Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Pfff wat een week, en dan zijn we nog lang niet klaar. 

Zondag verplaatste mijn man al ons oude bed naar mijn schoonmoeders huis, omdat we daar de komende dagen zouden vertoeven met de kat. Die moest maandag echt weg zijn, want die zou de verhuizers ongelooflijk in de weg lopen. Gelukkig ging dit redelijk soepel, en sliepen we vrij goed.

Maandag werd ons oude appartement helemaal ingepakt door verhuizers. Waar wij dachten dat we daar de hele dag zouden staan om ze te begeleiden, stuurden ze ons eigenlijk vrij gauw weg na het plakken van een aantal rode stickers voor 'niet meenemen'. We zijn toen naar het nieuwe huis gegaan, waar we toen hebben kunnen zien hoe onze bank werd geleverd!! Oh hij is zo mooi, en zit super lekker. Hij is wel vrij diep, daardoor ga ik liever eerst op de leuning zitten, anders maak ik een soort vrije val. De keuken was deze dag ook bijna helemaal af, de afwasmachine heeft nog wat kuren, en onze lampjes boven het aanrecht moesten nog. Maar we zagen meteen al dat het prachtig werd! Onze klusjesman is alleen nogal traag, hij moet ons tv-meubel verven en in elkaar zetten. Dat meubel is groot en is ook alles wat we qua bergruimte hebben voor niet-keukengerelateerde zaken. Wij blijven daardoor achter op hem. Niet zo fijn.
De verhuizers belden rond de middag al: ze waren klaar en konden de dozen al over komen zetten. Dus eigenlijk waren we onverwacht op maandag al helemaal over. Maar we wisten dat ik pas helemaal over kon als er een traplift was, anders kon ik niet naar boven. 

Op dinsdag dozen uitpakken zoveel het kon, en ik werd officieel overgedragen van het thuiszorgteam in mijn vorige gemeente naar die van nu. Pfoe dat vind ik wel heel jammer..ik was echt aan ze gehecht geraakt. Maar ik snap ook dat het niet anders kan.

Op woensdag had ik weer zo'n hele dag ziekenhuis. Het begon weer enorm vroeg, en we werden nadat ik urine en bloed  had afgegeven meteen meegenomen naar het kantoortje van de verpleegkundig specialist. Hier kon ik dus weer mijn krukken-skills showen. Gelukkig bleek wat ze vorige keer hadden gezegd, over wekelijks moeten komen, een misverstand. Zij dachten namelijk dat de behandeling wekelijks zou zijn. Dat luchtte me wel op, iets van die druk  eraf. Uit mijn bloed bleek weer een verminderd hb, dus dat betekende twee zakjes bloed na de behandeling. Ze controleerde ook de plek op mijn hoofd, en concludeerde dat deze platter was geworden. Zeker niet negatief dus! Nadat ze me weer in mijn hoofd had geinjecteerd (au!!!) en ik het bloed had ontvangen, mocht ik uitgeput naar (ons tijdelijk) huis. In ons nieuwe huis was gedurende de hele dag de traplift geïnstalleerd.

Gisteren startte ik wat rustiger op, ik merkte dat dit allemaal zo veel is. En dan ondertussen pijn en ziek zijn. Ik voelde dat ik begon over te lopen en ik miste monstertje zo erg. Door dit alles voelde hij zo ver weg. Maar met frisse moed ging ik in de middag naar ons huis. We hadden nog even tot thuiszorg kwam, dus ik kon nog met de traplift omhoog om voor het eerst de bovenverdiepingen met eigen ogen te zien sinds de verbouwing! Het was allemaal prachtig en precies zoals ik hoopte. Maar, er werd alweer iets geleverd beneden, dus we moesten weer naar beneden. Mijn man ging alvast wat sneller om de deur open te doen. Ik drukte op de knop om naar beneden te gaan, tot na een meter ofzo mijn been klem kwam te zitten tussen de muur en de stoel. De stoel stopte niet, en mijn been kwam steeds erger in verknelling, en ik raakte in paniek. Godzijdank stonden er twee klusjesmannen achter mij te werken die het zagen gebeuren, en zij rukten aan de stoel om mijn been vrij te krijgen. Toen pas stopte de stoel en ging in een soort lockdown, waardoor ik vastzat, bungelend boven aan de trap, niet voor of achteruit kunnend. Ik heb zo hard gehuild. Mijn man kwam natuurlijk ook naar boven, geschrokken. In geen enkele gebruiksaanwijzing stond iets over waarom het gebeurde en wat nu. Mijn man heeft zo 20 minuten mensen aan de telefoon gehad die "nog geen ervaring met dit model hadden". Het lijkt erop dat wij het allernieuwste hebben gekregen, maar daarmee ook met de kinderziektes moeten dealen. Vooral dat de stoel niet stopt bij weerstand, vind ik echt levensgevaarlijk. Bij mij was mijn knie er bijna geweest, maar stel dat monstertje onverwacht komt aanrennen, of de poes. Ik ben nu doodsbang voor dat ding geworden..ik hoop dat er een monteur komt die me wat vertrouwen teruggeeft. Uiteindelijk ging de stoel ineens weer aan, en ging ik cm voor cm naar beneden. Thuiszorg was inmiddels gearriveerd, en ik heb toen nog een kwartier gehuild van schrik, en überhaupt van hoe heftig deze hele week is. Het luchtte gelukkig wel op. En in de avond kreeg ik een spontane knuffel van Monster, dat maakte alles goed ❤️

Nu lig ik nog op bed, om straks weer naar het nieuwe huis te gaan voor thuiszorg en inrichten van de kamers. Dat gedeelte had ik me juist zo op verheugd! Maar die traplift is daarbij onmisbaar. Hopelijk vinden we daar wat op..

letterkoekje schreef op 24-10-2022 om 14:38:

Proficiat met jullie nieuwe woning, Millie.

Heeft er nog niemand in het huis gewoond of is het een huis dat verbouwd is naar jullie wensen? Het is een huis uit de jaren vijftig, waar sindsdien niets meer aan veranderd is. Het was bijna een soort museum. Wij hebben eigenlijk alle wanden neergeslagen en alles opnieuw ingedeeld en opgebouwd. Een forse renovatie, maar we hebben geprobeerd om de tijdgeest te behouden door bijvoorbeeld een deur te behouden met een bijzonder glaspatroon en de stalen kozijnen (die alles behalve goed isoleerden) te laten namaken in modern materiaal. In de straat zie je dat veel mensen dikke kunststofkozijnen hebben, zo zonde in die elegante huizen! Gewoon een vraagje hoor, want alles is goed natuurlijk.
Is het een huis met een tuintje voor en achter? Ja, voor en achter. Die staan als volgende project op de planning, hoewel er vooral in de achtertuin al mooie bloemen en planten staan. En staat het in de rij of kunnen jullie opzij langs? In een rij
Ik vraag maar wat om me een beeld van het huis te kunnen maken waar jij gaat wonen. En waarvan je zo hoopte dat je er nog zou kunnen komen! Nou meid, wat denk je. Hindernis weer ferm genomen. 2 slaapkamers of 3? En met een garage? We hebben 3 slaapkamers, gelukkig maar, want er moet ruimte zijn voor monstertje, mijn zus, en man en ik. Een garage hebben we niet.

En zo gaat het altijd maar verder: en nu ga je lekker in het zonnetje achter het glas genieten van de gezellig-warme sfeer en van je kind wat je ziet spelen. En die zich dicht tegen je aanvleit omdat hij het er ook leuk vindt.

Heb je al kennis gemaakt met de buren? Hebben ze ook kindjes? Met de buren hebben we al voor de verbouwing startte, kennis gemaakt. Aan één kant woont een lief oud vrouwtje, en aan de andere kant een vrouw met haar zoon. Deze laatste heeft zo ongeveer alles gedaan om ons dwars te zitten. Ze dacht bijvoorbeeld zeker te weten dat we de uitbouw teveel naar haar kant hadden geplaatst, en dat onze dakopbouw niet precies tot het midden van onze schoorstenen liep. Ze heeft de gemeente meerdere meldingen gestuurd over dit soort dingen. Gelukkig bleek bij elke controle dat wij ons netjes aan elke regel hielden. Maar het is geen basis voor een warm contact zeg maar 

En voor woensdag: veel moed en sterkte zodat je 'op eigen kracht' kan binnenstappen in het kabinet van de dokter.

Je doet het goed Millie!

Bedankt Letterkoekje! Ik hoop dat je zo een beter beeld hebt! Als de dozen een beetje weggewerkt zijn, zal ik ook foto's delen hier.