De 'verwende sneeuwvlokjes' van Generatie Z zoeken hun weg op de arbeidsmarkt
Een nieuwe generatie werknemers betreedt de arbeidsmarkt, een generatie met een niet al te beste reputatie: Generatie Z, geboren tussen 1997 en 2015. De jongeren zouden verwend zijn en weinig weerbaar. Met spottende bijnamen als 'sneeuwvlokjes' en 'rubbertegelkinderen', grootgebracht door 'curlingouders' die hun problemen hebben weggepoetst. Trainingen leren werkgevers en 'Gen Z' nu met elkaar omgaan.
Generatie Z - de eerste generatie die volledig is opgegroeid met alle mogelijkheden van de digitale wereld - heeft hoge verwachtingen van de arbeidsmarkt, zien werkgevers. Uitdagende functies moeten ze niet alleen persoonlijke groei brengen, maar ook een positieve impact hebben op mens en maatschappij. Een aantrekkelijk salaris zien de twintigers als rechtvaardig.
Bevoorrechte positie
Eva Geesing is directeur van uitzendbureau The New Crew. Ze zegt dat Generatie Z vooral streeft naar geluk en moeilijk omgaat met minder prettige momenten. "Ze verwachten dat elke keuze die ze maken, hen naar dat geluk zal leiden. Maar niet elke keuze kan leiden tot geluk en soms is het gewoon even niet zo leuk." The New Crew helpt starters met trainingen hun weg te vinden op de arbeidsmarkt en leren omgaan met teleurstellingen.
De twintigers van Generatie Z zien niet vaak wat in fulltime werken. Het leven naast werken is minstens zo belangrijk, zo niet belangrijker. In de huidige krappe arbeidsmarkt kunnen ze dan ook eisen stellen. 'Gen Z' heeft een bevoorrechte positie ten opzichte van voorganger Generatie Y - de millennials - die de arbeidsmarkt betrad in een periode van hoge werkloosheid.
Werkgevers vinden de ogenschijnlijk onrealistische eisen van de twintigers lastig. Volgens een enquête van American Survey beschouwt 74 procent van de Amerikaanse managers Generatie Z als ongemotiveerd, snel afgeleid en te gevoelig voor kritiek. Ze vinden dat de generatie maar moeilijk ergens de schouders onder zet.
'Dapperheid'
Volgens Timo de Regt, directeur van uitzendbureau STAN Partners, ontstaan conflicten wanneer iedereen teveel vanuit het eigen generatieperspectief naar de wereld kijkt. "Terwijl je juist in dialoog met je medewerkers moet gaan om tot een succesvolle samenwerking te komen. Elke generatie heeft met de andere leren werken. Een generatie overslaan gaat moeilijk", zegt De Regt, die werkgevers en arbeidsbemiddelaars trainingen en cursussen aanbiedt om verschillende generaties nader tot elkaar te brengen.
Uit onderzoek van TNO, vorig jaar, blijkt dat 21 procent van jonge werknemers tussen 18 en 27 jaar zich meerdere malen per maand emotioneel uitgeput voelt door werk. Maar Generatie Z-expert Hajar Yagkoubi (23) schrikt daar niet van. Ze vindt dat andere generaties een voorbeeld kunnen nemen aan de openheid van haar generatie. "Ik zie het niet als zwakte, maar als een soort dapperheid. Dat je eigenlijk durft te laten zien dat je ergens mee zit of dat het niet zo lekker gaat."
Volgens TNO, blijkt dat 21 procent van jonge werknemers tussen 18 en 27 jaar zich meerdere malen per maand emotioneel uitgeput voelt door werk.
De 'verwende sneeuwvlokjes' van Generatie Z zoeken hun weg op de arbeidsmarkt (nos.nl)
Atalanta schreef op 11-10-2023 om 10:04:
In iedere generatie heb je nare mensen, dat lijkt me wel duidelijk. En gek genoeg worden deze dan altijd als voorbeeld aangedragen om als voorbeeld voor die hele generatie te dienen.
En ja het is van alle tijden om de jeugd lui en brutaal enz. te vinden (door nare mensen denk ik dan).
Mijn oma vond mij een brutaal nest. Mijn ouders vonden hun buurtkinderen brutaal en vervelend. Mijn vader had zo zijn bedenkingen toen ik met mijn vriend thuiskwam (nu man). Die werkte met de computer en dat is toch geen echt werk! De hele dag op je reet zitten en nog betaald krijgen ook.
Ik heb zelf besloten hier niet aan mee te doen. Iedere generatie heeft zo zijn geluk en pech.
Mijn volwassen kinderen zullen wellicht nooit een huis kunnen kopen. Dat vind ik voor die hele generatie wel behoorlijk rot. Mijn oudste heeft een enorme studieschuld.
Mijn ouders hebben in de nasleep van de oorlog veel armoede gekend. Scholing was voor hen niet weggelegd en zeker meisjes mochten niet studeren.
Zelf moet ik werk en zorg zien te combineren, waar ik veel mensen van mijn leeftijd mee zie worstelen. Ik zie ook steeds meer generatiegenoten die op de kleinkinderen moeten passen.
Ik zeg niet dat de hele generatie zo is.ken ook oudere mensen met volkomen doorgeslagen eisen.
In veel belangrijke praktische beroepen is personeelstekort. Beroepen die nodig zijn voor ons voortbestaan. Dus iedereen parttime zit er straks gewoon niet in.
Miepjecody schreef op 11-10-2023 om 10:41:
[..]
Ik zeg niet dat de hele generatie zo is.ken ook oudere mensen met volkomen doorgeslagen eisen.
In veel belangrijke praktische beroepen is personeelstekort. Beroepen die nodig zijn voor ons voortbestaan. Dus iedereen parttime zit er straks gewoon niet in.
In veel belangrijke praktische beroepen kun je niet eens een voltijdscontract krijgen. En personeel wordt daar over het algemeen onderbetaald en overvraagt. Ook is de administratiedruk in veel van die beroepen idioot. Ik heb in mijn kennissenkring twee ex werknemers in de zorg. Het zijn er maar twee dus pin me er niet op vast. Zij werken nu in het bedrijfsleven met een veel beter salaris en minder werkdruk. Hoeven niet meer iedere 5 minuten te verantwoorden. Een kwam bij een client die in bed had gepoept, maar haar even douchen mocht niet omdat het niet in haar taakomschrijving stond. Heeft ze toch gedaan en is toen berispt. Dat soort dingen.
Een andere vriendin van mij is lerares op een VMBO. Ouderavonden, uitjes ed. horen er gewoon bij. Ze is feitelijk altijd aan het werk, maar heeft officieel een deeltijdbaan.
Wat haar salaris is weet ik niet, maar als ik zie hoe zij woont vermoed ik niet heel royaal.
Jonge (niet alleen jonge) mensen hebben daar terecht geen zin meer in.
Atalanta schreef op 11-10-2023 om 10:04:
Zelf moet ik werk en zorg zien te combineren, waar ik veel mensen van mijn leeftijd mee zie worstelen. Ik zie ook steeds meer generatiegenoten die op de kleinkinderen moeten passen.
Ik hoor dit ook vaker, maar begrijp het niet. Hoezo moeten ze oppassen, het is geen verplichting. Het is een probleem waar opa's en oma's steeds vaker tegenaan lopen, de verwachting dat ze standaard op kunnen passen.
Volgens onderzoek van 1vandaag, voelt 81 % zich verplicht om op te passen.
Zo geven meerdere grootouders aan dat ze ruzie met hun kinderen krijgen als ze zeggen dat ze minder willen oppassen. "Dan zijn ze boos, want 'andere opa's en oma's doen het ook' dus is dat volgens hen normaal", zegt iemand.
Anderen hebben dezelfde ervaring. Om de band met hun kinderen niet te beschadigen spreken ze er niet over. "Ik heb geprobeerd er wat van te zeggen, maar dan gaan de stekels overeind staan", vertelt een oma. "Het komt onze relatie niet ten goede, dus houd ik m'n mond en doe wat ik kan."
Opa's en oma's vinden oppassen soms zwaar, maar durven dat lang niet altijd te zeggen: 'Bang dat ik mijn kinderen teleurstel' - EenVandaag (avrotros.nl)
Yumi schreef op 11-10-2023 om 11:59:
[..]
Ik hoor dit ook vaker, maar begrijp het niet. Hoezo moeten ze oppassen, het is geen verplichting. Het is een probleem waar opa's en oma's steeds vaker tegenaan lopen, de verwachting dat ze standaard op kunnen passen.
Volgens onderzoek van 1vandaag, voelt 81 % zich verplicht om op te passen.
Zo geven meerdere grootouders aan dat ze ruzie met hun kinderen krijgen als ze zeggen dat ze minder willen oppassen. "Dan zijn ze boos, want 'andere opa's en oma's doen het ook' dus is dat volgens hen normaal", zegt iemand.
Anderen hebben dezelfde ervaring. Om de band met hun kinderen niet te beschadigen spreken ze er niet over. "Ik heb geprobeerd er wat van te zeggen, maar dan gaan de stekels overeind staan", vertelt een oma. "Het komt onze relatie niet ten goede, dus houd ik m'n mond en doe wat ik kan."
Opa's en oma's vinden oppassen soms zwaar, maar durven dat lang niet altijd te zeggen: 'Bang dat ik mijn kinderen teleurstel' - EenVandaag (avrotros.nl)
Ik begrijp het ook niet zo goed. Ik heb nu al aangegeven bij mijn kinderen dat ik niet van plan ben om op vaste basis op te passen. Het is nog niet aan de orde (want er zijn nog geen kleinkinderen).
Mijn (schoon) ouders heb ik dat ook nooit gevraagd als vaste oppas. Wel zo nu en dan logeren.
Schoonmoeder vond het eerst heel jammer, maar toen ze op mijn neefjes en nichtje "moest" passen zag ze wel in dat ze ook een stuk van haar vrijheid moest inleveren. En mijn schoonvader haatte het (maar mocht niet klagen van zijn vrouw). Maar hij moest wel meehelpen.
Het heeft de verhoudingen ook geen goed gedaan, want mijn jongste nichtje kon er niet meer bij en dat gaf bij mijn schoonzus (de moeder van nichtje en dochter van schoonmoeder) toch een oneerlijk gevoel.
Ik vind het ook best idioot. Als ouderen op 6 kinderen zouden moeten passen (hier 6 kleinkinderen).
Maar nu de wachtlijsten weer zo lang zijn is het wel makkelijk natuurlijk. En hoezo kunnen ouders voltijds werken als er geen kinderopvang is?
Atalanta schreef op 11-10-2023 om 11:05:
[..]
In veel belangrijke praktische beroepen kun je niet eens een voltijdscontract krijgen. En personeel wordt daar over het algemeen onderbetaald en overvraagt. Ook is de administratiedruk in veel van die beroepen idioot. Ik heb in mijn kennissenkring twee ex werknemers in de zorg. Het zijn er maar twee dus pin me er niet op vast. Zij werken nu in het bedrijfsleven met een veel beter salaris en minder werkdruk. Hoeven niet meer iedere 5 minuten te verantwoorden. Een kwam bij een client die in bed had gepoept, maar haar even douchen mocht niet omdat het niet in haar taakomschrijving stond. Heeft ze toch gedaan en is toen berispt. Dat soort dingen.
Een andere vriendin van mij is lerares op een VMBO. Ouderavonden, uitjes ed. horen er gewoon bij. Ze is feitelijk altijd aan het werk, maar heeft officieel een deeltijdbaan.
Wat haar salaris is weet ik niet, maar als ik zie hoe zij woont vermoed ik niet heel royaal.Jonge (niet alleen jonge) mensen hebben daar terecht geen zin meer in.
Ik werk al 31 jaar in de zorg, ik weet het, maar hoe minder mensen dit vak kiezen, hoe slechter de zorg voor iedereen wordt.
Atalanta schreef op 11-10-2023 om 12:21:
[..]
Ik begrijp het ook niet zo goed. Ik heb nu al aangegeven bij mijn kinderen dat ik niet van plan ben om op vaste basis op te passen. Het is nog niet aan de orde (want er zijn nog geen kleinkinderen).
Mijn (schoon) ouders heb ik dat ook nooit gevraagd als vaste oppas. Wel zo nu en dan logeren.
Schoonmoeder vond het eerst heel jammer, maar toen ze op mijn neefjes en nichtje "moest" passen zag ze wel in dat ze ook een stuk van haar vrijheid moest inleveren. En mijn schoonvader haatte het (maar mocht niet klagen van zijn vrouw). Maar hij moest wel meehelpen.Het heeft de verhoudingen ook geen goed gedaan, want mijn jongste nichtje kon er niet meer bij en dat gaf bij mijn schoonzus (de moeder van nichtje en dochter van schoonmoeder) toch een oneerlijk gevoel.
Ik vind het ook best idioot. Als ouderen op 6 kinderen zouden moeten passen (hier 6 kleinkinderen).
Maar nu de wachtlijsten weer zo lang zijn is het wel makkelijk natuurlijk. En hoezo kunnen ouders voltijds werken als er geen kinderopvang is?
In het onderzoek van 1vandaag, geeft maar liefs 46% van de ouders aan dat ze zich soms schuldig voelen maar dat het niet anders kan. Minder werken kan niet want dan komen ze niet rond, dat vind ik echt erg maar je hebt wel zelf de keuze gemaakt voor kinderen en niet je (schoon)ouders.
De helft voelt zich soms (46 procent) of zelfs altijd (4 procent) schuldig omdat ze hun (schoon)ouders laten oppassen, maar vaak zien ze niet hoe het anders kan. "Het is niet hun taak om op te passen. Maar doordat we te weinig geld hebben om onze kinderen vaker naar de opvang te sturen, weten we geen andere oplossing", vertelt een ouder. "Nog minder werken kan ook niet, want dan kunnen we niet rondkomen."
Opa's en oma's vinden oppassen soms zwaar, maar durven dat lang niet altijd te zeggen: 'Bang dat ik mijn kinderen teleurstel' - EenVandaag (avrotros.nl)
Miepjecody schreef op 11-10-2023 om 12:30:
[..]
Ik werk al 31 jaar in de zorg, ik weet het, maar hoe minder mensen dit vak kiezen, hoe slechter de zorg voor iedereen wordt.
Had de start van dit topic gemist en heb nu pas alles bijgelezen.
Hier wil ik wat op zeggen Miepjecody
Jonge mensen die nu een opleiding moeten kiezen hebben vaak al gezien hoe zwaar het is maar ook hoe weinig je echt zorgt. De administratieve taak is veel te groot.
Onze jongste heeft als jong kind 4 keer in het ziekenhuis gelegen en na zijn eerste opnames wilde hij best "zuster" worden als jongetje van 4. Met 12 jaar lag hij opnieuw in het ziekenhuis en was hij zich heel bewust van zijn omgeving. De zusters, de fysiotherapeut, iedereen praat met mij maar zit ondertussen vanalles in te vullen op de computer. Ook bij de thuiszorg voor oma viel het hem op dat oma snel werd aangekleed en de zuster nog werk ging doen in de map. "Mam die zuster was 22 minuten binnen waarvan ze er 12 heeft zitten schrijven, dat is toch niet oma verzorgen!"
Toen het keuzemoment kwam voor een opleiding werd het toch iets technisch. Als ik wil zorgen dan wil ik zorgen en niet dikke mappen invullen of bestanden maken op de computer. Hij zou met liefde en toewijding zorgen maar die administratieve lasten wil hij niet.
Ik ken ook zorgmedewerkers die mede daarom de zorg hebben verlaten. Ze willen mensen verzorgen en dingen doen die op dat moment nodig zijn en niet mevrouw X laten zitten in haar eigen vuil, omdat douchen pas overmorgen weer mag. Het brengt ze in gewetensbezwaren.
Yumi schreef op 11-10-2023 om 12:36:
[..]
In het onderzoek van 1vandaag, geeft maar liefs 46% van de ouders aan dat ze zich soms schuldig voelen maar dat het niet anders kan. Minder werken kan niet want dan komen ze niet rond, dat vind ik echt erg maar je hebt wel zelf de keuze gemaakt voor kinderen en niet je (schoon)ouders.
De helft voelt zich soms (46 procent) of zelfs altijd (4 procent) schuldig omdat ze hun (schoon)ouders laten oppassen, maar vaak zien ze niet hoe het anders kan. "Het is niet hun taak om op te passen. Maar doordat we te weinig geld hebben om onze kinderen vaker naar de opvang te sturen, weten we geen andere oplossing", vertelt een ouder. "Nog minder werken kan ook niet, want dan kunnen we niet rondkomen."
Opa's en oma's vinden oppassen soms zwaar, maar durven dat lang niet altijd te zeggen: 'Bang dat ik mijn kinderen teleurstel' - EenVandaag (avrotros.nl)
Ik krijg ook steeds meer het gevoel dat kinderen krijgen alleen nog maar kan als je genoeg geld hebt.
Eigenlijk ben ik blij dat ik niet nu jong ben.
Elke generatie heeft zijn leuke en minder mensen en kanten.
De nieuwe instroom had wel onrealistische ideeën over carrièremogelijkheden en salarismogelijkheden. Bijvoorbeeld dat ze zich niet konden voorstellen dat niet iedereen met een fanfare binnen werd gehaald, omdat er ook perioden zijn geweest dat je dankbaar was dat je een baan had weten te bemachtigen. En dat je werk had, belangrijker was dan dat het leuk was.
Of dat ze denken dat ze 5.000 bruto een logisch starterssalaris is. Of dat het bedrijf verplicht is om er voor te zorgen dat ze genoeg geld overhouden aan het eind van de maand. (Denk 3 dagen werken, wel op zichzelf wonen en een auto en dan maar 80 euro per maand overhouden voor leuke dingen.)
Maar over het algemeen zijn ze net zo enthousiast over het werk als toen ik begon met werken. Wel heb ik het idee dat ze de lat voor zichzelf veel hoger leggen. Ook omdat ze veel vaker beoordeeld worden tijdens de studie, dan ik vroeger. En ook tijdens het werk. Dus meer gewend lijken te zijn om beoordeeld te worden. Maar daardoor lijken ze wel wat onzekerder, want ze hebben het gevoel continue optimaal te moeten presteren. En mensen die de kantjes er van af willen lopen of dingen niet willen doen, die heb je altijd al.
In mijn eerste baan wilde ik ook geen administraties verwerken, nou ja, niet continue, want daar was ik niet voor aangenomen of voor opgeleid. Er waren toen ook wel zaken die ik bij mijn werkgever neerlegde, terwijl het niet hun probleem is. Of dat mijn werkhouding niet optimaal was. Of vooral bezig was met wat voor mij goed was (niet overwerken, parttime werken, geen zin om naar klanten te gaan.) Maar ook dat is goed gekomen. 
En ik ken ook genoeg leeftijdsgenoten of ouderen met dezelfde denkbeelden als nieuwe instroom. Een collega die het idioot vond dat ik primair werkte voor mijn geld, want hij zou nooit ergens gaan werken waar het niet leuk was. Een andere die na het afronden van de hbo-opleiding een functie omhoog ging, maar hij vond dat hij nog een functiehoger hoorde. Terwijl hij noch de opleiding noch de werkervaring had voor die functie.
Sommige jeugd is beschermd opgevoed, dat was vroeger ook al. Sommigen hebben ouders die alles betaalden, die waren er vroeger ook. Het lijkt misschien dat het jeugd nu veel makkelijker heeft. Maar ik denk wel vaak, ze hebben het misschien makkelijker op één vlak, maar lastiger op een ander vlak. En als dat dan iets volledig nieuws is, omdat de maatschappij veranderd is, dan is het nog lastiger om in te schatten hoe lastig het is.
citroentje schreef op 07-10-2023 om 12:57:
Ik hb twee z- kinderen en herken het totaal niet. De Z generatie is ook de pechgeneratie met een enorme studieschuld, veel bij moeten werken naast je studie en vervolgens is er geen kamer te vinden of zo onbetaalbaar dat ze nog meer moeten werken naast studie. De eisen zijn hoog. Wat ik wel herken is dat ze door social media een onrealistisch beeld hebben over uiterlijk en mentale gezondheid. Iedere dip is een depressie en een paar dagen geen eetlust anorexia.
Ik heb ook 2 x een z-generatie op de wereld gezet en herken wel dingen. Soms bij mijn eigen kinderen en anders bij leeftijdgenoten. Ik herken het niet fulltime willen werken en het belangrijk vinden veel vrij te zijn. Maar wel vinden dat je alles moet kunnen blijven doen met het daarbij horende salaris. Dit brengt in het leven soms wisselend onvrede met de banen die mijn kinderen hebben. Maar méér werken dat willen ze allebei zeker niet. En ook bij de leeftijdgenoten van mijn kinderen zie ik dit terug.
Het leven moet vooral gericht zijn op geluk (en daar hoort veel vrije tijd, voldoende middelen en weinig tegenslag als vanzelf bij) en niet iedereen is even goed getraind in het opvangen van mindere dagen. Dat leidt al snel tot van de leg zijn.
Saga schreef op 07-10-2023 om 13:57:
wat ik merk, dat de stagiaires die ik krijg (masterstudenten, generatie Z) beter hun grenzen aangeven en ook veel meer nadenken over wat ze willen in hun werk. In mijn tijd was je al blij als je na je studie een betaalde baan kon vinden.
Ze stellen doorgaans ook hogere eisen; als ze klus a 3x hebben gedaan willen ze dat niet meer doen, want daar leren ze niet meer van. Ja jammer dan, klus a is gewoon onderdeel van ons werk en heb ik zelf meer dan 1000x uitgevoerd inmiddels. Word er niet perse warm van, maar ja, het hoort er wel bij. Niet allemaal hoor, maar is wel de tendens over de afgelopen jaren imo.
Uiteindelijk merk ik wel dat deze generatie het al werkende vanzelf in de gaten krijgt. Want waar ze met torenhoge verwachtingen binnenstappen, in de praktijk moet werk toch gewoon gedaan worden en ook die k-klussen idd. Na blijven rondhoppen en iedere keer merken dat het uiteindelijk toch steeds op hetzelfde neerkomt, moeten ze wel. Merken dat de verwachtingen niet matchen met de realiteit. En dat is dan even slikken. De meeste jongeren kunnen hun verwachtingen aanpassen.
Bakblik schreef op 11-10-2023 om 12:46:
[..]
Had de start van dit topic gemist en heb nu pas alles bijgelezen.
Hier wil ik wat op zeggen Miepjecody
Jonge mensen die nu een opleiding moeten kiezen hebben vaak al gezien hoe zwaar het is maar ook hoe weinig je echt zorgt. De administratieve taak is veel te groot.
Onze jongste heeft als jong kind 4 keer in het ziekenhuis gelegen en na zijn eerste opnames wilde hij best "zuster" worden als jongetje van 4. Met 12 jaar lag hij opnieuw in het ziekenhuis en was hij zich heel bewust van zijn omgeving. De zusters, de fysiotherapeut, iedereen praat met mij maar zit ondertussen vanalles in te vullen op de computer. Ook bij de thuiszorg voor oma viel het hem op dat oma snel werd aangekleed en de zuster nog werk ging doen in de map. "Mam die zuster was 22 minuten binnen waarvan ze er 12 heeft zitten schrijven, dat is toch niet oma verzorgen!"
Toen het keuzemoment kwam voor een opleiding werd het toch iets technisch. Als ik wil zorgen dan wil ik zorgen en niet dikke mappen invullen of bestanden maken op de computer. Hij zou met liefde en toewijding zorgen maar die administratieve lasten wil hij niet.
Ik ken ook zorgmedewerkers die mede daarom de zorg hebben verlaten. Ze willen mensen verzorgen en dingen doen die op dat moment nodig zijn en niet mevrouw X laten zitten in haar eigen vuil, omdat douchen pas overmorgen weer mag. Het brengt ze in gewetensbezwaren.
Precies dat willen wij ook niet. Er wordt gewerkt aan zorg ontregelen, maar dat valt niet mee.
Zo jammer dat mensen daardoor afhaken of er niet aan beginnen. Dat snap ik helemaal. Het enige wat is desondanks kan doen is rondroepen dat mijn doelgroep zo fijn is om mee te werken, dat dat een hoop goedmaakt
Miepjecody schreef op 11-10-2023 om 10:41:
[..]
Ik zeg niet dat de hele generatie zo is.ken ook oudere mensen met volkomen doorgeslagen eisen.
In veel belangrijke praktische beroepen is personeelstekort. Beroepen die nodig zijn voor ons voortbestaan. Dus iedereen parttime zit er straks gewoon niet in.
Met de KDV's en BSO's die vol zitten zou ik niet weten hoe die doelgroep fulltime moet werken...
Yumi schreef op 11-10-2023 om 11:59:
[..]
Ik hoor dit ook vaker, maar begrijp het niet. Hoezo moeten ze oppassen, het is geen verplichting. Het is een probleem waar opa's en oma's steeds vaker tegenaan lopen, de verwachting dat ze standaard op kunnen passen.
Dit werkt overigens twee kanten op: De aanname van opa & oma dat zij gevraagd worden om op te passen. Ik zie in onze omgeving van jonge gezinnen ouders die bewust niet willen dat opa en oma oppassen, en dat leidt ook tot teleurstelling en boze opa's en oma's.
Het lijkt eigenlijk een soort vicieuze cirkel: ouders worden opgeroepen meer te gaan werken, vanwege personeelstekorten, maar hun kinderen kunnen vanwege personeelstekorten niet op de opvang terecht, ellenlange wachtlijsten. Zo zit je wel in een spagaat.
En dan is er nog een groep die ouder is, die op kleinkinderen past of mantelzorgt. Generatie Z ziet hoe die groepen zich een slag in de rondte werken en denken “ik doe het anders!”. Maar daar vinden we dan ook wat van 
Terwijl ik me wel afvraag hoeveel mensen zich lekker voelen bij fulltime werken en daar veel voldoening uit halen.