Hoe gaat het met je?

Ach lollypopje

eventjes wat minder.
Vandaag is het een jaar geleden dat ik mijn overleden moeder zag en sprak, ook zou ze vandaag 78 jaar zijn geworden. Mocht helaas niet zo zijn. De tijd gaat veels te snel.

Gisteren was het betrekkelijk stilte voor de storm; ik kon wat achterstallige klusjes doen zoals de kabel tussen twee computerschermen rondleiden en verbergen zodat ik er niet meer over zou struikelen en nog wat meer eenmalige dingen. Ik heb ook wat dingen geprobeerd en het bij een compromisje gelaten. Zo lopen veel dingen niet met een halleluja maar met een sissertje af. Je was ingesteld op een strijd met victorie en ineens is het gevecht afgelopen door een schikking. Dat geeft een bepaald gevoel. Je moet je energie plotseling op iets anders  richten.  Maar ik ben het alweer half vergeten, denk ik.

Ik heb me voorgenomen om vandaag matig te zijn, zodat ik niet mijn eetlust hoef uit te stellen tot het diner omdat ik alles al opgegeten heb.

Lollypopje schreef op 23-02-2023 om 14:40:

[..]

Dankjewel. Het besef dat ik in twee jaar tijd vrijwel niet vooruit ben gegaan daalt gewoon weer even in. En ik weet dat mijn sombere periodes altijd eindigen en gedurende mijn ziekzijn hebben ze nooit heel lang geduurd, dus daar probeer ik me nu ook maar aan vast te houden. Al is dit de eerste keer dat angst om niet beter te worden meespeelt. Mijn geloof is even echt weg en ik ben me er op in aan het stellen dat helemaal beter worden misschien gewoon niet haalbaar is, maar tegelijkertijd wil ik zo graag blijven geloven. Zeker met die angst dat dit vanaf nu mijn leven is, beetje opkrabbelen, weer terugvallen, repeat

Het gaat vast weer over, maar nu is het gewoon even zwaar en kut

Ach meis, wat naar allemaal. 

Veel sterkte met je sombere gevoel. Ik ken je van het andere forum, toen zat ik onder een andere nick en ken je long covid struggles. Ik snap je angst echt zo goed, zeker omdat je al zo lang bezig bent. Ik herken het, jouw angst heb ik ook heel erg, al ben ik korter aan het kwakkelen dan jij. Maar ik zie ook gewoon nul vooruitgang en geen stijgende lijn en ik zie het af en toe ook totaal niet meer zitten. Het is elke keer weer wat, weer een symptoom erbij, een nieuwe klacht. Weer een hele week grieperig. Nu ook weer, vanaf maandag alweer ziek. Ben het echt spuugzat. Het is nu een jaar geleden dat ik corona heb gehad en de moed zakt hier ook af en toe echt in mijn schoenen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik duim voor je dat het toch beter gaat worden. 

Gaat relatief goed nog steeds dus ik ga wat leuks doen.

dankjulliewel. Doet me goed 😊
Meestal kan ik er mentaal heel goed mee omgaan, maar zo af en toe heb ook ik van die periodes dat het me gewoon te zwaar valt. Hopelijk kan ik het weer beter los laten als ik de uitslag van het uwv heb. Dat het gesprek met de verzekeringsarts achter de rug is, scheelt al

Regendrup. schreef op 24-02-2023 om 13:55:

Ik loop tegen lichamelijke grenzen aan waar ik NIET aan toe wil geven. Ben pas 7 weken zwanger en nu al zo ontzettend moe. Ik heb een vrij hectische baan en ik merk dat ik het niet geregeld krijg momenteel.
Op het werk wil ik nog niks zeggen. Maar komende maand staan er een aantal belangrijke en lange dagen gepland, waarbij ik ook flink wat afstanden moet afleggen met de auto. Ik ben bang dat het niet verantwoord gaat zijn om op en neer te gaan rijden en een enorm lange dag te hebben.

Baal ik van.

Als het niet gaat, dan zeg je dat op je werk, en daarbij hoef je helemaal niet te vertellen dat je zwanger bent. Je bent bij ziekmelden niet verplicht te vertellen, waarvoor en ook in dit geval niet. Je bent oververmoeidheid waardoor je niet lang kan autorijden, meer niet.

Yumi schreef op 24-02-2023 om 14:12:

[..]

Als het niet gaat, dan zeg je dat op je werk, en daarbij hoef je helemaal niet te vertellen dat je zwanger bent. Je bent bij ziekmelden niet verplicht te vertellen, waarvoor en ook in dit geval niet. Je bent oververmoeidheid waardoor je niet lang kan autorijden, meer niet.

Dat is waar, maar toch voelt dat niet goed. Stom misschien, maar dat voelt toch alsof ik iets achterhou en het reizen etc hoort gewoon bij mijn baan. Voelt best gek dat ik daar dan nu opeens niet tegen kan. 

Lollypopje schreef op 24-02-2023 om 13:46:

dankjulliewel. Doet me goed 😊
Meestal kan ik er mentaal heel goed mee omgaan, maar zo af en toe heb ook ik van die periodes dat het me gewoon te zwaar valt. Hopelijk kan ik het weer beter los laten als ik de uitslag van het uwv heb. Dat het gesprek met de verzekeringsarts achter de rug is, scheelt al

Ja , ik kan goed begrijpen dat je daar tegenop ziet.

Yumi schreef op 24-02-2023 om 14:34:

[..]

Als je dat zo voelt, zou je kunnen overwegen om alleen je leidinggevende in te lichten. Kan je erbij aangeven dat zij/hij het voor zich moet houden. Ook al hoort heb bij je baan het gaat nu niet, misschien over een paar weken wel je weet niet hoe het verloopt.

Dankje voor je reactie! Dat is wel een goed idee inderdaad. 

Regendrup. schreef op 24-02-2023 om 16:39:

[..]

Dankje voor je reactie! Dat is wel een goed idee inderdaad.

Fijn, en dan nu gewoon genieten van je zwangerschap 

Misschien komt het omdat het gesprek met de verzekeringsarts nu achter de rug is, de zon of het is even tijdelijk, maar ik merk dat ik me vandaag mentaal echt weer wat beter voel. Wat echt wel fijn is na een week waarin dat heel erg niet zo was. Wel nog heel erg moe van gisteren en daardoor alleen wat gefrustreerd omdat ik wat freubel dingen wil doen die nu gewoon niet gaan.