Langdurige klachten na Covid - deel 2
In dit topic delen we het lief en leed van ons herstel proces. De moeilijke dingen, maar ook onze overwinningen hoe groot of klein die ook zijn. Want elk stapje vooruit is er één dat gevierd mag worden.
Iedereen met langdurige klachten, en of vragen, is welkom.
@Lollypopje, wat fijn en goed dat je werkgever op die manier aandacht besteedt aan je afscheid. Lijkt me ook goed in je eigen verwerking (ik lees hier nog niet lang, maar neem aan dat je daar stopt vanwege post-covid?). Ik heb vaker meegemaakt dat iemand na een lange periode ziektewet min of meer ’stil’ vertrok en dat lijkt me heel onprettig voelen.
Als ik jullie berichten zo lees, ook Azalea en Stokstaart, dan lijkt het alsof jullie allemaal best doelbewust aan het revalideren zijn en alles georganiseerd hebben. Voor mij voelt het momenteel helemaal niet zo en dat vind ik heel lastig.
Na mijn herbesmetting is mijn energiebalans weer heel instabiel en lukt het niet goed om in te schatten wat er wel en niet kan. Ik ben per direct weer de helft van mijn uren gaan werken, maar merk dat dat eigenlijk ook nog te veel is. En deze situatie is al niet lang houdbaar, laat staan nog minder uren werken. Ik werk in het onderwijs en tijdelijke/snelle vervanging is vrijwel onmogelijk, dus ik voel me erg vast zitten. Ik heb niet het gevoel dat ik ermee kan aankomen om zo kort nadat ik weer redelijk had opgebouwd weer veel uren te droppen. En als ik dat wel doe, moet ik zelf gaan puinruimen en als een dolle de achterstanden van die klassen wegwerken als ik er weer ben.
Dus ik hoop maar dat het snel beter gaat, maar ik weet dat ik, door het zo aan te pakken en structureel te veel te doen, de kans vergroot dat het helemaal niet snel beter gaat.
En dus lig ik als 33-jarige (hoe oud zijn jullie eigenlijk?) op bed op zaterdagavond om 18.30. Duizelig, misselijk en verder beroerd, omdat ik gisteren en eergisteren beide dagen twee uur les heb gegeven. Zitten mijn man en kind voor de zoveelste keer met z’n tweeën aan tafel (ze hebben het wel gezellig zo te horen😍) en ben ik me af aan het vragen hoe mijn leven in vredesnaam is veranderd in dit geploeter. En dan weet ik dat ik het nog relatief ‘goed’ heb getroffen als post-covid patiënt. Maar dat voelt soms als een schrale troost.
@Sige wees alsjeblieft verstandig en meld je weer volledig ziek. Zo te lezen ga je gigantisch over je grenzen en als jij je nu niet ziek meld, maar wacht tot je volledig instort ben je echt veel verder van huis.
Echt gestructureerd revalideren doe ik ook niet hoor. Althans ik heb geen fysio, ergo of andere therapie meer, maar heb wel met wat ik daarvan heb geleerd geprobeerd zelf een basis te creëren. En ik weet inmiddels wel redelijk goed wanneer ik mijn grenzen wat kan verleggen, wanneer ik een stapje terug moet doen en herken tijdig als ik onverstandig bezig ben. Dat laatste omdat ik inmiddels weet welke signalen mijn lichaam geeft overprikkeling en ik weet ook dat als dat erger wordt en ik het vrijwel elke dag heb dat betekent dat ik structureel over mijn grens ga.
Ik ben ook blij dat ik niet in stilte vertek. Het was echter mijn grootste angst om door de achterdeur te moeten vertrekken. En ja mijn vertrek is omdat ik inmiddels al bijna twee jaar ziek ben. Ik ben zelf overigens 35. Dus we schelen niet veel. Een leeftijd dat je, voor je gevoel, midden in het leven zou moetn staan, maar helaas is dat niet meer zo. Tegelijkertijd is mijn leven hoe het nu is, inmiddels ook gewoon een soort van normaal geworden. Ik weet niet meer beter.
ik lig ook al dd hele dag op bed.
Weer verkouden word dsar gek van.
Dankjewel voor je snelle reactie, Lolly! Fijn om me even wat minder sip en alleen te voelen. Ik weet dat je gelijk hebt over grenzen en verstandig doen, maar ik voel me alsof ik dan al mijn schepen achter me verbrand en niet meer echt fijn terug kan komen in deze baan. Alsof ik mijn geloofwaardigheid verlies ofzo? Ik weet niet of dat misschien meer over mij zegt dan over mijn school, want die is tot nu toe heel begripvol geweest. Maar ik ben ook bang dat daar wel een grens aan zit en dat de verstandhouding zal verslechteren. Dat lijkt me heel naar.
Hoe is bij jou het ziekteproces op je werk verlopen?
Sige schreef op 28-01-2023 om 19:08:
Dankjewel voor je snelle reactie, Lolly! Fijn om me even wat minder sip en alleen te voelen. Ik weet dat je gelijk hebt over grenzen en verstandig doen, maar ik voel me alsof ik dan al mijn schepen achter me verbrand en niet meer echt fijn terug kan komen in deze baan. Alsof ik mijn geloofwaardigheid verlies ofzo? Ik weet niet of dat misschien meer over mij zegt dan over mijn school, want die is tot nu toe heel begripvol geweest. Maar ik ben ook bang dat daar wel een grens aan zit en dat de verstandhouding zal verslechteren. Dat lijkt me heel naar.
Hoe is bij jou het ziekteproces op je werk verlopen?
Ik snap wat je bedoelt, maar je relatie mt je werk is het niet waard om er aan onderdoor te gaan. Of je je nu weer ziekmeld of straks als je volledig bent ingestort, aan het tweede hebben zij en jij nog minder en zal herstel sowieso een stuk langer duren.
Ik ben heel gevoelig voor terugvallen. In mijn eerste jaar heb ik zo'n 1,5/2 maanden gereintegreerd, voor ik mijn eerste zware terugval had en ik moest stoppen. Een jaar later weer, en toen weer een terugval, waardoor ik weer moest stoppen. En gelukkig kreeg ik alle begrip van mijn werk.
Natuurlijk is het kut en elke terugval is mentaal weer een zware klap. Ik heb er een stuk of 4/5 gehad en bijna allemaal redenen waar ik niks aan kon doen, van slaapproblemen tot een hittegolf tot een verkoudheid. Elke keer weer is het weer opnieuw schakelen. Weer opnieuw dat acceptatieproces dat je weer van vooraf aan moet beginnen. In het begin doe je daardoor weer te veel, al ging ik er niet zo extreem overheen als jij nu, en uiteindelijk kom je dan weer op het punt van acceptatie. Dat duurde bij mij wel elke keer een aantal weken.
Mijn laatste echt zware terugval is alweer een tijd geleden en ik hoop dat dat nu echt mijn laatste zal zijn. Overigens zijn de meesten niet zo zwaar gevoelig voor terugvallen als ik. Ik heb gewoon heelveel pech.
sige als je nu niet kiest voor jezelf ga steeds dieper in je reserve tasten en als dat op is wat dan?
Ik werk in de zorg ook niemand te krijgen maar heb geen keuze
Ik werkte in de administratie, maar werd precies ziek in een super drukke periode in een team dat al onderbezet stond en heel hard opzoek was naar een nieuwe medewerker. Ook geen gunstig moment, maar het was wat het was.
Ik besef me dat ik echt heel erg veel geluk heb met mijn werkgever. Maar ik ben ook ooit overspannen uitgevallen bij een minder begripvolle werkgever. Gelukkig had ik toen al geleerd dat niemand wat aan mij heeft als ik steeds over mijn grenzen ga en dat is iets dat ik ook altijd in het oog hou. Niemand anders dan ik kan mijn grenzen bewaken en ik ben het aan mijzelf verplicht om dat te doen, ongeacht wat anderen daarvan vinden. Mijn gezondheid is belangrijk dan hun wensen. Ik ben niet bereid de prijs te betalen als een ander enkel instaat is in kortertermijn denken en niet ziet dat dat ik (en hij) vele malen verder van huis zijn als ik doe wat die wil. Daar pas ik voor. En dat zou jij ook moeten doen, hoe moeilijk dat ook is.
Zo en nu ga ik naar bed, want mijn lichaam en hoofd zijn nog hardstikke moe van de massage vanmiddag, maar mijn nek voelt nu wel een stuk beter gelukkig. Het ei is bijna helemaal weg 😊
Wat rot dat je zo slecht voelt Sige. En hoe rot het ook is, werk is zakelijk. Dat heb ik wel geleerd. Ze gaan echt niet voor jou zorgen en werkgevers zorgen veelal alleen voor zichzelf. Dus moet jij voor jou zorgen. En ik verwacht dat als je zo doorgaat je echt helemaal op gaat zijn en uitvalt om nog trager te gaan herstellen.
En dat is rot om te horen, ooit was ik degene waartegen gezegd is dat ik het rustig aan moest doen. 
Wat ik overigens wel zo goed mogelijk deed maar heel lastig vind, nog steeds. Ik ben in september mijn uren weer gaan werken, eigenlijk te snel maar even leek dat prima te lukken. Tot ik moest beslissen of ik wilde verhuizen in combinatie met de beslissing of ik van baan zou verwisselen en bij het huis allerlei ingewikkeldheden aandienden. Dit was in november, in december ben ik bij een sportarts geweest, die heeft me stiller gezet, de bedrijfsarts heeft me nog meer beperkt in uren. Dus werkte ik de afgelopen weken 3 dagen 3 uur en begin ik komende week met 3 dagen 4 uur. De sportarts heeft gezien in metingen dat ik lactaat aanmaak bij een hartslag van boven de 134 en sinds ik daar onder blijf voel ik me echt beter, ik ben langzaam aan het opknappen. En die 134 is echt super ingewikkeld want ik doe alles altijd hard en snel en ben altijd erg druk. Dus het is frustrerend. Ook dat ik mijn uren niet werk want ik werk in het ziekenhuis en wij hebben ook een gebrek aan personeel. Maar echt, ook mijn werkgever zorgt niet voor mij, die wil ook gewoon tegen advies van de bedrijfsarts in dat ik snel opbouw en meer uren werk dan geadviseerd. Maar zij hoeven over 1,5jr de WIA niet in als het met mij niet goed gaat komen. Dus houd ik me braaf aan wat de bedrijfsarts me adviseert.
Bedankt aan iedereen die heeft gereageerd! Veel herkenning, zo te lezen, en ook lieve en rationele adviezen. Ik weet dat niemand onmisbaar is, maar ik ben juist zo bang dat ze me straks liever missen.
Maar in de eerste plaats voor mezelf zorgen is zeker nodig. Ik merk dat ik toch veel gevoeliger ben voor het beeld dat anderen (collega’s) van mij hebben, dan ik altijd heel stoer dacht. Ik voel steeds de neiging om me overdreven te verantwoorden. Vooral en juist richting de mensen die er niks van snappen en dingen zeggen als ‘ach, gewoon een paar weekjes op tijd naar bed, lekker veel wandelen voor je conditie en dan ben je zo weer de oude!’ Of, en deze heb ik al meermaals gehoord: ‘nou, ik had ook corona, en ik merkte er NIKS van, hoor, HELEMAAL NIKS.’ Ok, nouja, ik dus wel…
De maatschappelijke trend is geloof ik dat men liever doet alsof (medische) pech toch ergens een gevalletje ‘eigen schuld, dikke bult’ of aanstelleritis is. Dat voelt misschien veiliger, dan het kwetsbare idee van botte pech die iedereen kan treffen en je leven op de kop kan zetten.
@Sige mensen die long covid niet snappen hebben de afgelopen twee jaar onder een steen geleefd, want het is toch regelmatig in het nieuws geweest.
Dus als zij jou niet serieus nemen ligt dat echt aan hen. Dus probeer je daar niet te veel van aan te trekken, ze zijn het niet waard 
En ik snap je angst voor je werk verliezen, maar besef dat als je nu niet aan jezelf denkt dat risico ook bestaat en dan niet omdat zij je niet meer willen.
Sige, dan wordt het toch helemaal zakelijk? Je schreef (als ik me goed herinner) dat je in het onderwijs werkt, er is werk genoeg!! Wil je echt werken met mensen die long covid niet serieus nemen? Ze zorgen dus echt niet voor jou, dat moet je zelf doen en snoei hard op grenzen staan.
En ik snap het hoor, ik ben loyaal van nature en vind dit soort dingen ook erg ingewikkeld. Ik wil ook dat mensen me hoog hebben zitten, maar de onrechtvaardigheid hierin heeft me redelijk star gemaakt en daarbij ga ik ook ander werk zoeken als ik weer op mijn uren zit.
sterkte!
Ik heb even weer een nieuw profiel gemaakt. Ik heb ook long covid, inmiddels langer dan 2 jaar.
Ik functioneer wel redelijk. Ik kan 3 dagen werken. Ik kan af en toe leuke dingen doen.
Maar mijn leven is ingrijpend veranderd. Ik sportte veel. Dat gaat niet. Als ik heel langzaam weer probeer te beginnen met hardlopen krijg ik gelijk weer langdurige spierklachten.
Ik moet alles plannen, werken en dan nog iets doen gaat niet.
Ik kan niet meer naar concerten, de lichtshows kan ik niet verdragen. Ik kan naar een filmhuisfilm zonder speciale effecten of harde geluiden.
Ik kan niet autorijden ivm het niet langdurig een pedaal ingedrukt houden.
Ik voel met vaak bejaard en niet meer een leuke partner, hoewel man daar gelukkig anders over denkt.
Maar ik besef dat ik ook een van de gelukkigen ben die best nog wel wat kan ondanks long covid. En dat maakt dat ik me vaak nergens bij hoor voelen. Te slecht voor een normaal leven, goed in vergelijking met veel andere long covid patiënten die ik ken.
@Loekie je bent misschien een stuk beter dan ik, maar je hoort voor mij zeker bij de LC patiënten hoor. Veel minder kunnen is gewoon kut, hoeveel veel minder dat ook is. Het blijft een zware beperking in je leven.
En misschien een hele suffe autistische algemene vraag, maar wat is LC eigenlijk?
Een ziekte, een aandoening, een beperking, allemaal?
Een ziekte klinkt zo alsof je heel erg ziek bent, maar ik voel me niet ziek. Wel heel erg zwaar beperkt.
Ik voel me ook niet echt een patiënt, maar wat dan?
Maakt verder ook niks uit, gewoon één van die dingen die je je soms kunt afvragen 😂
Lollypopje schreef op 30-01-2023 om 12:10:
@Loekie je bent misschien een stuk beter dan ik, maar je hoort voor mij zeker bij de LC patiënten hoor. Veel minder kunnen is gewoon kut, hoeveel veel minder dat ook is. Het blijft een zware beperking in je leven.
En misschien een hele suffe autistische algemene vraag, maar wat is LC eigenlijk?
Een ziekte, een aandoening, een beperking, allemaal?
Een ziekte klinkt zo alsof je heel erg ziek bent, maar ik voel me niet ziek. Wel heel erg zwaar beperkt.
Ik voel me ook niet echt een patiënt, maar wat dan?
Maakt verder ook niks uit, gewoon één van die dingen die je je soms kunt afvragen 😂
Volgens C-support is LC een multisysteemziekte.
Loeki72 schreef op 30-01-2023 om 15:13:
[..]
Volgens C-support is LC een multisysteemziekte.
En toch vind mijn hoofd dat ik me bij een ziekte ziek zou moeten voelen 😂