De zachte “G” en uitspraken daarover
Hoewel ik niet uit het zuiden van Nederland kom, krijg ik toch met enige regelmaat (soms periodes meer, andere periodes weer minder) te horen dat ik met een iets zuidelijk accent praat.
Waarschijnlijk doelend op mijn iets zachtere “G” voor mij is dat gewoon zoals ik praat. Als ik de G harder uitspreek voelt dat voor mij zelf onnatuurlijk. En in veel buitenlandse talen is de G ook zacht of minder/niet hoorbaar. Dus in dat op zicht heb ik er ook geen last van.
Dit wordt overigens bijna altijd gezegd door mensen die boven de rivieren wonen. Toch heb enkele keren meegemaakt, dat dit ook werd gezegd door mensen van onder de rivieren. De laatste keer was in midden/zuid Limburg. Dit was tijdens een gesprek in de trein. Was een stel van middelbare leeftijd die zelf uit midden/zuid Limburg kwamen.
Nu ben ik benieuwd of meer mensen dit herkennen, die ook niet zoals ik uit het zuiden van het land komen. Er verder niet gewoond/gewerkt hebben, en of dat je ouders/partner er vandaan komen/kwamen of er gewoond en gewerkt hebben.
En hoe is het voor mensen die er wel vandaan komen, om met regelmaat te horen, te pas te onpas. je komt zeker uit…. Je hebt een zuidelijk accent. Dit zal waarschijnlijk voor meerdere regio’s gelden. Als je dat in redelijk korte tijd veel hoort, kan dit ook gaan irriteren, en waar komt die behoefte soms vandaan, om dat er soms zo in te gooien, zeker als het om mensen gaat die vreemden van je zijn en of verder van je weg staan.
Voor mensen uit het westen, heb ik overigens een licht oosters accent. Daar kom ik ook vandaan (Overijssel).
ik werk in Limburg maar ben eigenlijk Brabander. Mensen beginnen standaard (bij voorkeur in het limburgs) met jij bent niet van hier! En als ze dan een gokje moeten doen dan denken ze dat ik van boven de rivieren kom.
(Ik spreek zeker niet met een harde G)
Ik vraag het niet te pas en te onpas, alleen als ik belang heb om te weten waar iemand vandaan komt dan vraag ik het. Pas had ik een cursist die duidelijk hoorbaar uit Amsterdam kwam. Dan vraag ik waar ze vandaan komt en pas als zij grapjes maakt over of ik dat niet ken horen schat zeg ik dat ik het al vermoedde
Ik heb een zachte G en een harde R. Nooit last van gehad ook niet in de tijd dat ik telefoniste/receptioniste was. Ik kreeg wel soms te horen dat het duidelijk was dat ze met Brabant belden.
watertoren schreef op 21-10-2024 om 16:01:
Ik heb een zachte G en een harde R. Nooit last van gehad ook niet in de tijd dat ik telefoniste/receptioniste was. Ik kreeg wel soms te horen dat het duidelijk was dat ze met Brabant belden.
Hoe is dat als je “in gesprek raakt” boven de rivieren. Als je bijvoorbeeld zakelijke en of privé daar bent. Voor een dagje weg bijvoorbeeld.
Het is ook niet zo dat het aan de lopende band gebeurd, soms ook hele periodes veel minder. In ieder geval vaak genoeg om eens naar ervaringen van andere mensen te vragen. Het zijn wel vaak mensen die iets verder weg van mij staan, de laatste keer was een nieuwe collega op het werk.
MidasWolf schreef op 21-10-2024 om 16:06:
[..]
Hoe is dat als je “in gesprek raakt” boven de rivieren. Als je bijvoorbeeld zakelijke en of privé daar bent. Voor een dagje weg bijvoorbeeld.
Gewoon hetzelfde. Geen last van.
Het is een insteek voor wat smalltalk. Geen waardeoordeel.
Ik heb een zachte G en heb het vaak gehoord. Als kind op de camping al 'mijn mama zegt dat jij uit Limburg komt en dat je daarom niet zo goed kunt praten'. Later als student heel veel. En nu nog als ik voor bijscholingen oid 'boven de rivieren' kom. Ik merk dat er soms ook iets aan vasthangt als lager ingeschat worden oid. Dat mensen dan verrast zijn dat ik heel verstandige dingen zeg. Of dat ze dingen van me willen overnemen. Of mijn rapporten lezen en heel verbaasd zijn dat ik zo stevig weet te argumenteren. Zal ook met gehele uitstraling/uiterlijk te maken hebben, zachte stem, meer afwachtend en dan het accent erbij. Schattig, heb ik wel eens gehoord. Voor mij klinkt de echte westerling dan weer agressief (luide stem, die g overal bovenuit), terwijl die dan soms best schattig blijken te zijn 😉
Ik heb er nu overigens verder geen last van. Als iemand in de trein iets zou vragen zou ik het idd zien als ingang voor small talk. Zelf maak ik er ook wel grapjes over; ik vertel niet waar ik vandaan kom, dat horen jullie zelf wel. Als onzekere puber vond ik het wel lastig. Dan wil je niet afwijken. En er werd dan lacherig over gedaan. Als student vond ik het vooral stom. Ik studeerde vlak bij mijn woonplaats. En dan steeds vragen krijgen over mijn accent vond ik een teken van onnozelheid van die ander. Je studeert in Maastricht Roderick-Willem, ík ben niet degene die 'bijzonder' praat.
Mensen delen anderen (bewust of onbewust) graag in hokjes in, op basis van manier van praten of op uiterlijk bijvoorbeeld.
Ik vind het irritant. Ik heb een (naar mijn idee licht...) accent uit een totaal ander deel van het land dan waar ik woon, dus dat valt op. En dat moet op de één of andere manier steevast benoemd worden: 'jij bent niet van hier'.
Mijn antwoord is altijd vrij direct: 'ik woon hier al 15 jaar.'
Het is vergelijkbaar met iemand die een andere huidskleur heeft ook indelen in de groep 'die komt niet van hier', terwijl de familie van die persoon misschien al generaties in Nederland woont. Je weet het niet, op basis van uiterlijk (of accent).
Het roept de vraag op: wanneer hoor je er bij?
Ongeacht waar ik ben, ze denken altijd dat ik ergens anders vandaan kom. Ook in de plaats waar ik ben opgegroeid, vinden ze mij "anders" praten en geloven ze niet dat ik daar geboren en getogen ben.
Bij mij is vaak het omgekeerde aan de hand. 'Gij zijt zeker van boven de sloot/rivieren/Moerdijk?' Klinkt zelden vriendelijk bij veel Brabo's, Limbo's en Belgen.
Om ze dan niet teleur te stellen zeg ik dan triomfantelijk, en uiteraard met luide stem, dat ik een echte Hollander 🤌 ben en ik dat ik ze uitgebreid zal trakteren op die authentieke dikke nek.
Vrienden maken blijft hier wel een dingetje. Ben een soort ondergedoken Hollander in Brabant. 😉
Twinski schreef op 21-10-2024 om 16:34:
Bij mij is vaak het omgekeerde aan de hand. 'Gij zijt zeker van boven de sloot/rivieren/Moerdijk?' Klinkt zelden vriendelijk bij veel Brabo's, Limbo's en Belgen.
Om ze dan niet teleur te stellen zeg ik dan triomfantelijk, en uiteraard met luide stem, dat ik een echte Hollander 🤌 ben en ik dat ik ze uitgebreid zal trakteren op die authentieke dikke nek.
Vrienden maken blijft hier wel een dingetje. Ben een soort ondergedoken Hollander in Brabant. 😉
Zou dat aan je accent liggen of aan je reactie/houding? Ik ken bijvoorbeeld geen Limburgers die zichzelf Limbo noemen. En als ik jou zou vragen "goh waar kom je vandaan?" en jij begint meteen te schreeuwen dan denk ik idd niet dat ik geneigd zou zijn vriendschap met je te sluiten.
Toen ik naar de grote stad verhuisde voor werk/liefde kreeg ik het ook vaak van mannelijke klanten/ bazen te horen gewoon als ijsbreker en erna als complimentje schattig ofzo. Vind en vond ik helemaal niet erg. Man vond dit ook charmant toen hij op me viel, hij vind het leuk zijn bruid "geïmporteerd" te hebben.
ik kom uit het zuiden (zuid limburg) en woon in de randstad. Ik krijg juist vaak te horen dat ze niet aan mij horen dat ik uit het zuiden kom. Schaam me daar zeker niet voor,maar accent is met de tojd weggesleten en komt wel terug als ik eens in het zuiden ben.
Schommelstoel schreef op 21-10-2024 om 16:25:
Mensen delen anderen (bewust of onbewust) graag in hokjes in, op basis van manier van praten of op uiterlijk bijvoorbeeld.
Ik vind het irritant. Ik heb een (naar mijn idee licht...) accent uit een totaal ander deel van het land dan waar ik woon, dus dat valt op. En dat moet op de één of andere manier steevast benoemd worden: 'jij bent niet van hier'.
Mijn antwoord is altijd vrij direct: 'ik woon hier al 15 jaar.'
Het is vergelijkbaar met iemand die een andere huidskleur heeft ook indelen in de groep 'die komt niet van hier', terwijl de familie van die persoon misschien al generaties in Nederland woont. Je weet het niet, op basis van uiterlijk (of accent).
Het roept de vraag op: wanneer hoor je er bij?
Op je laatste vraag een antwoord: helemaal nooit. Ik kom van net boven de rivier en ben in mijn kindertijd naar net onder de rivier verhuisd. Mijn vader was heel strikt in het zo accentloos mogelijk praten.
Ik heb toen mijn oudste een jaar of drie was te horen gekregen van een dorpsbewoner-sinds-generaties: gij, gij wor nooit gin echte. Ik kon er niet perse mee zitten, maar het was een klein tipje van de sluier van wat iemand die de oorsprong in een ander land heeft, meemaakt. Heel welkom voelt het niet.
Ik heb zelf geen zachte -g, behalve als het me beter uitkomt. Zoals ik ook plat Rotterdams kan praten met mijn familie, gewoon omdat dat weleens lekker is. Wat me wel irriteert is dat op radio en tv geregeld een semi-Brabants accent nagedaan wordt om een onnozel persoon uit te beelden.
Maar bij mij was het dus ook eerder andersom. In het dorp waar ik jaren heb gewoond en waar veel ex-Rotterdammers sinds de jaren 70 wonen, werd je door sommige mensen met de nek aangekeken. Mensen die dat doen zijn sowieso niet leuk, dus ze gaan hun gang maar. Nu woon ik nog zuidelijker en verder van de randstad en hier doet niemand er echt moeilijk over voor zover ik heb gemerkt. Dat ik niet van hier ben weten ze toch wel, want ons kent ons hier heel erg goed. Maar zolang je een beetje meedoet, vinden ze het allang best.