Corona verdriet
Ik zat net wat foto’s te bekijken van najaar 2019 - net voor de pandemie begon - en ik merkte dat ik er verdrietig van werd. Voor het eerst. Normaal ben ik gewend aan de maatregelen en vind thuis zitten eigenlijk ook helemaal niet erg. Maar nu zag ik allemaal blije uitstapjes waarin we nog geen idee hadden wat er allemaal komen ging. En uit 2020 heb ik vrijwel helemaal geen foto’s. Ik werd er verdrietig van. Ben er nou wel helemaal klaar mee. Herkenbaar?
(besef dat we nog een winter door moeten buffelen)
Ik mis vooral het zorgeloze en het spontane. Gewoon een uitje of vakantie zonder na te hoeven denken of de maatregelen het wel toelaten of dat wij of dierbaren niet ziek zijn.
En het sociale leven bij de sportvereniging ligt nu weer stil. Weer bijna volledig thuiswerken (ik deed 50-50). Mijn wereld is heel klein geworden.
Ben ook teleurgesteld dat er weer strenge maatregelen nodig zijn. Had echt gehoopt dat het met het vaccineren niet meer zo streng nodig zou zijn.
Nee, niet echt herkenbaar. Nu moet ik zeggen dat ik na de eerste coronaweken in maart/april 2020 mijn leven wel weer grotendeels heb opgepakt. Ik werk voor een kritisch proces en kan grotendeels op kantoor blijven werken, ook nu. Ik heb ook flink gebruik gemaakt van de zomers waarin corona toch minder een rol speelt. Uitstapjes gemaakt, op vakantie gegaan, met vrienden op stap.
Komende winter blijf ik ook gewoon op familiebezoek gaan of met vrienden afspreken.
Ben overigens wel zat van de maatregelen, met name die mondkapjes (ben licht astmatisch..)
Ik heb het sinds corona drukker dan ooit op mijn werk. Ook ben ik “gewoon” op vakantie gegaan als dat kon en ben ik bijvoorbeeld in september en oktober sociaal gezien nog heel druk bezig geweest. Verder heb ik juist veel foto’s en filmpjes gemaakt tijdens de pandemie. Dus dat herken ik allemaal niet.
Maar waar ik soms wel heel verdrietig van word is dat mijn kinderen geen normale tienertijd hebben. En de continue onzekerheid en grote financiële zorgen rondom de onderneming van mijn man vind ik zeer, zeer slopend.
Maar het verdrietigste vind ik het besef dat wij hier met zo veel asociale mensen in een land wonen die nu allemaal uit hun holen lijken te kruipen. Ik vind dat een afschuwelijk idee en ik kan daar gewoon niet mee omgaan.
Ik heb er ook last van. Mijn geluksgevoel is van een dikke 8 van voor de crisis gedaald naar een 5. Maar ook mijn gevoel van veiligheid heeft een flinke knauw gekregen helaas. Helemaal de laatste weken. omdat voor mijn gevoel Den Haag nu russische roulette aan het spelen is en het er op aan laat komen. En dat geeft mij een heel unheimisch gevoel, alsof er in de komende weken iets heel ergs gaat gebeuren. Ik hoop dat ik dat mis heb.
Ik heb er niet zo’n last van, maar ik ben ook van nature optimistisch ingesteld. Wij hebben steeds met ons gezin gezocht naar wat wél kon. Dus ik heb foto’s van het strand, van met z’n allen op een stoepje aan de warme chocomel en Zeeuwse bolussen, van eindeloze boswandelingen. De afgelopen twee zomervakanties hebben we ook gewoon in het buitenland doorgebracht en ik heb een vakantie naar de zon in de planning voor komende kerstvakantie.
Ik ben overigens ook niet zo’n grote-groepen-mens (ben liever samen met man, kinderen en m’n naaste familie), dus ik mis helemaal niets aan feestjes, verjaardagen, etc. Sterker nog, het lucht me op dat al dat soort verplichtingen al lang wegvallen.
Sassenach schreef op 20-11-2021 om 11:39:
Ik heb er ook last van. Mijn geluksgevoel is van een dikke 8 van voor de crisis gedaald naar een 5. Maar ook mijn gevoel van veiligheid heeft een flinke knauw gekregen helaas. Helemaal de laatste weken. omdat voor mijn gevoel Den Haag nu russische roulette aan het spelen is en het er op aan laat komen. En dat geeft mij een heel unheimisch gevoel, alsof er in de komende weken iets heel ergs gaat gebeuren. Ik hoop dat ik dat mis heb.
Ik herken alles wat je schrijft. En de reactieve houding in Den Haag, met nog een fikse vertraging ook, maakt mij bang voor wat ons weldra te wachten staat. De waarschuwing van Diederik Gommers vanmorgen in het AD, (dat bij code zwart dat wat we afgelopen nacht in Rotterdam zagen, peanuts zal zijn in vergelijking met de onveiligheid die ons dan wacht), maakt het er niet beter op. Ik hoop maar dat hij het te somber inziet.
En dan zijn er ook nog mensen die zich opzettelijk laten besmetten. Hoe kan iemand zo irrationeel zijn? Je bent bang voor de mogelijk lange termijn effecten van een vaccin, dat geen lange termijn effecten heeft, maar je kiest wel voor een virus dat bewezen vreselijke lange termijn effecten kan hebben. En je neemt bovendien het risico de overbelaste zorg nog meer te belasten, ten koste van heel veel anderen die zorg nodig hebben. En daar zijn zulke mensen dan nog trots op ook, want niet denken in het belang van het collectief, da's voor hen blijkbaar iets om trots op te zijn.
Ik vraag me af of "iets heel ergs" nog te voorkomen is nu we hier al staan.
Sassenach schreef op 20-11-2021 om 11:39:
Ik heb er ook last van. Mijn geluksgevoel is van een dikke 8 van voor de crisis gedaald naar een 5. Maar ook mijn gevoel van veiligheid heeft een flinke knauw gekregen helaas. Helemaal de laatste weken. omdat voor mijn gevoel Den Haag nu russische roulette aan het spelen is en het er op aan laat komen. En dat geeft mij een heel unheimisch gevoel, alsof er in de komende weken iets heel ergs gaat gebeuren. Ik hoop dat ik dat mis heb.
Ik hoop ook dat je het mis hebt maar ik heb dezelfde angst. Gommers sprak het uit bij Op1. Hij is bang dat de artsen straks met politiebescherming hun werk zullen moeten doen omdat er mensen van zorg verstoken zullen blijven als het zo door gaat......wat een nachtmerrie.
Heel herkenbaar allemaal. Ik vond de eerste lockdown van vorig jaar helemaal niet zo erg. Het was mooi weer, we hebben onwijs veel gewandeld, in de tuin gezeten en genoten van de rust. Naast dan het thuiswerken, want dat gaf hier en daar wel wat onrust omdat we met z'n allen thuis zaten. Tijdens de tweede lockdown ging dit al minder goed. Steeds al die wijzigingen, avondklok, kerst maar met weinig mogen vieren etc. etc. Maar inderdaad de vaccins in het vooruitzicht maakten veel goed.
Maar nu vind ik het ook uitzichtloos. De vaccins, werken ze nou wel of niet? Raken ze uitgewerkt zodat we meer besmettelijk zijn? Of helpen ze toch minder tegen besmettingen dan we dachten? En de maatregelen zijn steeds zo laat. Je zou nu eigenlijk weer een volledige lockdown verwachten, maar er staat nog niet eens een persconferentie gepland. En intussen stijgen de cijfers maar en breken overal rellen los. En dan zo'n vuurwerkverbod, wat iets oplost op 31 december en 1 januari, maar niet op dit moment. Er is toch nu iets nodig?
Ik ben ook helemaal niet van de grote groepen, massale feesten etc. Dus ik heb helemaal niet zoveel gemist. Wel in oktober een afspraak ingehaald met 12 mensen, die al 2 keer was uitgesteld. Was heel gezellig, maar doen we niet heel vaak. Verjaardagen vieren we nu klein, maar dat is prima. Maar wat overheerst is de onzekerheid. Kunnen activiteiten in december wel doorgaan? Hoe mogen we dit jaar Kerst vieren? En de spontaniteit inderdaad. Naar de winkel met mondkapje, naar de sportwedstrijd meteen QR code (en dan aankomen bij een club die niets controleert 
)
Dochter slaat zich er hier vol bewondering doorheen, ze is 20 en dol op festivals en feestjes, maar werkt zelf bij de GGD en weet dus heel goed dat het niet kan. Zoon is helemaal de draad kwijt. Wil niet meer naar de winkel, want wil geen mondkapje op en is bang dat we binnenkort weer overal moeten gaan testen.
Maar we slaan ons er maar weer doorheen. Het is niet dat ik er wakker van lig, maar het geeft wel een onrustig gevoel. Ik heb collega's die huilden omdat ze weer thuis moesten werken, zo erg is het bij mij niet. Maar uitzichtloos vind ik het. Ik ben nu toch wel bang dat dit iets is dat ieder najaar weer terug gaat komen.
En oja, ik vind het zo vreselijk voor alle kleine kinderen en kinderen op de basisschool. Dat ze in deze tijd opgroeien en in de winkels alleen maar mensen met mondkapjes zien en staafjes in hun neus krijgen en thuis moeten blijven als ze verkouden zijn en daardoor zoveel onderwijs en sociale contacten missen. Dat raakt me...
En dat je niet meer gezellig kan lachen naar een kindje dat naar je kijkt in de supermarkt, omdat je een mondkapje op hebt. Ik ben bang dat deze jonge kinderen in de toekomst een enorme achterstand hebben omdat ze zoveel missen in gezichtsuitdrukkingen en dus non-verbale communicatie.
We missen perspectief. Dat geldt ook, of misschien wel vooral, voor degenen die zich vanaf het begin aan alle maatregelen hebben gehouden. Het voelt zo terug naar af momenteel. In totaal heb ik twee dagen op kantoor mogen werken, en nu is het weer volledig thuis.
Opnieuw bang zijn dat we code zwart in het ziekenhuis bereiken. De vorige keren kwamen er dan spoedpersconferenties en strenge maatregelen. Nu lijkt er niets te gebeuren om een mogelijke code zwart af te wenden. Er is dit weekeinde niet eens een extra catshuisberaad gepland volgens mij.
Het voelt of we met zijn allen afgaan op een afgrond, en we weten nog niet wie er in gaan storten.
Dat kan zomaar iemand van onze naasten zijn, zonder dat we daar iets aan kunnen doen.
Nou ben ik zeevarende en aan boord, echt kunnen we gewoon doen (op zee) dat Corona niet bestaat. In de haven mondkapje op en klaar. Nee daarna doet mijn bemanning alles ontsmetten waar iemand geweest is van buiten. Verder is het gewoon zoals het altijd geweest is. Als zodanig de buitenwereld (jullie) bestaan niet, door internet wel maar dat kun je ook zien als een iets wat niet bestaat.
Er is geen causaal verband natuurlijk, maar sinds de covid crisis begon, zit ik aan boord wordt alles slechter, ben ik thuis wordt het beter en 1 week/dag voor ik weer ga varen mogen de kroegen weer open. Kan ik 1 biertje doen, vlieger de vlieg naar boord en de NL wereld stort weer in, in de weken dat ik aan boord zit.
Dus nog even 2 week volhouden jullie, dan kom ik weer thuis en gaat het beter, heel langzaam natuurlijk want pas dat ik wegga is het weer soort van normaal. Eind januari dus.
Heerlijke post Zeefietser, moest er zowaar even om lachen. Ik hoop dat je gelijk gaat krijgen.
Zeefietser schreef op 20-11-2021 om 17:43:
Dus nog even 2 week volhouden jullie, dan kom ik weer thuis en gaat het beter, heel langzaam natuurlijk want pas dat ik wegga is het weer soort van normaal. Eind januari dus.
Ik hoop het. Ik heb net een interview met Gommers op 538 beluisterd en die verwacht toch echt dat het uit gaat doven als iedereen besmet en/of gevaccineerd is.
Ik ben een beetje bang dat de immuniteit door besmetting zo ver uitdooft dat we volgende herfst precies dezelfde ellende hebben.
Ik herken het wel. Ik mis perspectief, dingen kunnen plannen. Ik zit steeds te wachten tot ze ook weer de winkels, de sportaccommodaties etc. dicht gaan gooien. En als ze dat zouden doen, snap ik het. Maar ik zou er zo treurig van worden.
Tijdens de avondklok rellen begin dit jaar heb ik zitten huilen; zo verdrietig om wat er van onze samenleving was geworden. Daar werd ik gisteravond weer aan herinnerd. Het liefst zou ik een winterslaap gaan doen... Wake me up when it's all over!
Wat me nog het meeste stoort, is dat een gemiddelde werknemer bij een gemiddeld bedrijf kan rekenen op een slechte beoordeling bij reactief gedrag in plaats van pro-actief gedrag. Maar wij worden bestuurd door een ministersploeg die al moeite heeft om überhaupt tijdig te reageren.
Ik kan niet eens een tegenvoorbeeld verzinnen voor die stelling. Echt heel deprimerend.