Hoe gaat het met je?

Als ik elke dag zeg: niet goed dan wordt het ook zo vervelend en deprimerend, maar elke dag heeft wel iets. Vannacht laat ingeslapen omdat ik het ineens nodig vond om in gedachten heel boos op een niet nader te noemen persoon te worden. Niemand kent hem hier trouwens. En dat hield ik wel een paar uur vol, terwijl ik wist dat ik alleen mezelf ermee had. Pff zo dom maar het zal wel ergens goed voor zijn.

Maar goed, ik was van plan om een Netflix film uit te zoeken. Ik heb nog anderhalf uur vrij in te vullen.

lientje69 schreef op 14-02-2023 om 11:11:

[..]

Ik had vandaag een andere huisarts binnen de praktijk die me niet kent. Daarom schreef ik al, volgens mij staat er aansteller boven mijn dossier ofzo. Kom overigens maar een keer in de 2 of 3 jaar voor mezelf bij de huisarts.

Dat verschijnsel is me bekend ja. Zo onredelijk maar ze lijken niet echt logisch na te denken.

Ik heb een klein probleem dat niet over gaat, maar ik heb wel eens vaker met een klein probleem rondgelopen dat de huisarts zei, je had beter wat eerder kunnen komen, je bent er nog maar net op tijd bij. Dus nu maar weer een afspraak bij de huisarts gemaakt, maar voel me wel een aansteller. Maar voordat een irritatiefactor toch een probleem blijkt te zijn die ik verkeerd inschat... Nou ja, ik ben alvast langs de assistente, dus die nam het serieus dus moet ik het ook maar doen. 

ik ben een beetje verkouden, maar verder gaat het prima. Lekker boekenleesweer, dit 

Lientje, je noemt symptonen die bij mannen horen, bij vrouwen ziet het er anders uit. Maar dat weet je waarschijnlijk wel (Je huisarts hopelijk ook)

Vandaag een jankdag hoewel het gelukt is om niet te huilen 

Zoon op tijd wakker gemaakt, zoveelste keer drama met niet wakker willen worden, niet naar school willen gaan. Eenmaal daar liep hij terug naar huis in plaats van school binnen te gaan. Ik erachteraan en pas een uur later (na de nodige verwijten: ik vertrouw je nooit meer! Je snapt me niet! Je bent niet lief!) kon ik eindelijk naar mijn werk en bleef hij (met toestemming van de juf) met zijn werk op de gang zitten.

Toen was ik emotioneel al gesloopt, na een (te) druk weekend en verplicht etentje met kinderen + ex gisteravond. Maar goed, niet janken, niet onder een steen kruipen maar naar het werk.

Ik heb een collega in mijn vermoeidheid onterecht volledig voor schut gezet bij 4 andere collega's. Achteraf in gesprek dat de hele vergadering lomp was voorbereid, wat klopt, ik had moeten ingrijpen. 

En da's een deel van de dag. Ik ben gesloopt, heb een volle week voor de boeg en het huis stinkt (mijn ramen zijn schoon, hoera).

Gewoon k#tzooi allemaal

Gaat wel weer over

##%€¥#@=%&¥

Evaluna schreef op 14-02-2023 om 20:02:

Ik leef met je mee.
Ik heb 2 kinderen die zuigen, op zich begrijpelijk, maar ik ben ongesteld en zo klaar met dat constante getrek aan me. De godganse dag maar begrip moeten hebben voor hun volle hoofd, hun paniek en stress buien, onredelijke uitvallen en weer tranen want ze kunnen niet tegen boosheid.
Allemaal dankzij ex die dacht dat hij het met slaan wel op kon lossen. Nu twee getraumatiseerde kinderen. Heel sneu voor hun, maar vind mezelf ook even heel zielig.
Huilen lukt niet, geen tijd, geen ruimte.

SusannaT schreef op 14-02-2023 om 18:11:

Lientje, je noemt symptonen die bij mannen horen, bij vrouwen ziet het er anders uit. Maar dat weet je waarschijnlijk wel (Je huisarts hopelijk ook)

Symptomen bij een herseninfarct zijn bij mannen en vrouwen hetzelfde  hoor bij mijn weten.

lientje69 schreef op 14-02-2023 om 20:58:

[..]

Symptomen bij een herseninfarct zijn bij mannen en vrouwen hetzelfde hoor bij mijn weten.

Geen idee, maar het doet er niet toe. Jij voelt je niet goed en bent bang omdat je niet serieus wordt genomen. Bel de huisarts en zeg dat gewoon, of laat iemand anders voor je bellen. Blijf hier niet mee rondlopen, 

Het gaat hier mentaal even niet zo lekker. Ik ben moe en nu de twee jaar ziekzijn nadert merk ik dat me ik somberder, angstiger en onzekerder voel. Ik kan mijn hoop, geloof en positiviteit even moeilijk vinden en steeds vaker klinkt dat stemmetje in mijn hoofd "wat als dit het is".
Ik geniet nog steeds wel van kleine en leuke dingen, maar de laatste week is mijn basisgevoel vooral bluhh

Lollypopje schreef op 23-02-2023 om 14:23:

Het gaat hier mentaal even niet zo lekker. Ik ben moe en nu de twee jaar ziekzijn nadert merk ik dat me ik somberder, angstiger en onzekerder voel. Ik kan mijn hoop, geloof en positiviteit even moeilijk vinden en steeds vaker klinkt dat stemmetje in mijn hoofd "wat als dit het is".
Ik geniet nog steeds wel van kleine en leuke dingen, maar de laatste week is mijn basisgevoel vooral bluhh

Ach wat zwaar moet dat zijn, lijkt me een heel eenzaam gevoel. Goed dat je het hier van je af probeert te schrijven, vooral ook blijven doen he Ik hoop zo dat het snel wat beter met je mag gaan. 

Regendrup. schreef op 23-02-2023 om 14:37:

[..]

Ach wat zwaar moet dat zijn, lijkt me een heel eenzaam gevoel. Goed dat je het hier van je af probeert te schrijven, vooral ook blijven doen he Ik hoop zo dat het snel wat beter met je mag gaan.

Dankjewel. Het besef dat ik in twee jaar tijd vrijwel niet vooruit ben gegaan daalt gewoon weer even in. En ik weet dat mijn sombere periodes altijd eindigen en gedurende mijn ziekzijn hebben ze nooit heel lang geduurd, dus daar probeer ik me nu ook maar aan vast te houden. Al is dit de eerste keer dat angst om niet beter te worden meespeelt. Mijn geloof is even echt weg en ik ben me er op in aan het stellen dat helemaal beter worden misschien gewoon niet haalbaar is, maar tegelijkertijd wil ik zo graag blijven geloven. Zeker met die angst dat dit vanaf nu mijn leven is, beetje opkrabbelen, weer terugvallen, repeat

Het gaat vast weer over, maar nu is het gewoon even zwaar en kut