Langdurige klachten na Covid, wie ook? (gesloten)

ochtenden zijn hier ook het zwaarst. Ik maak ook geen afspraken voor 12 uur, dan begin ik een beetje op gang te komen.

Wat zijn onze levens toch overhoop gegooid door dat  virus....
Succes met je afspraak Yumi!
En je vakantie begint op te schieten Lollypop. Vind je het ook spannend, of alleen maar zin in?

Ochtenden hier zijn ook zwaar Juffertje. Ik heb soms wel afspraken rond 10/11 en voor werk moet ik 1x om 7uur op, dat kost echt veel moeite. Deze ochtend voel ik opnieuw weer een hoop frustratie en tranen in mn lijf. 

Ik vind het trouwens ook irritant dat ik tegenwoordig op kleine tegenslagen al heftig kan reageren. Zeg dan wel eens tegen mezelf dat ik me niet zo moet aanstellen, maar voelt dan als extra druppel ofzo.

@Pheebs Kun je niet pas later naar je werk als je toch niet zo lang gaat?

Mij was voorgesteld om digitaal aan te sluiten bij het ochtendoverleg, maar dat heb ik echt gevetood. Dat is gewoon niet haalbaar.

Pheebs jij hebt ook veel op je bordje ( en al gehad) net zoals de rest.
De psychosomatische fysio zei het gisteren nogmaals je hebt een wond opgelopen door alle klappen die je hebt opgelopen. En het kost tijd en liefde om deze te helen.

Aan de ene kant zijn we druk met herstellen, super onzeker hoe het herstel blijft verlopen en ook aan het rouwen om weer ziek te zijn geworden.
En als je zo stil wordt gezet komt er tenminste bij mij een vergrootglas te liggen op hoe je leven tot nu toe is verlopen....Een heel pakket dus om mee te dealen...
Ik vanochtend heel rustig boven schoongemaakt en kan mijn wond dan echt voelen. Klinkt misschien raar maar volgens mij zitten er hier wel wat meer hooggevoeligen onder ons

Morgen trouwens ook een gesprek, maar niet met een hulpverlener 
Ging de laatse tijd om met een overbuurvrouw, zij zwemt ook in het buitenzwembad, dus aan de praat geraakt.
Leuke vrouw, wel forse psychische problemen, maar daar wil ik nooit snel over oordelen.
We appten elke dag, toen het zwembad nog open was samen ernaar toe en samen koffie drinken.
Ik vond het wel fijn een maatje dichtbij, ook alleen.

Maar ik had naar mijn onderbuik gevoel moeten luisteren.
In het begin maakte ze af en toe al zo'n harde opmerking...

Nou al met al blijkt ze dus een hartelijke kant, maar ook een super harde en stellige kant te hebben.
Ze begreep niet waarom ik af en toe zo graag naar mijn moeder ga, ik moet het alleen toch ook redden. Laatst zei ze Je zegt altijd dat je zo goed alleen kan zijn, maar je zegt ook dat je geborgenheid mist, dus is dat wel zo.

Ze heeft ook regelmatig conflicten met mensen en snap nu waarom.
Ben weer iets te open en te aardig geweest vrees is.....en dan kunnen mensen je toch teleurstellen.
Dus morgen ga ik het zeggen om geen close contact meer te hebben, aangezien we anders gaan botsen.
Doe dit ook echt uit eigenbelang. Wil haar gewoon gedag zeggen op straat en misschien ook nog wel een x samen zwemmen.

Heb op dit moment zo geen behoefte aan zulke type mensen om me heen, waarbij je je herstel moet gaan verantwoorden!!

Het blijft toch een valkuil voor me. Ben natuurlijk van huis uit hulpverleenster en mensen blijken zich snel op hun gemak te voelen....
En ben zo'n type dat vaak ook wil uitgaan van het goede van de mens. Misschien ook wat naïef hoor....
Ja ik ben ook wel weer zo...als ik er klaar mee ben, onderneem ik ook actie.

Stond op mijn 21e al gedragstrainig te geven aan criminele jongens van een paar jaar jonger, dus er zit ook wel een bepaalde pit in me

Yumi schreef op 22-02-2022 om 17:35:

Phoe, ik heb een paar rot dagen achter de rug maar als ik kijk naar wat jullie allemaal geschreven hebben, dan zat het blijkbaar in de lucht

Net mijn LC ellende uitgestort over mijn contactpersoon bij C-Support. Het is fijn om te horen dat er heel hard gewerkt wordt om een oplossing te vinden voor iedereen met LC. Jammer dat er geen termijn aan vastzit want mijn geduld is op.

Pheebs, een ergotherapeut is ervoor om te zorgen dat jij niet teveel doet. Ik heb met verbazing gelezen hoeveel druk ze op je leggen. Ik zou dit ook bij C-Support neerleggen en advies vragen.

Juffertje ik wil ook een therapie vrije week om de 6 weken, wat een goed idee
Herkenbaar, het eigen lijf niet meer begrijpen, vertrouwen, ik heb het gevoel dat mijn lijf een eigen leven is gaan leiden Accepteren dat ik ziek ben, kan ik niet, en ben net als jij boos en wil nog teveel, om hier mee om te (willen) gaan.

Lollypop wat naar om zo van slag te raken, heb met je te doen. Als je huisgenoot de volgende keer komt storen dan zet je die maar aan het werk

Vpktje, ik hoop dat je een fijn gesprek krijgt met je leidinggevende en jullie er samen uitkomen.

Allemaal een warme knuffel

Bedankt dat je er naar vraagt Yumi. Ja ik heb gelukkig een erg fijn gesprek gehad met mijn leidinggevende. Ik heb niet letterlijk gezegd wat de arbo zei, want ik vond het niet nodig om in detail te gaan, maar wel verteld hoe het overkwam en dat ik totaal geen vertrouwen heb in de arbo.

Ze vond het 'grappig' mijn verhaal te horen, want de dag ervoor had ze een andere langdurig zieke aan de lijn. Ze zei dat die ook al zo'n verhaal had, en toen wilde ze nog wat zeggen maar zei 'nouja daar kan ik verder niets over zeggen eigenlijk'. Voor mij de bevestiging dat het aan de arbo ligt, en niet aan mij, en dat de arbo dat grapje wellicht met meer collega's uithaald.

We hebben besloten dat wij samen beter kunnen belissen wat goed is voor mijn hertel, en ik heb er alle vertrouwen in dat ze naar me zal luisteren. Ben nu wat omhoog gegaan in uren, en dat is deze week goed verlopen. Nog 1 weekje het nieuwe aantal uur, en dan een weekje vakantie. Daarna gaan we kijken of er daarna nog een ophoging in zit. Maar ik heb er vertrouwen in!

Wat fijn dat jullie een therapie vrije week proberen te plannen af en toe. Ik had er 'per ongeluk' 1 omdat de fysio vakantie had, en de vervanger ziek was. En ik had toevallig ook geen ergo staan die week, of andere dingen... dat voelde inderdaad super chill. Dat moet ik misschien ook maar af en toe eens express gaan plannen.

Wat een apart iets met die buurvrouw Juffertje. Kan me voorstellen dat je een maatje in de buurt graag wil, maar dan niet zo. Ik heb ook zo'n situatie aan de hand gehad (oke ze had geen psychiatrische problemen dat ik weet lol) en was zo blij dat ik iemand in de buurt had, maar nu ook weer heel blij dat ik daar niet over hoef in te zitten. Kreeg er vooral stress van. Ik heb geen vriendinnen in de buurt wonen, en dat vind ik wel erg jammer. Ze doen hun best hoor, en ze komen naar mij, maar het zou gewoon leuk zijn als ze om de hoek woonde. Mijn ouders hebben ook een half jaar op een uur rijden gezeten ivm omstandigheden, en die woonde voorheen wel in de buurt. Toen voelde ik me helemaal eenzaam. Ze zijn gelukkig terug.

Ochtenden ben ik ook niet op mijn best. Voor half 10 ben ik weinig waard. Ik had eerst altijd fysio rond 11 uur, maar nu ik dat naar de middag heb verplaatst gaat het veel beter. Nu was ik nooit een ochtendmens, moet ik toegeven lol, maar LC helpt niet.
Zo kan ik wel over elk bericht iets schrijven aan herkenning, maar laat ik niet in de herhaling vallen.

Lollypopje schreef op 24-02-2022 om 19:20:

wat een fijne leidinggevende heb jij VPKtje. Blij voor je dat die zo goed naar je luisterd en de arbo lekker negeerd

Ik moet toegeven dat ze leren van long covid. Ik ben 10 jaar geleden er ooit uit geweest met een burn out, nou toen was het wel anders. Toen was de arbo ook nog in-huis (nu extern), wat ook geen voordeel is... en ik had een andere leidinggevende. Maar man man, wat was dat een drama. Arbo pushen, leidinggevende pushen, ik werd gillend gek. Moest ze 2/3x per week bellen, dat soort gein. Tot mijn huisarts mijn leidinggevende verbood contact op te nemen, waar ze hoogst van beledigd was. Het hielp wel.

Nu met long covid, de eerste golf werd nog wel zo gereageerd met pushen, maar na 2 jaar weten ze dat het allemaal toch veel beter/sneller gaat als ze naar de zieke luisteren ipv hun wensen erdoor te duwen. Zit er toch nog een positieve noot aan corona.

@VPKtje dat heb ik ook dat er niemand in de buurt woont. En de meeste mensen hadden altijd al veel meer leven dan ik in de vorm van naast werk nog kinderen en/mantelzorg. Ik ben vrijgezel en behalve werk geen verplichtingen, dus ik sprong altijd het ov in het halve land door. Nu dat niet gaat zie ik mensen één stuk minder. Dat is zeker geen onwil, maar het vraagt veel meer georganiseer waardoor het een stuk lastiger is. En een ander deel gaat zelf ook niet lekker waardoor hier komen ook even niet gaat

En hoewel begrijpelijk is het wel een gemis en voelt het nu wel alsof ik super ver weg zit van iedereen.

Vpktje, fijn dat je eruit bent gekomen met je leidinggevende, en je weer vertrouwen hebt! Geniet alvast van het vooruitzicht dat je bijna een weekje vakantie hebt

Juffertje, dat onderbuik gevoel waarom negeren we dat tegen beter weten in? Zo herkenbaar ik geef ook (te) vaak het vertrouwen en vind het zo moeilijk om dit aan te geven. Uiteindelijk doe ik dit tegenwoordig wel, maar het kost zoveel energie. Knap hoe je hiermee omgaat, complimenten!

Lollypop en Vpktje, Ik was ook flexibel naar vriendinnen want alleenstaand, mij kon je altijd bellen als er iets was. Helaas, blijkt het andersom lastiger want, druk, druk...Daarnaast was ik actief in het organiseren van leuke dingen doen. Nu ik dat niet meer ben, valt er veel weg   

De meeste zorgafspraken gehad, morgen nog 1 en dan ben ik er even helemaal klaar mee op de fysio na. Heb zelfs tegen de huisarts gezegd dat ik geen zin had om te komen, omdat ik zorg moe ben en het gevoel heb dat het niets oplevert. Alle onderzoeken in het ziekenhuis waren goed, blij mee maar de pijn is daarmee niet weg en ik slaap er niet beter door. Misschien goed om te vermelden dat ik lang aan topsport heb gedaan, waardoor ik bovengemiddeld scoor en artsen daardoor vaak complimenten geven, maar ik schiet daar niets mee op. Klinkt dubbel, het is fijn dat een leven lang sporten me nu verder brengt, maar ik heb het gevoel dat ze daardoor ook niet verder kijken. Begrijpen jullie wat ik bedoel?