Je eigen uitvaart?
Misschien een wat lugubere vraag, maar jullie eigen uitvaart? Hoe moet die eruitzien?
Peaches schreef op 09-09-2022 om 20:22:
Maar is dat wel fijn voor degene die het moet regelen? Totale vrijheid en geen idee waar je moet beginnen? Of is iets van een richting, een houvast juist prettiger?
Volgens mij is het makkelijkste:
Geef richtlijnen voor hoe je het in gedachten hebt, en geef ook aan dat je idee a,b en c echt belangrijk vindt, en dat men van idee x, y en z ook rustig mag afwijken als men er anders over denkt.
en zelf wil ik graag in een rieten mandje op een natuurbegraafplaats.
als de kinderen ouder zijn, dan het liefste een natuurbegraafplaats. Maar als ik nu overlijd dan gun ik de kinderen een plek waar ze weten waar hun moeder ligt. En dan bij mijn graf tekeningen en "schatjes " kunnen neerleggen.
Maar bij voorkeur dus een natuurbegraafplaats. Dat gedoe met de grafrechten en het verplichtte bloemetje op de sterfdag dat wil ik liever mijn omgeving niet "aandoen". Beseffend dat dat misschien voor de ander, anders kan worden ervaren.
Ik wil gecremeerd worden. Dat is het enige wat ik zelf wil bepalen. Begraven vind ik echt niets. Verder moeten ze vooral doen wat fijn in voor zichzelf. Wat ze daarna met mijn as doen mogen ze zelf weten. Zelf zou ik niet echt op een schoorsteenmantel willen staan, maar als ze dat willen moeten ze het gewoon doen.
Mijn moeder is 2 maanden geleden overleden en we wisten dat ze gecremeerd wilde worden. Omdat ik het wil gaan we haar zelf uitstrooien op het veldje van de begraafplaats waar haar vader ook uitgestrooid is. Dat heb ik haar eigenlijk ook belooft net voor ze overleed. Niet dat ze toen nog bij was, maar voor mij voelt dat goed. Mijn broer hecht er weinig waarde aan en vond het prima. We moeten nog even kijken wie er verder bij wil zijn.
Mijn schoonmoeder hebben we 4 jaar geleden ook laten cremeren. Bij haar was het niet zo duidelijk wat ze wilde, maar ze had wel eens gezegd dat ze niet perse begraven hoefde te worden. Het crematorium daar was in het bos en ze hield erg van de natuur. De begraafplaats was een boomloze vlakte. Dat maakt de beslissing makkelijk. De ceremonie hebben we ook buiten gedaan tussen de bomen. Ik weet zeker dat ze dat mooi had gevonden. Ze heeft ergens tussen de bomen een urn graf. Er staat alleen een bloempot op. Mijn man gaat er nooit heen. Zijn zus wel.
Tara82 schreef op 09-09-2022 om 23:05:
Ik wil gecremeerd worden. Dat is het enige wat ik zelf wil bepalen. Begraven vind ik echt niets. Verder moeten ze vooral doen wat fijn in voor zichzelf. Wat ze daarna met mijn as doen mogen ze zelf weten. Zelf zou ik niet echt op een schoorsteenmantel willen staan, maar als ze dat willen moeten ze het gewoon doen.
Mijn moeder is 2 maanden geleden overleden en we wisten dat ze gecremeerd wilde worden. Omdat ik het wil gaan we haar zelf uitstrooien op het veldje van de begraafplaats waar haar vader ook uitgestrooid is. Dat heb ik haar eigenlijk ook belooft net voor ze overleed. Niet dat ze toen nog bij was, maar voor mij voelt dat goed. Mijn broer hecht er weinig waarde aan en vond het prima. We moeten nog even kijken wie er verder bij wil zijn.
Mijn schoonmoeder hebben we 4 jaar geleden ook laten cremeren. Bij haar was het niet zo duidelijk wat ze wilde, maar ze had wel eens gezegd dat ze niet perse begraven hoefde te worden. Het crematorium daar was in het bos en ze hield erg van de natuur. De begraafplaats was een boomloze vlakte. Dat maakt de beslissing makkelijk. De ceremonie hebben we ook buiten gedaan tussen de bomen. Ik weet zeker dat ze dat mooi had gevonden. Ze heeft ergens tussen de bomen een urn graf. Er staat alleen een bloempot op. Mijn man gaat er nooit heen. Zijn zus wel.
Mijn moeder is in juni overleden, mijn vader heeft het as nog niet uitgestrooid, wel meegenomen naar de camping waar ze zo graag kwamen. Mijn vader weet ook nog niet wanneer. Het is allemaal nog te vers. Ik zit nog in rouwperiode.
Ik merk dat ik een beetje pissig wordt van al die mensen die een ‘natuurbegraafplaats’ willen (dat ligt bij mij hoor 😅, zit even in mijn irritatiezone).
Dankzij die toegenomen wens daarvoor willen ze mijn uitzicht gaan verpesten met een natuurbegraafplaats. We kijken nu vrij uit over weiland. Dat moeten ze dan met minimaal 1,5m ophogen want je mag niet in kleigrond begraven. En de verwachting is dat er dan zo’n drie uitvaarten per dag zullen zijn. Nee dank je.
Sowieso vind ik begraven niet meer passend in Nederland. Er te weinig ruimte voor in de bodem. En zelf heb je toch geen besef dat je er ligt. Daarnaast vind ik begraven ook een verplichting geven aan je nabestaanden om het graf te onderhouden.
Wat ik wel heel mooi vindt is een crematie op een boot, beetje een vikinguitvaart. Maar dat mag hier (logischerwijs) niet.
Ik wil dus of mijn lichaam beschikbaar stellen aan de wetenschap of gecremeerd worden, of wie weet wat voor alternatieven er nog zijn (iets met een soort gel kwam ik laatst tegen). Ik wil dus niet een graf dat anderen verplicht er iets mee te doen. Mijn herdenkingsdienst/uitvaart wil ik niet in een crematorium of uitvaartcentrum. Mijn ex schoonvader stelde zijn lichaam ook beschikbaar voor de wetenschap en zijn herdenkingsdienst was in een buurthuis. Heel informeel, met mensen die wel iets vertelden, of filmpjes lieten zien bijvoorbeeld. Dat vond ik eigenlijk wel mooi. Niet zo stijf. Dit was zo warm. Ruimte om met elkaar te praten, zijn muziek te luisteren en samen te zijn.
Wilgenkatje- schreef op 09-09-2022 om 21:40:
Van mensen die verdrietig zijn om je overlijden verwachten dat ze een feestje bouwen om het leven te vieren is me net wat te kort door de bocht.
Mijn afscheid mag in de kerk. Dat is geen commerciële instelling, koffie/thee tegen kostprijs en lekkere zelfgebakken versnaperingen erbij. De voorganger en de musici/techniek hoef je in onze kerk niet te betalen, noch de zaalhuur. De boekjes print je zelf, veel voordeliger dan de uitvaartondernemer dat doet. En iedereen brengt een bloem uit eigen tuin mee, klaar.
Ieder bijeen voor een moment van herinnering - ook aan anderen die gemist worden- ; bezinning met mooie muziek, goede woorden ( wat mij betreft uit de bijbel, daar staat veel bruikbaars in), leuke fotoserie, voorbede voor iedereen die lijdt, dankgebed voor alles wat mooi en kostbaar was. Vergeving voor wat we elkaar aandoen, bewust of onbewust.
Het afscheid en begraven, gewoon in eigen dorp.
En dan terug in de kerk veel lekkers te eten en te drinken, een goede tijd met elkaar om er weer tegenaan te kunnen. He, jammer dat ik daar niet meer bij ben.
Wie bakt die versnaperingen dan? Ik weet nog bij mijn zus dat mijn hoofd niet naar het bakken van cake stond en bij de rest van mijn familie ook niet.
De kerk hier hanteerd commerciële prijzen want de rekeningen moeten ook betaald worden.
SuzyQFive schreef op 09-09-2022 om 23:39:
Er te weinig ruimte voor in de bodem. En zelf heb je toch geen besef dat je er ligt. Daarnaast vind ik begraven ook een verplichting geven aan je nabestaanden om het graf te onderhouden.
Dat laatste is dus niet van toepassing bij een natuurbegraafplaats.
Tara82 schreef op 09-09-2022 om 23:05:
Ik wil gecremeerd worden. Dat is het enige wat ik zelf wil bepalen. Begraven vind ik echt niets. Verder moeten ze vooral doen wat fijn in voor zichzelf. Wat ze daarna met mijn as doen mogen ze zelf weten. Zelf zou ik niet echt op een schoorsteenmantel willen staan, maar als ze dat willen moeten ze het gewoon doen.
Mijn moeder is 2 maanden geleden overleden en we wisten dat ze gecremeerd wilde worden. Omdat ik het wil gaan we haar zelf uitstrooien op het veldje van de begraafplaats waar haar vader ook uitgestrooid is. Dat heb ik haar eigenlijk ook belooft net voor ze overleed. Niet dat ze toen nog bij was, maar voor mij voelt dat goed. Mijn broer hecht er weinig waarde aan en vond het prima. We moeten nog even kijken wie er verder bij wil zijn.
Mijn schoonmoeder hebben we 4 jaar geleden ook laten cremeren. Bij haar was het niet zo duidelijk wat ze wilde, maar ze had wel eens gezegd dat ze niet perse begraven hoefde te worden. Het crematorium daar was in het bos en ze hield erg van de natuur. De begraafplaats was een boomloze vlakte. Dat maakt de beslissing makkelijk. De ceremonie hebben we ook buiten gedaan tussen de bomen. Ik weet zeker dat ze dat mooi had gevonden. Ze heeft ergens tussen de bomen een urn graf. Er staat alleen een bloempot op. Mijn man gaat er nooit heen. Zijn zus wel.
Mijn moeder was nog maar 52 toen ze overleed. Ze is gecremeerd. Mijn vader heeft toen een hele ceremonie bedacht voor het uitstrooien. Het was echt prachtig.
Hij had haar as in allemaal kleine zakjes gedaan en die zakjes zaten aan takken vastgebonden met een lint eraan. Wij gingen met ons vieren (vader, broer, zus en ik) doen wat we vroeger op vakantie altijd deden. Met de bus naar het Posthuis, daar wat drinken met een gebakje en dan lopend over het strand terug naar de camping, ondertussen schelpjes en andere schatten zoekend.
Mijn moeders as, met die takken, zat in een grote ouderwetse rugzak die mijn ouders vroeger gebruikten voor vakantie en zo ging ze voor de laatste keer met ons naar het Posthuis en een strandwandeling maken.
Halverwege de wandeling kwam de rest van (een deel van) de familie van de andere kant aanwandelen (waaronder mijn man en kinderen) en op die plek hielden we halt.
Iedereen kreeg een stok met een zakje as. We speelden Blackbird van de Beatles en op teken van mijn vader trok iedereen aan het lint en daar ging mijn moeders as, temidden van kleine zwarte veertjes die ook in het zakje zaten. Het zag er echt heel mooi uit.
Ysenda schreef op 09-09-2022 om 23:41:
[..]
Wie bakt die versnaperingen dan? Ik weet nog bij mijn zus dat mijn hoofd niet naar het bakken van cake stond en bij de rest van mijn familie ook niet.
Als mensen actief lid zijn van een kerkgemeente zijn daar vaak wel mensen die allerlei hand- en spandiensten verrichten. Cakes bakken, koffie schenken, boekjes printen en nieten, bloemen verzorgen etc. Mensen die geen directe familie zijn maar wel betrokken genoeg om iets nuttigs te willen doen.
Toen wij een overlijden in de schoonfamilie hadden stonden er tafels vol eten. Geen idee wie precies de makers waren maar het waren iig mensen uit de kerk.
Ginevra schreef op 09-09-2022 om 23:49:
[..]
Dat laatste is dus niet van toepassing bij een natuurbegraafplaats.
Nee, klopt. Deels trouwens. Want je mag dan wel geen steen plaatsen maar je mag wel herdenkingsdingen neerzetten of een houten bordje.
SuzyQFive schreef op 09-09-2022 om 23:39:
Ik merk dat ik een beetje pissig wordt van al die mensen die een ‘natuurbegraafplaats’ willen (dat ligt bij mij hoor 😅, zit even in mijn irritatiezone).
Dankzij die toegenomen wens daarvoor willen ze mijn uitzicht gaan verpesten met een natuurbegraafplaats. We kijken nu vrij uit over weiland. Dat moeten ze dan met minimaal 1,5m ophogen want je mag niet in kleigrond begraven. En de verwachting is dat er dan zo’n drie uitvaarten per dag zullen zijn. Nee dank je.
Sowieso vind ik begraven niet meer passend in Nederland. Er te weinig ruimte voor in de bodem. En zelf heb je toch geen besef dat je er ligt. Daarnaast vind ik begraven ook een verplichting geven aan je nabestaanden om het graf te onderhouden.
Ik snap goed dat je dan geen positief beeld hebt van natuurbegraven. Hier is de natuurbegraafplaats op een deel van een landgoed. Er zijn geen woningen omheen (wel bos en akkers). Je laatste argument spreekt ook juist voor natuurbegraven. Daar hoef (mag) je niks (te) onderhouden. Het enige dat wij aan het graf van mijn ouders doen is jaarlijks bolletjes planten (worden aangeboden door de begraafplaats zelf) en een enkele keer laten maaien (als we weten dat hun ouders op de begraafplaats komen, die zijn van de oude stempel en voor hen voelt het natuurgraf toch wat onverzorgd en alsof niemand nog om hen geeft... dus laten we het wat 'bijwerken' zodat er wat aandacht aan is besteed). We zouden er ook een nieuwe boomschijf op mogen (laten) leggen, de eerste beginnen nu te scheuren, maar die behoefte hebben we niet.
Gsleutel schreef op 09-09-2022 om 23:58:
[..]
Ik snap goed dat je dan geen positief beeld hebt van natuurbegraven. Hier is de natuurbegraafplaats op een deel van een landgoed. Er zijn geen woningen omheen (wel bos en akkers). Je laatste argument spreekt ook juist voor natuurbegraven. Daar hoef (mag) je niks (te) onderhouden. Het enige dat wij aan het graf van mijn ouders doen is jaarlijks bolletjes planten (worden aangeboden door de begraafplaats zelf) en een enkele keer laten maaien (als we weten dat hun ouders op de begraafplaats komen, die zijn van de oude stempel en voor hen voelt het natuurgraf toch wat onverzorgd en alsof niemand nog om hen geeft... dus laten we het wat 'bijwerken' zodat er wat aandacht aan is besteed). We zouden er ook een nieuwe boomschijf op mogen (laten) leggen, de eerste beginnen nu te scheuren, maar die behoefte hebben we niet.
Ik ben ook niet tegen natuurbegraafplaatsen an sich, maar ik hoef niet elke dag thuis met de dood geconfronteerd te worden. Het natuurgebied begint hierachter en dan is er een heel groot stuk alleen maar natuur, aan de andere kant ‘van het bos’ was al een heel ander verhaal geweest.
Jouw ouders zijn dan ook jong overleden, of niet?
haha, voel me net zo’n NIMBY 🤣🤭
Ik wil mijn nabestaanden met zo weinig mogelijk kosten opzadelen, dus heb ik onlangs besloten dat ik mijn lichaam aan de wetenschap schenk.
Mijn vrouw had haar uitvaart tot in de puntjes voorbereid, uiteraard in overleg met mij, en dat was echt enorm prettig toen het erop aankwam. Een vriend had de kist gemaakt, een vriendin de bekleding daarvan, de zaal was geregeld (een totaal ongebruikelijke locatie voor een uitvaart - of zelfs voor een feest), inclusief de drank, de adressenlijst lag klaar, de kaart had ze zelf ontworpen, de taartenbakker was ingeseind en ze had een begrafenisondernemer in de arm genomen die de regie op zich nam. De muziek was iets wat ze aan mij overliet (omdat ik dat wilde) en of mensen iets wilden zeggen, liet ze aan de mensen zelf over - daar was voldoende tijd voor ingeruimd. Ik vond het heel erg prettig, want het ontlastte mij enorm en bovendien wist ik dat het "goed" was. Ook achteraf: dat het ging zoals zij had gewild. Het klinkt heel erg control-freakerig, maar zo was het helemaal niet; het ging volledig in overleg en ik had al die tijd van voorbereiding het gevoel dat het veel meer draaide om mij, als nabestaande (en ook een klein beetje om haar familie), dan om haarzelf. omdat ze zich heel erg bewust was dat ze er zelf toch niet bij zou zijn.
Als ik overlijd, hoop ik dat ik het ook zo goed heb geregeld voor mijn eventuele nabestaanden.