Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Ik heb alweer twee migrainedagen achter de rug en vandaag moet ik daar nog een beetje van bijkomen. Tegelijkertijd ben ik ontzettend druk dus 'buffel' maar een beetje door.
Man heeft vrijdag uitgesproken dat hij bang is dat ik teveel hooi op mijn vork neem en daardoor een keer in zal storten. Ik denk dat dat nog wel mee zal vallen maar het is goed dat hij het benoemde.
Herkenbaar Alcedo. Daar zijn anderen bij mij ook altijd bang voor. Echter weet je zelf het beste wat je aankunt. En dat is meestal meer dan we denken in eerste instantie .
Dat ben ik niet met je eens, Lientje. Ik heb jaren geleden een burn-out out gehad. Ik vond het allemaal maar belachelijk, want burn outs zijn voor zwakke broeders. Ik wilde gewoon weer aan het werk. Met mijn hoofd terugfringen dat ik me verschrikkelijk voelde. Maar dat mocht niet van de bedrijfsarts en via hem ben ik
Bij een psycholoog terecht gekomen, die mij heel goed heeft geholpen. Ik leerde mijn (fysieke) grenzen weer herkennen. De bedrijfsarts zei later, dat ik door mijn houding ( het niet kunnen /willen accepteren) het allemaal zeker vier maanden langer heeft geduurd en het duurde al met al veertien maanden.
Kortom, lang verhaal kort, soms zien anderen beter dan jijzelf dat je te veel en/of te lang over je grenzen gaat.
Picunia schreef op 17-11-2024 om 16:19:
Bij een psycholoog terecht gekomen, die mij heel goed heeft geholpen. Ik leerde mijn (fysieke) grenzen weer herkennen. De bedrijfsarts zei later, dat ik door mijn houding ( het niet kunnen /willen accepteren) het allemaal zeker vier maanden langer heeft geduurd en het duurde al met al veertien maanden.
Kortom, lang verhaal kort, soms zien anderen beter dan jijzelf dat je te veel en/of te lang over je grenzen gaat.
Misschien heb je gelijk hoor Picunia. Maar tegen mij wordt het denk ik al 30 jaar gezegd. En tot nu.toe draai ik gewoon door. Afwachten dan maar . Misschien gaat het met mij ook ooit fout.
Dat hoop ik niet voor je.
lientje69 schreef op 17-11-2024 om 14:08:
Herkenbaar Alcedo. Daar zijn anderen bij mij ook altijd bang voor. Echter weet je zelf het beste wat je aankunt. En dat is meestal meer dan we denken in eerste instantie .
Meestal is het net andersom en kun je met chronische pijn minder dan we in eerste instantie denken.
Picunia schreef op 17-11-2024 om 16:19:
Bij een psycholoog terecht gekomen, die mij heel goed heeft geholpen. Ik leerde mijn (fysieke) grenzen weer herkennen. De bedrijfsarts zei later, dat ik door mijn houding ( het niet kunnen /willen accepteren) het allemaal zeker vier maanden langer heeft geduurd en het duurde al met al veertien maanden.
Kortom, lang verhaal kort, soms zien anderen beter dan jijzelf dat je te veel en/of te lang over je grenzen gaat.
Mijn psycholoog zei vanochtend nog dat ik zelf mijn klachten (pijnpieken en zo dan, niet de chronische pijn an sich) in stand hou door maar gewoon door te buffelen. Die schaarde zich volkomen achter mijn man en zegt eigenlijk hetzelfde als jouw bedrijfsarts destijds.
lientje69 schreef op 17-11-2024 om 17:09:
[..]
Misschien heb je gelijk hoor Picunia. Maar tegen mij wordt het denk ik al 30 jaar gezegd. En tot nu.toe draai ik gewoon door. Afwachten dan maar . Misschien gaat het met mij ook ooit fout.
Maar jouw lijf schreeuwt om rust en moet steeds harder schreeuwen. Dat is ook een teken aan de wand... Sorry dat ik het zo bot zeg, maar zo werkt ons lijf wel.
Mijn in psychosomatische aandoeningen gespecialiseerde mensendiecktherapeute had een spreuk hangen dat je moet leren luisteren naar het gefluister van je lijf zodat het niet hoeft te schreeuwen om aandacht.
Wauw, die komt binnen, Alcedo. Ik heb ervaren dat ik destijds zo bezig was met overleven en maar doorging, dat ik mijn lijf volledig buiten spel heb gezet. Ik voelde geen vermoeidheid (meer), totdat het licht uitging. Ik kon werkelijk niets meer, zelfs lezen kon ik niet aan.
Een paar jaar later kreeg ik leukemie. Ik ging er pragmatisch mee om, maar had en heb moeite met de gevolgen. Ik kan me daar moeilijk bij neerleggen. Dat is wel een parallel met destijds.
Maar, zeker na de TIA, die ik onlangs had, begin ik eraan te wennen, dat veel dingen me meer moeite kosten dan vroeger. En dat ik daar mijn leven op moet aanpassen. Het is wel een gevecht.
Lientje, het zou te ver gaan om je een burn out aan te praten, zo vanaf een beeldscherm. Wat dat betreft heb je gelijk, jij kent je lijf het beste. Maar het kan geen kwaad om af en toe eens te bezien, of alles wat zo dringend moet, ook werkelijk zo dringend moet. Let een beetje op jezelf, ook daarin ben jij uiteindelijk degene die ook dat het beste zou moeten kunnen.
Alcedo schreef op 18-11-2024 om 11:09:
[..]
Meestal is het net andersom en kun je met chronische pijn minder dan we in eerste instantie denken.
Dat overkomt mij ook nogal eens. Ik denk dat ik nog heel veel kan (wat lang niet altijd zo is) en moet het daarna met enorme vermoeidheid en/of pijn bekopen. Ik geloof wel dat ik het begin te leren, maar het proces is nog gaande. Overigens zie ik dit veel beter bij een ander.
Picunia schreef op 18-11-2024 om 14:00:
Wauw, die komt binnen, Alcedo. Ik heb ervaren dat ik destijds zo bezig was met overleven en maar doorging, dat ik mijn lijf volledig buiten spel heb gezet. Ik voelde geen vermoeidheid (meer), totdat het licht uitging. Ik kon werkelijk niets meer, zelfs lezen kon ik niet aan.
Dan zal er zoiets wel ooit bij mij gaan gebeuren misschien. Maar tot nu toe gaat het gelukkig erg goed. Ik heb zelfs minder pijn gekregen na mijn baansverandering. En ik zit nu toch ook niet bepaald in een lichte sector.
Picunia schreef op 18-11-2024 om 14:10:
Lientje, het zou te ver gaan om je een burn out aan te praten, zo vanaf een beeldscherm. Wat dat betreft heb je gelijk, jij kent je lijf het beste. Maar het kan geen kwaad om af en toe eens te bezien, of alles wat zo dringend moet, ook werkelijk zo dringend moet. Let een beetje op jezelf, ook daarin ben jij uiteindelijk degene die ook dat het beste zou moeten kunnen.
Dat doe ik zeker hoor. Waar ik na en grauw van man van wat is het hier een bende normaal gelijk aan het opruimen en schoonmaken sloeg, zeg ik nu : je weet waar de stofzuiger staat. Idem met extra werken, ik denk er tegenwoordig 3 keer over na. Paard van dochter heb ik uit nood gedaan. Ben ik aan her afbouwen. Vorige week had dochter geen tijd. Ik ook niet. Normaal zou ik ergens een gaatje gezocht hebben om het toch te doen. Nu dus niet. Verder verdeel ik de mantelzorg voor mijn moeder tegenwoordig met mijn zus. Enzenz.
Ik denk echt véél beter om mezelf dan 5 jaar terug.