Mijn moeder moet naar het ziekenhuis voor een check
Even kijken wat jullie reacties zijn.
Mijn moeder is 82 jaar en redelijk kwiek en gezond. Maar na 82 jaar is je lichaam wel aan het op-raken. Vorig jaar heeft ze daarom drie ingrepen gehad, waaronder verwijdering van de gal-blaas en het vastzetten van een verzakking van de baarmoeder (in drie losse operaties). Niets schokkends, zou je zeggen, maar mijn moeder is niet zo'n held met ziekenhuizen, naalden en ook niet met de bureaucratie in ziekenhuizen. Het waren ook haar allereerste drie operaties. (Wel bevallingen in het ziekenhuis, maar nooit eerder iets echt medisch).
Vorig jaar ben ik daarom steeds met haar meegegaan naar de pre-screening, de gesprekken met de arts en uiteindelijk ook de hele dag van de operatie(s) zelf.
Nu zijn we een jaar verder en komt er een nieuwe check. Onder andere een CT-scan en een ECG. Vooral omdat vorig jaar ook andere medische issues zijn ontdekt, die toen niet ernstig waren, maar nu wellicht wel behandeling (operatie dus) behoeven.
Het dillema is nu: het ziekenhuis is 45 minuten hier vandaan en ik moet die dag werken. Ik kan met wat moeite wel vrij krijgen, maar aan de andere kant: het is maar een check. Een vriend van mijn moeder heeft aangeboden haar te brengen en ze kan met de RegioTaxi weer terug naar huis... maar dan is ze alleen bij de CT-scan enzo en alleen bij het gesprek met de arts.
Wat zouden jullie doen? Hoe staan jullie hier in?
Mija schreef op 23-08-2023 om 20:19:
Dat deed mijn vader een paar jaar geleden ook nog en dat hebben mijn zus en ik ook wel een tijd ‘serieus genomen’, omdat het namelijk ook nogal manipulatief aanvoelde als hij na herhaaldelijk aanbieden nog steeds zei ‘nee hoor, niet nodig, echt niet nodig, echt niet hoor, het lukt wel’ en wij hem dan hulp moesten opdringen. Als zoiets bij jullie ook speelt, snap ik je zus ergens wel.
Mijn moeder zegt wel: "hoeft niet", "ik red het wel" en "ik kan ook alleen gaan" maar heeft ook meerdere keren aangegeven het ontzettend fijn te vinden dat er iemand meeloopt en dat ze dat bijzonder waardeert. Dus van 'opdringen' is geen sprake. Dat weten mijn broer en mijn zussen ook.
Voor "meegaan" op afstand: vaak is inbellen of een videoconsult mogelijk. Waardoor je we kan meeluisteren en vragen kan stellen maar niet de reistijd hebt.
Verder kunnen wij niet in de portemonnee/vrije dagen van zus kijken. Misschien heeft ze geen dagen meer over, neemt ze die liever op met kerst. Misschien heeft ze de werkuren gewoon hard nodig wegens deadlines of is er wegens vakantie/ziekte geen vervanging. Of misschien zijn de roosters 3 maanden van tevoren gemaakt en is er niet zo makkelijk van af te wijken. Kortom genoeg redenen waardoor het enorm onhandig kan zijn om mee te gaan.
En wist je dat men in huishoudens altijd denkt dat hij/zij 60% van het werk doet. Dus zichzelf overschat en anderen onderschat. Vergeet niet dat je het meeste inzicht hebt in je eigen uitgevoerde taken+bijbehorende mentale last en dat niet volledig inzichtelijk is voor je zus.
Daddy_gijs schreef op 23-08-2023 om 19:59:
Het topic gaat toch richting wie-wat-allemaal-doet en dat wil ik niet.
Ook of het rechtvaardig is dat ik boos ben of niet... en daar ging het topic niet over.
Maar dat komt omdat jíj dat inbrengt. Jij bent boos dat je zus het anders, meer whatever had moeten doen en je vindt dat je recht van spreken hebt omdat je 'meer dan je fair share' doet.
Jouw zussen hebben het recht om ánders tegen de zorg van jouw, jullie moeder, aan te kijken. Zij hebben hun eigen referentiekader, normen en waarden. En ook een andere band met jullie moeder dan jij (elke band is namelijk uniek). Fijn dat jij zoveel wil doen en je zo verantwoordelijk voelt, maar zo hoeven je zussen zich niet te voelen. Sterker nog: er kunnen ook vraagtekens gezet worden bij jou (over?)bezorgde houding.
En een beetje flauwe insteek van dit topic. Want onze antwoorden waren voor jóu bedoeld. Niet als stok om je zussen mee te slaan.
Oh, en nog even: ik ben hier degene die met elke ziekenhuisafspraak mee gaat (gister weer een dag aan gespendeerd), dus het is niet dat ik me herken in je zussen.
Gijs, ben je boos of is het meer teleurstelling dat het kleine beetje wat je zus zou regelen niet op de manier is gegaan die jij gedacht had?
Daddy_gijs schreef op 23-08-2023 om 14:19:
[..]
Omdat ik zelf wat gebrek aan energie heb op dit moment; omdat mijn moeder had gezegd: "ik red 't wel" en mijn zussen hadden gezegd dat ze het zouden regelen (uiteindelijk hebben ze die vriend 'geregeld') en omdat het toch best ver weg is.
Maar mee eens, ik had door moeten vragen of er ook daadwerkelijk iemand helemaal mee zou gaan. En achteraf had ik niet moeten twijfelen of ik zou gaan of niet. Ik ben dus ook deels boos op mezelf.
"Ik red het wel" gold voor jou als legitiem argument. Voor zusterlief vind je dat zo te lezen geen legitiem argument. Waarom is dat?
Heb je sowieso oprecht (zonder verwijt) gevraagd wat maakte dat ze deze afweging heeft gemaakt? Heb je geprobeerd het écht te begrijpen?
Zelf ben ik vrij zuinig op mijn vrije dagen. Ik heb 5 weken in het jaar, en daarvan wil ik graag 3 weken zomervakantie, een weekje kerstvakantie en de resterende dagen kinderen opvangen bij ziekte/studiedag. Ik vind het geen vetpot. Elke dag extra vrij, is dus per definitie een dag die ik niet met mijn gezin doorbreng en die wordt afgesnoept van één van die drie bestemmingen. Voor familie en vrienden in nood regel ik met alle liefde dat er toch een vakantiedag wordt ingeleverd. Maar als er geen nood aan de man is, ik het anders kan regelen en de betreffende persoon om wie het gaat zelf ook zegt dat het niet echt nodig is, dan kan ik mij best voorstellen dat ik tot een andere afweging kom.
Daddy_gijs schreef op 23-08-2023 om 20:46:
[..]
Mijn moeder zegt wel: "hoeft niet", "ik red het wel" en "ik kan ook alleen gaan" maar heeft ook meerdere keren aangegeven het ontzettend fijn te vinden dat er iemand meeloopt en dat ze dat bijzonder waardeert. Dus van 'opdringen' is geen sprake. Dat weten mijn broer en mijn zussen ook.
Maar dat je moeder dit zo inkleedt, maakt het toch vrijblijvend. Ze vindt het heel fijn dat iemand meegaat, maar het hoeft niet. Als je dan als kind wat moeilijk zit met werk, is het niet zo gek dat je je moeders woorden serieus neemt. Ze is een volwassen vrouw, niet manipulatief en niet dement, dus als ze zegt: ik red het wel, dan is het in mijn ogen niet een heel grove overtreding om haar te geloven. Dat het verkeerd uitpakt, kan nou gebeuren maar dat weet je pas achteraf. Voortaan zal eenieder zich er waarschijnlijk wel wat meer van bewust zijn dat het misschien minder handig is dat je moeder alleen naar medische afspraken gaat.
Overigens: ik heb ook wel eens medische afspraken van mijn vader verzet, als zowel mijn zus als ik ons niet konden vrijmaken. Dat is niet altijd gunstig maar soms moet het. Dat kun je dan wel het beste zo snel mogelijk doen nadat je de afspraak hebt gekregen. Dan zijn er vaak nog wel alternatieven rond dezelfde tijd. Ik heb het wel eens een week erna gedaan en toen schoven we meteen een maand op.
Jij hebt misschien ook niet dezelfde relatie met je moeder als je zus. Mijn moeder was nogal een dominate vrouw en ik durfde daar nooit tegenin te gaan. Mijn moeder regelde tot op hoge leeftijd alles zelf, hulp en taxi's en dergelijke. Ik ben ook altijd bang om over mensen hun grens heen te gaan dus als iemand zegt 'het lukt wel' dan durf ik niet te zeggen 'nee ik ga je helpen' misschien hebben je zussen dat ook wel?
'Het dillema is nu: het ziekenhuis is 45 minuten hier vandaan en ik moet die dag werken. Ik kan met wat moeite wel vrij krijgen, maar aan de andere kant: het is maar een check. Een vriend van mijn moeder heeft aangeboden haar te brengen en ze kan met de RegioTaxi weer terug naar huis... maar dan is ze alleen bij de CT-scan enzo en alleen bij het gesprek met de arts.
Wat zouden jullie doen? Hoe staan jullie hier in?'
Je was blij met de antwoorden die je in eerste instantie kreeg. Daarmee dacht je te weten wat mensen vonden dat je zus moest doen.
Maar... je beschreef jouw visie op de afweging van je zus. Je zus zou hier mogelijk een heel andere andere afweging hebben beschreven: moeilijk vrij krijgen, matige relatie met moeder, zelf heel moe zijn het het gewoon niet nodig vinden of wat dan ook.
Je zus had dan vast (ook) andere antwoorden gehad zoals: zorg ook goed voor jezelf, het is niet perse nodig, je bent niets verplicht,er is een alternatief geregeld, dat is (voor deze keer) al prima.
Vandaar dat je met de eerste antwoorden eigenlijk niets kunt: het waren antwoorden op jouw visie, niet op die van je zus.
Ik ben zelf arts en vind het altijd erg fijn als patienten een familielid meebrengen.
Mijn moeder kreeg jong geheugenproblemen wat pas een paar jaar voor haar dood Alzheimer’s bleek te zijn. Mijn broer, vader en ik hebben in dat ziekteproces regelmatig heel verschillend gedacht over waar mijn moeder support bij nodig had. Ik heb vanaf het begin heel duidelijk gevonden dat ik vond dat er iemand bij ALLE afspraken moest zijn maar niet altijd zo duidelijk tegen mijn familie gezegd. Pas later heb ik geleerd dat uit te spreken en gelukkig wilde mijn vader en broer naar me luisteren er is er de laatste jaren altijd iemand mee geweest.
(Maar ik ben dus wel meerdere keren uit het buitenland gevlogen km afspraken bij te wonen, heb afspraken gepland toen ik er toch al was, broer met eigen bedrijf gevraagd activiteiren stil te leggen zodat hij bij afspraken kon zijn, vader vrij dwingend gevraagd zakelijke afspraken af te zeggen ondanks een moeder die vond dat ze het wel alleen kon.)