Sparen voor kinderen
Goedemiddag.
Al enige jaren zet ik elke maand geld apart voor mijn kinderen. Ik denk dat meerdere mensen dit doen. Maar de laatste tijd begin ik te denken of dit nog wel nuttig is. De rente is super laag en de inflatie wordt steeds hoger. Dus eigenlijk gooi je elk jaar geld weg.... Maar ja, niet doen voelt ook niet goed. Beleggen heb ik geen kaas van gegeten en voelt ook als een risico.
Hoe doen jullie dit?
Wij hebben voor onze beide kinderen een zilvervlootrekening bij SNS. Die komt vrij en is dan voor hun als ze 18 zijn.
Zeilboot schreef op 01-03-2022 om 05:17:
Wij hebben nooit gespaard voor de kinderen en nu nog niet. Op het moment dat er een rekening komt voor de boeken of het collegegeld betalen we het gewoon. Ik zie de meerwaarde van het sparen niet zo tenzij je een laag inkomen hebt en/of veel kinderen die bijna tegelijk gaan studeren.
De periode van 0 tot 4 jaar was voor mij met de kosten kinderopvang financieel lastiger dan de 18+ en studiekosten.
Hier is dat dus zo: de oudste drie schelen steeds maar twee jaar, dus voor ons is het ineens wel een aardige kostenpost straks. De oudste start volgend jaar op het hbo, de middelste het jaar daarna op het mbo. Ondanks het feit dat we het financieel goed hebben, vind ik het wel fijn dat we dergelijke kosten van een spaarrekening kunnen halen. Dat is echter een andere spaarrekening dan die vóór de kinderen is; die is echt bedoeld voor eerste huis, etc.
Wij sparen niet specifiek voor de kinderen. Mede omdat dat geld de komende 18 jaar minder waard wordt.
We sparen samen wel wat, beleggen ook wat en betalen de hypotheek versneld af. Wij hebben wel het geluk dat het geld voor de studie al in een potje is gestopt door opa en oma, dus daar hoeven we niet voor te sparen.
Zeilboot schreef op 01-03-2022 om 05:17:
Wij hebben nooit gespaard voor de kinderen en nu nog niet. Op het moment dat er een rekening komt voor de boeken of het collegegeld betalen we het gewoon. Ik zie de meerwaarde van het sparen niet zo tenzij je een laag inkomen hebt en/of veel kinderen die bijna tegelijk gaan studeren.
De periode van 0 tot 4 jaar was voor mij met de kosten kinderopvang financieel lastiger dan de 18+ en studiekosten.
Nou, hier beide niet. Maar je kan niet in de toekomst kijken hè. Zou toch sneu zijn als dochter straks 18 is en ze gaat studeren, dat ik dan ineens mijn baan kwijt ben of 1 van ons is arbeidsongeschikt geraakt, noem maar op. En dat dochter daar dan de dupe van is wat betreft kunnen studeren.
Tijgeroog schreef op 28-02-2022 om 18:09:
Ondanks inflatie is sparen wel handig als je straks geld wilt hebben voor bijvoorbeeld een studie of een huis. Dan kun je er misschien minder mee doen dan je er nu mee zou kunnen, maar dan is er toch wel geld om zulke dingen te kunnen ondersteunen. Als je het nu uitgeeft aan andere dingen heb je straks niets.
Ja precies, dat.
Sparen voor de opleiding en andere zaken die bij je verantwoordelijkheid als ouder behoren lijkt me normaal. Maar sparen zodat jouw kind straks zorgenvrij een huis kan kopen of inrichten, zou ik niet noodzakelijk vinden. Toen ik klaar was met mijn opleiding (door mijn ouders betaald) en op mezelf wilde gaan wonen, was mijn moeder aardig genoeg om een hele stapel linnengoed en serviesgoed e.d. mee te geven, gewoon van Blokker of andere niet te dure zaken, maar de verdere inrichting of kosten waren voor mij. Van oma mocht ik een fauteuil uitzoeken, dat werd toen een typisch jaren '80 design, ik nam de 15 jaar oude zwart-wit TV mee die ooit van mijn ouders was, daarna nog een paar jaar thuis op mijn tienerkamer had gestaan, en die nu weer dienst ging doen in mijn eerste zelfstandige onderkomen. Een tweedehands kastje, ooit voor 25 gulden op de rommelmarkt gekocht, de tafel die ik thuis op mijn kamer als bureau gebruikte, werd mijn eettafel. Voor de rest moest ik zelf redden van mijn beginnerssalaris.
Pejeka1 schreef op 01-03-2022 om 20:36:
Sparen voor de opleiding en andere zaken die bij je verantwoordelijkheid als ouder behoren lijkt me normaal. Maar sparen zodat jouw kind straks zorgenvrij een huis kan kopen of inrichten, zou ik niet noodzakelijk vinden. Toen ik klaar was met mijn opleiding (door mijn ouders betaald) en op mezelf wilde gaan wonen, was mijn moeder aardig genoeg om een hele stapel linnengoed en serviesgoed e.d. mee te geven, gewoon van Blokker of andere niet te dure zaken, maar de verdere inrichting of kosten waren voor mij. Van oma mocht ik een fauteuil uitzoeken, dat werd toen een typisch jaren '80 design, ik nam de 15 jaar oude zwart-wit TV mee die ooit van mijn ouders was, daarna nog een paar jaar thuis op mijn tienerkamer had gestaan, en die nu weer dienst ging doen in mijn eerste zelfstandige onderkomen. Een tweedehands kastje, ooit voor 25 gulden op de rommelmarkt gekocht, de tafel die ik thuis op mijn kamer als bureau gebruikte, werd mijn eettafel. Voor de rest moest ik zelf redden van mijn beginnerssalaris.
En zo is 'normaal' maar net wat je van huis uit meegekregen hebt. In jouw ogen krijgen veel mensen nu veel vanuit huis mee, begrijp ik. Terwijl jij juist meer mee kreeg dan ik (ik heb mijn studie helemaal zelf moeten betalen, maar ook alles qua uitzet, kreeg alleen van schoonmoeder een stofzuiger). Ik hoop dat ik mijn Kinderen in ieder geval kan helpen dat ze niet met een studieschuld hoeven te beginnen, dat helpt al. Verder eens dat het hun leven en daarmee hun verantwoordelijkheid is als ze op zichzelf gaan wonen.
Wij hebben het financieel niet slecht, maar zetten wel geld apart (een vast bedragje maandelijks) voor pleegkind. Dat staat in een apart 'potje' op onze eigen spaarrekening. De bedoeling is dat we hiermee later de wat grotere uitgaven voor kind kunnen doen zonder dat dat een gat slaat in onze eigen spaarrekening of we er iets anders voor moeten laten. En het is ook bedoeld om hem een leuk bedrag mee te kunnen geven zodra hij daaraan toe is. En als hij er nooit aan toe is (er zijn helaas redenen om te twijfelen aan een stabiele toekomst voor hem) dan blijft het bij ons.
Wij sparen per kind de kinderbijslag op, omdat wij vijf kinderen hebben. Op deze manier hebben we niet ineens heel veel uitgaven als ze gaan studeren.
Duufje schreef op 02-03-2022 om 15:49:
Wij hebben het financieel niet slecht, maar zetten wel geld apart (een vast bedragje maandelijks) voor pleegkind. Dat staat in een apart 'potje' op onze eigen spaarrekening. De bedoeling is dat we hiermee later de wat grotere uitgaven voor kind kunnen doen zonder dat dat een gat slaat in onze eigen spaarrekening of we er iets anders voor moeten laten. En het is ook bedoeld om hem een leuk bedrag mee te kunnen geven zodra hij daaraan toe is. En als hij er nooit aan toe is (er zijn helaas redenen om te twijfelen aan een stabiele toekomst voor hem) dan blijft het bij ons.
Sowieso slim om dat bij een pleegkind op je eigen naam te sparen. Hier had voogd het erover ook een spaarrekening te kunnen openen waarop we kunnen sparen voor haar. Maar in een lastig geval hebben wij daar niks meer over te zeggen en beheert de voogd de rekening. No way dus. Wij sparen voor pleegdochter gewoon op onze rekening/rekening van zoon en splitsen dat later. Wil daar geen andere partij over die kan beslissen over ons gespaarde geld.
Lisabette schreef op 02-03-2022 om 15:54:
Wij sparen per kind de kinderbijslag op, omdat wij vijf kinderen hebben. Op deze manier hebben we niet ineens heel veel uitgaven als ze gaan studeren.
Dat is inderdaad een prachtig bedrag als je dat voor alle kinderen apart kunt zetten al die jaren.
Pejeka1 schreef op 01-03-2022 om 20:36:
Sparen voor de opleiding en andere zaken die bij je verantwoordelijkheid als ouder behoren lijkt me normaal. Maar sparen zodat jouw kind straks zorgenvrij een huis kan kopen of inrichten, zou ik niet noodzakelijk vinden. Toen ik klaar was met mijn opleiding (door mijn ouders betaald) en op mezelf wilde gaan wonen, was mijn moeder aardig genoeg om een hele stapel linnengoed en serviesgoed e.d. mee te geven, gewoon van Blokker of andere niet te dure zaken, maar de verdere inrichting of kosten waren voor mij. Van oma mocht ik een fauteuil uitzoeken, dat werd toen een typisch jaren '80 design, ik nam de 15 jaar oude zwart-wit TV mee die ooit van mijn ouders was, daarna nog een paar jaar thuis op mijn tienerkamer had gestaan, en die nu weer dienst ging doen in mijn eerste zelfstandige onderkomen. Een tweedehands kastje, ooit voor 25 gulden op de rommelmarkt gekocht, de tafel die ik thuis op mijn kamer als bureau gebruikte, werd mijn eettafel. Voor de rest moest ik zelf redden van mijn beginnerssalaris.
Ik heb ook niet veel mee gekregen van mijn ouders toen ik het huis uit ging gewoonweg omdat ze daar het geld niet voor hadden en ze nog 2 kinderen hadden. Mijn man en ik hadden wel goed gespaard toen we een huis kochten en we konden alles nieuw kopen zowel meubels als keukenspullen enz. Dat was in 1989.
Ik sta er financieel veel beter voor dan mijn ouders toen. Dus ja, ik heb mijn zoon wel financieel geholpen nu hij een huis heeft gekocht. Waarom zou ik het niet doen als ik het makkelijk kan. Ik geef ook liever met de warme hand als met de koude. Nu kan ik ervan genieten als ik zie dat hij er zo blij mee is en echt mooi woont.
watertoren schreef op 02-03-2022 om 16:26:
[..]
Ik heb ook niet veel mee gekregen van mijn ouders toen ik het huis uit ging gewoonweg omdat ze daar het geld niet voor hadden en ze nog 2 kinderen hadden. Mijn man en ik hadden wel goed gespaard toen we een huis kochten en we konden alles nieuw kopen zowel meubels als keukenspullen enz. Dat was in 1989.
Ik sta er financieel veel beter voor dan mijn ouders toen. Dus ja, ik heb mijn zoon wel financieel geholpen nu hij een huis heeft gekocht. Waarom zou ik het niet doen als ik het makkelijk kan. Ik geef ook liever met de warme hand als met de koude. Nu kan ik ervan genieten als ik zie dat hij er zo blij mee is en echt mooi woont.
Snap je argumentatie, en niks mis mee. Maar ik verbaas me er wel eens over dat klein beginnen tegenwoordig als not done wordt ervaren. Mijn ouders hadden ook genoeg geld, en toch begon ik gewoon in een huurstudio met gedeeltelijk gekregen, gedeeltelijk tweedehands, en gedeeltelijk spullen van mijn kamer thuis. Waarom moet je gelijk in een koophuis met een nieuwe luxe keuken en alle faciliteiten erop en eraan? Je kan toch ook gewoon bescheiden beginnen en dan zélf opbouwen? In de tijd dat ik jong was, jaren '70, waren er genoeg mensen die eerst 15 jaar of 20 jaar in een woningbouwwoning woonden (flat of rijtjeshuis) en dan pas genoeg gespaard hadden om eventueel te kopen. Niks mis mee toch?
Pejeka1 schreef op 02-03-2022 om 19:41:
[..]
Snap je argumentatie, en niks mis mee. Maar ik verbaas me er wel eens over dat klein beginnen tegenwoordig als not done wordt ervaren. Mijn ouders hadden ook genoeg geld, en toch begon ik gewoon in een huurstudio met gedeeltelijk gekregen, gedeeltelijk tweedehands, en gedeeltelijk spullen van mijn kamer thuis. Waarom moet je gelijk in een koophuis met een nieuwe luxe keuken en alle faciliteiten erop en eraan? Je kan toch ook gewoon bescheiden beginnen en dan zélf opbouwen? In de tijd dat ik jong was, jaren '70, waren er genoeg mensen die eerst 15 jaar of 20 jaar in een woningbouwwoning woonden (flat of rijtjeshuis) en dan pas genoeg gespaard hadden om eventueel te kopen. Niks mis mee toch?
Helemaal mee eens. Hoe vaak ik wel niet commentaar heb gekregen waarom we niks kochten toen we gingen samenwonen. Beiden 20 en nog niet eens ons vol loon (bestaat dat nog steeds, om tot je 21e echt flink minder te verdienen dan na je 21e?). Blij dat we ons huisje konden betalen. Achteraf zaten we onder bijstandsniveau maar nooit hand opgehouden of verwacht dat we bijv nieuwe meubels moesten kunnen kopen. We werkten standaard 6 dagen per week om van die extra dag eens wat extra's te kunnen doen zoals nieuwe kleren kopen of een dagje uit, het was allemaal niet vanzelfsprekend voor ons. En nog pluk ik daar de vruchten van. We kunnen van niks iets maken, zijn blij met kleine dingen, word blijer van een zelfgemaakte taart dan een dure bos bloemen en waardeer prachtige vintage vondsten. Natuurlijk hoeft dat niks met achtergrond te maken te hebben, maar zal wellicht wel meegespeeld hebben. Daar staat wel tegenover dat ik het soms nog steeds erg lastig vind om onnodig geld uit te geven. Soms kan ik ineens 50 euro op een terras stuk slaan, andere keer vind ik het lastig om een nieuwe beha te kopen terwijl het wel nodig is. Beetje haat-liefde verhouding met geld, dat kan echt lastig zijn.
Pejeka1 schreef op 02-03-2022 om 19:41:
[..]
Snap je argumentatie, en niks mis mee. Maar ik verbaas me er wel eens over dat klein beginnen tegenwoordig als not done wordt ervaren. Mijn ouders hadden ook genoeg geld, en toch begon ik gewoon in een huurstudio met gedeeltelijk gekregen, gedeeltelijk tweedehands, en gedeeltelijk spullen van mijn kamer thuis. Waarom moet je gelijk in een koophuis met een nieuwe luxe keuken en alle faciliteiten erop en eraan? Je kan toch ook gewoon bescheiden beginnen en dan zélf opbouwen? In de tijd dat ik jong was, jaren '70, waren er genoeg mensen die eerst 15 jaar of 20 jaar in een woningbouwwoning woonden (flat of rijtjeshuis) en dan pas genoeg gespaard hadden om eventueel te kopen. Niks mis mee toch?
Mijn man en ik konden gelijk een nieuwbouwkoophuis kopen en alles nieuw aanschaffen. Wij zijn ook niet begonnen met tweedehandsspullen. Mijn zoon verdient zelf ook goed genoeg om gelijk alles naar zijn zin in te richten. Hij heeft een kluswoning gekocht en ja als er dan geld is voor gelijk een nieuwe keuken en badkamer, waarom zou je het laten.