Bizarre situaties rondom overlijdens en uitvaarten

Marty1984 schreef op 25-08-2021 om 22:00:

Hier ontaardt werkelijke élke koffietafel (na de begrafenis) in een soort familie-feestje met hapjes en champagne of cava. Ik gok dat sommige externen het een "nogal vreemd gegeven" vinden om er een soort van receptie van te maken.

Hier ook met de crematie van mijn moeder, oma, tante en schoonmoeder meegemaakt. Zijn echt de fijnste afscheid die ik heb meegemaakt.

Hen74 schreef op 25-08-2021 om 22:09:

De vreemde ervaring op de dag van overlijden van schoonvader ging nog even verder.
Tijdens de uitvaart moest ik aan mijn eigen overleden vader denken. De tranen zaten vooraan. Maar ik dacht: 'Ik zal hier geen druppel laten, er mag niemand denken dat ik om díe vent (schoonvader dus) verdriet zou hebben!' 

Wat een onbeschofte en lompe mensen. Echt.

Kon mijn voormalige schoonfamilie wel zijn.

AeonofWinter schreef op 25-08-2021 om 21:52:

Oef, beroepshalve verhalen genoeg. Maar niet kies om die te delen vind ik. Laat ik het er op houden dat ik wat bijzondere/bizarre situaties heb meegemaakt. Heel naar.

Hè jammer, was wel benieuwd. Maar ik snap je. 

Tickel schreef op 25-08-2021 om 22:45:

[..]

Hier ook met de crematie van mijn moeder, oma, tante en schoonmoeder meegemaakt. Zijn echt de fijnste afscheid die ik heb meegemaakt.

Hier net zo bij oma en moeder.  Op die manier afscheid nemen vond ik heel fijn en  waardevol. 

Hen74 schreef op 25-08-2021 om 22:09:

De vreemde ervaring op de dag van overlijden van schoonvader ging nog even verder. Ik begin met te zeggen dat ik niet zo warm ontvangen werd toen ik daar die eerste drie jaar over de vloer kwam. De ex van mijn vriend stond (staat) hoger in de rangorde. En dat kreeg ik regelmatig te horen. Met andere steken onder water over zo'n beetje alles waar ik voor sta.

Schoonvader hield in zijn leven van boeken en tekst. Hij had dan ook zijn eigen teksten bedacht voor op de rouwkaart. Alles wat hij verder nog van tevoren had geregeld, zat in een envelop. Die mocht pas open na zijn overlijden. Zijn kinderen waren al bang dat er nog een of andere streek zou volgen.

En ja hoor. De proefversie van zijn zelfgemaakte kaart werd uit de envelop gehaald. Daarop staan doorgaans de partner genoemd en de kinderen en eventuele kleinkinderen. Ik ken zulke kaarten alleen maar met voornamen. Op zijn kaart werden enkel de voorletters genoemd. Zo 'chic' allemaal, wat ze helemaal niet zijn.

Schoonzus vroeg aan mij of ik mijn voorletters even wilde noteren, die had ze niet. (Relatie bestond zoals gezegd al ruim drie jaar.) Dus ik krijg die kaart toegeschoven en wil gaan invullen. Valt mijn oog opeens op de naam van mijn vriend.... en zijn ex! Ik stond helemaal niet genoemd!

Vanuit zijn sterfbed nog een trap na aan zijn zoon over zijn partnerkeuze. En mij ook nog even laten voelen wat hij van mij vond. Ik wist niks te zeggen, liep rood aan, voelde de tranen branden.

Schoonzus stond op en knuffelde me en zei: 'Jij komt gewoon op die kaart hoor, niet de ex.' Wat werd beaamd door de rest. Behalve schoonmoeder, zij vond dat de wens van haar man gerespecteerd moest worden. Uit respect voor schoonmoeder (en om de begrafenisondernemer niet in verlegenheid te brengen) ben ik naar buiten gelopen om daar mijn emoties te laten gaan.

Ik had van tevoren nog oprecht verdriet gehad dat zijn leven toch voorbij was. Maar vanaf dat kaartmoment nam ik me voor om geen enkele traan meer te laten! En dat valt niet mee voor zo'n emotioneel en gevoelig mens als ik ben.

Tijdens de uitvaart moest ik aan mijn eigen overleden vader denken. De tranen zaten vooraan. Maar ik dacht: 'Ik zal hier geen druppel laten, er mag niemand denken dat ik om díe vent (schoonvader dus) verdriet zou hebben!'

Jeetje wat heftig. En ik denken dat ik een rot schoonfamilie heb. Maar het kan nog erger :o 

Er is in schoonfamilie nogal wat hommeles onderling. Maar het sloeg toch alles dat er specifieke instructies waren van grootvader om kinderen en kleinkinderen niet in te lichten over zijn overlijden en op de kaart werden geen kinderen en kleinkinderen benoemd.

Toen de oma van mijn toenmalige vriend overleed waren alleen mijn vriend en ik, een van zijn broers en zijn vader en diens vrouw bij de crematie. Zo gek. 
Ze (92) woonde altijd zelfstandig in A’dam en was erg ziek toen ze naar de provincie gehaald werd. Maar verder geen mensen die afscheid kwamen nemen… Ik vond dat zo triest

Pands schreef op 25-08-2021 om 23:33:

[..]

Jeetje wat heftig. En ik denken dat ik een rot schoonfamilie heb. Maar het kan nog erger :o

En ik vrees dat het op sommige plekken nóg erger kan... 

Due-scimmie schreef op 25-08-2021 om 23:37:

Er is in schoonfamilie nogal wat hommeles onderling. Maar het sloeg toch alles dat er specifieke instructies waren van grootvader om kinderen en kleinkinderen niet in te lichten over zijn overlijden en op de kaart werden geen kinderen en kleinkinderen benoemd.

Jee... Ook hard. 

De triestigste begrafenis was die van schoonvader.
Vrij onverwacht overleden rond zijn 77ste.

Schoonouders hebben geen vrienden en nauwelijks familie.

Schoonzus 1 stuurde al haar kat en schoonbroer 2 vond dan weer dat kleinzoon van 10 niet bij de begrafenis van zijn eigen grootvader moest zijn en dat school belangrijker was.

Geen speeches, alleen een paar foto's (die ik toevallig had omdat ik al jaren foto's trok op elk feestje), muziek en wat onzinnige nietszeggende teksten van iemand van 't rouwcentrum.
Met veel moeite de volle 20 minuten gehaald en met veel geschraap 20 of 25 personen bijeen geschraapt (waarbij mijn ouders en mijn zus en partner).

Op 't kerkhof - na de koffietafel met broodjes - stonden we nog met 5 of 6.
Schoonmoeder had erop gestaan nog voor minstens 10 man taart te halen voor een après bij haar thuis.
Die konden we met zijn 3 opeten.
Want schoonbroer moest na het kerkhof naar huis sprinten om kind van school te halen.

Nooit durven vragen hoe mijn schoonmoeder de begrafenis van haar man vond.

SuzyQFive schreef op 25-08-2021 om 23:52:

Toen de oma van mijn toenmalige vriend overleed waren alleen mijn vriend en ik, een van zijn broers en zijn vader en diens vrouw bij de crematie. Zo gek.
Ze (92) woonde altijd zelfstandig in A’dam en was erg ziek toen ze naar de provincie gehaald werd. Maar verder geen mensen die afscheid kwamen nemen… Ik vond dat zo triest

Kan ik me wel iets bij voorstellen. Ze was 92 en woonde niet meer in haar eigen omgeving. Op die leeftijd zijn je kennissen of overleden, of niet erg mobiel meer. Dus ze zijn er niet meer, of kunnen niet meer. 

Marty1984 schreef op 26-08-2021 om 00:25:

De triestigste begrafenis was die van schoonvader.
Vrij onverwacht overleden rond zijn 77ste.

Schoonouders hebben geen vrienden en nauwelijks familie.

Schoonzus 1 stuurde al haar kat en schoonbroer 2 vond dan weer dat kleinzoon van 10 niet bij de begrafenis van zijn eigen grootvader moest zijn en dat school belangrijker was.

Geen speeches, alleen een paar foto's (die ik toevallig had omdat ik al jaren foto's trok op elk feestje), muziek en wat onzinnige nietszeggende teksten van iemand van 't rouwcentrum.
Met veel moeite de volle 20 minuten gehaald en met veel geschraap 20 of 25 personen bijeen geschraapt (waarbij mijn ouders en mijn zus en partner).

Op 't kerkhof - na de koffietafel met broodjes - stonden we nog met 5 of 6.
Schoonmoeder had erop gestaan nog voor minstens 10 man taart te halen voor een après bij haar thuis.
Die konden we met zijn 3 opeten.
Want schoonbroer moest na het kerkhof naar huis sprinten om kind van school te halen.

Nooit durven vragen hoe mijn schoonmoeder de begrafenis van haar man vond.

Inderdaad heel triest klinkend. Was schoonvader/opa ook niet geliefd dan? 

En wat intens sneu voor zijn kleinzoon. Die moet toch ook de kans krijgen om afscheid te nemen?