Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Wat fijn om te lezen dat Millie, Monster en ik nog geregeld in jullie gedachten zijn. Ik ben niet zo’n goede schrijver als Millie, maar zal mijn best doen om wat te delen.

Jullie liefde en het meeleven tijdens haar ziekte was enorm waardevol voor haar. Voor mij werd dat tastbaar na haar dood, toen we een doos bomvol lieve kaarten ontvingen van talloze meelezers/schrijvers op haar Viafora topic. Die doos en andere rouwpost heb ik in die periode hoog in een kast gestopt en eigenlijk nooit meer naar teruggekeken. Dat was iets voor later, dacht ik.

Het Monster is inmiddels zo groot, dat hij zelf een toren kan maken waar hij op kan klimmen om die kast te openen. Dat deed hij laatst en zo vond hij die doos. Hij had vragen. Van wie zijn al die kaarten? En waarom sturen al die mensen ons een kaart?

Ik poogde eerst vol goede moed om een driejarige uit te leggen wat een online forum is, maar dat was met beperkt succes. Uiteindelijk concludeerde hij zelf uit mijn halfbakken uitleg: “oh het zijn kaarten van vrienden van mama!”. Die conclusie dekt denk ik het best de lading

Helaas is dat slechts een van de talloze anekdotes over hem die ik niet meer met haar kan delen, dat blijft het allerpijnlijkst aan het missen van Millie.

Om dit bericht te posten opende ik Viafora en scrollde ik door haar oudere berichten. In haar posts lees ik weer haar onmetelijke liefde voor hem terug en het tergende lijden dat ze heeft moeten doorstaan. Het is zo triest dat het ons niet is gegeven om het leven langer samen door te hebben gebracht. Het Monster en ik redden ons best prima in het dagelijkse, praktische, handelende leven. Maar ondanks dat het naar omstandigheden - denk ik - best oké gaat, blijft het gemis gigantisch en overweldigend.

Inmiddels, anderhalf jaar na haar dood, durf ik voorzichtig te concluderen dat haar overlijden voor het Monster zwaar lijkt te zijn geweest, maar dat hij net te jong was om er op dat moment acuut en heftig verdriet om te hebben ervaren. Ik heb geen idee wat de toekomst nog aan uitdagingen voor hem gaat brengen, maar vooralsnog ontwikkelt hij zich stabiel tot een lieve, vrolijke, sociale jongen. Hij wordt in november vier en gaat dan naar de basisschool, daar heeft hij nu al veel zin in.

Voor mij is het wat moeilijker om een stip op de horizon te vinden om naar toe te leven. Waar leeftijdsgenoten vooruit kijken naar bijvoorbeeld een tweede kind, verhuizing of carrièrestappen, ben ik nog veel bezig met terugkijken; het verwerken van alle gebeurtenissen in de afgelopen drie jaar. Het lijkt soms alsof nu pas langzaam het besef indaalt wat ik mee heb gemaakt/meemaak. Tegelijkertijd gaat het leven door, moet het Monster eten, wassen, spelen en staat hij ’s ochtends vroeg op, dus tijd voor reflectie is er niet zomaar. Enerzijds maakt dat het leven ook wel makkelijk, hij is immers mijn grootste prioriteit, maar anderzijds besef ik ook dat ik voor hem een betere vader ben als ik zelf richting en betekenis aan mijn leven kan geven. Hopelijk komt dat met het verstrijken van de tijd.

Het is voor ons beiden soms best confronterend om het geluk van andere gezinnen te zien, met kinderen van zijn leeftijd die wel een levende, gezonde moeder hebben. Daar kunnen we het dan best oké over hebben, voor een driejarige vind ik dat hij heel goed begrijpt wat er aan de hand is. Maar het is soms een pijnlijk gespreksonderwerp.

Ik benoem in dat soort gesprekken wel eens dat ik op dat moment verdrietig ben, ook omdat ik het belangrijk vind dat hij zich realiseert dat zulk verdriet er mag zijn en kan worden gedeeld. Hij zegt dan vaak heel lief dat hij ook verdrietig is omdat mama dood is (of dat zijn knuffel of onze poes ook verdrietig is omdat ze dood is), als een soort troost naar mij. Kennelijk voelt hij zich dan een beetje verantwoordelijk om mij te steunen om mijn verdriet te dragen, terwijl juist hoop dat hij niet het gevoel heeft dat hij er voor mij hoeft te zijn.

Dat thema zag ik terug in de documentaire Vroeg Verloren, over het verliezen van een ouder op jonge leeftijd. Het laatste gesprek daarin van de maakster (die haar moeder verloor toen ze tien was) met haar vader raakte mij enorm. Over hoe de overlevende ouder en het kind samen verschillend omgaan met het wel/niet kunnen of willen bespreken van hun verdriet. Ik hoop in ieder geval dat het Monster zich altijd vrij zal voelen om zich te uiten over zijn moeder, zijn emoties en mij.

Millie schreef jullie om vooral je Monstertjes stevig te omhelzen. Daar voeg ik graag aan toe dat ook je partner, vader, moeder, vriend of collega voor jou een Monstertje kan zijn. Omhels ze, neem je geluk met elkaar niet voor lief.

Millieman