Wat zou jij doen in deze situatie?
Mijn dochter (7 jaar) is door mijn partner, haar stiefvader voor het eerst geslagen. Ze was aan het klieren en schopte hem, waarna hij haar op haar hoofd sloeg. Mijn partner noemt het meer een tik. Ik ben erg woest (geweest) op hem. Je blijft met je tengels van andermans kind af!
Het was ook nog eens het weekend, dat zijn eigen kinderen er waren, en alles ook hebben meegekregen. Net zoals onze baby van een paar maanden (!) oud. Het was een heftige ruzie en discussie. Ik voel me nu nog erg rot er onder. Alsof er nu iets is gebroken. Heb tijdens het borstvoeden gewoon mijn tranen laten lopen.
Later op de avond bij het avondeten gaf mijn dochter aan, dat ze bang was toen ze door mijn partner werd geslagen. Mijn partner hoorde dit (hij zat op de bank) en reageerde niet eens. (Ik heb maar mijn mond gehouden, want anders hadden we weer ruzie in bijzijn van mijn kinderen. Als mijn dochter niet thuis is, ga ik hem hier zeker op aanspreken). Toen ik haar naar bed bracht, heb ik haar gevraagd of de klap zeer deed. Zij gaf aan van wel.
Ik ben nog steeds in shock. Ik had dit niet zien aankomen en kunnen voorkomen. Mijn dochter is inderdaad strontvervelend, maar wat mijn partner heeft gedaan, keur ik af. Hij heeft tig keer aangegeven, dat ik mij niet kan voorstellen hoe het voor hem is om met het gedrag van mijn dochter te dealen en dat het komt vanuit frustratie om andere zaken (!).
Hij heeft zijn excuses aangeboden, maar niet aan mijn kind. En toch hoor ik ergens bij hem, dat hij zijn eigen gedrag goedkeurt, want mijn dochter was vervelend en hij was gefrustreerd.
Ik twijfel om bij mijn partner te blijven. En zit in dubio. Mijn dochter is gek op mijn partner en is het alweer “vergeten” en l deze zomer gaan mijn partner en ik trouwen..
Wat ik zou doen. Ik ben geen moeder. En een hond is daarmee niet vergelijkbaar. Een hond zou ik dan samen met man gaan trainen zodat in het huis ikzelf nummer een ben, man nummer twee en hond de laatste. Zelfs andere dieren komen nog voor de hond. Zodat hij niet op konijn gaat jagen bijvoorbeeld, want konijn is beschermeling van de baas.
Maar een puberkind is niet vergelijkbaar met een hond, omdat die niet automatisch de laagste positie krijgt. Mogelijk is dat kind zelfs nummer twee in huis, en zodra het moeilijk gaat in het kind z'n leven zal hij dit gaan afreageren op nummer drie. Als dat toevallig je man is dan krijg je een moeilijke situatie, waarin alleen veel van mens tot mens praten, over alles, kan helpen.
rionyriony schreef op 23-05-2024 om 11:07:
Wat ik zou doen. Ik ben geen moeder. En een hond is daarmee niet vergelijkbaar. Een hond zou ik dan samen met man gaan trainen zodat in het huis ikzelf nummer een ben, man nummer twee en hond de laatste. Zelfs andere dieren komen nog voor de hond. Zodat hij niet op konijn gaat jagen bijvoorbeeld, want konijn is beschermeling van de baas.
Maar een puberkind is niet vergelijkbaar met een hond, omdat die niet automatisch de laagste positie krijgt. Mogelijk is dat kind zelfs nummer twee in huis, en zodra het moeilijk gaat in het kind z'n leven zal hij dit gaan afreageren op nummer drie. Als dat toevallig je man is dan krijg je een moeilijke situatie, waarin alleen veel van mens tot mens praten, over alles, kan helpen.
Het is geen puber. Maar het is ook niet vergelijkbaar omdat mensen in één gezin überhaupt geen positie tov elkaar hebben. Er is geen nr 1, 2, 3 enz. Je leeft sámen. Bij mensen onderling is het niet de bedoeling dat nr 1 op nr 2 gaat jagen. Nr 2 dat afreageert op nr 3 oid. Zou mooi worden
Kinderen reageren zich ook niet perse af op iemand die 'lager' is dan hun, maar eerder op iemand die 'veilig' voelt. Vandaar dat kinderen ook sociaal wenselijk gedrag kunnen laten zien op bijv school en dan thuis uit de bocht vliegen. Dat zal bij een hond vast ook anders werken.
Maar hee TO, je zou kunnen proberen je partner pas te voederen nadat jullie gegeten hebben zodat ie zijn plek weer kent! 😉
Tijd voor professionele hulp. Dit komt niet vanzelf goed met je man vermoed ik. En inderdaad, ze is pas 7, hoe gaat dat dan straks als ze puber is?
Ik begrijp uit je bericht dat jullie allebei eigen kinderen hebben, en nu samen ook nog een kind. Persoonlijk begrijp ik dat niet zo, als er al kinderen zijn, om dan samen ook nog een kind te willen. De bestaande kinderen zouden imho altijd op de 1e plaats moeten komen. En die komen nu hoe dan ook op plan 2, want a. zij zijn ook nog een deel van de tijd bij de andere ouder en b. er is een baby, en baby's kun je niet laten wachten en c. die baby is wél altijd bij papa en mama. Reden genoeg dus voor ellende. En je verplicht jezelf min of meer om bij elkaar te blijven, vanwege dit kind, terwijl het percentage samengestelde gezinnen dat daadwerkelijk een succes is nogal laag is. Daarom zou ik er niet voor kiezen. En bovendien een man én een kind met ASS, je hebt al meer dan genoeg uitdagingen zou ik zeggen!
Maar goed, dat kindje is er nu eenmaal, dus je zult het ermee moeten doen. Het lijkt mij voor iedereen, ook de kinderen van je man en van jou, verstandig om systeemtherapie te gaan doen. Iedereen moet zijn/haar eigen plekje in dit nieuwe systeem vinden. En dat kost heel veel tijd, en doordat de kinderen ook allemaal nog de puberteit door gaan is het een heel dynamisch systeem. Ga naar de huisarts en vraag een doorverwijzing.
En voor je man: natuurlijk kan het gebeuren dat je je zelfbeheersing verliest. Maar als volwassene bied je dan je excuses aan. Aan het kind dus, niet aan de moeder. En als hij dat niet kan/niet snapt/niet wil snappen, dan zou ik serieus toch overwegen om uit elkaar te gaan. Beter nu, nu de schade nog beperkt is, dan over een paar jaar als iedereen voor het leven beschadigd is.
Natuurlijk is het niet goed wat je partner heeft gedaan en moet hij zijn excuses aanbieden aan je kind. En bovenstaande suggestienom systeemtherapie te volgen lijkt me heel waardevol voor jullie.
Maar ik vind ook (en daar hoor ik volgens mij niemand hier over) dat je kind excuses aan je partner moet aanbieden voor het schoppen.
Wat ik zou doen? Ja het was één tik? Zag je het gebeuren, wat voor een tik was het? Kijk je hebt een tik (bijv. een klein zacht petsje bovenop het hoofd) of een klap met platte hand op de wang of vuistslag (ik noem maar even wat heftigs) Bij alleen de eerste versie, tikje op hoofd zou ik geen drama meer maken, zeker niet als kind het allang weer vergeten is. WEL zou ik later met partner afspreken dat dat NOOIT meer gebeurt. Iedereen maakt wel eens een fout, en zolang dit nog nooit eerder is gebeurd en het niet nog een keer gebeuren zal, dan zou ik er verder niet zo'n punt van maken. Maar goed, dat zou ik doen. Ik kom wel uit de generatie waar ik wel eens een tik van mijn ouders heb gehad toen ik klein was. Niet dat ik het goedkeur maar ik heb er geen nare herinneringen van overgehouden, dus ik vermoed dat je dochter dat ook niet zal krijgen.
Professionele hulp of meteen een scheiding inzetten vind ik voor wat er nu gebeurd is wel erg overtrokken, het was één klap toch, niet structureel meppen zodra een kind lastig is (want dan is het een ander verhaal)
Mamajome schreef op 23-05-2024 om 12:46:
Natuurlijk is het niet goed wat je partner heeft gedaan en moet hij zijn excuses aanbieden aan je kind. En bovenstaande suggestienom systeemtherapie te volgen lijkt me heel waardevol voor jullie.
Maar ik vind ook (en daar hoor ik volgens mij niemand hier over) dat je kind excuses aan je partner moet aanbieden voor het schoppen.
Inderdaad, er wordt hier wel erg makkelijk overheen gestapt dat het meisje hem schopte. Ik weet niet hoe hard; want ook dat heeft invloed op je reactie. Maar ik zou met beiden praten: een kind van 7 kan best begrijpen dat schoppen niet oke is (ook als ze autistisch is) net als een autistische volwassen moet begrijpen dat terugslaan niet oke is en dat hij de wijste zal moeten zijn.
Dus laat hem zijn excuus aanbieden, maar praat met je dochter te voren en vertel haar dat zij ook excuus zal moeten maken.
Is er meer aan de hand, dat je door deze tik denkt aan weggaan? Is hij verder een leuke (stief)vader en partner?
Persoonlijk zou ik, als dit het enige is, inderdaad nog eens samen praten. Er zijn andere manieren om kinderen te corrigeren. Voor mensen met ass kan het moeilijk zijn om hun eigen aandeel in een situatie te zien. Je partner lijkt de omstandigheden de schuld te geven. Alsof hij er zelf geen/weinig invloed op heeft. Ik zou hem echt duidelijk maken dat hij daar als het om zijn interactie met de kinderen gaat, niet mee wegkomt. Hij moet beseffen dat opvoeden betekent dat je de invloed die je op je (stief)kind hebt, op een verantwoordelijke manier uitoefent. Slaan kan echt niet. Persoonlijk zou ik hem, als hij dit snapt en er verder niks speelt, dus nog een kans geven.
Daarnaast zou ik met je dochter praten. Het is niet haar schuld dat ze een tik kreeg, maar het is wèl haar schuld dat ze haar stiefvader trapt. Een ander pijn doen, mag gewoon niet. Zéker niet als volwassene, maar ook niet als kind. Als ze dit gedrag vaker vertoont, zou ik opvoedkundige hulp zoeken.
Maar (!!!) als die tik niet het enige is en er ook andere dingen spelen die je hier niet vertelt, kunnen wij er eigenlijk niks zinnigs over zeggen.
To, ook ik zou denk ik om één pets niet uit elkaar gaan. Ik heb mijn eigen kind toen het twee jaar was ook een keer geslagen, als reflex omdat kind mij ook pijn deed.
Ik zou van partner verwachten dat hij excuses aanbiedt aan jouw dochter.
En dat hij zelf met een plan komt hoe hij zijn frustratie gaat oplossen. Gaat dit trouwens om frustratie mbt de kinderen of iets heel anders, frustratie op het werk ofzo?
En persoonlijk zou ik wel heroverwegen of ik zou willen trouwen op dit moment. Ik denk dat er eerst dingen opgelost moeten worden.
1968 schreef op 23-05-2024 om 12:48:
Wat ik zou doen? Ja het was één tik? Zag je het gebeuren, wat voor een tik was het? Kijk je hebt een tik (bijv. een klein zacht petsje bovenop het hoofd) of een klap met platte hand op de wang of vuistslag (ik noem maar even wat heftigs) Bij alleen de eerste versie, tikje op hoofd zou ik geen drama meer maken, zeker niet als kind het allang weer vergeten is. WEL zou ik later met partner afspreken dat dat NOOIT meer gebeurt. Iedereen maakt wel eens een fout, en zolang dit nog nooit eerder is gebeurd en het niet nog een keer gebeuren zal, dan zou ik er verder niet zo'n punt van maken. Maar goed, dat zou ik doen. Ik kom wel uit de generatie waar ik wel eens een tik van mijn ouders heb gehad toen ik klein was. Niet dat ik het goedkeur maar ik heb er geen nare herinneringen van overgehouden, dus ik vermoed dat je dochter dat ook niet zal krijgen.
Professionele hulp of meteen een scheiding inzetten vind ik voor wat er nu gebeurd is wel erg overtrokken, het was één klap toch, niet structureel meppen zodra een kind lastig is (want dan is het een ander verhaal)
Ik zag het niet gebeuren, nee. Volgens mijn partner was het een tik, volgens mijn dochter deed het zeer. Het kan mij eigenlijk niet schelen of het zeer deed of niet, maar van mijn kind blijf je af! Dat maakt het nou zo lastig: ik weet niet wat er daadwerkelijk is gebeurd. En ja, gelukkig gebeurt het niet structureel. Daarom mijn vraag hier wat men zou doen in mijn situatie. Maar hartstikke bedankt voor de reactie!
ik zou beginnen bij gezinstherapie denk ik. Als je dochter heel vaak vervelend is, zou het best kunnen dat ze moeite heeft met de scheiding of het opeens een ander gezin erbij te hebben.
Het hoort natuurlijk niet, dat hij terugslaat. Maar als ik lees wat je schrijft, is het wel een heel gewone menselijke reactie.
Ik heb ook weleens in een reflex zand teruggooit naar een kind dat zand in mijn gezicht gooide. Was gezien het leeftijdsverschil absoluut niet de juiste reactie, dat snap ik. En heb er zeker wel spijt van en zal het niet meer doen.
Maar bij het kind van een ander, dat je niet heb zien opgroeien, reageer je makkelijker wat instinctiever dan bij je eigen kind.
Het is niet goed om een zevenjarige te slaan. Het is ook niet goed als een zevenjarige het huishouden verziekt. Baby of niet, ze heeft haar moeder nodig op dit moment, om haar hier doorheen te helpen. Jij bent de enige die kan voorkomen dat dit verder escaleert, door er voor je dochter te zijn.
Voor TO ter bemoediging: mijn partner heeft mijn dochter, toen 4, een keer geslagen. Hij is in therapie gegaan en het is daarna nooit meer voorgekomen! Dochter is nu meerderjarig. Dus ja, actie is wel nodig (als zevenjarige een volwassene schoppen is ook wel vreemd?), maar er zijn heus kansen voor je relatie.
nog een toevoeging, ik zou heftige beslissingen sowieso het eerste jaar na je bevalling niet nemen en uitstellen. Een vrouw raakt sowieso ontregeld door hormonen en slaapgebrek. Ikzelf heb tegen man gezegd wat ik ook ga roepen we gaan niet uit elkaar tot kind nr 2 1jaar is. Ik heb mezelf ontoerekeningsvatbaar verklaard aangezien ik bij kind 1 het eerste jaar wilde scheiden en nu zo blij ben dat dat niet echt gebeurd is maar dat het bij een proefscheiding gebleven is.
Uit elkaar gaan om één incident vind ik te voorbarig. Natuurlijk is het niet oké om te slaan, maar schoppen is dat evenmin en een kind van zeven zou dat moeten begrijpen, ook als het autisme heeft. Excuses bied je aan aan degene die je onrecht hebt aangedaan, niet aan je partner of de moeder van het kind.
Maar de prijs van een scheiding is te hoog voor één incident. Daarbij is jouw man de vader van de baby en zal dit kind ook bij hem verblijven zonder jouw toezicht.
Het lijkt me wel handig als je man aan zijn zelfbeheersing gaat werken en het niet gaat goedpraten met allerlei slappe excuses. Kinderen zijn veerkrachtig en doorgaans ook loyaal en vergevingsgezind. Ik heb mijn kind nog nooit geslagen, maar wel vaker behoorlijk uit de bocht gevlogen waarbij ik hele nare en ondermijnende dingen heb gezegd.
Ik heb daar spijt van, word nog steeds verdrietig als ik er aan terugdenk, maar kind heeft het me vergeven en ziet ook dat ik mijn best doe om een goede moeder voor haar te zijn.
Ik heb mijn stiefzoon ook één keer een klap verkocht - hij was heel boos, deed mij zeer en het was meer een reflex -, maar daarna moesten we allebei huilen en maakten we het goed met elkaar. Het is daarna nooit meer gebeurd.
Ik vind het wel bijzonder dat je man blijkbaar niet echt berouw toont en zou wel op een rustig moment het gesprek daarover voeren. Vindt hij een ‘corrigerende tik’ dus blijkbaar passend in de opvoeding? Dan zou het voor mij reden zijn om te vertrekken. Wist hij niet hoe hij met z’n frustratie om moest gaan, heeft hij spijt en staat hij open voor hulp? Dan zou ik het nog een kans geven.
Ik weet niet of ik gelijk zou scheiden.
Ik zou wel de bal terugkaatsen. En vragen of hij het normaal zou vinden dat jij zijn kinderen slaat als ze een keer vervelend zijn.
Het zou bovendien van zijn hele houding, gedrag, ... de komende tijd afhangen.
Hem verplichten tot allerlei therapie zou ik dan weer niet doen. Als hij een beetje schuldinzicht heeft beseft hij zelf dat hij hulp nodig heeft en gaat die zelf zoeken. Dat zou mij veel meer zeggen qua gedrag dan een halfgemeende "sorry" tegen jou ipv tegen kind.