Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
ach meisje toch. Wat vreselijk voor je 
Millie, is het een idee om oncologie nu al te bellen? Ze zijn daar wel aan telefoontjes in het weekend gewend, en misschien kan er dan vast iets in gang gezet worden voor morgen.
ach Millie wat rot dat het zo loopt.
lieve Millie ook een dikke knuffel van hier wou dat ik het wat voor je kon doen
Ach lieve Millie konden we met zijn allen maar een fractie van je pijn overnemen
🧡
Ach vrouw toch
Heel veel sterkte Millie .
Ook hier wordt weer aan je gedacht.
Heel veel sterkte, ik denk aan jullie. Wellicht dat in het ziekenhuis een ergonoom met je mee kan denken?
een stille meelezer hier, al vanaf viva. Maar wilde nu toch even een berichtje achterlaten om je sterkte te wensen. Ik snap dat een rolstoel nog niet op de planning stond. Maar het kan er wel voor zorgen dat je wereld weer een stuk groter wordt. Ik zit zelf ook in een rolstoel en zou niet weten hoe het zonder zou moeten. Heel veel sterkte en ik hoop dat ze iets aan de pijn kunnen doen.
Och wat jammer dat het veel te zeer deed. Sterkte, maar dat is nu eigenlijk een te slap woord voor wat je nodig hebt, kon ik je maar iets beters geven.
knuffel Millie… weer even niet wat te zeggen♥️
Wat naar! Heel veel sterkte.
Hoi Millie, succes in het ziekenhuis vandaag, als je er niet al bent.
Ik ben nu op weg terug naar huis, de scans zijn gemaakt. Vrijdag hoor ik hier meer over. Ondertussen heb ik ook de oncoloog gesproken. Hij vindt de situatie penibel worden, en wil mij morgen zien. Hij wil misschien het conservatievere middel ook gaan inzetten, als een combi therapie. Ook wil hij een orthopeed laten kijken naar mijn knie. Fijn dat er wordt doorgepakt, maar natuurlijk doodeng dat hij het zo omschrijft. Ik hoop dat mijn knie iets anders is, maar dat lijkt mij wel naïef in deze omstandigheden. Als de immuuntherapie nou maar snel aanslaat..
Ach lieve Millie.. ik lees je berichten met kippenvel en tranen in mijn ogen. Wat een verdriet, wat een onmacht. Ik hoop met heel mijn zijn dat het beter voor je gaat zijn. 