Je eigen uitvaart?

Ik heb nog niet iets laten vastleggen. Ik ervaar een vaag gevoel van weerstand bij reguliere begraafplaatsen en had daarom vroeger een voorkeur voor crematie, maar merk dat ik de laatste jaren toch meer richting een natuurbegraafplaats neig. 

De dienst kan in mijn kerk gehouden worden. Zij zorgen ook wel voor eten en drinken en regelen veel. Een paar mensen van ons muziekteam zorgen voor de liedjes. Gitaar, piano, basgitaar, en wat mij betreft zelfs de drums. Het is dan wel het einde van mijn leven, maar vanuit mijn christelijke geloof ook het begin van iets beters, dus het hoeft niet allemaal zwaar en droevig te zijn. 

Een vriendin van mij, die erg van vooruit plannen houdt, is een paar jaar geleden er eens voor gaan zitten, samen met haar man. Alles doorgesproken, opgeschreven, muziek uitgezocht en zo.

Niet wetende dat haar man een paar wéken later acuut zou overlijden, 56 jaar oud, hartstilstand.  

Het was een práchtig afscheid.

Toen ik een paar jaar geleden leukemie kreeg, heb ik tegen mijn man gezegd, dat ik gecremeerd wilde worden, als ik het niet zou overleven, en dat mijn as moet worden bijgezet in het graf van ons overleden zoontje. Verder had en heb ik geen wensen. Ik weet dat hij en mijn kinderen er een mooie uitvaart van zullen maken. (Maar voorlopig ben ik er nog en lijkt de ziekte bezworen).

Mijn man is ruim 6 jaar geleden overleden en mijn zoon weet dat ik een zelfde soort uitvaart wil. Ik wil niet opgebaard worden en dat Jan en alleman komt kijken. Alleen directe naaste familie mag mij dood zien. Ik wil gecremeerd worden en met de as wordt niks gedaan. Mijn as wordt uitgestrooid op de strooiweide van het crematorium op een plaats en tijd die mijn familie niet weten. Geen koffie en cake in het crematorium maar een borrel met hapjes in een zaaltje van een cafe met een mooi gezelschap van mensen die mij dierbaar waren. Tijdens de dienst wordt er muziek gedraaid die ik mooi vond en er zullen leuke en gekke foto's te zien zijn.

De natuur begraving is populair zie ik. Lastig om over na te denken wel 

Ik wil een crematie en zeker niet het onzinnige dat het begraven op een  natuurbegraafplaats is. In een overvol land als Nederland je eigen stukje claimen en nog wel in een 'natuurgebied'.

Een stoffelijk overschot bevat onder andere amalgamen in het gebit, cadmium in de nieren, lood in de botten, kwik in het lichaamsvet, kunststoffen, protheses, conserveringsmiddelen. De mens staat aan het eind van de voedselketen en we gaan niet zo zorgvuldig om met bestrijdingsmiddelen, dioxines en brandvertragers. Een mens is in feite ‘een wandelend vuilnisvat’, aldus Lucas Reinders, voormalig hoogleraar milieukunde aan de Universiteit Amsterdam.

Lees het hele verhaal hier.

Argumenten voor en tegen natuurbegraven | leest u hier (natuurbegraafplaats-waaromniet.nl)

SuzyQFive schreef op 10-09-2022 om 00:41:

[..]

Ik ben ook niet tegen natuurbegraafplaatsen an sich, maar ik hoef niet elke dag thuis met de dood geconfronteerd te worden. Het natuurgebied begint hierachter en dan is er een heel groot stuk alleen maar natuur, aan de andere kant ‘van het bos’ was al een heel ander verhaal geweest.

Jouw ouders zijn dan ook jong overleden, of niet?

Ja. Helaas. 
Mijn moeder was 53. Borstkanker inclusief allerlei behandelingen, na een jaar schoon verklaard en een paar weken later: naar hoestje, toch uitzaaiingen. 6 weken later was de begrafenis.

Mijn vader van 51 een paar maanden later. Rugpijn, onverklaarbare klachten (bloed bij de ontlasting, flink afvallen) we zagen hem zienderogen achteruit gaan maar met de standaard onderzoeken konden ze niks vinden, 'over 6 weken bent u aan de beurt voor een inwendig onderzoek'. Daar ging het echt te snel voor. In België konden we de volgende dag terecht maar werd uiteindelijk ook niks gevonden. Uiteindelijk kwamen er nog meer klachten bij waardoor het toch accuut werd. 4 dagen opname en onderzoeken. Op disndag de diagnose: uitgezaaide kanker, tumoren ter grote van golfballen in zijn rug, oorsprong gaan we niet meer zoeken (waarschijnlijk prostaat). Op vrijdag kwam hij thuis, op zondag is hij overleden.

Wij studeerde allemaal net/nog, ik had dat jaar een baby gekregen, we hebben het weekend van overlijden een nieuw huis gekocht... Het was een rollercoaster!

Dorestad schreef op 09-09-2022 om 19:55:

schoffel mij maar onder de zoden van een natuurbegraafplaats zodat mijn stoffelijk overschot kan dienen als voedsel voor allerlei organismen. Kringloop van het leven.
Ook het gegeven dat dan na die tijd, na een jaar of tien of 20, mijn kinderen niet meer zitten met wel of niet verlengen van grafrechten vind ik een prettige gedachte. Het mag overigens nog best even duren. Wat mij betreft komt er ook geen grote 'kijkhetlijkshow'.

Zul je toch zelf een plek moeten gaan uitzoeken vgm

SuzyQFive schreef op 09-09-2022 om 23:51:

[..]

Mijn moeder was nog maar 52 toen ze overleed. Ze is gecremeerd. Mijn vader heeft toen een hele ceremonie bedacht voor het uitstrooien. Het was echt prachtig.

Hij had haar as in allemaal kleine zakjes gedaan en die zakjes zaten aan takken vastgebonden met een lint eraan. Wij gingen met ons vieren (vader, broer, zus en ik) doen wat we vroeger op vakantie altijd deden. Met de bus naar het Posthuis, daar wat drinken met een gebakje en dan lopend over het strand terug naar de camping, ondertussen schelpjes en andere schatten zoekend.
Mijn moeders as, met die takken, zat in een grote ouderwetse rugzak die mijn ouders vroeger gebruikten voor vakantie en zo ging ze voor de laatste keer met ons naar het Posthuis en een strandwandeling maken.
Halverwege de wandeling kwam de rest van (een deel van) de familie van de andere kant aanwandelen (waaronder mijn man en kinderen) en op die plek hielden we halt.

Iedereen kreeg een stok met een zakje as. We speelden Blackbird van de Beatles en op teken van mijn vader trok iedereen aan het lint en daar ging mijn moeders as, temidden van kleine zwarte veertjes die ook in het zakje zaten. Het zag er echt heel mooi uit.

Klinkt heel mooi. We hebben er wel over na gedacht om haar ergens zelf uit te strooien, maar de plekken die we konden bedenken vonden we niet zo geschikt en de as mee naar huis nemen zag niemand zitten. Mijn opa hebben we ook op die begraafplaats uitgestrooid. Minder mooi. Meer praktisch. Dat past wel bij mijn broer en mij. 

Voor ons gevoel is het echte afscheid toch al geweest met de crematie. Ik denk dat mijn moeder er wel tevreden mee zou zijn. Mijn peuter dochter stond te dansen naast de kist . Er was zwarte humor en een zwarte kist. Iedereen vond het erg mooi en passen bij mijn moeder.

Ik hoop dat als ik er niet meer ben er dan een achterkleinkind staat te dansen op mijn crematie. Ik wil namelijk nog heel lang leven. 

Chiquita schreef op 10-09-2022 om 10:27:

[..]

Zul je toch zelf een plek moeten gaan uitzoeken vgm

Plek is al bekend. 

Ysenda schreef op 09-09-2022 om 23:41:

[..]

Wie bakt die versnaperingen dan? Ik weet nog bij mijn zus dat mijn hoofd niet naar het bakken van cake stond en bij de rest van mijn familie ook niet.

De kerk hier hanteerd commerciële prijzen want de rekeningen moeten ook betaald worden.

De versnaperingen worden gebakken door kerkleden die dat graag doen, En natuurlijk moet de kerk rekeningen betalen, maar als vrijwilligers koffie schenken, doet dat iets voor de kosten. Het is geen uitvaartcentrum, zoveel begrafenissen zijn er per jaar niet.

(Er zijn kerken waar men vanwege de vergrijzing -en veel uitvaarten- wel meer kosten in rekening brengt, Maar bij ons in de biblebelt is dat nog niet nodig.)

Athan schreef op 10-09-2022 om 03:40:

Ik wil mijn nabestaanden met zo weinig mogelijk kosten opzadelen, dus heb ik onlangs besloten dat ik mijn lichaam aan de wetenschap schenk.

Dat is geen garantie dat je nabestaanden geen uitvaart hoeven te regelen. Soms is er een stop op de aanname van lichamen.