Bizarre situaties rondom overlijdens en uitvaarten
Door een opmerking in het bruiloften-topic over een ongemakkelijk voorstelmoment, moest ik denken aan een dergelijk vreemd kennismakingsmoment bij een overlijden.
Vandaar dit topic: wat zijn jullie bizarre ervaringen rondom overlijdens en uitvaarten?
rionyriony schreef op 26-08-2021 om 11:56:
Behalve al te jolige kleding zijn de gekste toestanden me gelukkig bespaard gebleven.
Het meest ongepast vond ik het toen een familielid erg op het gedrag van de kersverse weduwe zat te letten: "Ze doet zo vrolijk! Ze huilt helemaal niet". En anderen zaten haar dan aan te stoten: "Ssst"
Ja iedereen rouwt op zijn eigen manier. Raar dat dan gezegd word
Nose schreef op 26-08-2021 om 12:07:
[..]
Ja iedereen rouwt op zijn eigen manier. Raar dat dan gezegd word
Ik vind het ook wat simpel: als je maar hard genoeg snottert ben je verdrietig en anders ben je verdacht.
Twee bijzonder uitvaarten. Een was van een tante van mijn vriend. We moesten er best een eind voor rijden. Er was alleen een dienst in een kerk, zonder sprekers uit de familie. De condoleance was erna in de hal van de kerk en daarna werden we zonder koffie met iets erbij weer weg gestuurd. Toen zijn we maar bij familie iets gaan drinken.
De andere was bij de onverwacht overleden echtgenote (63) van mijn oom. Ik had geen contact met die oom maar was er op verzoek van mijn vader zodat er mensen met mij konden meerijden. Die aangetrouwde tante kwam uit een wat andere omgeving dan wij, en haar dochters waren in het zwart maar niet zo ‘gekleed’ als je zou verwachten. Bijzonder was ook dat die dochters ouder waren dan ik, en de oudste dochter zelfs al 50. Hun toespraak ging over hun niet zo gezellige jeugd, en na de uitvaart moesten ze snel weer weg om aan het werk te gaan in hun horecagelegenheid (wat een bordeel bleek te zijn). De borrel bleek in een buurthuis in een naastliggend dorp (gelukkig niet in het bordeel). Mijn navigatie stuurde me echter tussen de weilanden door, waar je met een 4WD vast heel goed kon rijden, maar ik blij was dat ik niet in de modder kwam vast te zitten 
rionyriony schreef op 26-08-2021 om 12:22:
[..]
Ik vind het ook wat simpel: als je maar hard genoeg snottert ben je verdrietig en anders ben je verdacht.
Ja idd. Ik sloeg bijvoorbeeld de eerste weken helemaal dicht na mijn moeders overlijden. Was net een gevoelloze automaat
Ik stond helemaal stijf van de kalmerende middelen en heb ook gelachen bij de uitvaart van m'n vader. Stomme mensen die me in één adem zowel condoleerden als feliciteerden (ik was helaas ook nog jarig tussen overlijden en uitvaart in)
Een nabij familielid van mij van nog geen 50 is een aantal jaar geleden overleden aan kanker. Ze had een heel naar ziektebed en is in die periode erg verbitterd geraakt. Qua karakter was ze amper nog te herkennen. Er was sprake van heel veel woede en allerlei relaties zijn in de laatste maanden met veel woede verbroken door haar en haar partner. Het was een vrouw met een heel breed sociaal netwerk zowel qua vriendschappen als qua werkrelaties en dergelijke.
Uiteindelijk heeft maar een handjevol mensen een uitnodiging gekregen voor haar begrafenis en de condoleance. Waaronder nieuwe buren die nog maar net een maand naast ze woonden en ze daarvoor niet kenden en ook nagenoeg geen aansluiting mee hadden.
Veel mensen zijn ook helemaal niet ingelicht en gaandeweg de weken/maanden/jaren er zelf achter gekomen dat ze overleden was.
Het afscheid was ook heel beladen want er werd juist heel erg mooi weer gespeeld door te zeggen dat er gekozen was om dit moment te delen met de meest nabije personen. Die nieuwe buren voelden zich overduidelijk super ongemakkelijk. En met sommige aanwezigen die wel waren uitgenodigd zijn er in de dagen voorafgaand aan de begrafenis en/of sterfbed ook vreselijke verwijten gemaakt door haar partner of haarzelf en ook eisen gesteld aan de aanwezigheid dat je er wel bij mocht zijn maar geen afscheidswoord mocht doen enzo.
Inmiddels is het bijna vijf jaar na dato en ik vind het nog steeds complex en niet recht gedaan hebben aan de prachtige vrouw die ze was.
MariaMagdelena schreef op 26-08-2021 om 13:52:
Een nabij familielid van mij van nog geen 50 is een aantal jaar geleden overleden aan kanker. Ze had een heel naar ziektebed en is in die periode erg verbitterd geraakt. (...)
Inmiddels is het bijna vijf jaar na dato en ik vind het nog steeds complex en niet recht gedaan hebben aan de prachtige vrouw die ze was.
Oh wat tragisch zeg 
Je hoort altijd van die roerende verhalen over hoe mensen hun laatste maanden altijd prachtig afscheid nemen en bucketlists afwerken en zo, maar dat dit soort nare situaties is óók realiteit. Wat verdrietig voor iedereen. En kennelijk is de partner ook niet zo ver kunnen komen dat hij het wat heeft kunnen rechtzetten achteraf.
Het klinkt alsof ze teleurgesteld waren in veel mensen? Veel mensen kunnen niet omgaan met ziekte, tegenspoed en verdriet. Zou dat aan de hand kunnen zijn?
Iets waar we achteraf erg om kunnen lachen maar op het moment zelf enigzins een shock gaf.
De oma van mijn man koos voor euthanasie. In de middag deed ze met alle naaste nog een borrel in de woonkamer waarna ze zichzelf terug trok in de slaapkamer. Daar is toen iedereen nog individueel naar toe gegaan om definitief afscheid te nemen. Vervolgens zat iedereen in de woonkamer gespannen te wachten tot de arts zou komen vertellen dat het gebeurd was. Deur gaat open: Komt oma naar buiten gelopen. Ze moest nog even naar de wc.
Ik vergeet iig nooit op de begrafenis van m'n vader dat de vrouw van m'n neef in een knalroze hemdje en een mini spijkerrokje aanwezig was.
Ja het was 30 graden, maar hallo? 
Whut 
Dan sta je wel even te kijken ja. (edit: dat ging over oma uit de slaapkamer)
Naarste/verdrietigste begrafenis die ik ooit heb meegemaakt, was van een jonge knul (net 20) die zelfmoord had gepleegd. Hij was het zwarte schaap van de familie: al jaren zorgen voor zijn ouders, 'foute vrienden', drugsgebruik, zelfs een paar maanden in detentie wegens iets waar zijn ouders veel last van hadden.
In de gevangenis kreeg hij een officiële psychologische diagnose maar voordat hij daar mee aan de slag kon en zijn leven op poten kon gaan zetten, beging hij deze wanhoopsdaad.
Zijn ouders en siblings konden in hun verdriet om hun zoon/broer niet hun woede vanwege hem aan de kant zetten. Er werd geen muziek bij de begrafenis gedraaid ('want we weten toch niet wat hij nu leuk vond') en niemand mocht iets zeggen, behalve een van de siblings.
Was een heel naargeestige, intens droevige gebeurtenis die ik nooit zal vergeten. Ik vraag me nog wel eens af hoe zijn ouders er nu tegen aan kijken en of ze alles een plek hebben kunnen geven.
Niet op een uitvaart, maar wel een bijeenkomst op het werk omdat er een collega was overleden
Het was vlak na de kerstvakantie dat ons afdelingshoofd helaas moest mededelen dat een collega van ons was overleden. Op die dag startte er er ook een nieuwe collega
Om eerlijk te zijn weet ik niet meer of vooraf helemaal bekend was waar het over ging, maar als je met z'n allen bij elkaar wordt geroepen moet er al een belletje rinkelen toch? We wisten dat hij ziek was en het waarschijnlijk niet meer lang ging duren.
Maar goed; die nieuwe collega werd verwelkomd door andere collega's en er werd over vakantie gepraat tot iedereen er was. Vind ik niet echt gepast op zo'n bijeenkomst
Julali schreef op 26-08-2021 om 14:40:
Het klinkt alsof ze teleurgesteld waren in veel mensen? Veel mensen kunnen niet omgaan met ziekte, tegenspoed en verdriet. Zou dat aan de hand kunnen zijn?
Dat waren ze ook, alleen de vraag is hoe realistisch het is en was.
Mijn man en ik hebben een zorgintensief gezin en mijn man zat tegen een burn-out aan. Toch was hij er één hele dag per week gedurende het gehele traject (2 jaar) om naar de chemo te chauffeuren, erbij te zijn en te ondersteunen enzo en kookte ik voor minimaal 2 dagen per week en vingen we de kinderen gemiddeld 1 heel weekend per maand op. Ze woonden ook niet in dezelfde woonplaats dus ook dat was best pittig. Toch werd regelmatig opgebeld en onze huid volgescholden dat we geen snars uitvoerden of niet op de goede manier hielpen of reageerden. Uiteraard hebben we overleg gezocht of ze aan andere vormen van hulp meer hadden en stonden we daarvoor open. Het heeft mijn man heel veel vakantieuren gekost. Ik ben er niet boos om, was ik toen ook niet perse want het week zo erg af, maar het voelde wel heel machteloos dat die fijne vrouw zo veranderde en dat haar partner daar helemaal in meeging.
Ik lees heel vaak dat mensen met die ziekte hun echte vrienden leren kennen en wil best geloven dat dát zo is. Je hebt echter ook mensen die zelf zo veranderen dat je ze niet meer herkent. Achteraf gezien bleef ze echt in de fase van boosheid zitten.
MariaMagdelena schreef op 26-08-2021 om 16:33:
[..]
Dat waren ze ook, alleen de vraag is hoe realistisch het is en was.
Mijn man en ik hebben een zorgintensief gezin en mijn man zat tegen een burn-out aan. Toch was hij er één hele dag per week gedurende het gehele traject (2 jaar) om naar de chemo te chauffeuren, erbij te zijn en te ondersteunen enzo en kookte ik voor minimaal 2 dagen per week en vingen we de kinderen gemiddeld 1 heel weekend per maand op. Ze woonden ook niet in dezelfde woonplaats dus ook dat was best pittig. Toch werd regelmatig opgebeld en onze huid volgescholden dat we geen snars uitvoerden of niet op de goede manier hielpen of reageerden. Uiteraard hebben we overleg gezocht of ze aan andere vormen van hulp meer hadden en stonden we daarvoor open. Het heeft mijn man heel veel vakantieuren gekost. Ik ben er niet boos om, was ik toen ook niet perse want het week zo erg af, maar het voelde wel heel machteloos dat die fijne vrouw zo veranderde en dat haar partner daar helemaal in meeging.
Ik lees heel vaak dat mensen met die ziekte hun echte vrienden leren kennen en wil best geloven dat dát zo is. Je hebt echter ook mensen die zelf zo veranderen dat je ze niet meer herkent. Achteraf gezien bleef ze echt in de fase van boosheid zitten.
Wat een verdrietig verhaal. Soms is het inderdaad zo dat de zieke zo verandert, dat je er gewoon niet mee om wilt/kunt gaan. Vaak zie dan dat de partner de boel probeert te sussen, maar als deze er zo in mee zou gaan én dan gezien jouw eigen situatie. Ik had al lang gezegd toedeledokie. Ik ben geen boksbal.