Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Picunia schreef op 18-11-2024 om 14:13:
[..]
Dat overkomt mij ook nogal eens. Ik denk dat ik nog heel veel kan (wat lang niet altijd zo is) en moet het daarna met enorme vermoeidheid en/of pijn bekopen. Ik geloof wel dat ik het begin te leren, maar het proces is nog gaande. Overigens zie ik dit veel beter bij een ander.
Het is bij mij heel wisselend. Vaak verras ik mezelf aangenaam. En soms overschat ik mezelf en komt de man met de hamer. Zo zou ik werkelijk Nederland nooit gedacht hebben dat ik in staat zou zijn in de zorg te werken fysiek. Soms zelfs 32 uur per week. Niet elke week. Maar toch. 
Er zijn vandaag 2 mensen geweest die me gezegd hebben dat ze me erg geschikt vinden voor de verpleegkundige opleiding. En dat ik dat met gemak zou halen. Dan begin ik toch weer te twijfelen hè...
lientje69 schreef op 18-11-2024 om 17:38:
Er zijn vandaag 2 mensen geweest die me gezegd hebben dat ze me erg geschikt vinden voor de verpleegkundige opleiding. En dat ik dat met gemak zou halen. Dan begin ik toch weer te twijfelen hè...
Nee, doe dit niet. Je hebt het al veel te druk met werk en vergeet ook je privéleven niet.
Lientje, kijk en informeer, wat er nog meer is, om “hogerop” op te komen.
Hoeft geen verpleegkundige te zijn, maar er is ook behoefte aan,
specialisatie wondverzorging, begeleiden leerlingen, begeleiding
tiltechnieken, kortom, wat er meer om het bed gebeurd.
Bij leerlingen, stagaires, daar is meer begeleiding, papierwerk en derg, maar die uren hoef je niet aan het bed te staan, lichamelijk minder zwaar.
Wondverzorging/specialisatie, is ook veel begeleiden inplaats zelf te doen.
Hemke schreef op 18-11-2024 om 22:11:
Lientje, kijk en informeer, wat er nog meer is, om “hogerop” op te komen.
Hoeft geen verpleegkundige te zijn, maar er is ook behoefte aan,
specialisatie wondverzorging, begeleiden leerlingen, begeleiding
tiltechnieken, kortom, wat er meer om het bed gebeurd.
Bij leerlingen, stagaires, daar is meer begeleiding, papierwerk en derg, maar die uren hoef je niet aan het bed te staan, lichamelijk minder zwaar.
Wondverzorging/specialisatie, is ook veel begeleiden inplaats zelf te doen.
Bij ons moet je voor wondzorg specialisatie eerst de verpleegkundige opleiding doen Hemke. En daarna de specialisatie wondzorgverpleegkundige. Wij hebben echt heel veel gecompliceerde wonden nl op de revalidatie.
Leerlingbegeleiding is er ook maar je krijgt bij ons niet extreem veel tijd voor het papierwerk. Ik denk ook echt dat ik het wel zou kunnen hoor. Zowel fysiek als geestelijk. Alleen mijn onzekerheid nekt me. Dat houdt me tegen. Die examens.....
Leren gaat me makkelijk af en naar school gaan betekent uitgeroosterd worden voor die uren dus dan juist 2,5 jaar minder uren aan het bed. Het blijft gewoon maar kriebelen bij me. En ik weet, ik kan het beter loslaten maar het lukt niet. Moet me hier zelf aanmelden hoorde ik dus dat is een goede drempel. Maar soms word je ook gevraagd. En dan weet ik het ff niet. Financieel en qua uitdaging ( ik hou zo van leren en het is zó goed voor mijn zelfvertrouwen ook ) zou het niet verkeerd zijn uiteraard maar het is ook weer 2,5 jaar een extra belasting. Echter zijn de kinderen ook het huis uit en een stukje ouder en dat scheelt ook weer. Voorlopig hou ik het op een nee en parkeer ik een definitieve beslissing nog maar even.
Ik zit nu overigens echt wel in een hele leuke en uitdagende baan. Zo afwisselend en zo leerzaam. Elke dag vtv handelingen. Als je ziet hoe mijn carrière gelopen is : tuinbouwmedewerker, thuismoeder, keukenhulp in een verzorgingshuis , verkoopster winkel, verzorgende IG bij dementie en nu dit, ga ik echt wel goed. Ben ondanks mijn infarct op mijn 21ste nog best ver omhoog gekrabbeld. Wel heel langzaam en qua niveau had er meer ingezeten ( heb op het atheneum gezeten) maar goed , dat heb ik ook zelf deels verkloot en mijn infarct was de druppel voor een " echte " carrière. Toch ben ik wel heel blj met wat ik nu doe en kan en uiteindelijk bereikt heb. Het is jammer dat er fysiek niet meer inzit. Maar als je naar 5 jaar terug kijkt ben ik best ver gekomen. Ook qua persoonlijke ontwikkeling heeft dit me goed gedaan. Sta veel sterker in mijn schoenen. ( maar nog niet sterk genoeg)
Lientje, ik werd heel blij van je berichtje, dat je inmiddels je grenzen beter bewaakt. Fijn, dat je huidige baan daar ook bij helpt.
Je hebt al een indrukwekkende carrière gemaakt. Ik heb zelf 14 jaar naast mijn werk gestudeerd tot aan Post HBO. Ook toen de kinderen klein waren. Het heeft me veel gebracht.
In jouw geval zou ik eerst nog een tijdje hier werken en dan eventueel de opleiding doen. Je kunt hier nog zoveel leren, die opleiding komt wel als je er aan toe bent.
Picunia schreef op 19-11-2024 om 11:20:
Lientje, ik werd heel blij van je berichtje, dat je inmiddels je grenzen beter bewaakt. Fijn, dat je huidige baan daar ook bij helpt.
Je hebt al een indrukwekkende carrière gemaakt. Ik heb zelf 14 jaar naast mijn werk gestudeerd tot aan Post HBO. Ook toen de kinderen klein waren. Het heeft me veel gebracht.
In jouw geval zou ik eerst nog een tijdje hier werken en dan eventueel de opleiding doen. Je kunt hier nog zoveel leren, die opleiding komt wel als je er aan toe bent.
Dat is ook mijn idee idd Picunia. En tegen die tijd kijk ik wel of ik het nog wil cq aankan. Zowel fysiek als geestelijk. Voor nu ben ik al best tevreden met wat ik bereikt heb. Ook qua salaris. Ben bijna 20 jaar financieel afhankelijk van man geweest en nu dus niet meer. Voelt best fijn eerlijk gezegd. Ook een geruststelling dat mocht er iets met hem gebeuren, ik het gewoon ga redden financieel.
Broodjebrie schreef op 18-11-2024 om 19:38:
[..]
Nee, doe dit niet. Je hebt het al veel te druk met werk en vergeet ook je privéleven niet.
Ik heb tijd genoeg. Gebruik het alleen verkeerd. Weet je hoeveel uur ik per week op mijn telefoon zit? 35 uur!!! Dat kan best minder. En verder lees ik ook zo'n 15-20 uur per week. Dan nog tv kijken. Stel dat ik al die tijd in een studie zou stoppen zou ik binnen een jaar klaar zijn. 
lientje69 schreef op 19-11-2024 om 11:52:
[..]
Ik heb tijd genoeg. Gebruik het alleen verkeerd. Weet je hoeveel uur ik per week op mijn telefoon zit? 35 uur!!! Dat kan best minder. En verder lees ik ook zo'n 15-20 uur per week. Dan nog tv kijken. Stel dat ik al die tijd in een studie zou stoppen zou ik binnen een jaar klaar zijn.
Nou dan weet je wat je te doen staat 
goed dat je in ieder geval voorlopig die opleiding niet gaat doen.
Maar ehm, tijd genoeg voor thuis?? Als ik kijk wat je allemaal doet voor je gezin.. hemeltjelief. Ik vind het oprecht knap dat jij niet allang bent ingestort.
lientje69 schreef op 19-11-2024 om 11:52:
[..]
Ik heb tijd genoeg. Gebruik het alleen verkeerd. Weet je hoeveel uur ik per week op mijn telefoon zit? 35 uur!!! Dat kan best minder. En verder lees ik ook zo'n 15-20 uur per week. Dan nog tv kijken. Stel dat ik al die tijd in een studie zou stoppen zou ik binnen een jaar klaar zijn.
Je hebt al te weinig tijd om je lichaam te laten herstellen van de inspanning. Met chronische pijn heb je bovendien veel meer tijd nodig om te herstellen van inspanning. Dat is niet met een uurtje gedaan.
Bedenk dat je chronisch ziek bent. De eerste stap in mijn proces was het voorkomen van pijnpieken. Want die houden een hoop klachten in stand. En hoe harder je doorgaat, hoe harder je lijf moet schreeuwen.
Los daarvan is het wel heel fijn dat je zo geniet van je werk en je er zo in ontwikkelt. Dat is natuurlijk enorm positief!
Picunia schreef op 18-11-2024 om 14:00:
Wauw, die komt binnen, Alcedo. Ik heb ervaren dat ik destijds zo bezig was met overleven en maar doorging, dat ik mijn lijf volledig buiten spel heb gezet. Ik voelde geen vermoeidheid (meer), totdat het licht uitging. Ik kon werkelijk niets meer, zelfs lezen kon ik niet aan.
Sorry 
Broodjebrie schreef op 19-11-2024 om 17:10:
[..]
Nou dan weet je wat je te doen staat
Maar ehm, tijd genoeg voor thuis?? Als ik kijk wat je allemaal doet voor je gezin.. hemeltjelief. Ik vind het oprecht knap dat jij niet allang bent ingestort.
Eerlijk ? Qua huishouden ben ik echt een slons hoor 
Waar ik vroeger mezelf idd voorbij liep om het nog enigzins netjes te krijgen, ben ik inmiddels een stuk makkelijker geworden. Kies flink vaker voor mezelf. Maar wat ook best gek is , is dat ik sinds ik in de zorg werk mijn gezondheid en pijn verbeterd zijn. Het winkelwerk ( koud, vochtig, hele dag staan en niet de leukste uitdagende baan ) deed mij duidelijk geen goed. Verder verdeel ik mijn taken steeds beter en delegeer ik ook langzamerhand meer. Waarbij ik normaal alles op mijn eigen nek haalde. Bovendien kan ik ook steeds beter nee zeggen.
Ik denk als ik 5 jaar terug de keuze voor de opleiding niet gemaakt zou hebben , ik inmiddels inderdaad ingestort zou zijn.
lientje69 schreef op 19-11-2024 om 17:30:
[..]
Eerlijk ? Qua huishouden ben ik echt een slons hoor
Waar ik vroeger mezelf idd voorbij liep om het nog enigzins netjes te krijgen, ben ik inmiddels een stuk makkelijker geworden. Kies flink vaker voor mezelf. Maar wat ook best gek is , is dat ik sinds ik in de zorg werk mijn gezondheid en pijn verbeterd zijn. Het winkelwerk ( koud, vochtig, hele dag staan en niet de leukste uitdagende baan ) deed mij duidelijk geen goed. Verder verdeel ik mijn taken steeds beter en delegeer ik ook langzamerhand meer. Waarbij ik normaal alles op mijn eigen nek haalde. Bovendien kan ik ook steeds beter nee zeggen.
Ik denk als ik 5 jaar terug de keuze voor de opleiding niet gemaakt zou hebben , ik inmiddels inderdaad ingestort zou zijn.
Lieverd ik denk dat je jezelf ook voor de gek houdt. Ik ken je niet persoonlijk, maar van wat je de afgelopen jaren schreef maak ik me zorgen. Zo ga je maar door en door, niet qua werk maar vooral prive. Met je gezin op vakantie terwijl je hier niet achter stond. Je staat voor iedereen klaar en dat siert je maar je lichaam geeft al jaren bepaalde signalen af. Wat alcedo zegt, je bent pijnpatient. Denk asjeblieft aan jezelf en leer naar je lichaam luisteren
We proberen je al langere tijd te waarschuwen maar je doet er niets mee. Dat is je eigen keus en dat moeten we respecteren. Daarom ga ik niet meer op deze manier op je reageren maar ik hoop dat het stof tot nadenken geeft.
Klopt, je kent me idd niet persoonlijk. En dat geldt ook voor Alcedo. Dus jullie weten niet hoe ik me voel, hoe ik dingen ervaar en wat ik wel of niet aankan. Dat weet alleen ik.
En ja , ik ga soms over mijn grenzen heen. Doen we hier allemaal wel eens.
Maar mijn grenzen bewaken gaat over het algemeen vrij goed . Ook mijn pijn heb ik vrij aardig onder controle.
En nee, ik hou mezelf hierin niet voor de gek. Dat zou nl zinloos zijn want je komt jezelf altijd weer tegen.