Mijn moeder moet naar het ziekenhuis voor een check

Is het een optie om telefonisch bij het gesprek aanwezig te zijn? Vanuit mijn omgeving weet ik dat dat wel eens gebeurt als meegaan geen optie is.

als je een fijne band hebt met je moeder: natuurlijk ga je mee. T mensje is 82. 
Ik ga altijd met m’n moeder mee als ze naar t ziekenhuis moet, ook al zegt ze honderd keer dat ze zichzelf ook wel redt, na afloop zegt ze altijd dat ze het heel fijn vindt dat ik met haar meeging. Sommige dingen zou een mens niet alleen hoeven doen, ziekenhuis is er daar 1 van. 

Daddy_gijs schreef op 23-08-2023 om 13:49:

Met dit topic heb ik geprobeerd te gaan snappen wat hun beweegredenen zijn om zo te handelen. Ik snap hen niet. Tuurlijk kan ik niet voor hen de afweging maken, maar met dit topic wilde ik de algemene afweging (voor zover van toepassing) checken. Er zijn dus weinig mensen die hun 82-jarige moeder alleen naar een ziekenhuis laten gaan, al is het maar voor een check.

Ik denk dat je wel uit elkaar moet houden dat vrijwel iedereen vindt dat je moeder niet alleen moet gaan, maar dat niet iedereen per se vindt dat JIJ (of feitelijk dus je zus)  dat moet doen.

Ik zou zelf niet meegaan, omdat ik ver weg woon en mijn moeder prima zelf allerlei mensen kan mobiliseren, ze heeft een goed netwerk. Maar er gaat dus wel íemand mee.

Dat je zus niet meegaat, ik kan daar niet over oordelen, maar het lijkt me wel logisch om dan te regelen dat iemand anders meegaat. Die vriend, een buuf, een vrijwilliger van Humanitas desnoods.....Als er maar iemand bij is.

Het is heel naar wat je moeder nu is overkomen, en ik snap je verdriet en schrik. Tegelijkertijd KAN het zo zijn dat het voor je zus echt bezwarend was om vrij te nemen en dat ze dat wil reserveren voor wat er mogelijk nog allemaal komt. Kan, ik weet niet niet, ik ken haar situatie niet.

Maar het lijkt me wel zaak om met elkaar te kijken wie er nog meer aan mogelijke personen  zijn voor het meegaan. Je hebt gewoon meer mensen nodig als je moeder vaker naar het ziekenhuis moet.

Maar waarom ben jij dan niet meegegaan als je ook had gekund?

Roos55 schreef op 23-08-2023 om 14:12:

Maar waarom ben jij dan niet meegegaan als je ook had gekund?

Omdat ik zelf wat gebrek aan energie heb op dit moment; omdat mijn moeder had gezegd: "ik red 't wel" en mijn zussen hadden gezegd dat ze het zouden regelen (uiteindelijk hebben ze die vriend 'geregeld') en omdat het toch best ver weg is.

Maar mee eens, ik had door moeten vragen of er ook daadwerkelijk iemand helemaal mee zou gaan. En achteraf had ik niet moeten twijfelen of ik zou gaan of niet. Ik ben dus ook deels boos op mezelf.

Ginevra schreef op 23-08-2023 om 14:02:

Tegelijkertijd KAN het zo zijn dat het voor je zus echt bezwarend was om vrij te nemen en dat ze dat wil reserveren voor wat er mogelijk nog allemaal komt. Kan, ik weet niet niet, ik ken haar situatie niet.

Maar het lijkt me wel zaak om met elkaar te kijken wie er nog meer aan mogelijke personen zijn voor het meegaan. Je hebt gewoon meer mensen nodig als je moeder vaker naar het ziekenhuis moet.

Klopt. Zoals ik ook aangaf kan ik niet voor mijn zussen de afweging maken. Maar ik denk wel redelijk in te kunnen schatten in hoeverre het bezwarend is voor haar om vrij te nemen en ook redelijk inschatten in hoeverre ze dat wil reserveren voor wat er mogelijk nog komt.

Er is natuurlijk ook een verantwoordelijkheid van mijn moeder zelf. Ze had ook aan kunnen geven dat het wellicht verstandig is dat er iemand de hele dag mee loopt. Ze weet dat ik, bij elke kik die ze geeft, in de auto stap en naar haar toe kom.

Maar het ging mij in eerste instantie even over hoe iemand in z'n algemeenheid de afweging maakt cq in deze situatie zit.

Bolmieke schreef op 23-08-2023 om 13:41:

Er zijn overigens veel hoogbejaarde mensen die helemaal geen kinderen hebben en die ook overal alleen heen moeten.

Ik zou wel meegaan als dat te regelen valt. Of inderdaad toch die vriend ertoe bewegen bij haar te blijven. Hoe vaak zal ze een afspraak hebben in een ziekenhuis zo ver weg? Oud worden is niet zo heel leuk, merk ik aan mijn vader (86). En alleen zijn, is daarbij volgens mij het lastigst te incasseren. Hoe minder mobiel hij wordt en hoe meer achteruitgang en beperkingen er komen, hoe moeilijker hij het heeft met alleen zijn. Hij is ook sinds een aantal jaren flink aan kwakkelen (aftakelen ). Medische afspraken zijn daarom vaak enorm confronterend voor hem. Mijn zus of ik gaan dus dus ook altijd mee. Maar, wij wonen ook allebei op een steenworp afstand van onze vader en het valt tot nu toe altijd goed te regelen met ons werk. 

Ik zeg zeker niet dat je hemel en aarde moet bewegen om je ouders bij alles te ondersteunen. Wat niet kan, dat kan niet. Maar dat er hoogbejaarde ouderen zijn die geen kinderen hebben en daarom alles alleen moeten doen, vind ik eerder enorm verdrietig dan een reden om het zelf dan ook maar niet te doen. 

Daddy_gijs schreef op 23-08-2023 om 14:19:

[..]

Omdat ik zelf wat gebrek aan energie heb op dit moment; omdat mijn moeder had gezegd: "ik red 't wel" en mijn zussen hadden gezegd dat ze het zouden regelen (uiteindelijk hebben ze die vriend 'geregeld') en omdat het toch best ver weg is.

Maar mee eens, ik had door moeten vragen of er ook daadwerkelijk iemand helemaal mee zou gaan. En achteraf had ik niet moeten twijfelen of ik zou gaan of niet. Ik ben dus ook deels boos op mezelf.

Dit ís ook een fase waarin je nog heel erg kunt twijfelen of het echt nodig is. De ouder wuift het weg, 'niet nodig'. Die vindt het moeilijk om zich kwetsbaar op te stellen, om hulp te vragen. Hier gaat iedereen denk ik wel doorheen met langzaam achteruit gaande ouders. Uiteindelijk ga je zien dat je het gewoon moet regelen, niet meer moet vragen. Maar dat gaat niet vanzelf omdat je ouders altijd voor jou hebben gezorgd en dat het ergens ook wat grensoverschrijdend voelt om zelf maar te besluiten dat er maar gewoon iemand mee gaat. Geef jezelf wat tijd om eraan te wennen.  

Daddy_gijs schreef op 23-08-2023 om 13:49:

Sorry, sorry, sorry mede-forummers. Ik heb het verhaal opzettelijk anders opgezet om de reacties te peilen... Dank voor het (bijna) unanieme standpunt om mee te gaan.

Ik ben degene die 200+ km verderop woont. Het is mijn zus die op 45 minuten afstand woont en 'weigerde' vrij te nemen. Waardoor die vriend mijn moeder heeft afgezet en ze zelfstandig naar huis zou gaan met de RegioTaxi. De andere zus zit met zichzelf in de knoop... die woont overigens nog geen 15 minuten van het ziekenhuis af (maar weigerde ook).

Met dit topic heb ik geprobeerd te gaan snappen wat hun beweegredenen zijn om zo te handelen. Ik snap hen niet. Tuurlijk kan ik niet voor hen de afweging maken, maar met dit topic wilde ik de algemene afweging (voor zover van toepassing) checken. Er zijn dus weinig mensen die hun 82-jarige moeder alleen naar een ziekenhuis laten gaan, al is het maar voor een check.

Het wrange is ook nog, dat het gisteren bij de CT-scan is fout gegaan. Mijn moeder blijkt allergisch voor de contrast-vloeistof. Ze is in shock geraakt... maar niet levensbedreigend en met de nodige medicatie is dat weer onder controle. Ik ben ongelovelijk boos op mijn zussen (ik zit gewoon te janken op de bank 😥).

Maar goed, wijze les. Ikzelf heb het verantwoordelijkheidsgevoel van mijn zussen verkeerd ingeschat. De volgende keer rij ik gewoon weer -- net als vorig jaar -- bij elke afspraak even zo'n 3 uur heen en 3 uur terug, omdat mijn zussen weigeren. En vooral omdat IK vind dat je een mensje van 82 jaar (hoe kwiek ook) niet alleen naar een ziekenhuis moet laten gaan. Al is het maar een check.

Dank voor alle lieve reacties. Jullie hebben enorm (!) geholpen.

Hmmm, het is toch beter om het draadje eerst helemaal te lezen en niet alleen maar hap snap, zie ik. 

Waar ik allereerst wel benieuwd naar ben: al die medische perikelen van vorig jaar, ben jij daar toen wel echt mee naartoe geweest of was dat eigenlijk ook die ene zus die nu de bonte hond is?

Ik vind niet dat wij door te zeggen 'meegaan' jou een stok hebben gegeven om je zus mee te slaan. Wij hebben met jou meegedacht. Geen idee wat haar afwegingen zijn geweest om deze keuze te maken. Zoals ik in een eerdere reactie aan jóu aangaf: je hebt ook tijd en helaas ook soms nare gebeurtenissen nodig om je te realiseren dat bepaalde dingen echt nodig zijn. Daar komt bij dat het heel gemakkelijk is om je zus, die op 45 min afstand woont, verantwoordelijk te houden terwijl je jezelf kunt verschuilen achter die onoverbrugbare afstand. Van jou begrijpt iedereen dat het natuurlijk niet kan. Maar het komt door al die familieperikelen kennelijk op die ene zus neer om dit op te lossen? Ik vind het nogal wat om dat zo boos te worden op haar. Kan zij nog eigen een afweging maken? Of heeft zij daar geen recht op omdat de anderen nou eenmaal automatisch geëxcuseerd worden door hun omstandigheden? Dat zou ik nogal wat vinden.

Bananenbrood schreef op 23-08-2023 om 13:41:

Is het een optie om telefonisch bij het gesprek aanwezig te zijn? Vanuit mijn omgeving weet ik dat dat wel eens gebeurt als meegaan geen optie is.

zo zag ik het ook.

ik vind overigens 45 min ook niet bepaald om de hoek hoor

Daddy_gijs schreef op 23-08-2023 om 13:49:

Sorry, sorry, sorry mede-forummers. Ik heb het verhaal opzettelijk anders opgezet om de reacties te peilen... Dank voor het (bijna) unanieme standpunt om mee te gaan.

Ik ben degene die 200+ km verderop woont. Het is mijn zus die op 45 minuten afstand woont en 'weigerde' vrij te nemen. Waardoor die vriend mijn moeder heeft afgezet en ze zelfstandig naar huis zou gaan met de RegioTaxi. De andere zus zit met zichzelf in de knoop... die woont overigens nog geen 15 minuten van het ziekenhuis af (maar weigerde ook).

Met dit topic heb ik geprobeerd te gaan snappen wat hun beweegredenen zijn om zo te handelen. Ik snap hen niet. Tuurlijk kan ik niet voor hen de afweging maken, maar met dit topic wilde ik de algemene afweging (voor zover van toepassing) checken. Er zijn dus weinig mensen die hun 82-jarige moeder alleen naar een ziekenhuis laten gaan, al is het maar voor een check.

Het wrange is ook nog, dat het gisteren bij de CT-scan is fout gegaan. Mijn moeder blijkt allergisch voor de contrast-vloeistof. Ze is in shock geraakt... maar niet levensbedreigend en met de nodige medicatie is dat weer onder controle. Ik ben ongelovelijk boos op mijn zussen (ik zit gewoon te janken op de bank 😥).

Maar goed, wijze les. Ikzelf heb het verantwoordelijkheidsgevoel van mijn zussen verkeerd ingeschat. De volgende keer rij ik gewoon weer -- net als vorig jaar -- bij elke afspraak even zo'n 3 uur heen en 3 uur terug, omdat mijn zussen weigeren. En vooral omdat IK vind dat je een mensje van 82 jaar (hoe kwiek ook) niet alleen naar een ziekenhuis moet laten gaan. Al is het maar een check.

Dank voor alle lieve reacties. Jullie hebben enorm (!) geholpen.

Mantelzorg voor ouder wordende ouders kan nooit helemaal eerlijk verdeeld worden.  Ieder kind doet dingen naar vermogen.  Wij hebben 1 brus in jouw situatie van ver weg wonen.  1 brus met werk dat niet zomaar onderbroken kan worden, omdat er dan meerdere anderen gedupeerd worden.

Ik ben degene die meestal opdraait voor de acute dingen,  als in: NU vervoer regelen naar de huisarts vanwege ernstige snee in de vinger die gehecht moet worden. De andere brussen doen andere dingen die langer vooruit gepland kunnen worden.