Senioren moeten zich beter voorbereiden op de toekomst

Ginevra schreef op 24-04-2024 om 10:51:

[..]

Tja, dat zeg ik ook wel eens, maar in de praktijk werkt het zo natuurlijk niet.

Nee in de dagelijkse praktijk loopt de computer vast, de buurman op de galerij biedt aan om even te helpen. Mooi denkt schoonvader, dan hoeft mijn zoon niet helemaal 20 minuten naar mij toe te rijden. De buurman krijgt het voor elkaar en hij stelt de mail zo in dat mailtjes ouder dan een week in een speciale mappen verdwijnen. Dat is handig en overzichtelijk zegt de buurman. Schoonvader blij, dat heeft hij mooi opgelost zonder zijn kinderen ermee te belasten!

Schoonvader krijgt een mail van de internetprovider die hij niet begrijpt en dat wil hij even met een kind bespreken. Schoonmoeder valt en is even uit de running. Schoonvader moet alles doen in huis, het mailtje wordt even vergeten. Na een dag of 10 denkt hij er weer aan en hij belt mijn man. Lees eens voor? vraagt mijn man. Schoonvader start de computer en de mail en ziet het mailtje niet meer, vorige week waren er nog tig mailtjes en nu nog maar 4. Paniek! Bijna alle mail is weg!

Mijn man probeert van afstand pa te laten zoeken naar het mailtje maar dat lukt niet en het klinkt ook wel raar dat er maar 4 mailtjes zijn. Dus dan toch maar in de auto om te gaan kijken wat er loos is. Na een uurtje pielen en een hoop gefoeter en gevloek staat alles weer zoals het eerst was en wij pa op afstand konden coachen.

Nogmaals duidelijk uitgelegd dat hulp van handige Harry niet zo handig is, omdat wij dan niet meer weten hoe het zit en het voor pa veel te ingewikkeld wordt. Pa belooft het volgende keer weer aan ons te vragen.

Vier weken later oppert pa dat een douchekruk misschien wel handig is, hij is nu ook al gevallen in de badkamer. Goed pa, als we dit weekend komen dan zullen we even kijken naar de mogelijkheden, een opklapkrukje of een staande kruk. Als de (zelf geregelde) huishoudelijke hulp komt ziet ze de blauwe plekken op het hoofd van schoonvader. Hij vertelt wat er gebeurd is en zij gaat voortvarend te werk! Samen bestellen ze een klapkrukje voor aan de wand. Als het de volgende dag wordt geleverd hangt schoonvader het zelf op, eigenlijk te laag en ook een beetje scheef, bij het eerst gebruik landt hij half naast de kruk en valt dus op de grond. Als wij ervan horen is man een beetje boos, had even gewacht tot wij het konden doen! Ja, ja het was zo lief van Hetty om mij daar even mee te helpen en dan hoefde ik niet tot het weekend te wachten, kan je even helpen om de kruk nu wel goed op te hangen? 

Zo modderen we voort, puinhoop en schade herstellend in plaats van actief zelf te helpen voordat/zonder dat het mis gaat.

Maar dan is er dus eigenlijk sprake van wilsonbekwaamheid onderhand.. Dan zou vrijwillige bewindvoering miss ook kunnen helpen nog

Bakblik schreef op 24-04-2024 om 12:20:

[..]

Nee niet wilsonbekwaam, geen computerkennis en flink ongeduldig en daarbij nog een gevoel van de kinderen niet willen belasten.

Ik kan me dat laatste nog goed voorstellen ook, zeker als je een handige Harry en Hetty in de buurt hebt die je wel even willen helpen. 

Herfstappeltaart schreef op 23-04-2024 om 19:38:

Overigens denk ik dat ook jonge mensen tegen vergelijkbare problemen kunnen gaan aanlopen als bijvoorbeeld een van beiden ziek wordt.
Mijn oudste is single en woont een eind van me vandaan. Ook daar denk ik wel eens van: "wie gaat er voor je zorgen als jou iets overkomt....."

Dat is dus mijn situatie momenteel. Ik huur een etage op ongeveer een uur rijden van mijn familie, dus die kunnen niet zomaar langskomen om mij te helpen met dingen. Ik sta pas bij hen in de buurt ingeschreven sinds ik ziek ben, dus daar kom ik de komende 10 jaar nog niet aan de beurt vrees ik. Gelijkvloerse woning die aansluit bij mijn beperkingen in mijn eigen regio is al moeilijk na ruim 12 jaar inschrijving.

 Mijn broer en zus hebben een druk gezin. Mijn vader vraag ik wel af en toe voor dingen, maar vooral voor de Grote die moeten gebeuren, omdat elke keer als er iemand over de vloer komt mij ook veel energie kost. Daarbij wordt mijn vader dit jaar ook alweer 70. Hij is nu nog gezond en fit, maar op die leeftijd weet je nooit hoe lang dat duurt.

Ik ben daardoor wel bang wat ik zou moeten als ik verder achteruit ga. Ik zou dan Thuiszorg kunnen krijgen, maar dat zou mij ook heel veel extra prikkels opleveren plus extra risico om ziek te worden, waardoor ik misschien nog wel sneller verder achteruit ga. Hetzelfde zou gelden voor een zorginstelling, die zijn niet ingesteld op mensen met mijn ziekte. Maar bij mijn familie intrekken zie ik ook niet echt als optie, mijn vader zou mij zeker in huis nemen maar de vraag is wel hoe lang hij dat dus aan zou kunnen.

Ik denk er maar niet teveel aan, omdat ik dus niet weet wat ik dan zou moeten. Maar helaas is het wel een mogelijkheid met mij ziekte om zo slecht te worden dat ik niet meer voor mezelf kan zorgen. Dat kan ik nu al heel minimaal. Dus dat is best een beangstigen toekomstbeeld.

Lollypopje schreef op 24-04-2024 om 12:36:

[..]

Dat is dus mijn situatie momenteel. Ik huur een etage op ongeveer een uur rijden van mijn familie, dus die kunnen niet zomaar langskomen om mij te helpen met dingen. Ik sta pas bij hen in de buurt ingeschreven sinds ik ziek ben, dus daar kom ik de komende 10 jaar nog niet aan de beurt vrees ik. Gelijkvloerse woning die aansluit bij mijn beperkingen in mijn eigen regio is al moeilijk na ruim 12 jaar inschrijving.

Mijn broer en zus hebben een druk gezin. Mijn vader vraag ik wel af en toe voor dingen, maar vooral voor de Grote die moeten gebeuren, omdat elke keer als er iemand over de vloer komt mij ook veel energie kost. Daarbij wordt mijn vader dit jaar ook alweer 70. Hij is nu nog gezond en fit, maar op die leeftijd weet je nooit hoe lang dat duurt.

Ik ben daardoor wel bang wat ik zou moeten als ik verder achteruit ga. Ik zou dan Thuiszorg kunnen krijgen, maar dat zou mij ook heel veel extra prikkels opleveren plus extra risico om ziek te worden, waardoor ik misschien nog wel sneller verder achteruit ga. Hetzelfde zou gelden voor een zorginstelling, die zijn niet ingesteld op mensen met mijn ziekte. Maar bij mijn familie intrekken zie ik ook niet echt als optie, mijn vader zou mij zeker in huis nemen maar de vraag is wel hoe lang hij dat dus aan zou kunnen.

Ik denk er maar niet teveel aan, omdat ik dus niet weet wat ik dan zou moeten. Maar helaas is het wel een mogelijkheid met mij ziekte om zo slecht te worden dat ik niet meer voor mezelf kan zorgen. Dat kan ik nu al heel minimaal. Dus dat is best een beangstigen toekomstbeeld.

Dat kan ik me heel goed voorstellen! Ik duim voor jou en alle mede long-covid patiënten dat er op korte termijn toch iets wordt ontdekt wat helpt.

De post van @Ginevra zet mij ook aan het denken. 
Mijn eerste mantelzorg taken waren begin jaren 90 er was gelukkig nog geen computer die mishandeld kon worden maar er was ook nog geen AH boodschappen bezorgdienst en ook online kopen deden we nog niet. 
Hoe ziet de wereld er uit als ik 80 ben en welke problemen moeten dan opgelost worden. Hoe bereid je je voor op ontwikkelingen waar je nu nog geen weet van hebt.

Herfstappeltaart schreef op 24-04-2024 om 12:42:

[..]

Dat kan ik me heel goed voorstellen! Ik duim voor jou en alle mede long-covid patiënten dat er op korte termijn toch iets wordt ontdekt wat helpt.

Dankje. Ik hoop het ook voor de ME patiënten (waar ik met de helft van de LC patiënten ook aan voldoe). Ik heb de laatste tijd te veel euthenasie verhalen gelezen van hen en dat maakt mij soms wel bang. Wat als ik straks ook alleen nog maar prikkelarm in een donkere kamer kan liggen en niks meer kan?

Ik ben wel blij dat ik nog kan traplopen. Daardoor kan ik zelf mijn boodschappen laten bezorgen, maar als ik de trap niet meer af kan moet ik ook daar voor iemand gaan regelen. Nu spreid ik het naar boven sjouwen van de boodschappen Gerust over 3 dagen en dan lukt het wel

Het zijn geen dingen waar je op mijn leeftijd over na zou moeten denken.

Om weer terug te keren bij senioren uit de op. Mijn vader is dus gelukkig nog goed, maar is wel zo verstandig geweest om mijn broer al voor een aantal dingen te machtigen zodat het geregeld is mocht hij die dingen zelf niet meer kunnen. Dat geeft ons als kinderen ook wel alvast wat rust.

Auwereel schreef op 24-04-2024 om 12:51:

[..]

Mijn zoon woont in de buurt, maar ook single, en het idee dat er niet iemand is die op hem let, vind ik een uitdaging, zeker als hij minder contact met me heeft. Dat heeft twee redenen, hij is een paar jaar terug ernstig ziek geweest, en een andere reden is, dat toen ik promovenda was, een medepromovendus hersenvliesontsteking kreeg en nog net op tijd zijn ouders wist te waarschuwen dat het foute boel was. Hij is toen in het ziekenhuis net op tijd behandeld en heeft het overleefd. Die schrik zit er nog steeds in. Maar je kan toch moeilijk zeer regelmatig contact met je kind eisen omdat moeders daar bang voor is. Het hoort bij het leven dat je wat kan overkomen.

Maar, zolang ik zelf daartoe in staat ben, zal ik klaarstaan voor mijn kinderen, hoewel ze het niet fijn zullen vinden als ze mijn hulp nodig hebben. Net zoals ik niet zal staan te juichen als ik iemand om hulp wil vragen, vrienden, kinderen of wie dan ook.

Ja aan zulke dingen kun je maar beter niet te veel denken  . We hebben er helaas ook geen invloed op.

Bakblik schreef op 24-04-2024 om 12:52:

[..]

Als het steeds dezelfde mensen zijn die helpen kan ik mij voorstellen dat het prettig kan zijn met Harry en Hetty in de buurt.

Mijn man en zwager helpen met de computerdingen en weten hoe "goed" pa het begrijpt dus ze maken het niet te ingewikkeld en de lijntjes zijn kort. Pa ziet geen bezwaar om vandaag Harry te laten helpen en morgen Frans en als iedereen doet wat hem goeddunkt gebeuren er achter de schermen dingen die niet handig zijn en bovendien weet niemand wat de ander gedaan heeft aan de instellingen. Daar wordt het voor man en zwager dan weer nodeloos ingewikkeld van, want Harry en Frans houden hun handelingen niet bij in het "logboek" wat zwager en man wel doen.

Ah ja, dan wordt het inderdaad wel heel ingewikkeld. Dat is geen doen zo. 

Tien jaar geleden ben ik verhuisd van een eengezinswoning naar een comfortabel appartement op de vierde etage mét lift. Het liep gewoon zo, vrije sector huurwoning werd steeds duurder en nog maar 1 kind thuis. Supermarkt op loopafstand en als ik echt aftakel kan ik met mijn rollator de lift in en loop ik naar de supermarkt. Maar zover is het nu nog niet. 

Bakblik schreef op 24-04-2024 om 12:20:

[..]

Nee niet wilsonbekwaam, geen computerkennis en flink ongeduldig en daarbij nog een gevoel van de kinderen niet willen belasten.

Wat ik lees is dat hij geen gevolgen kan inschatten. Als er computerkennis mist dan zou ik bijv bij een paar keer dat er zoiets gebeurt het wachtwoord veranderen. 
Ik wil best mantelzorgen maar dan wel op mijn manier. Als ik bijv aangeef dat ik aankomend weekend kan helpen met iets en daar willen ouders niet naar luisteren en maken het erger doordat anderen ermee gaan bemoeien is het na een paar keer wel klaar hoor. Dan mogen ze terug naar diegene die hun hebben geholpen 😁