Ervaringen met bloeddonatie?
Vandaag viel er een brief van Sanquin op de mat met daarin een oproep om donor te worden.
Ik werd erdoor aan het denken gezet. Ik denk dat het goed is om te doen maar ik ervaar ook angstgevoelens.
Vroeger altijd stress bij bloedprikken maar dat werd minder toen ik het vaker deed. Nu zie ik er toch weer tegenop.
Aan de andere kant zou ik graag willen helpen.
Wie heeft er ervaring en wil die delen?
Doen, alhambra!
Alleen al voor het warme gevoel dat je x-aantal mensen kan helpen die het nodig hebben!
Zelf ook dikwijls gedaan vroeger en nooit onaangename dingen met de naald meegemaakt. Ik ben overtuigd dat, als je de mensen ter plaatse die je ontvangen, zegt hoe je er in staat en toch wel een beetje bang bent voor de naald, dat je een ongelofelijk vriendelijke behandeling en een nauwelijks te voelen prik gaat krijgen. Omdat ze zo dankbaar zijn met weer een nieuwe donor.
In jouw plaats deed ik het ten minste één keer. Dan pas kan je oordelen of het niks voor jou is op lange termijn.
Succes, alhambra!
Ik heb het ook jaren gedaan. Tot er ineens een extra test nodig was ivm langdurig verblijf in Afrika. Ik had tussen dat verblijf en die keer al gedoneerd, maar ok. Test gedaan, brief gehad dat alles ok was en ze contact zouden opnemen voor een nieuwe afspraak. Zelf nog een keer opgevolgd, maar ik wacht nog steeds. Een jaar of 5... dus zo graag willen ze me blijkbaar niet.
Prikken zelf was wel ok hoewel ik lastig te prikken ben. Ik vroeg wel een ervaren prikker want de naald moet er bijna rechtop in bij mij 
Maar dat ging bijna altijd prima
Ervaren prikkers zijn wel fijn.
Eén keer heb ik een knul gehad die me twee blauwe armen geschoffeld heeft. Die wilde ik dus nooit weer.
De naam van degene die vervolgens wel raak prikte heb ik genoteerd en altijd gevraagd of die prikker er was, anders kwam ik een andere keer.
Jarenlang gedaan, vanaf mijn 18e. Nu tijdelijk gestopt ivm zwangerschapswens. De mensen daar zeiden dat het veiliger was omdat he in een prille zwangerschap (als je er zelf nog niet van op de hoogte bent) al je bloed zelf nodig hebt, dus op hun advies gestopt. Het duurde even voor ik blijvend zwanger was, dus al die tijd niet geweest. Nu zit ik bijna een half jaar na de bevalling en ik zou wel weer willen, maar omdat we alweer aan het voorbereiden zijn op de volgende kinderwens (als het nu weer zo lang duurt...), nog maar even niet. Als de kinderwens voltooid is, ga ik wel weer.
Ik voel me karma-technisch altijd heel goed na een donatie, heb er ook fysiek weinig last van. De vingerprik en het wegtrekken van de pleisters waarmee ze het slangetje van het infuus op je arm plakken (armhaartjes die worden geharst), vind ik vervelender dan die naald zelf. Maar meestal plakken ze het slangetje op m'n horloge, als ik dat aangeef. Het scheelt misschien ook dat ik goed prikbaar ben, ik schijn mooie aders te hebben. De roze koeken verheug ik me ook altijd op.
ik heb een paar jaar gegeven. Maar moet een heel eind rijden omdat de dichterbij gelegen locaties niet met een rolstoel toegankelijk zijn 
. Nu vind ik wat verder rijden niet zo'n probleem, maar krijg altijd uitnodigingen op momenten die voor mij heel onhandig zijn. In de ochtend om 9.00 uur bijv, terwijl ik dat nooit red met de kinderen naar school brengen. Heel irritant maar vooral erg zonde. Als ze nou een online agenda zouden hebben waarin ik aan kan geven wanneer ik kan in hun mogelijkheden, zou veel efficiënter zijn (tijdslot reserveren dus eigenlijk).
Vind de mensen daar altijd erg lief en behulpzaam. En je wordt ontzettend verwend met lekkers. Enige moment dat ik roze koeken of andere dingen eet zonder 'schuldgevoel', haha. Het voelt voor mij fijn om iets voor de medemens te kunnen doen.
Ik zie trouwens het probleem niet zo van dat het commercieel is. Of tenminste, niet meer bezwaarlijk dan een ziekenhuis. Daar ga ik ook naartoe als het nodig is, waarom zou dit anders zijn (al vind ik zelf dat ziekenhuizen, bloedbanken, enz overheidsinstellingen zouden moeten zijn en niet gebaseerd op winst maken, maar andere discussie is dat). Als ik bloed geef is dat voor de persoon die bloed nodig heeft, niet voor de organisatie die erbij betrokken is.
Ik kan bij Sanquin altijd zelf mijn tijd en dag kiezen in een periode van een week geloof ik.
Dolfje schreef op 09-11-2023 om 08:07:
Ik kan bij Sanquin altijd zelf mijn tijd en dag kiezen in een periode van een week geloof ik.
Jammer dat dat niet overal zo is
Ik ben ooit begonnen met bloed en uiteindelijk, op verzoek, overgestapt op plasma. Ik geef al een paar jaar. Ongeveer iedere 6 weken. Plasma mag vaker maar ik vind vaker niet te doen omdat ik wel eens een beetje gammel ben de volgende dag. Dat ligt echt aan mij.. niet aan het plasma geven. Ik ben lastig te prikken en geef dat van te voren aan want als het mislukt kan het niet meer omdat mijn andere arm niet geschikt is. Ik vind het aanprikken altijd onprettig maar dat is echt maar heel kort. Vooral doen als het je lukt.. ik vind het idee om andere te kunnen helpen met zo iets 'kleins' mooi.
Ligt eraan wie en hoe men het vraagt. Dan moet ik daar problemen voor overwinnen dus ik moet het daadwerkelijk voor iemand in persoon overhebben.
rionyriony schreef op 09-11-2023 om 09:12:
Ligt eraan wie en hoe men het vraagt. Dan moet ik daar problemen voor overwinnen dus ik moet het daadwerkelijk voor iemand in persoon overhebben.
Wordt dat gedaan, op persoonlijke voet? Oprechte vraag, weet niet of dat zo werkt?
Ik heb het ook jaren gedaan. Zoals eerder gezegd: je wordt met alle egards behandeld. Bij één bloedbank kon je ook een gratis arts-consult van 10 minuten krijgen (ook voor niet-bloed-gerelateerd). De verplegers nemen ook alle tijd voor je, om je op je gemak te stellen. Het is inderdaad in 15-20 minuten klaar. De rest van de dag merkte ik er niks van. Ja, die prik is even minder 
en ook ik zweete me vaak een ongeluk, maar ik heb me daar over heen gezet.
Uiteindelijk ben ik gestopt, omdat het -- in mijn geval dan -- lastig was in te plannen in mijn leven.
rionyriony schreef op 09-11-2023 om 09:12:
Ligt eraan wie en hoe men het vraagt. Dan moet ik daar problemen voor overwinnen dus ik moet het daadwerkelijk voor iemand in persoon overhebben.
Volgens mij is het nooit ' voor een bepaalde persoon '.
Ik ben wel pas bloed gaan geven toen mijn moeder in leven was gehouden door 6 zakken bloed. Na de 6 zakken bleef ik geven, en toen kwam er een andere naaste die ontzettend veel bloedproducten nodig had, dus toen had ik die in gedachten bij donatie.
Ik heb jarenlang bloed aangehangen als verpleegkundige, en was gefascineerd door het proces. Leuk om het van de andere kant te zien.
Ik ben na een paar jaar bloed overgestapt op plasma. Dat vond ik fijner. Vast tijdstip en niet meer licht in het hoofd na afloop.
Ik mag nu helaas niet meer doneren: ik had maar 1 geschikt vat, en de huid daar boven is gaan verlittekenen. Dus nu rust daar, want ik moet dat vat " voor mezelf" houden. Ze zijn er erg streng op. Ze zien je graag komen maar jouw welzijn staat voorop.
Dolfje schreef op 09-11-2023 om 08:07:
Ik kan bij Sanquin altijd zelf mijn tijd en dag kiezen in een periode van een week geloof ik.
Bij de één (een erg groot ziekenhuis met navenant grote groepen bloeddonoren) vonden ze het ECHT niet fijn als je op een ander tijdstip kwam. Dat kon ik ook enigsinds begrijpen, want tegen 17:00 uur was het "spitsuur", terwijl ze nu juist liever wilden afbouwen om naar huis te kunnen gaan.
Maar ik ben verhuisd en bij het andere bloed-station werd juist gezegd: als je een oproepkaart krijgt voor een bepaalde dag/tijd, maar je kunt dan niet... vinden we het geen enkel probleem als je later die dag komt of een dag erna. We willen bloed-vrijwilligers liever niet kwijt...
Dus even navragen bij jouw bloed-station hoe ze daar in staan...
En misschien ook iets om over na te denken: stamceldonor worden. Daar zijn er nog steeds te weinig van. De kans dat je opgeroepen wordt is nihil, maar als je opgeroepen wordt is iemand anders wel heeeeeel blij met jouw cellen.
Ik heb het jaren gedaan. De prik vind ik geen enkel probleem, ben niet bang van spuiten dus dat scheelt. Ik ben gestopt toen het niet meer 's avonds hier in het dorp kon en alleen nog maar overdag op een uur reizen met het ov. Maar ik vond het altijd een kleine moeite en had nooit ergens last van.