Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Wat ontzettend fijn dat er zoveel aan mij gedacht wordt! 

Ik ben niet iemand die zich aanstelt, of graag vals alarm slaat. Maar het lijkt erop dat ik me op dit moment toch wéér uit de diepe put heb weten te trekken waar ik in het ziekenhuis niet meer uit dacht te komen. Ik heb zeer weinig pijn, voldoende energie, kan rechtop zitten zolang ik wil. Ik kan met kruk lopen naar het speeltuintje op de hoek, en naar de supermarkt. Ik heb dankzij de dexamethason, die ik (helaas) weer moet slikken vanwege de bestralingen, ook veel eetlust, dus ook daar profiteer ik zoveel mogelijk van voor ik waarschijnlijk weer misselijke episodes krijg. Mijn huidige cravings: nectarines, aardbeien met slagroom, sowieso fruit en sapjes en smoothies. En ijs, en broodjes met pure  hagelslag, en pannenkoeken 

Watertoren, wat lief dat jij je zo ongerust maakt over mijn buik. Ik ben ook bang voor snelle terugkeer van het vocht. Maar op dit moment zit mijn buik volgens mij vooral vol met de lekkere dingen die ik allemaal eet 🙊

Dus vandaar hier stilte. Want ik ben enorm aan het genieten. Door het stoppen van de behandeling, hoe verdrietig ook, is mijn pijn veel beter, ik heb weer kleur op mijn gezicht, mijn haar wordt weer voller. Ik zie dezelfde gezonde vrouw als vroeger weer als ik in de spiegel kijk (tot ik weer een bolle kop krijg van de dexa). Als thuiszorg komt, zit ik aangekleed en gedoucht op de bank. Dit weekend zijn we dus weer veel lekker buiten geweest in de speeltuin, monstertje laten uitrazen. Mijn god, wat een energie heeft dat manneke, hij is binnen echt niet meer te houden! Lekker uit lunchen geweest (jullie weten inmiddels denk ik wel dat dat voor mij het ultieme genieten is) zonder dat dat werd gelimiteerd doordat ik pijn kreeg van het zitten op ongeschikte stoelen. Na het avondeten nog een rondje buiten lopen langs de ijssalon, monstertje een bolletje stracciatella. Een gewoon gezin zijn, dat geniet en herinneringen maakt. 

De dood voelt weer heel ver weg, ineens. Maar we weten natuurlijk allemaal dat dat niet waar is. Ik steven er, lopend met kruk dan weer wel, rechtstreeks op af. Zonder behandeling. Maar deze periode doet me ook heel erg twijfelen of ik een eventuele volgende behandeling wel zou willen. Inleveren hoe ik me nu voel wil ik natuurlijk niet. En de resterende opties zijn niet super hoopvol te noemen. Ik bekijk het nu maar per dag, wat me op dat moment het meest blij en comfortabel maakt. Want pijn kan zomaar opsteken of terugkomen, en ook kan ik in een ogenblik weer omslaan naar 'terminaal'. Dan denk ik er misschien weer heel anders over. 

Monstertje heeft sinds de twee weken ziekenhuis helaas wel weer een hele intense papa-fase. Ik snap het zo goed. Maar wat voelt het zonde dat ik nu thuis kan zijn, er voor hem kan zijn. Kan spelen en troosten. Maar hij weet natuurlijk niet hoe kostbaar dat is. En dat is misschien ook het beste. Ik ben er in elk geval voor hem zolang het kan. Het is alleen al zo fantastisch dat mijn man lekker kan gaan douchen omdat ik monstertje kan entertainen, en dat we kunnen overleggen over ouderschapskwesties. Want het opvoeden is nu echt begonnen..ik ben niet voor niets om 4 uur wakker 

Ik hoop dat jullie allemaal nog lekker slapen. ❤️