Bizarre situaties rondom overlijdens en uitvaarten
Door een opmerking in het bruiloften-topic over een ongemakkelijk voorstelmoment, moest ik denken aan een dergelijk vreemd kennismakingsmoment bij een overlijden.
Vandaar dit topic: wat zijn jullie bizarre ervaringen rondom overlijdens en uitvaarten?
majorette2005 schreef op 26-08-2021 om 09:32:
Toen een van mijn oma's overleed hebben we op de kaart alleen kinderen en kleinkinderen gezet, geen namen, omdat er 2 kinderen incl daar de kinderen van al 20 jaar oma niet bekeken hadden . Diegene zijn ook niet bericht , we wisten sowieso niet waar ze woonden en op sm zaten ze niet. Het is niet zomaar dat kinderen/kleinkinderen niet gewenst zijn bij een begrafenis .
Dat vind ik dan logisch idd
Jeetje wat een hoop treurige en nare verhalen zeg. 
voor allemaal
Tutjebelletje schreef op 25-08-2021 om 21:17:
Ach bizar... ik was laatst op een begrafenis waar ons door de zoon van de overledene werd verzocht te applaudisseren tijdens het neerdalen van de kist in het graf. Bedoeld als eerbetoon kennelijk
Dat vind ik ook zó bizar.
Ik was een paar jaar geleden op een uitvaart van een jong iemand, heel dramatisch verhaal zat er achter. Toen haar kist de kerk uit ging haalde ook één iemand het in haar hoofd om te gaan klappen. De rest hield doodse stilte aan en de klappende mevrouw hield er gelukkig weer snel mee op. Het zal wel goed bedoeld zijn maar ik vond het knap ongepast. Bij groot verdriet mag het best eens even stil zijn.
Mijn oom overleed vrij jong, nog net geen 40. Ik was 19. Ik had hem sinds het overlijden van beide grootouders niet meer gezien, toen was ik 11. Mijn vader had geen contact meer met al zijn broers en zussen. En deze oom ook niet.
Bleek oom gok- en alcohol verslaafd te zijn en op straat te hebben geleefd nadat een ex hem uit huis had gezet. Geen verzekering maar mijn vader en zijn broer en zussen konden het niet over hun hart krijgen om een gemeentecrematie te doen omdat ze geen idee hadden of oom vrienden had of niet.
Dus middelgrote zaal werd afgehuurd, advertentie in de krant ipv kaarten en we zien wel wie er komt.
Druk!! Stampvol er stonden gewoon mensen in de door opening en daarachter.
Mensen kwamen ons sterkte wensen, ze huilden harder dan ik en ik voelde me zo akward en raar. Deze mensen hadden meer verdriet en meer met mijn oom dan ik.
Oom had veel vrienden op de straat en ook een goede vriendin waar hij af en toe kon douchen en warm eten. Zij heeft ook veel geregeld toen omdat ze wist met wie hij om ging.
Ik vond het heel sneu dat hij zo moest eindigen. Ik kende hem nog als de oom die ik toen ik een jaar of 6 was een oliebollenkraam had en dan de kraam op school zette en voor de hele klas oliebollen ging bakken. ❤️
nomen-nescio schreef op 26-08-2021 om 09:16:
Even onder een andere naam en wat details veranderd want misschien wel erg herkenbaar.
Ik heb geen contact meer met mijn familie, al jaren niet meer door een zeer onveilige jeugd.. Alleen mijn zus spreek ik soms nog wel.
Een aantal jaren terug overleed oma 1. Oma was een van de enige wat meer oke familieleden en ik wilde graag afscheid nemen. Ze bleek opgebaard te liggen in het huis van een oom die mij misbruikt heeft. Ik denk expres zodat ik niet kon langskomen. Dat zou ronduit gevaarlijk zijn.
Het treurige was dat mijn zus de boodschapper was dat ik ook niet welkom was op de begrafenis.
Nog geen week later overleed oma 2. Daarbij vertelde zus niet dat ik niet welkom was maar er werd me ook niet vertelt waar en wanneer oma 2 gecremeerd werd. Nu was oma 2 een feeks en facilitator van misbruik door andere familie. De enige reden dat ik wilde gaan was om zeker te weten dat ze dood was. De crematiekaart kreeg ik gek genoeg pas na de crematie.
Wat intens verdrietig zeg. Dat mensen zo net elkaar omgaan... 
Ginevra schreef op 26-08-2021 om 09:51:
[..]
Dat vind ik ook zó bizar.
Ik was een paar jaar geleden op een uitvaart van een jong iemand, heel dramatisch verhaal zat er achter. Toen haar kist de kerk uit ging haalde ook één iemand het in haar hoofd om te gaan klappen. De rest hield doodse stilte aan en de klappende mevrouw hield er gelukkig weer snel mee op. Het zal wel goed bedoeld zijn maar ik vond het knap ongepast. Bij groot verdriet mag het best eens even stil zijn.
Dat klappen komt denk ik voort uit de coronatijd vorig jaar. Toen er nauwelijks iemand in de kerken aanwezig mocht zijn en mensen een erehaag gingen vormen langs de route. Dan werd er ook vaak geklapt. Ik hou ook van de stilte op zo'n moment.
yette schreef op 26-08-2021 om 09:33:
Mijn schoonvader was een lokale beroemdheid met een druk sociaal leven. Er waren honderden mensen op zijn uitvaart, waarvan ik er maar een paar kende. Ik was alleen al daardoor best opgelaten tijdens het condoleren. Stond in het rijtje naaste familie, waar iedereen langs liep om een handje te geven en ik had geen idee of ik nou een tante of een kennis voor me had. Maar het meest awkward was nog dat mijn vriend en ik door velen van hen ook enthousiast werden gefeliciteerd. Blijkbaar wist iedereen al dat we mijn schoonouders tijdens het sterfbed van mijn schoonvader, eerder dan je gewoonlijk zou doen, hadden verteld dat ik pril zwanger was.
Tjee, wat ongepast. Niet dat je het alvast verteld had, wel dat mensen je gaan feliciteren. Daar is het toch echt niet het moment voor. Sommige mensen zijn niet slim.
Dat klappen is dat ook niet een beetje in zwang gekomen met het overlijden van Hazes en later met MH17?
Hen74 schreef op 26-08-2021 om 10:07:
[..]
Dat klappen komt denk ik voort uit de coronatijd vorig jaar. Toen er nauwelijks iemand in de kerken aanwezig mocht zijn en mensen een erehaag gingen vormen langs de route. Dan werd er ook vaak geklapt. Ik hou ook van de stilte op zo'n moment.
Daarvoor al.
Kan het me nog herinneren van Pim Fortuijn.
Mijn vader is overleden, en had door misbruik in de familie geen contact meer met zijn familie. Toen kreeg mijn zus een telefoontje met de vraag of een nichtje met haar moeder mocht komen. Mijn zus vroeg wat ik ervan vond.... Ik vond dat zo enorm bijdehand....en brutaal dat ik toen tegen mijn zus gezegd heb dat ik dan niet naar de begrafenis zou komen. Hou nu al mijn hart vast als mijn moeder begraven moet worden.
En iets leuks; de begrafenis van een oudoom; die man was 96 geworden. Er kwam een onbekende kijken hoe diep het gat in de grond was. En die man viel er dus in... En dat was echt de vrolijke noot aan die begrafenis.
Bij de begrafenis van mijn opa hadden de kinderen (dus mijn ooms en tantes) besloten dat de achterkleinkinderen (dus o.a. mijn kind) niet welkom waren.
Het werd gegooid op kleine zaal/corona, maar volgens de coronaregels konden er makkelijk meer mensen toegelaten worden, dan door hen 'geduld'. Bovendien tellen kinderen volgens mij niet eens mee wat betreft het aantal mensen (volgens de regels). De echte reden zat waarschijnlijk eerder in het feit, dat een aantal van mijn ooms en tantes gewoon geen zin hadden in kleine kinderen erbij.
Ik kreeg dit alles een dag of twee van tevoren te horen, en moest zelf uit het buitenland (waar ik woon) komen. Mijn kind was nog een baby en oppas was zo kortdag niet te vinden (de meeste mensen die ik nog in NL ken, waren op de begrafenis). Gevolg was, dat mijn man noodgedwongen met mijn kind thuis is gebleven. Op de begrafenis zelf voelde ik me intens alleen, ik had graag mijn eigen gezin erbij gehad voor steun. Klap op de vuurpijl was nog, dat mijn oom, grootste aanstichter van dit alles, zijn jonge stiefkind (die mijn opa amper gekend heeft) wel liet komen.
Vreemde gewoonte van sommige pastors in de (katholieke) kerk:
Ik ben nu al een aantal keer op een uitvaart geweest waar de pastor/dominee de overledene steeds noemt bij zijn/haar volledige naam.
Dat het aan het begin van de plechtigheid gebeurt dat snap ik, kan je als publiek toch even controleren of je bij de juiste uitvaart zit.💡
In de katholieke uitvaartdienst is er dan een ritueel waarbij de kist met het lichaam van de overledene wordt "overgedragen" aan God. Dan snap ik het ook nog dat de pastor benoemd dat hij Margaretha Cornelia Petronella Maria de Vries Janssen overdraagt aan God, dan weet hij wie er "binnen" is.
Maar bij elke keer dat de naam genoemd wordt die volledige naam noemen is zo onpersoonlijk. De pastor nodigt de oudste zoon van tante Greetje uit om een in memoriam voor te dragen en dan kondigt hij mijn neef Kees aan als de Kees de Vries, zoon van Margaretha Cornelia Petronella Maria de Vries Janssen aan. Alsof wij als familie en andere genodigden niet weten dat Kees de zoon is van tante Greetje. Noem hem gewoon Kees; de zoon van Greetje.
Uitvaarten die je meemaakt zijn ook wel een soort van voorbeeld over hoe je het later (niet) wil als je zelf een uitvaart moet organiseren voor iemand uit je directe kring.
Een koffietafel in een restaurant rond de klok van vieren is niet handig bijvoorbeeld. Om vijf uur wilde het personeel de zaal klaar maken om over een uur de volgende gasten te ontvangen die kwamen dineren. Eerst één keer vragen of iedereen afscheid wilde nemen van het gezin van de overledene en toen dat niet het gewenste resultaat had gingen ze maar vast beginnen en werden we bijna fysiek de zaal uitgeduwd. Als ik ooit een uitvaart moet regelen wil ik voor de koffietafel of wat we dan ook doen niet maar een uurtje de tijd hebben. Wat een armoe dat je dan ineens buiten, in de regen, staat en daar oom Karel nog moet condoleren.
Mijn oma was in een revalidatiehuis voor ouderen aan het herstellen, mijn zus was even langs bij haar met de baby, toen onze oma het benauwd kreeg. Arts kwam en vroeg mijn zus of hij morfine mocht geven. Mijn zus kreeg onze vader, onze oom en verder niemand te pakken en heeft ja gezegd. Mijn oma is overleden terwijl zij met de baby ernaast zat.
Ik was de eerste die zij pakken kreeg en ben meteen van mijn werk vertrokken, onderweg mijn vader en zijn broer (onze oom gebeld). De laatste schreeuwde alleen maar dat we uit het huis moesten blijven en van de spullen af moesten blijven en gooide toen de hoorn op de haak. Mijn zusje had niet eens een sleutel van het huis van mijn oma en mijn oom was jaren terug al zo uitgecheckt dat hij waarschijnlijk niet eens meer wist dat zijn moeder op een revalidatiekamer lag.
Alles is vanaf toen in nare sfeer verlopen, ook de begravenis. Een sorry kom er niet vanaf tot op de dag vandaag niet.
Ted68 schreef op 26-08-2021 om 10:14:
Mijn vader is overleden, en had door misbruik in de familie geen contact meer met zijn familie. Toen kreeg mijn zus een telefoontje met de vraag of een nichtje met haar moeder mocht komen. Mijn zus vroeg wat ik ervan vond.... Ik vond dat zo enorm bijdehand....en brutaal dat ik toen tegen mijn zus gezegd heb dat ik dan niet naar de begrafenis zou komen. Hou nu al mijn hart vast als mijn moeder begraven moet worden.
Klinkt als een akelig verhaal, maar het is me niet helemaal duidelijk wie nu dader en slachtoffers zijn en waarom het nichtje brutaal is.
Want als er misbruik was in de familie, en jouw vader was daarvan het slachtoffer, dan heeft het nichtje daar toch geen rol in? Of wel? Was zij dader/medepleger/op de hoogte? Je hoeft het niet helemaal uit te leggen hoor, het gaat ons niks aan, maar als een oom met wie weinig contact is overlijdt, kan ik me op zich wel voorstellen dat mensen vragen of ze op de begrafenis mogen komen.
En als dat ongepast is dan kun je in mijn ogen rustig zeggen "nee, we willen papa alleen in eigen kleine kring begraven", dan hoef je niet (te dreigen met) zelf af te zeggen. Het is jouw vader toch?
Behalve al te jolige kleding zijn de gekste toestanden me gelukkig bespaard gebleven.
Het meest ongepast vond ik het toen een familielid erg op het gedrag van de kersverse weduwe zat te letten: "Ze doet zo vrolijk! Ze huilt helemaal niet". En anderen zaten haar dan aan te stoten: "Ssst"
Nose schreef op 26-08-2021 om 09:17:
Wij zaten op de 2e rij en de familie die jaren niet was geweest zat op de 1ste rij. Toch ga je op zo een moment maar geen stampij maken maar het was niet fijn.
Vaak word je ook maar ergens neergezet. Oudste kind vooraan met gezin, tweede kind erachter, en zo verder.