Ervaringen met bloeddonatie?
Vandaag viel er een brief van Sanquin op de mat met daarin een oproep om donor te worden.
Ik werd erdoor aan het denken gezet. Ik denk dat het goed is om te doen maar ik ervaar ook angstgevoelens.
Vroeger altijd stress bij bloedprikken maar dat werd minder toen ik het vaker deed. Nu zie ik er toch weer tegenop.
Aan de andere kant zou ik graag willen helpen.
Wie heeft er ervaring en wil die delen?
een leestip voor als je je afvraagt waarom je je op zou moeten geven als stamceldonor: ' papa's bloed' door Dennis Verweijen. Voor als je dan nog twijfelt:' mama' moed' door Anke Verweijen. En als je dan wilt weten hoe deze topvrouw verder door het leven gaat: 'Samen goed'.
Geen hoogstaande literatuur, wel hartverscheurend en aangrijpend. En ja, deze topvrouw was een collega, we zaten op de eerste rang om te zien hoe zij haar man verloor omdat er geen match was.. kan er nog om huilen.
Ik ben boven de leeftijd om me in te schrijven bij Matchis, maar veel jongere collega's hebben dat wel gedaan. De kans dat je opgeroepen wordt is nihil, en dan kun je nog steeds weigeren.
Als we ergens solidair kunnen zijn, en wat kunnen betekenen voor een ander, is het wel door donatie. Of het nu bloed, stamcellen of bv huid is..
Ons kind is dankzij het bloed en plasma dat velen hebben gegeven nog in leven. Dit geldt voor veel kankerpatienten. Zij hebben plasma en of bloed nodig om de chemo aan te kunnen. Wat ben ik blij en dankbaar dat velen hebben willen geven.
Overigens heeft hij ook stamcellen voor zichzelf gedoneerd. Eerst een paar dagen met behulp van medicijnen stamcellen kweken, dat duurde bij hem extra lang door de chemo, en dan in zijn geval een uur of zes aan een soort dialyse apparaat. Uiteindelijk bleek dat hij in die zes uur drie keer de benodigde hoeveelheid stamcellen had gedoneerd. Mogelijk duurt het bij een gezond persoon nog korter. Zijn stamcellen zijn ingevroren en gelukkig nog niet nodig geweest.Als je als gezonde donor stamcellen doneert weet je wel zeker dat je iemand een kans op genezing geeft.
Ik ben ongeveer 2,5 jaar geleden begonnen met bloed geven. Helaas blijkt mijn ferritine gehalte te laag te zijn, en mag ik nu nog maar 1x per jaar komen doneren. Ik vind het prikken geen pretje, maar doe het voor het goede doel.
Echt super om dan de reacties hierboven te lezen hoe welkom het is 
Bij de bloedbank waar ik kom worden donoren echt vertroeteld met allerlei koeken/ chocola, nootjes, koffie etc.
En ik kan zelf gemakkelijk een datum en tijdstip inplannen.
Trouwens ik ben begonnen omdat bij een familielid op deze manier een ernstige ziekte aan het licht gekomen is! Dus ik doe het ook een beetje voor mezelf 😀
Zouden ze dat ferritinegehalte nog niet zo lang controleren? Ik mag daarom ook een jaar niet geven 9Vorige keer een half jaar) en hoorde pas ergens iemand bij wie dat gehalte ook te laag is. Op die manier kom ik niet meer aan de 100 x.
Zou heel goed kunnen, dat ze dat sinds kort meten...Ik begreep wel dat het voor de ontvangers van het bloed niet erg is, maar voor ons als gever in sommige gevallen wel. We hebben blijkbaar langer nodig om die ferratine weer omhoog te krikken.
Ruitje schreef op 10-11-2023 om 21:02:
Zou heel goed kunnen, dat ze dat sinds kort meten...Ik begreep wel dat het voor de ontvangers van het bloed niet erg is, maar voor ons als gever in sommige gevallen wel. We hebben blijkbaar langer nodig om die ferratine weer omhoog te krikken.
Ja zo had ik het ook begrepen, Hb gehalte is wel hoog genoeg dus hoe het precies werkt, geen idee
nlies schreef op 10-11-2023 om 22:44:
[..]
Ja zo had ik het ook begrepen, Hb gehalte is wel hoog genoeg dus hoe het precies werkt, geen idee
Heb ik laatste keren ook steeds gehad. Hb is dan prima (anders mag je überhaupt geen bloed geven) maar krijg dan na een tijdje steeds een brief thuis dat mijn bloed onbruikbaar was vanwege te lage ferritinegehalte, of hoe dat ook heet.