Geloven jullie ergens in?
Ik zit een serie te kijken en daar komt geloven in God in voor. Ik ben zelf eigenlijk niet gelovig, wel Katholiek opgevoed, maar heb geen rotsvast vertrouwen in het bestaan van God. Heel veel mensen hebben dat wel en dat kan mooi zijn, of niet. Het kan je ook beperken in je vrijheid. Net zoals niet geloven zijn voor-en nadelen heeft.
Zijn jullie gelovig? Wat vinden jullie van het hebben van een geloof? In hoeverre is geloof bepalend voor je leven, de richting die je kiest? Of zoals ik, niet geloven ergens in behalve de wetenschap.
Een discussie over geloof maar graag wel met respect. Het mag kritisch zijn maar beledigen is niet nodig.
Peiling
Geloof je in (een) God?
De kans dat er een god bestaat lijkt mij zeer onwaarschijnlijk. Ik geloof dus niet in een god. Maar of er meer is tussen hemel en aarde na de dood weet ik gewoon niet. Ik ben ervan overtuigd dat als er na de dood nog iets is, dat ik dat pas ga weten/ervaren als ik overleden ben. Ik ga er ieder geval van uit dat ik na mijn overlijden ‘terug ga’ naar dezelfde toestand als voor mijn geboorte.
Voor mij staan geloven in een god en wat er na de dood is dus los van elkaar.
Het lijkt me fijn om zo’n innerlijk weten te hebben. Ik heb dat nooit ervaren. Ik denk dat het een soort beschermmechanisme is om om te kunnen gaan met verlies en dat dus voortkomt uit het menselijk brein en niet door een god.
Vrijevlinder schreef op 20-04-2024 om 08:17:
[..]
Mensen praten niet gauw over dit soort ervaringen, bang om belachelijk te worden gemaakt. Maar als je dat doet, blijken er meer mensen te zijn die bijzondere momenten hebben meegemaakt.
En ik denk eigenlijk dat veel mensen wel iets hebben meegemaakt op dit gebied. Een sterk innerlijk weten op een bepaald moment, of iets bijzonders tijdens een overlijden. Zo hier ook en dat kan bijzonder troostend zijn na overlijden en voor mij bewijs dat er zeker meer is.
En het hoeven niet altijd grootste dingen te zijn, kan iets heel kleins zijn, waarvan jij een heel sterk gevoel over iets hebt, waarvan je wéét dat het waar is. Gevoel in deze niet te verwarren met emotie.
Klopt. Ik had eerder ook wel wat ervaren oa rondom een begrafenis, maar dat had ik met mijn rationele mindset weggerationaliseerd. Wat je niet zag en wat je niet objectief kon vaststellen, bestond in mijn redenatie immers niet.
Ik stond toen overigens niet heel dichtbij de persoon die was overleden, dat was een tante die ik hooguit 1x per jaar zag. Bij mijn moeder was het echt troostend, bij die tante was het meer dat ik heel sterk iets voelde wat ik niet kon thuisbrengen en dat was inderdaad geen emotie.
Vrijevlinder schreef op 20-04-2024 om 08:35:
[..]
Ik denk dat dit niet voorbehouden is aan bepaalde mensen, maar dat alle mensen dingen kunnen ervaren.
Wel zitten mensen veel in hun hoofd vooral in de Westerse landen, en hebben minder verbinding met hun zelf. Als je te veel in het denken zit zal je minder gauw dingen ervaren. We kijken heel erg naar de buitenwereld, maar keren zelden naar binnen. Ik denk dat dat maakt dat we minder gauw dingen als volledig innerlijke rust of innerlijk weten ervaren.
Zelf kan ik heel erg in mijn hoofd zitten en mij verliezen in de waan van alledag. Toch merk ik dat als ik mediteer ik rustiger wordt en minder in dat denken zit en meer voel. Dat wil niet zeggen dat ik altijd hele bijzondere ervaringen heb, zelden eigenlijk. Ik geloof dat dingen in mijzelf zitten en niet in een God die ergens op een wolk zit die zegt wat we moeten doen. Ik kan het op dit moment niet beter verwoorden, dan dit.
Waarom wordt je er boos van?
Ik moet nu weg dus heb geen tijd om er verder op in te gaan, maar dat ga ik nog wel doen. Tot later!
Sassenach schreef op 20-04-2024 om 08:35:
De kans dat er een god bestaat lijkt mij zeer onwaarschijnlijk. Ik geloof dus niet in een god. Maar of er meer is tussen hemel en aarde na de dood weet ik gewoon niet. Ik ben ervan overtuigd dat als er na de dood nog iets is, dat ik dat pas ga weten/ervaren als ik overleden ben. Ik ga er ieder geval van uit dat ik na mijn overlijden ‘terug ga’ naar dezelfde toestand als voor mijn geboorte.
Voor mij staan geloven in een god en wat er na de dood is dus los van elkaar.
Het lijkt me fijn om zo’n innerlijk weten te hebben. Ik heb dat nooit ervaren. Ik denk dat het een soort beschermmechanisme is om om te kunnen gaan met verlies en dat dus voortkomt uit het menselijk brein en niet door een god.
Dit.
Ik vind zoiets meer spiritueel dan echt een vorm van Geloof als ik eerlijk mag zijn. De troost die je vindt ergens in kan zeer zeker helpend zijn en ik vind het mooi voor iedereen die dat kan ervaren. Ik heb dat gevoel niet. Dood is dood. Ik geloof niet in het voortleven van de ziel als een vorm van bewustzijn. Je verwordt weer tot wat je was voor je geboorte namelijk niets... of nou ja deeltjes koolstof en andere materialen waaruit je lichaam is opgebouwd.
Voor mij is je bewustzijn niets meer dan hersenactiviteit waar wij als mensheid meer in geëvolueerd zijn dan andere levensvormen voor zover we dit weten en kunnen meten.
Schommelstoel schreef op 18-04-2024 om 17:11:
Ik geloof erg in de wetenschap.
Het een hoeft het ander niet uit te sluiten toch? Genoeg wetenschappers met een sterk geloof in een een god.
Ik geloof niet in een God, als zijnde een man/vrouw met een baard die hoog vanuit de hemel op ons neerkijkt en oordeelt.
Lastig uit te leggen maar voor mij is ‘God’ alles wat in de mens zit.
Een gebedshuis is een instituut waarin gelijkdenkenden elkaar kunnen vinden en waar ze steun aan elkaar hebben. De bijbel/Koran/thora enz een boek waarin eeuwenlang moralen in een mooi verhaal zijn opgeschreven. Geboden om goed met elkaar te kunnen leven. Een soort wetboek toen die er nog niet echt waren.
Mijn vriend is voorganger bij de PKN en is van huis uit vrijgemaakt opgevoed (vrijgemaakte kerk bestaat niet meer overigens). Maar ook hij gelooft niet in een god op die manier zoals veel mensen dat wel doen. Hij vindt heel veel dingen hypocriet. Zijn preken zijn dan ook meestal licht van aard en heel toegankelijk. Al schrijft ie ze wel naar de kerk waar hij voor moet gaan. (Elke week een andere).
Voorlopig mogen we niets meenemen naar dat veronderstelde hiernamaals, en ik heb (bijvoorbeeld) echt mijn bril nodig om een beetje aardig hiernamaals te hebben.
Zit je maar te turen naar al dat mooie hemelse en zie je niks! En de anderen wel. Dat lijkt eerder een hel. Of is dat de zoveelste oefening in niet-jaloers worden. Ik dacht dat we dat wel achter ons konden laten na al die aardse beproevingen.
Als het dan ook nog voor eeuwig is dan lijkt dat me wel wat lang.
Ik ben niet gelovig opgevoed, en zou dus ook geneigd zijn om nee te stemmen.
Ik heb echter rondom het overlijden van mijn ouders, en recent ook weer na een kritieke situatie in de familie, dingen meegemaakt (gezien, gevoeld) waarvan ik dacht: Dit kan geen toeval zijn!
Wat mij betreft zijn ze er dus nog. Ik wie niet hoe en ik weet niet waar. Ik weet wel dat ik het een fijn idee vind.
Vrijevlinder schreef op 20-04-2024 om 08:35:
[..]
Ik denk dat dit niet voorbehouden is aan bepaalde mensen, maar dat alle mensen dingen kunnen ervaren.
Wel zitten mensen veel in hun hoofd vooral in de Westerse landen, en hebben minder verbinding met hun zelf. Als je te veel in het denken zit zal je minder gauw dingen ervaren. We kijken heel erg naar de buitenwereld, maar keren zelden naar binnen. Ik denk dat dat maakt dat we minder gauw dingen als volledig innerlijke rust of innerlijk weten ervaren.
Zelf kan ik heel erg in mijn hoofd zitten en mij verliezen in de waan van alledag. Toch merk ik dat als ik mediteer ik rustiger wordt en minder in dat denken zit en meer voel. Dat wil niet zeggen dat ik altijd hele bijzondere ervaringen heb, zelden eigenlijk. Ik geloof dat dingen in mijzelf zitten en niet in een God die ergens op een wolk zit die zegt wat we moeten doen. Ik kan het op dit moment niet beter verwoorden, dan dit.
Waarom wordt je er boos van?
Miraval heeft al geschreven wat ik wilde schrijven. Wat jij beschrijft is voor mij geen geloof maar meereen spiritueel gevoel. Een godsdienst is iets anders.
Waarom het me boos maakt? Verschillende dingen:
1- het opleggen van regels (die vaak geen ander doel dienen dan mensen in het gareel houden naar hun wensen)
2- het alles goedpraten en zo draaien dat god het tóch zo bedoeld heeft
3- alle leed in de wereld wat god dan toch laat gebeuren ondanks alle smeekbeden
4. het oorlog voeren uit naam van welke god dan ook
5- het moraliserende gedeelte, alsof mensen die geen geloof hebben ook geen moraal zouden hebben. Vooral dat laatste kan me erg kwaad maken.
En zo weet ik er nog wel een paar.
Nee, ik geloof nergens in. Ik ben ook niet kerkelijk opgevoed. Mijn pa zei altijd "je moet je eígen hersens gebruiken" 
Herfstappeltaart schreef op 20-04-2024 om 13:07:
[..]
Miraval heeft al geschreven wat ik wilde schrijven. Wat jij beschrijft is voor mij geen geloof maar meereen spiritueel gevoel. Een godsdienst is iets anders.
Waarom het me boos maakt? Verschillende dingen:
1- het opleggen van regels (die vaak geen ander doel dienen dan mensen in het gareel houden naar hun wensen)
2- het alles goedpraten en zo draaien dat god het tóch zo bedoeld heeft
3- alle leed in de wereld wat god dan toch laat gebeuren ondanks alle smeekbeden
4- het moraliserende gedeelte, alsof mensen die geen geloof hebben ook geen moraal zouden hebben. Vooral dat laatste kan me erg kwaad maken.
En zo weet ik er nog wel een paar.
Precies dit eigenlijk. Het geloof in iets meer dan dit is voor mij meer spiritueel.
Een godsdienst is voor mij iets wat anderen opleggen aan anderen om zo te leven. Want wat is het nut van bepaalde kleding? Van een keppeltje, hoofddoek, tulband om over de niqaab nog maar te zwijgen. Dat laatste vind ik echt zoiets vreselijks dat kan alleen door mannen bedacht zijn.
Waarom zijn het altijd de vrouwen die in hun vrijheid beknot worden volgens het geloof? Waarom moeten vrouwen daar weer eens bet onderspit in delven?
Ja dat maakt mij ook boos. En nogmaals, ik respecteer ieders keuze om dat te dragen. Dat wil niet zeggen dat ik zoiets goed moet keuren. Voor mij is, vooral dan de niqaab, een groot symbool voor het beperken van vrouwen.
En alle oorlogen die gevoerd zijn uit naam van een Godsdienst. Alle mensen die gestorven zijn, gemarteld zijn? De kruistochten? De missionarissen? De Taliban, Isis, Boko Haram? Je kunt mij niet wijsmaken dat een God (welke dan ook) zulke dingen laat gebeuren in Zijn naam. Maar ja, dan krijg je weer vrije wil enzo.
Ik geloof niet in een opperwezen, niet in een hiernamaals en de herleidingsvraag is schier onoplosbaar. Ik geloof in twijfel en in voortschrijdend inzicht. Absolutisme vind ik beknellend.
Ik geloof wel in mijzelf. Iemand moet het doen.
Herfstappeltaart schreef op 20-04-2024 om 13:07:
[..]
Miraval heeft al geschreven wat ik wilde schrijven. Wat jij beschrijft is voor mij geen geloof maar meereen spiritueel gevoel. Een godsdienst is iets anders.
Waarom het me boos maakt? Verschillende dingen:
1- het opleggen van regels (die vaak geen ander doel dienen dan mensen in het gareel houden naar hun wensen)
2- het alles goedpraten en zo draaien dat god het tóch zo bedoeld heeft
3- alle leed in de wereld wat god dan toch laat gebeuren ondanks alle smeekbeden
4. het oorlog voeren uit naam van welke god dan ook
5- het moraliserende gedeelte, alsof mensen die geen geloof hebben ook geen moraal zouden hebben. Vooral dat laatste kan me erg kwaad maken.
En zo weet ik er nog wel een paar.
Dit inderdaad en terugkijkend in de geschiedenis hebben de diverse religies veel schade aangericht en bestaande culturen verwoest doordat ze het geloof elders gingen brengen en de mensen dwongen op dezelfde manier te geloven zoals zij dat wilden.
Ik word ook erg boos van mensen die hun god zien als beter dan de mijne (voor zover ik nog gelovig ben). Inmiddels heb ik de jehova's zo ver dat ze bij mij niet meer aanbellen. Daar ben ik een paar keer flink fel mee in discussie gegaan en dat verpest een beetje de vriendschappelijke relatie die ik heb met 1 vrouw van hun groep. Die heb ik elders leren kennen en als we niet over geloof praten hebben we het reuze leuk samen.
In die zin staan de moslims die ik ken nog het meest open voor hoor en wederhoor en heb ik mooie gesprekken gehad met diverse mensen over religieuze gebruiken waarbij we over een weer konden erkennen dat in iedere religie dingen zitten die we van elkaar konden waarderen of in ieder geval begrijpen.
Daarbij is er ook onderling begrip, ik weet dat mijn collega niet eet tijdens de ramadan en zij vind het niet vervelend als ik in de pauze thee drink met een mueslireep in haar nabijheid. Dat mijn mannelijke collega vrouwen niet de hand schud maar zijn hand op zijn hart legt en iets zegt van prettig kennis te maken is alom geaccepteerd.
Binnen de groep collega's beseffen wij dat dit regels zijn van de religie die wij al dan niet actief belijden of de culturele gewoontes en waarvoor wij zelf verantwoordelijk zijn. Dat wij met onze eigen regels, gewoontes en rituelen de regels, gewoontes en rituelen van de ander niet kunnen veroordelen of verbieden.
Malibu2 schreef op 20-04-2024 om 08:10:
[..]
Vrije wil.
Er is geen dwang in geloof. Stel je een god voor die zo overduidelijk aanwezig zou zijn en zijn regels zou opleggen, wat zou dat met de mensheid doen? Dan zouden we als robots zijn. Of als je in een religie wordt gedwongen zoals elders op de wereld wel gebeurt, vreselijk toch? Waar is dan je vrijheid om eigen keuzes te maken?
Ik zie God wat dat betreft meer als een gentleman: "Wil jij mij niet? Prima, ik dring me niet op, ik ga je niet stalken, ik dwing je nergens toe. Maar als je me echt wil, dan laat ik me door je vinden."
Betekent geloof dat het leven ineens geen tegenslagen meer kent? Nee, dat is helaas een illusie. Maar het is zo anders met God. Ik schreef over een familielid die terminaal was. Dat was mijn moeder die naar mijn mening veel te jong is gestorven. Had ik gewild dat ze was blijven leven? Ja. Is dat gebeurd? Nee. Ik kan je nog veel meer over die periode vertellen, maar die troost die ik van binnenuit ervaren heb, die had geen mens me kunnen bieden. Dat maakte die periode zoveel draaglijker.
Zo is het ook voor mij. Geloof me, ik heb alles behalve een makkelijk leven gehad helaas, maar het is fijn om te weten en voelen dat Hij bij me is