jong ziek en werk
Hallo, wie kan mij eventjes wegwijs maken in de beste route om te volgen ? Mijn dochter heeft een chronische ziekte, waardoor ze wisselend in energie zit. Momenteel studeert ze en krijgt ze studietoeslag van de gemeente omdat het onmogelijk is om een bijbaan vol te houden bij de studie. Studie doet ze goed, omdat ze hier zelf de regie heeft over wanneer ze wel/niet kan gaan naar de les. Op fitte momenten doet ze veel - op mindere momenten kan ze haar rust pakken.
Ik vraag me af of ze straks een fulltime baan gaat redden qua energie. Zelf is ze hier nog niet zo mee bezig (leeft in het nu wat ik op zich ook positief vind). Maar ik maak me als ouder wel zorgen dat ze met een parttime salaris moeilijk iets zal gaan kunnen opbouwen.
Volgend jaar studeert ze af en dan zal ze moeten gaan solliciteren. Is het slim om te solliciteren op fulltime banen (met onzekerheid of dit blijvend gaat lukken) of moeten we nog kijken naar iets aanvullends qua wajong (of iets anders - ik ben niet zo thuis in de verschillende termen). Ze kan ook voorlopig parttime beginnen (woont nog thuis dus zoveel kosten heeft ze nu niet) en het dan langzaam proberen uit te breiden.
Maar ik weet dus niet wat de zekerste/beste route zou zijn voor haar.
Hebben jullie hier misschien wat meer inzicht in ?
absor schreef op 28-10-2024 om 12:46:
[..]
[..]
Het leven is inderdaad verdraaid oneerlijk. Niet iedereen heeft het in zijn mars om een universitaire opleiding te doen. Voor sommigen is kapper bv het hoogst haalbare
Maar sommigen worden zo gehandicapt geboren dat ze altijd afhankelijk zijn van wat de maatschappij ze toeschuiven wil. Die zullen nooit rijk worden En dan is het niets eens je eigen keuze of je in NL, USA of bhutan wordt geboren
En dan zijn er die geboren worden in een familie waar heel veel geld en bezittingen al zijn,
Maar er zijn er die kind zijn van drugsouders, in gaza geboren, amalia heten en ga zo maar door
Het is echt allemaal oneerlijk. De oplossing is niemand salaris en van schoonmaker tot dokter exact hetzelfde inkomen maar we weten dat communisme ook niet leidt tot uiteindelijk meer welvaart voor iedereen. Ook al voelt het in eerste instantie eerlijker
Tja, helaas kan ik niet de hele wereld op mijn schouders nemen. Ik snap wel dat anderen het mogelijk nog zwaarder hebben en dat het op zich al een geluk is dat ze hier geboren is in een land met goede gezondheidszorg en met sociale voorzieningen. Maar dat neemt toch niet weg dat ik me over bepaalde dingen gedachten mag maken ?
RavIvaR schreef op 28-10-2024 om 13:59:
Met een afgeronde HBO opleiding kom je niet zomaar in aanmerking voor Wajong.
Er zit nog best wel wat ruimte tussen 24 of 40 uur werken.
Als ze langdurig 40 uur kan werken in een flexibele baan is dat een optie.
Als 40 uur per definitie een recept is voor uitval zou ik er niet voor kiezen. Zo'n traject wordt ook niemand gelukkig van.
Dan is mogelijk een baan voor 30/32 uur die ze flexibel in kan vullen een beter uitgangspunt. Met een HBO salaris heb je, zeker na een paar jaar, dan een prima salaris.
Dankjewel. Dat is inderdaad een realistische insteek.
SuzyQFive schreef op 28-10-2024 om 13:27:
Ik werd op mijn 19e chronisch ziek en heb wel een tijdje fulltime gewerkt (4 jaar onderwijs) maar dat was voor mij niet haalbaar. Destijds wisten we nog niet wat het was en artsen zeiden dat het wel over zou gaan. Dus ben toen vrijwillig minder gaan werken maar dat had ik nooit moeten doen.
Jammer dat je daar niet goed over geïnformeerd werd dus. Zoiets wil ik dus vermijden door er nu al vooraf goed over na te denken zodat ik haar ook juist kan informeren als ze om advies zou vragen.
Poekewiki schreef op 28-10-2024 om 14:02:
[..]
Tja, helaas kan ik niet de hele wereld op mijn schouders nemen. Ik snap wel dat anderen het mogelijk nog zwaarder hebben en dat het op zich al een geluk is dat ze hier geboren is in een land met goede gezondheidszorg en met sociale voorzieningen. Maar dat neemt toch niet weg dat ik me over bepaalde dingen gedachten mag maken ?
Nee daarom schrijf ik het niet. Ik heb een kind met vergelijkbare omstandigheden. Een onzekere toekomst door een chronische ziekte. School gaat nu voor 10% rn ik denk vaak, hoe moet dit later..😞
Daarnaast heb ik zelf ook een jeugd waardoor ik zeker achterstand heb in vergelijking met mensen met goed opgeleide ouders met koophuizen enz
Ik denk er dus ook vaak over na. Maar wat ik opschrijf is wat ik dan tegen mezelf zeg; Ja het leven is inderdaad oneerlijk.
Sorry dan had ik dat verkeerd geïnterpreteerd Absor. Het spijt me dat het bij jou/jullie ook aan de orde is.
Wajong kom je sinds 2015 alleen nog in als je volledig en duurzaam arbeidsongeschikt bent, toch? Dat gaat voor je dochter niet op denk ik.
Ik zou een baan adviseren bij een bedrijf waar veel flexibiliteit mogelijk is, kiezen tussen thuis werken en op kantoor bijvoorbeeld. Of waar je werkzaamheden flexibel kunt verdelen over de week.
Ik kan de belastbaarheid van je dochter natuurlijk niet goed inschatten vanachter mijn beeldscherm, maar als 40 uur in het begin al niet realistisch is, dan inzetten op 32 uur bijvoorbeeld.
Gaandeweg nooit zelf ervoor kiezen om minder te gaan werken, want dan verspeel je uiteindelijk een eventuele WIA-uitkering.
Is er iemand als een clientondersteuner waar ze dit soort vragen kan stellen? Of misschien iemand op haar opleiding? Studieloopbaanbegeleider? Decaan?
Ja lastig is dat. Ben zelf ook chronisch ziek, maar wel HBO afgerond. Werd ook niet afgekeurd en geen recht op wahjong.
Ik ben begonnen met 4 dagen werken en dat ging redelijk. Maar na een jaar hield ik het niet meer vol. Ik kreeg nooit vaste contracten dus uiteindelijk ben ik gewoon maar gestopt met werken. Heb gelukkig een partner die voor ons inkomen zorgt. En ik krijg toeslagen. Als je voor je dochter een andere route kunt verzinnen zou ik dat wel aanraden, ik vind dit echt helemaal niks.
Iedereen bedankt voor de reacties. Eigenlijk komt het er op neer dat ik beter stop met te veel naar de toekomst kijken want we weten het gewoon niet. En maar proberen van het beste uit te gaan en stoppen met piekeren.
En natuurlijk is het in eerste instantie het belangrijkste dat het medisch goed blijft gaan.
Lastig om mee te dealen - je gunt je kind natuurlijk dat op die leeftijd alle deuren nog open staan. Maar het is niet anders.
Brachiosaurus schreef op 28-10-2024 om 15:15:
Ja lastig is dat. Ben zelf ook chronisch ziek, maar wel HBO afgerond. Werd ook niet afgekeurd en geen recht op wahjong.
Ik ben begonnen met 4 dagen werken en dat ging redelijk. Maar na een jaar hield ik het niet meer vol. Ik kreeg nooit vaste contracten dus uiteindelijk ben ik gewoon maar gestopt met werken. Heb gelukkig een partner die voor ons inkomen zorgt. En ik krijg toeslagen. Als je voor je dochter een andere route kunt verzinnen zou ik dat wel aanraden, ik vind dit echt helemaal niks.
Ze heeft (nu) een hard werkende vriend maar toch vind ik haar onafhankelijkheid ook erg belangrijk. Relaties blijven niet altijd eeuwig duren en een scheve verhouding in inkomen kan ook zorgen voor een onevenwicht in de relatie. Hopelijk is dat bij jou niet het geval.
Poekewiki schreef op 29-10-2024 om 11:45:
[..]
Ze heeft (nu) een hard werkende vriend maar toch vind ik haar onafhankelijkheid ook erg belangrijk. Relaties blijven niet altijd eeuwig duren en een scheve verhouding in inkomen kan ook zorgen voor een onevenwicht in de relatie. Hopelijk is dat bij jou niet het geval.
Ik zou mij inderdaad niet te veel zorgen maken over de financiële toekomst van je dochter, heb ik vroeger ook met reden gedaan. Dochter en schoonzoon werken nu allebei 3 dagen op universitair niveau, en schoonzoon doet verreweg het meeste in huis. Soms komen er oplossingen waar je nooit aan gedacht hebt.Beiden doen ongeveer evenveel met de kinderen.
Poekewiki schreef op 29-10-2024 om 11:45:
[..]
Ze heeft (nu) een hard werkende vriend maar toch vind ik haar onafhankelijkheid ook erg belangrijk. Relaties blijven niet altijd eeuwig duren en een scheve verhouding in inkomen kan ook zorgen voor een onevenwicht in de relatie. Hopelijk is dat bij jou niet het geval.
Ja snap ik, dat was ook mijn streven maar helaas loopt het soms anders dan gepland.
Bij ons loopt het gelukkig prima, zijn al 22 jaar samen en we hebben samen gekozen voor de constructie zoals het nu is. Wel hebben we extra maatregelen genomen, ik bouw nu natuurlijk geen pensioen op, maar wel via mijn man. Weet even niet hoe die regeling heet.
Maar ja, je kan daar niet vanuit gaan. En het is zeker niet iets wat je moet willen vanaf het begin...
Ik besef dat ik moet stoppen met dit gepieker. Het levert niks op. En ze heeft het ook niet nodig - het is een slimme meid die tot nog toe altijd prima haar weg heeft gevonden door verschillende moeilijkheden en medische uitdagingen heen. Dus ik snap ook niet dat dit opeens zo speelt bij mij.
Misschien omdat het "einde" van mijn verantwoordelijkheid als moeder afloopt en ik straks echt moet loslaten en erop moet vertrouwen dat we haar goed hebben afgezet aan de start van haar volwassen leven.
En nu komt pas de klap nadat ik me tijdens het hele medische traject erg sterk heb gehouden.
Vaaas schreef op 28-10-2024 om 10:10:
[..]
Kon er dan niet met de voltijds opleiding gepraat worden over een aangepast programma? Aanpassingen voor beperkte studenten zijn niet vrijblijvend, opleidingen moeten daaraan meewerken.
Hier maak ik me ook wel zorgen over de toekomst, maar een paar jaar geleden zat zelfs deeltijd studeren er niet in, dus er is vooruitgang.
Helaas niet. Dochter heeft MO niveau, en het lijkt wel of er dan nog minder mogelijk is. Wel veel gesprekken gehad, maar ze verwachten gewoon 100% inzet en vaak een opkomstplicht. Op HBO+ niveau is misschien meer mogelijk?
Op MBO vaak verplichte vakken als Nederlands, maatschappijleer en Engels. Wat alleen maar extra belasting is.
Dus gekeken naar iets wat deze verplichtingen en vakken er niet zijn. Toen kwamen we op een vakopleiding uit voor volwassenen. Dit werkt voor haar prima gelukkig, alleen we hebben zo nergens recht op.
Stage zoeken was wel een probleem, want we waren eerlijk dus de meeste bedrijven zeggen dan gelijk nee. Een bedrijf stond wel open om het te proberen en bood een proefdag aan. Dat ging prima en ze mag daar stage doen (3 dagen in de week). Inmiddels is ons spaargeld zo’n beetje op we hebben ook nog een gezond kind die studeert (en niks krijgt want pechgeneratie).
Maar we zijn blij dat we hebben kunnen investeren in onze kinderen.
Hoe het zal gaan als ze straks wil werken weten we niet. Meer an 3 dagen per week zit er waarschijnlijk echt niet in. Ik durf er niet teveel aan te denken.
Poekewiki schreef op 28-10-2024 om 10:24:
[..]
Ja dat kan. Maar als ze dan uitvalt om wat voor reden ook, krijgt ze maar 70% van laatstverdiende parttime salaris. Als ze uitvalt met een fulltime baan, krijgt ze daar 70% van. Wel een verschil in de beurs natuurlijk.
En natuurlijk moet ik niet van het negatieve uitgaan. Voor hetzelfde geld lukt het prima parttime, kan ze zelfs nog een dag extra opbouwen. Maar als moeder zie ik soms wat te veel beren op de weg en denk ik na over dit soort scenario's.
Ideaal zou zijn als ze een baan kan vinden, waarbij ze ook vrijheid heeft met thuis werken en zelf sturen van de uren (binnen bepaalde kaders). Want dan kan ze ook beter schakelen met de wisselende energie waar ze nu eenmaal mee te dealen heeft.
Poekewiki schreef op 28-10-2024 om 11:54:
Tot nu toe is stage (3d) goed gegaan. Dus dat moet zeker lukken. Maar dan ben je dus door een ernstige ziekte al vanaf jong beperkt tot een parttime inkomen? Terwijl als je deze ziekte later zou krijgen (nadat je al aan het werk was) gedeeltelijk afgekeurd zou worden en dus een aanvulling zou krijgen voor die uren.
Beetje oneerlijk voelt dat aan. Buiten het feit dat de ziekte op zich al gewoon "pech" was volgens de internist.
En dat je met deze ziekte ook al moeilijker een overlijdensrisico verzekering / dus hypotheek zal krijgen. Allemaal dingen waar mijn 19-jarige gelukkig nog niet over nadenkt, maar ik vind het wel extra heftig nog bovenop het medische traject.
Ik vind het heel naar voor je dochter en ik begrijp je zorgen, toch denk ik dat je dochter beter laag in uren kan inzetten met een eventuele opbouw dan andersom.
Daarnaast vind ik roepen dat het oneerlijk is dat je dochter geen aanvulling krijgt bij minder uren, terwijl ze nog niet eens aan het werk is, voorbarig... Om je een beeld te geven hoe het ook kan gaan na een lang arbeidsverleden hieronder mijn verhaal.
Ik heb een arbeidsverleden van 45 jaar waarvan 20 als als alleenstaande moeder. De laatste jaren van mijn werkende leven waren slopend, naast lichamelijke klachten kreeg ik een burn out. Omdat ik er alleen voor stond en studerende kinderen duur zijn, probeerde ik het zo lang mogelijk vol te houden. Van 5 naar 4 dagen en uiteindelijk naar 24 uur. Toen het laatste kind uit huis ging, kwam de klap en kon ik letterlijk niet meer op mijn benen staan. Volledig afgekeurd in de WIA op basis van 24 uur, na al die werkende jaren de premie te hebben afgedragen via mijn grotendeels fulltime salaris... Daarnaast bouwde je als vrouw in het verleden bij veel bedrijven geen pensioen op. Over oneerlijk gesproken.. na grotendeels fulltime werk, straks een klein pensioen. Om het nog oneerlijker te maken nooit geen kinder/partneralimentatie gehad. Natuurlijk had ik sommige dingen graag anders gezien, maar mijn ervaring is dat de hoogte van mijn inkomen niet mijn geluk kan bepalen. Ik was niet gelukkiger met mijn "eigen huis" dan met mijn sociale huurwoning. Geef aan je dochter mee, geld is geen voorwaarde voor geluk ipv dat het leven oneerlijk is. Laat haar de keuze maken voor een baan die ze leuk vindt en waar ze zich goed bij voelt.
Atalanta schreef op 31-10-2024 om 11:04:
[..]
Helaas niet. Dochter heeft MO niveau, en het lijkt wel of er dan nog minder mogelijk is. Wel veel gesprekken gehad, maar ze verwachten gewoon 100% inzet en vaak een opkomstplicht. Op HBO+ niveau is misschien meer mogelijk?
Op MBO vaak verplichte vakken als Nederlands, maatschappijleer en Engels. Wat alleen maar extra belasting is.
Dus gekeken naar iets wat deze verplichtingen en vakken er niet zijn. Toen kwamen we op een vakopleiding uit voor volwassenen. Dit werkt voor haar prima gelukkig, alleen we hebben zo nergens recht op.
Stage zoeken was wel een probleem, want we waren eerlijk dus de meeste bedrijven zeggen dan gelijk nee. Een bedrijf stond wel open om het te proberen en bood een proefdag aan. Dat ging prima en ze mag daar stage doen (3 dagen in de week). Inmiddels is ons spaargeld zo’n beetje op we hebben ook nog een gezond kind die studeert (en niks krijgt want pechgeneratie).
Maar we zijn blij dat we hebben kunnen investeren in onze kinderen.
Hoe het zal gaan als ze straks wil werken weten we niet. Meer an 3 dagen per week zit er waarschijnlijk echt niet in. Ik durf er niet teveel aan te denken.
Ik vind dit ernstig, ook voor het MBO geldt gewoon de wet gelijke behandeling op grond van handicap en ziekte.