Ik heb hem net ook teruggekeken. Poeh het idee dat je je kind zo jong moet achterlaten lijkt me verschrikkelijk. Maar andersom natuurlijk ook dat je je kind moet loslaten.
Kersje 
Kersje schreef op 12-01-2022 om 23:23:Het valt ook gewoon niet uit te leggen en aan de andere kant, wees blij dat je het niet begrijpt, want het is echt wel een battlefield kan ik zeggen. Ik deel dit hier, maar niet met mijn ouders bijvoorbeeld. Die mensjes, echt, té pijnlijk gewoon. Steeds probeer ik hen een soort van op te peppen, maar wat valt er op te peppen? Het is allemaal zo begrijpelijk, maar totale machteloosheid die daar tegenover staat.
Oef. Bovenop je eigen leed draag je hun leed er nog bij. Ik heb daar iets van meegekregen toen ik zelf een kankerdiagnose kreeg en het nog onduidelijk was hoe erg het was (viel uiteindelijk mee). Dat je zelf in zak en as zit en dan ook nog het gevoel hebt dat je je ouders moet opvangen. Dus ik kan me er iets bij voorstellen hoe zwaar dat voor jou moet zijn.
En ik kan me er niks bij voorstellen hoe zwaar dat moet zijn voor een 16-jarig kind...
Dat Patrick zegt dat het een troost is dat zijn moeder dit niet hoeft mee te maken, zegt ook veel. En tegelijkertijd denk ik dan aan zijn broer en vader. Die gaan nu voor de tweede keer door die hel.
Wat een mooie maar ook zware uitzending gisteren. De moeder en dochter als zelfbenoemd Team Terminaal. Wat moet dat zwaar zijn voor hun, al vind je misschien ergens ook juist weer steun en herkenning bij elkaar, denk ik. En hoe zij benoemen dat het het zwaarst is voor de andere twee meiden die achterblijven. Wat een heftig verhaal.
De verjaardag en de doop van Patrick waren ook prachtige momenten. Bijna surrealistisch met al die auto's op de parkeerplaats, een dienst over de radio en dan hun zoontje die er vrij tussendoor dartelt. Maar ook het bezoek aan het ziekenhuis waar ze weinig voor hem konden doen. Dat was zo verdrietig.
Naar Francis kan ik zo vol bewondering kijken. Hoe zij haar geluk haalt uit de kleine dingen die juist de grote dingen in het leven zijn. Wat een prachtige vrouw. En die tatoeage van de vlinder in haar hals staat haar zo prachtig!
Het liedje van André Hazes dat Roy draaide, had ik nog nooit gehoord, maar wat kwam dat binnen. En zoveel liefde tussen hem en Anniek. Ook al van die mooie, krachtige, eerlijke mensen. En zo kwetsbaar tegelijk.
Ik zit nu te kijken terwijl tranen in mijn ogen staan. Mijn man is even oud en met dezelfde naam als 1 van de deelnemers. Ik vind dit gewoon zo'n heftig programma. En Tim doet het heel goed.
Vond gisteren de heftigste uitzending tot nu toe... Eigenlijk is elk verhaal in dit programma er 1 teveel. Wat een mooie mensen en wat een liefde voor elkaar ♥️
Ik vond dat liedje van Hazes wel een aparte keus eigenlijk. Zo treurig, alsof zijn hele leven geen zin heeft gehad en hij mislukt en eenzaam sterft. Ik weet niet hoe letterlijk je die tekst moet nemen, maar als Roy er zo tegenaan kijkt, dan maakt dat het allemaal wel nog verdrietiger.
En tjonge zeg, Team Terminaal... Onvoorstelbaar wat die zussen nog te wachten staat... Dat is toch bijna niet te doen om zo kort na elkaar je moeder en je zus te moeten verliezen? En dan hebben ze hun vader ook al verloren...
ja, was een heftige aflevering.
Alweer een zware aflevering. Arme Irene. En wat een prachtige urn van Kiki. Maar ook: wat een verdriet. En Jip is ook al niet te benijden, maar wat een uitstraling heeft zij!
Wat een prachtig en integer programma. Ik volg de serie voor het eerst. Ooit wel eens een losse of halve aflevering gezien tijdens het zappen, maar de serie volgen en meeleven met de jongeren vind ik wel heel bijzonder.
Jip en haar gezin zijn zo bijzonder, echt heel mooi om te zien hoe zij leven en keuzes maken. Mooi dat ze spullen weggaven op het feestje.
Irene en haar moeder, knap dat zij er zo… haast luchtig instaan met elkaar. Dat ze nog grapjes weten te maken en elkaar er zo doorheen slepen.
Roy en Anniek, wat een contrast van de spanning aan het begin van de aflevering met daarna de goede uitslag en aan het eind het nieuws van de zwangerschap. Zó mooi om de blijdschap op hun gezichten te zien.
Pfff het was weer een beladen aflevering. Dat Patrick gewoon voelt dat hij nog maar weken heeft. Die wanhoop in zijn ogen. Zijn geest wil wel maar zijn lijf niet. Ik hield het weer niet droog.
Gatekeeper schreef op 02-02-2022 om 22:35:
Pfff het was weer een beladen aflevering. Dat Patrick gewoon voelt dat hij nog maar weken heeft. Die wanhoop in zijn ogen. Zijn geest wil wel maar zijn lijf niet. Ik hield het weer niet droog.
Nou dit idd.
Gatekeeper schreef op 02-02-2022 om 22:35:
Pfff het was weer een beladen aflevering. Dat Patrick gewoon voelt dat hij nog maar weken heeft. Die wanhoop in zijn ogen. Zijn geest wil wel maar zijn lijf niet. Ik hield het weer niet droog.
Nee, dat kwam enorm binnen. Iedereen deze aflevering trouwens, opnieuw. Wat een mooie mensen, stuk voor stuk. En dan zo'n vreselijk noodlot.
Ach die Patrick. Dat gezin heeft mijn hart echt gestolen en elke aflevering breekt mijn hart weer een stukje verder. 
Op de een of andere manier raakt het verhaal van Patrick me echt extreem erg. Misschien omdat hij en zijn gezin zo lijkt op mijn eigen situatie? Leeftijd/samenstelling/zelfde hobby's/uiterlijk etc. Doet gewoon echt pijn om te kijken. En tegelijkertijd vind ik het heel mooi hoe ze ermee om gaan. 
Die boom.. die herinneringenbox. Die vrienden, de broer. Zo veel mooie mensen bij elkaar.
Het grote verschil om deze serie te kijken nu ikzelf ongeneeslijk ziek ben en toen ik dat nog niet was, is dat je altijd zo ontzettend vol verwondering kijkt naar waar zij die kracht vandaan halen, hoe dan? Nog humor hebben en plezier kunnen maken, terwijl je zo ziek bent. Je denkt dat je dat zelf nooit zou kunnen, maar dat is weer iets heel ‘moois’ van moeder natuur……..bij zo’n afschuwelijke diagnose krijg je automatisch ook zo’n enorme (over)levenskracht die niet te beschrijven valt!
Je kunt van zoveel kleine onbenullige dingen zo ontzettend genieten, een zonnestraal op je gezicht, zélfs autorijden of kunnen douchen. Zaken die je maar als vanzelfsprekend neemt als je gezond bent. Dat vind ik soms wel jammer, dat je eerst ziek moet worden om je écht bewust te worden van de mooie dingen een mens iedere dag krijgt en meemaakt. Daarom kon ik het bijv ook heel slecht handelen dat mensen zo zeurden over wat niet meer kon tijdens de coronamaatregelen, al begrijp ik dat aan de andere kant ook weer wel. Zou oneerlijk zijn dat te ontkennen 😊.
Ik loop nog 2 afleveringen achter, maar volg de kandidaten ook op Facebook, dus lees er wel regelmatig over. Snel maar eens kijken weer.