Wat zou jij doen in deze situatie?
Mijn dochter (7 jaar) is door mijn partner, haar stiefvader voor het eerst geslagen. Ze was aan het klieren en schopte hem, waarna hij haar op haar hoofd sloeg. Mijn partner noemt het meer een tik. Ik ben erg woest (geweest) op hem. Je blijft met je tengels van andermans kind af!
Het was ook nog eens het weekend, dat zijn eigen kinderen er waren, en alles ook hebben meegekregen. Net zoals onze baby van een paar maanden (!) oud. Het was een heftige ruzie en discussie. Ik voel me nu nog erg rot er onder. Alsof er nu iets is gebroken. Heb tijdens het borstvoeden gewoon mijn tranen laten lopen.
Later op de avond bij het avondeten gaf mijn dochter aan, dat ze bang was toen ze door mijn partner werd geslagen. Mijn partner hoorde dit (hij zat op de bank) en reageerde niet eens. (Ik heb maar mijn mond gehouden, want anders hadden we weer ruzie in bijzijn van mijn kinderen. Als mijn dochter niet thuis is, ga ik hem hier zeker op aanspreken). Toen ik haar naar bed bracht, heb ik haar gevraagd of de klap zeer deed. Zij gaf aan van wel.
Ik ben nog steeds in shock. Ik had dit niet zien aankomen en kunnen voorkomen. Mijn dochter is inderdaad strontvervelend, maar wat mijn partner heeft gedaan, keur ik af. Hij heeft tig keer aangegeven, dat ik mij niet kan voorstellen hoe het voor hem is om met het gedrag van mijn dochter te dealen en dat het komt vanuit frustratie om andere zaken (!).
Hij heeft zijn excuses aangeboden, maar niet aan mijn kind. En toch hoor ik ergens bij hem, dat hij zijn eigen gedrag goedkeurt, want mijn dochter was vervelend en hij was gefrustreerd.
Ik twijfel om bij mijn partner te blijven. En zit in dubio. Mijn dochter is gek op mijn partner en is het alweer “vergeten” en l deze zomer gaan mijn partner en ik trouwen..
Als mijn partner mijn zoon zou slaan (stiefvader en -zoon), om welke reden dan ook, dan kon hij vertrekken of ik zou zelf vertrekken.
Ik sluit me aan bij Truusdemier. Ze is pas 7 hè, wat gebeurt er als ze een enorm klierige-bloed-onder-nagels-vandaan-halende puber wordt? Wat doet hij dan?
Niet-gemeende excuses aanbieden aan een ander dan degene om wie het gaat heeft geen enkele zin. Je zegt zelf al dat het niet overtuigend klinkt.
Eis dus niet dat hij excuses aanbiedt, dat moet hij zelf maar bedenken. Als hij hulp nodig heeft bij het verwerken van frustraties moet hij daar naar op zoek gaan en niet afreageren op jouw kind.
Waarom noem jij je kind 'inderdaad strontvervelend'?
Edit: ik zou ook weg zijn.
Jouw dochter is dit niet ‘vergeten,’ geloof me. Dit zegt ze uit loyaliteit, ze wil het niet lastig maken voor jou/jullie.
ik zou weg zijn
Geen enkele vent (of vrouw) slaat mijn kind. Daar is geen enkel excuus voor. De houding van je vriend laat zien dat hij het niet zo'n probleem vond. Geef je dochter een signaal dat dat echt nooit mag en pak je spullen. Of laat hem zijn spullen pakken.
En naast wat dit met je dochter doet zou het voor mijzelf ook een enorme afknapper zijn.
‘je kind schopte hem’ vind ik ook een rare zin. Waarom schopt jouw kind haar stiefvader? Waarom slaat hij daarna terug? Je bent al gescheiden begrijp ik, heb met huidige man ook een baby. En wat als je weer uit elkaar gaat, dan gaat deze baby ook naar vader deels. En er zijn blijkbaar problemen met je andere kind want jij noemt haar ‘strontvervelend’. Ik hoop niet waar ze bij is? Als je baby straks ook zo is gaat je man dan weer zijn zelfbeheersing niet kunnen behouden? Alleenstaand vader is ook zeer stressvol
ik zou adviseren ga niet uit elkaar maar ga hulp en begeleiding bij de opvoeding voor beiden zoeken. Eventueel via veilig thuis of vraag het bij school. Hoe gaat deze situatie voor de kinderen stabieler worden door weer een scheiding?
'je blijft met je tengels van andermans kind af'
Bedoel je nu dat als jullie gezamenlijke baby straks wat groter is dat hij die dan wel mag slaan, want zijn eigen kind?
Ik zou hier wel echt iets aan doen. Op zijn minst hulp zoeken voor alle betrokkenen zoals absor zegt. En als hij dat niet wil toch maar wegwezen denk ik
ik vind uit elkaar gaan ook wat overdreven voor 1 klap. Dus ik zou dat niet doen. Mensen roepen dat makkelijk van de zijlijn omdat ze alleen dit fragment horen uit jouw leven. Alsof dat zaligmakend is, nog een scheiding. Je kunt wel stelling zetten dat je dit nooit meer wil zien gebeuren en een andere oplossing samen zoeken hoe jullie dochter wel gaan laten luisteren of corrigeren eventueel met hulp van buitenaf. Blijkbaar is ze een wat moeilijk gedragend kind. Ik snap ook niet hoe zij een volwassene durft te schoppen op haar leeftijd.
Joszy schreef op 23-05-2024 om 09:18:
'je blijft met je tengels van andermans kind af'
Bedoel je nu dat als jullie gezamenlijke baby straks wat groter is dat hij die dan wel mag slaan, want zijn eigen kind?
Ik zou hier wel echt iets aan doen. Op zijn minst hulp zoeken voor alle betrokkenen zoals absor zegt. En als hij dat niet wil toch maar wegwezen denk ik
Nee, natuurlijk niet. Deze topic gaat over mijn dochter, niet ons kind (baby) samen 
Moederkareltje schreef op 23-05-2024 om 09:22:
ik vind uit elkaar gaan ook wat overdreven voor 1 klap. Dus ik zou dat niet doen. Mensen roepen dat makkelijk van de zijlijn omdat ze alleen dit fragment horen uit jouw leven. Alsof dat zaligmakend is, nog een scheiding. Je kunt wel stelling zetten dat je dit nooit meer wil zien gebeuren en een andere oplossing samen zoeken hoe jullie dochter wel gaan laten luisteren of corrigeren eventueel met hulp van buitenaf. Blijkbaar is ze een wat moeilijk gedragend kind. Ik snap ook niet hoe zij een volwassene durft te schoppen op haar leeftijd.
Mijn dochter was aan het zeuren. Dan gaat ze altijd een reactie uitlokken bij mijn partner. Op die manier vraagt ze om negatieve aandacht. Ze heeft ook ASS net als mijn partner.
Maar heb mijn partner inderdaad duidelijk gemaakt dat ik die losse handjes niet meer wil hebben. Maar het voelt alsof ik er een punt achter moet zetten om te kiezen voor mijn dochter, maar we hebben ook samen net een baby gekregen. Ik zit echt in een spagaat.
Kun je hem niet zeggen om even een weekje ofzo ergens anders te verblijven zodat je ruimte en rust hebt om na te denken?
Ik snap dat het een heftig dilemma is. Slaan kan en mag echt niet. Maar jeetje, nu (weer) gaan scheiden met nog een verse baby erbij is ook heel heftig.
Ik zou gewoon even de tijd nemen om hier over na te denken, je hoeft niet morgen een besluit te nemen.
Voor mij zou een eis zijn dat partner (met jou erbij) in gesprek gaat met je dochter, en dat hij in dat gesprek aangeeft waarom het verkeerd was wat hij heeft gedaan, dat hij er (oprecht) spijt van heeft en dat hij haar uitlegt hoe hij er voor gaat zorgen dat dit nooit meer zal gebeuren.
Daarnaast: als je dochter moeilijk gedrag vertoont waar je partner niet goed mee overweg kan, lijkt het mij zaak daar extern (opvoed-)hulp bij te zoeken
Ik kan me voorstellen dat het shockerend is als dit bij donderslag bij heldere hemel gebeurt. Je was vermoedelijk te druk bezig met je jongste om dit aan te zien komen. Ik vind dat een volwassen vent een kind als een kind moet zien: iemand om op te voeden en niet om je frustraties op bot te vieren. Misschien zocht ze naar een kwetsbare plek om hem op aan te vallen, wel wetend dat ze bij jou wel een potje kon breken. Er is toch altijd een vorm van rivaliteit in een huis. Maar hij zou zich moeten beheersen.
Ik heb weleens stiefkinderen gehad maar die woonden niet in en ik was daar duidelijk niet de moeder van. Iedereen was dus aardig en beleefd jegens elkaar en ruzies kwamen niet voor. Dat had duidelijk voordelen voor ze. Als ze al kritiek hadden dan werd dit nooit gezegd anders hadden ze ernstige mot met hun vader gehad. Dat is dus een andere situatie dan de jouwe.
Ik vind het ook wat overdreven om gelijk uit elkaar te gaan, puur om dit ene incident, ik neem aan dat hij verder wel een leuke man is, anders zou je niet met hem gaan trouwen toch?
Ik zou het wel nog eens met hem bespreken, als alle kinderen uit de buurt zijn. Dat dit hopelijk een éénmalig incident is geweest, dat je dit absoluut niet goed keurt, en dat hij dus naar een oplossing (hulp?) moet gaan zoeken als hij deze neiging vaker heeft.
Heel eerlijk: ik ben absoluut niet voor slaan, maar heel soms kan zoiets je "overkomen", als er een hoop dingen zich opstapelen, problemen, stress, weinig slaap, bloed-onder-de-nagels-halend gedrag... Dan is het nog steeds niet goed, maar ook niet onvergeeflijk, mits je er spijt van hebt en je uiterste best gaat doen om herhaling te voorkomen.
Mensen die zich hier niets bij kunnen voorstellen hebben denk ik relatief een makkelijk/relaxt leven en nooit échte stress of moeilijkheden ervaren.
Oh ja, en toch ook misschien handig om eens te kijken wat er aan het lastige gedrag van je dochter ten grondslag ligt.
sterkte!