Moe en stress (drukte werk) - tips?

Ik heb juist het idee dat de slecht-slaap-cirkel doorbroken moet worden. Mijn tips:
1) ‘s avonds dus niet meer werken
2) kijk waar je van ontspant. Ik zet bijvoorbeeld als ik ga slapen een podcast op. Of een bodyscan.
3) jullie wisselen de nachten af zeg je. Doe oordoppen in als je geen ‘dienst’ hebt, zodat je ook door slaapt.
4) slaap komend weekend ook allebei een ochtend uit. Of doe ‘s middags een dutje. Tank bij. 

Je bent over je grens gegaan en dat doe je nog steeds. Daar is wel iets aan te doen. Namelijk: bepalen waar je grens ligt. Die is tijdelijk even opgeschoven. Schuif mee. Doe je dat niet, dan schuift die grens steeds verder en verder tot je heeeeel lang niks meer kunt. Als je dat niet goed voelt en signaleert, ben je niet geschikt voor de functie die je nu uitoefent want die vraagt om iemand die grenzen stelt. Dingen niet doet. Dingen laat liggen. Dat kán gewoon hè? Je kunt zelfs je manager laten kiezen welke dingen er blijven liggen. Maar eerst moet je stoppen met als een blind paard op hol slaan en blijven rennen. Sommige mensen reageren zo op stress: harder werken, harder lopen. Dan kun je helemaal niet meer goed nadenken. Het is alsof je naast je racefiets aan het rennen bent en dat je jezelf belooft bij de finish even stil te staan om op te stappen, want daarvoor ga je nu niet stilstaan, want je bent er al bijna… 

RoodVruchtje schreef op 18-01-2023 om 18:24:

[..]

WIL je wel een oplossing of advies, want ik lees enkel maar kan niet/gaat niet/…… NIEMAND is onmisbaar op het werk, misschien daar meer besef van krijgen dan?

Nouja, dat is een van de onderdelen toch, van overbelast zijn, dat het moeilijk is om een stap terug te nemen en te geloven dat iets nog werkt. Dat is in ieder geval mijn ervaring.

Dat zie je dan als ineens alle kinderen ziek thuis zijn en je helemaal niets voor je werk kan doen' de trein rolt gewoon door. Dat relativeert wel.h

Ah, ik zie dat Alhambra hetzelfde zei.

Hoe kom je uit de cirkel? Als je doorgaat zoals nu, verandert het niet. Neem de avonden helemaal vrij en ga op tijd naar bed. Geen werk, gewoon niet, ook niet dat ene mailtje. Als het dringend is bellen ze de volgende dag wel.

Qua werk: de verantwoordelijkheid leggen waar die hoort.

Ik werk bijvoorbeeld 3 dagen en heb een inspannende, specialistische functie met veel werk en geen back-up. Ik werk keihard op de 3 dagen dat ik werk, ik kan niet meer doen dan ik doe. Als er werk blijft liggen en mensen krijgen daar last van, is dat niet mijn probleem maar schuif ik dat probleem zonder pardon door naar mijn leidinggevende. Dat is de enige manier om rust te krijgen in je werk. Hard werken tijdens werktijd zodat je jezelf altijd recht in de spiegel kunt aankijken en stoppen met overwerken en daar ook duidelijk in zijn. Dan krijg je zomaar ineens meer tijd voor je privé. Die grens moet je echt zelf bewaken. 

Ik heb ook een stressvol priveleven op het moment, maar kan dat prima loskoppelen van mijn werk. Werk mag geen last hebben van mijn prive en mijn prive mag geen last hebben van mijn werk. En dat kan echt, maar dan moet je zelf wel duidelijk grenzen stellen. 

En ik weet ook wel dat het wat pragmatischer is in de praktijk en niet altijd zo zwart-wit

Ik was jou, 15 jaar geleden. Al waren mijn kinderen ouder, ik rende ook alleen maar door. Deed een te groot team omdat mijn collega ontslag nam, en bleef rennen tot er eindelijk versterking was. Had ook op elke suggestie het antwoord ‘nog even volhouden en ik ben er’ of ‘het kan/wil/gaat niet anders’. Iets wat ik jou ook zie doen. Elke suggestie die iemand doet, krijgt een ja maar. Zoals ik die ook had toentertijd. 

Ik viel uiteindelijk om. Hard. Heftig. Voor je beeld; ik ben naar huis gestuurd toen ik vertelde dat ik de lokale rotonde verkeerd om genomen had, gelukkig zonder botsingen. 9 maanden bezig geweest om terug te komen naar een team dat de helft kleiner was.
Een paar van de leerpunten of gewoontes die ik daarbij heb geleerd, deel ik graag. Omdat ik je gun om eerder en beter voor jezelf te zorgen

Maak afspraken van 45 minuten. De meeste vergaderingen bestaan uit veel lucht en weinig inhoud, door te focussen op korter overleg knijp je de lucht eruit. Die 15 andere minuten? Gebruik die om even op je gemak te wandelen van plek a naar b, ga desnoods even op het toilet zitten zonder telefoon, maar sluit je even af. Ademhalen, mindfulness als je wil, maar even afschakelen en bijkomen.
 
Sowieso, moeten al die overleggen echt? Of zit er heel veel geklets bij, dat nou eenmaal maandelijks/wekelijks gepland staat maar prima af kan met een kort bijpraten. Pro-tip; vergader staand. Dan is de behoefte om het te lang te maken een stuk korter. 

Blok vanaf nú een uur pauze. Ja, ook vandaag al.  Ga eten in de kantine en maak dan een wandeling buiten. Ja, dan kunnen ze je even niet storen. Maar ‘leading by example’, je bent aan het bijkomen van de eindejaarsperiode en dit is hoe je goed voor jezelf zorgt. Blok ook een uur mail verwerken en een half uur ‘wvttk’; daarin doe je alles wat onverwachts toch moet. Dan blijft er inderdaad wat liggen maar jij bent voor jezelf aan het zorgen en dan is dat het gevolg. Meld dat gerust ook aan je leidinggevende, want die heeft de afgelopen tijd van jouw roofbouw geprofiteerd waardoor ze nu mag bijdragen aan je herstel. 

Als je thuis bent, leg dan de telefoon weg. Gaan de kinderen rusten, rust met ze mee. Schoonmaak is minder belangrijk dan jijzelf, en als je te weinig schone sokken hebt, dan koop je er een stel bij zodat je minder vaak hoeft te wassen. Thuisbezorgd, de maaltijden van de lokale slager, Uitgekookt; allemaal manieren om snel een gezonde maaltijd op tafel te hebben, desnoods met een excuus komkommer en tomaat, waardoor je je tijdens de hel van 17-19 kunt focussen op met de kinderen bezig zijn ipv ook nog koken. 

Voel je de ja maar in je opkomen? Misschien kun je voor jezelf eens onderzoeken waarom dat is. Want het brengt je momenteel niet zoveel en dat is zonde

TO, wat mij eigenlijk meteen opvalt in je reacties, is dat je precies zo reageert als de mensen die ik ken die uiteindelijk in een burn out terecht kwamen. Diep van binnen weet je dat het zo niet langer gaat eigenlijk, maar je wil er nog niet aan. Wat ik je wil meegeven is toch te kijken naar wat je nu op dit moment al kan veranderen, al zijn het kleine stapjes...maar doe in elk geval iets voor je echt uit valt. Daar is niemand bij gebaat. Je werkgever niet, je gezin niet en jijzelf al helemaal niet.