Geloven jullie ergens in?

wild-flower schreef op 19-04-2024 om 13:00:

Geloof en wetenschap leggen beiden een claim op het kennen van de waarheid , dus zijn beiden in dit geval niet 'zaligmakend' voor mij.

Met als groot verschil dat de wetenschap gestaafd is op controleerbare kennis uit gedegen onderzoek. 

Geloof is (naar mijn mening) verre van gebaseerd op controleerbare feiten. 

twijfel is de kern van wetenschap, niet geloof of een pretentie op de absolute waarheid. 

wild-flower schreef op 19-04-2024 om 13:47:

[..]

We hebben als mens de arrogantie te denken dat alles in principe begrijpbaar is.
Wetenschap is constant in beweging en leidt van tijd tot tijd tot nieuwe inzichten .

Dat klopt. Maar veel dingen die vroeger als geloof of bijgeloof werden beschouwd zijn intussen verklaard door de wetenschap. En het menselijk brein is ook nog voor een groot deel onontgonnen gebied.

ik geloof in God. Ben Rooms-Katholiek opgevoed en ga nu naar een Protestantse kerk. Mijn hele leven God bij me gevoeld op een bepaalde manier, ook als ik niet naar de kerk ging was er voor mij nooit een twijfel. Nu ga ik wel wekelijks weer naar de kerk, een protestantse dus, dat was spannend en wennen maar ik voel me er meer thuis. Ik ben nog steeds lid van de RK kerk en gastlid bij deze kerk maar ik denk dat er een moment zal komen dat ik belijdenis doe en mijn lidmaatschap bij de RK ga opzeggen voor zover dat lukt. 

Ik ben altijd erg benieuwd hoe dat dat voelt, wanneer mensen zeggen dat ze God bij zich voelen. Ik heb dat echt nooit ervaren, en nooit begrepen. 

Brachiosaurus schreef op 19-04-2024 om 15:24:

Ik ben altijd erg benieuwd hoe dat dat voelt, wanneer mensen zeggen dat ze God bij zich voelen. Ik heb dat echt nooit ervaren, en nooit begrepen.

Dat kan op verschillende manieren, maar kan voor iedereen weer anders zijn. 

Voor mezelf sprekend: een familielid bleek terminaal ziek te zijn. Als ik verdrietig of huilend ging bidden, voelde ik steeds een rust en troost over me heen komen en was ik binnen 2 seconden weer helemaal rustig en kalm. 

Hoe ik het soms ook voel is een enorm gevoel van blijdschap die van binnenuit komt opborrelen, vooral tijdens het bidden. Een gevoel van vreugde dat niet te beschrijven valt. Ook heb ik eens een onbeschrijfelijke liefde gevoeld die me minutenlang als golven overspoelde. Liefde zoals ik nog nooit had ervaren en die ik ook niet goed kan beschrijven, elke beschrijving schiet tekort.

Soms voel ik een soort kracht die door mijn lichaam heen gaat als electriciteit. En soms een gloeiend, warm gevoel diep van binnen. 

Allemaal dingen die ik voor ik tot geloof kwam nooit zo had ervaren. 

Vrijevlinder schreef op 19-04-2024 om 22:56:

Mooi omschreven Malibu.

Het punt is juist dat dit niet met wetenschap aan te tonen is, en mensen roepen dan algauw, het is niet wetenschappelijk aangetoond, dus het is niet waar. Ik denk juist dat je naar binnen moet keren, naar je eigen kern en moet luisteren naar jezelf. Dan kan je bepaalde ervaringen hebben die alles overstijgen.
Dat is een innerlijk weten en overstijgt alles.

Eens. Ik ben me er ook van bewust dat dit volkomen subjectief is. Dat is weleens lastig, maar ik heb intussen meer mensen om me heen die dit wel herkennen, ook al uit het zich bij hen soms weer op heel andere manieren. 

Zelf heb ik ook een wetenschappelijke achtergrond en mensen kennen me als erg rationeel. Dit verwachten ze dan ook niet van me en ik had dit eerst ook niet van mezelf verwacht. Het heeft mijn leven en wereldbeeld volledig op de kop gezet, maar daar ben ik alleen maar blij mee. 

Ik vind je omschrijving mooi en treffend: een innerlijk weten dat alles overstijgt. 

Ik gun iedereen haar/zijn geloof maar ik vraag me dan af: als er een god zou zijn die wil dat we naar zijn geboden/voorbeeld leven met z'n allen, waarom is zijn aanwezigheid dan niet duidelijker voor iedereen? Waarom alleen bij sommige mensen "tekenen" of "gevoelens en weten" . Waarom zo vaag? Waarom bidden sommige mensen zich suf en krijgen in het leven tóch een bak ellende over zich heen gestort? Waarom......
Ik kan er niks mee op deze manier. Ik wordt er alleen maar boos van eigenlijk.
Niet rot bedoeld naar de gelovigen hier, maar zó voel ik het. 

Herfstappeltaart schreef op 20-04-2024 om 07:32:

Ik gun iedereen haar/zijn geloof maar ik vraag me dan af: als er een god zou zijn die wil dat we naar zijn geboden/voorbeeld leven met z'n allen, waarom is zijn aanwezigheid dan niet duidelijker voor iedereen? Waarom alleen bij sommige mensen "tekenen" of "gevoelens en weten" . Waarom zo vaag? Waarom bidden sommige mensen zich suf en krijgen in het leven tóch een bak ellende over zich heen gestort? Waarom......
Ik kan er niks mee op deze manier. Ik wordt er alleen maar boos van eigenlijk.
Niet rot bedoeld naar de gelovigen hier, maar zó voel ik het.

Vrije wil. 

Er is geen dwang in geloof. Stel je een god voor die zo overduidelijk aanwezig zou zijn en zijn regels zou opleggen, wat zou dat met de mensheid doen? Dan zouden we als robots zijn. Of als je in een religie wordt gedwongen zoals elders op de wereld wel gebeurt, vreselijk toch? Waar is dan je vrijheid om eigen keuzes te maken? 

Ik zie God wat dat betreft meer als een gentleman: "Wil jij mij niet? Prima, ik dring me niet op, ik ga je niet stalken, ik dwing je nergens toe. Maar als je me echt wil, dan laat ik me door je vinden." 

Betekent geloof dat het leven ineens geen tegenslagen meer kent? Nee, dat is helaas een illusie. Maar het is zo anders met God. Ik schreef over een familielid die terminaal was. Dat was mijn moeder die naar mijn mening veel te jong is gestorven. Had ik gewild dat ze was blijven leven? Ja. Is dat gebeurd? Nee. Ik kan je nog veel meer over die periode vertellen, maar die troost die ik van binnenuit ervaren heb, die had geen mens me kunnen bieden. Dat maakte die periode zoveel draaglijker. 

Malibu2 schreef op 20-04-2024 om 08:10:

[..]

Vrije wil.

Er is geen dwang in geloof. Stel je een god voor die zo overduidelijk aanwezig zou zijn en zijn regels zou opleggen, wat zou dat met de mensheid doen? Dan zouden we als robots zijn. Of als je in een religie wordt gedwongen zoals elders op de wereld wel gebeurt, vreselijk toch? Waar is dan je vrijheid om eigen keuzes te maken?

Ik zie God wat dat betreft meer als een gentleman: "Wil jij mij niet? Prima, ik dring me niet op, ik ga je niet stalken, ik dwing je nergens toe. Maar als je me echt wil, dan laat ik me door je vinden."

Betekent geloof dat het leven ineens geen tegenslagen meer kent? Nee, dat is helaas een illusie. Maar het is zo anders met God. Ik schreef over een familielid die terminaal was. Dat was mijn moeder die naar mijn mening veel te jong is gestorven. Had ik gewild dat ze was blijven leven? Ja. Is dat gebeurd? Nee. Ik kan je nog veel meer over die periode vertellen, maar die troost die ik van binnenuit ervaren heb, die had geen mens me kunnen bieden. Dat maakte die periode zoveel draaglijker.

Voor mij is die troost iets waar je eigen psyche voor zorgt. Iets wat in de mens is ingebakken. Zoals gezegd: het menselijk brein is nog een groot onontgonnen gebied. Ik kan echt niets met jouw uitleg.

Malibu2 schreef op 20-04-2024 om 07:09:

[..]

Eens. Ik ben me er ook van bewust dat dit volkomen subjectief is. Dat is weleens lastig, maar ik heb intussen meer mensen om me heen die dit wel herkennen, ook al uit het zich bij hen soms weer op heel andere manieren.

Zelf heb ik ook een wetenschappelijke achtergrond en mensen kennen me als erg rationeel. Dit verwachten ze dan ook niet van me en ik had dit eerst ook niet van mezelf verwacht. Het heeft mijn leven en wereldbeeld volledig op de kop gezet, maar daar ben ik alleen maar blij mee.

Ik vind je omschrijving mooi en treffend: een innerlijk weten dat alles overstijgt.

Mensen praten niet gauw over dit soort ervaringen, bang om belachelijk te worden gemaakt. Maar als je dat doet, blijken er meer mensen te zijn die bijzondere momenten hebben meegemaakt. 

En ik denk eigenlijk dat veel mensen wel iets hebben meegemaakt op dit gebied. Een sterk innerlijk weten op een bepaald moment, of iets bijzonders tijdens een overlijden. Zo hier ook en dat kan bijzonder troostend zijn na overlijden en voor mij bewijs dat er zeker meer is. 

En het hoeven niet altijd grootste dingen te zijn, kan iets heel kleins zijn, waarvan jij een heel sterk gevoel over iets hebt, waarvan je wéét dat het waar is. Gevoel in deze niet te verwarren met emotie. 

Herfstappeltaart schreef op 20-04-2024 om 07:32:

Ik gun iedereen haar/zijn geloof maar ik vraag me dan af: als er een god zou zijn die wil dat we naar zijn geboden/voorbeeld leven met z'n allen, waarom is zijn aanwezigheid dan niet duidelijker voor iedereen? Waarom alleen bij sommige mensen "tekenen" of "gevoelens en weten" . Waarom zo vaag? Waarom bidden sommige mensen zich suf en krijgen in het leven tóch een bak ellende over zich heen gestort? Waarom......
Ik kan er niks mee op deze manier. Ik wordt er alleen maar boos van eigenlijk.
Niet rot bedoeld naar de gelovigen hier, maar zó voel ik het.

Ik denk dat dit niet voorbehouden is aan bepaalde mensen, maar dat alle mensen dingen kunnen ervaren. 

Wel zitten mensen veel in hun hoofd vooral in de Westerse landen, en hebben minder verbinding met hun zelf. Als je te veel in het denken zit zal je minder gauw dingen ervaren. We kijken heel erg naar de buitenwereld, maar keren zelden naar binnen. Ik denk dat dat maakt dat we minder gauw dingen als volledig innerlijke rust of innerlijk weten ervaren. 

Zelf kan ik heel erg in mijn hoofd zitten en mij verliezen in de waan van alledag. Toch merk ik dat als ik mediteer ik rustiger wordt en minder in dat denken zit en meer voel. Dat wil niet zeggen dat ik altijd hele bijzondere ervaringen heb, zelden eigenlijk. Ik geloof dat dingen in mijzelf zitten en niet in een God die ergens op een wolk zit die zegt wat we moeten doen. Ik kan het op dit moment niet beter verwoorden, dan dit. 

Waarom wordt je er boos van?