Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Lieve Millie,
Ik denk aan jullie. 🕯️❤️
♥️
♥️
♥️
Wat bijzonder hoeveel je teweeg hebt gebracht bij iedereen, lieve Millie
Ach lieve Millie🌹
Ik hoop dat je in de afgelopen dagen nog vele kleine (en grote) geluksmomentjes hebt mogen voelen met je monstertje en die grote kanjer naast je. Dat jou ook nog vele mooie momenten gegund worden en het liefst zou ik willen dat je daarin niet gehinderd wordt door pijn. Helaas heb je in het hele ziekteproces die pijn steeds wel gehad. En ik vind dat zo oneerlijk; dat iemand die zo'n korte tijd gegund is hier op aarde, deze dagen ook nog gedwarsboomd ziet door pijn. Waarom moet sterven zo voelen? Waarom mag het niet pijnvrij gaan, zelfs al zou het lot daarmee niet veranderen?
Ooit sprak een deelnemer uit Over mijn Lijk dat die heftige pijn misschien de enige manier is om ooit afscheid te kunnen nemen van het lichaam dat de mens op aarde houdt. Die uitspraak is mij altijd bij gebleven, omdat het de pijn een functie geeft. En ik moest daar nu aan denken. Omdat jij zóveel levenslust en strijdlust uitstraalt, dat je je anders nooit aan dat afscheid zou kunnen overgeven. Maar ik merk tegelijkertijd dat ook zo'n verklaring niets afdoet aan het gevoel dat dit toch ongelooflijk oneerlijk is.
En juist nu duidelijk wordt dat het leven steeds onhoudbaarder wordt, hoop ik eigenlijk dat je hier niet meer gaat berichten. Ik hoop dat je al je energie en tijd mag spenderen aan je twee belangrijke mannen en overige liefdevolle mensen om je heen. En dat je het forum nu laat voor wat het is.
Ik bedank je voor je openhartigheid waarmee je ons liet zien hoe ultieme levenslust eruit ziet.
Uiteraard hoop ik dat een bericht van je naaste heel lang mag uitblijven en ik wens jullie allen kracht en oneindig veel liefde toe ♥️
💞
♥️♥️♥️
Lieve Millie, dank je voor alle kracht en wijsheid die je hier hebt laten zien. Ik wens jou, je man en je monster heel veel sterkte en liefde de komende tijd. En wat ik mijn vader heb gewenst, wens ik ook jou: selamat jalan, oftewel goede reis.
❤️
Denk aan je, Millie
❤️
Millie
Ik denk ook aan je.
Een hele dikke en 💋
Van mij ook veel sterkte voor Millie, man en Monstertje!!!
Ik mis je mooie schrijfsels! Hoop dat jullie elkaar nog niet hoeven te missen! 
Speciaal voor je monstertje een plaatje van een eikel.
En voor jou, je man en allen die om je heen staan alle liefde kracht en warmte toegewenst.