revalidatietraject waarbij de beerput is opengetrokken. Sindsdien ben ik vaak verdrietig en somber. In mijn ogen zijn dat emoties waar ik niks aan heb. Want even 'lekker janken' verandert niks aan mijn hersenletsel. Mijn beperking blijft de rest van mijn leven verdrietig. Ik kan niet meer wat ik kon. Weet niet meer wat ik wist. Ben niet meer wie ik was. Liever had ik mijn kop nog steeds zo makkelijk in het zand kunnen steken. Dan voel ik me een stuk positiever waardoor ik beter de dag kan plukken - wat me ook weer wat meer energie geeft.

Kortom: het helpt mij om afleiding te zoeken in positieve dingen. Iets leuks doen. Iets moois of lekkers maken. Iets dat kapot is, repareren. 

yette schreef op 04-03-2024 om 12:41:

Ik pluk de dag. Gisteren genoten van de zon. Als die er is, zit ik erin. Ik zag de eerste vlinders en bijen. Daar word ik blij van. Ik kan niet wachten op de eerste zwaluw - dan kan mijn dag niet meer stuk Verder probeer ik zelf leuke en warme momenten te creëren. Samen met de kinderen onder een dekentje op de bank met een serie en iets lekkers. Mensen uitnodigen of bellen. Van elk avondmaal maak ik als het even kan een feestmaal.

Ik heb lang kunnen struisvogelen. Dat hielp ook. Helaas lukt dat niet meer zo goed door een revalidatietraject waarbij de beerput is opengetrokken. Sindsdien ben ik vaak verdrietig en somber. In mijn ogen zijn dat emoties waar ik niks aan heb. Want even 'lekker janken' verandert niks aan mijn hersenletsel. Mijn beperking blijft de rest van mijn leven verdrietig. Ik kan niet meer wat ik kon. Weet niet meer wat ik wist. Ben niet meer wie ik was. Liever had ik mijn kop nog steeds zo makkelijk in het zand kunnen steken. Dan voel ik me een stuk positiever waardoor ik beter de dag kan plukken - wat me ook weer wat meer energie geeft.

Kortom: het helpt mij om afleiding te zoeken in positieve dingen. Iets leuks doen. Iets moois of lekkers maken. Iets dat kapot is, repareren.

Dit heb ik ook. Dat struisvogelen de boel nog een beetje oké maakt. Door mijn leventje te leven op een manier die nog wel gaat, en de dingen die niet gaan, zoveel
mogelijk vermijden. 
De confrontatie met wat allemaal niet meer kan, is soms veel te groot. En je ziek en gehandicapt voelen helpt niet.

(ik heb ook hersenletsel ( al lang ) en kan bijv. niet meer autorijden, niet ver op vakantie, geen drukte van winkels etc. )